Onwijs tof weekend gehad met drie dagen lang topweer. Vanuit Europa is dit prima te combineren met een reis naar de Amerikaanse oostkust of een bezoek aan NYC.
Er zijn drie grote podia en een tent stage, en er worden twee bands tegelijk geprogrammeerd. Helaas ging mijn metgezel liever ging voor de "sfeer" en voor de chicks, dus ik heb bepaalde acts moeten missen (Janelle Monae, Deafheaven, alles behalve twee nummers van Grimes). Maar de tickets waren cadeau van hem, dus dan is het wel "samen-uit-samen-thuis."
Eerste half uur La Roux meegepakt op Vrijdag; was groot fan van haar eerste album zo'n vijf jaar terug, maar de nieuwe nummers sloegen volledig dood. Haar synth-pop sound blijft super chill voor een festival, maar had het toch liever meegemaakt languit in het gras vanaf een groter podium i.p.v. staand in een krappe tent.
Daarna uurtje Phoenix gezien. Geweldige set, strakke medleys van hun oudere nummers (bijv. Too Young samen met Girlfriend) en toevallig speelde ze Love like a Sunset net toen de zon uit de lucht verdween. Deze band komt helemaal tot hun recht in Amerika.
Headliner slot van Outkast was een puike hiphop show; zowel Andre als Big Boi hadden er zin in en alle bekende nummers waren goed gedoseerd in de setlist. Een grote vooruitgang dus over hun beruchte Coachella optreden. Verder alleen maar de twee laatste nummers van Damon Albarn gezien; bleek dat hij daarvoor zowel Clint Eastwood speelde als Feel Good Inc met gastoptreden van De La Soul. Fuuuuuuuck....
Binnenkomst op zaterdag was fucking bizar: eerst allerlei vertraging op de loopbrug naar het festival omdat iedereen gelijktijdig besloot aan te komen, en toen werdt er geeneens moeite gedaan aan de poort om je ticket te scannen en je tassen door te halen.
Disclosure stond overdag geprogrammeerd in de brandende hitte. Had hier mijn reserveringen bij wegens het gebrek aan lichtshow, maar het werkte prima, was een heerlijk feestje. De band staat een stuk zelfverzekerder op het podium, en spelen zo strak dat het gemis van de meeste live vocalen geen stoornis is. Paar nummers Glitch Mob gezien maar boeide niet echt, het enige wat opviel was hun live cover/remix van The Prodigy's Breathe.
The Strokes mocht spelen als sub-headliner voor een uitzinnige menigte. Ik snapte nooit alle ophef en hype over deze muziek en vond de bandleden maar een stel overgewaardeerde rukkers, maar na dit concert ben ik helemaal om. Wat een ruige en strakke doorsnede van alle vijf albums, hartstikke nonchalant en cool gespeeld. Die zanger Casablancas, WTF is die gast zwaar aan de drugs ofzo? Hij zag er hartstikke ongezond uit en kraamde allerlei onzin uit tijdens zijn bindteksten. Maar charisma heeft ie zeker, en zijn stofzuiger stem bleef het hele optreden overeind. Echt klasse. Ook Sleigh Bells voor de helft meegemaakt en hun geluidsmuur viel erg in de smaak. Wou dat ik wat research had gedaan van te voren door hun albums te beluisteren, want ik kende geen enkele track.
Om de avond te eindigen waren we om het kwartier gaan wisselen tussen headliners Jack White en Skrillex.
Jack White... meh. Sterke muzikant en bandleider, absoluut, maar zijn liedjes begonnen snel te vervelen en zijn schreeuwstem raakte op de zenuwen. Opkomst was ook bedroevend, zeker in tegenstelling tot Outkast en The Strokes, deze man was niet headliner waardig voor zo'n groot festival. Wel fijn om op het einde los te gaan op Alle Duitsers Zijn Homo Seven Nation Army.
Skrillex had ik een paar dagen terug al gezien in koud, bumfuck New Hampshire met allemaal ongezond-uitziende mongolen. Op dit festival was het met een zwoele avond temperatuur van 23 graden veel gezelliger om op los te gaan. Publiek was ook normaler, geen enkele malloot gezien in neon kleurige kleding. Wel was er die gozer die lekker urineerde in het gras middenin het publiek, maar goed, je kunt niet alles hebben.
Laatste dag begonnen met de kadaver rap van Earl Sweatshirt en Tyler, the Creator. Earl lijkt me wel een aardige jongen. Tyler blijft een fucking griezel. Maar +1 voor Tyler door iedereen in het VIP voorvak belachelijk te maken. Ook +1 naar alle meiden die luidkeels meezongen met My Bitch Suck Dick Like She Suck Dick. De raps van allebei waren prima te verstaan, voor zover ik hun slang taaltje begreep. Blij dat ik ze nu pas zag i.p.v. drie jaar geleden tijdens de Odd Future hype, toen Earl nog niet mee deed.
Paar nummers Bloody Beetroots en ik moet bekennen dat ik helemaal geen "muziek" heb gehoord. Was nog lomper dan Glitch Mob.
Foster the People was een grote deceptie en teleurstelling. Was fan van hun eerste album, maar live zijn dit een stel ontzettende amateurs. Totaal geen chemie op het podium en in het publiek. De zanger klonk hartstikke vals en bewoog maar wat heen en weer; hij kon geeneens zijn danspasjes van dat beruchte SNL optreden goed nadoen. Snel een vork hierin steken. Empire of the Sun was daarentegen een grote verrassing: oorspronkelijk was ik nogal lacherig bij het zien van Youtube clips van hun spektakelshow, maar live in een tent vol met mooie jonge dames was het helemaal te gek. Oke, de hele show moet verhullen dat de meeste nummers muzikaal niet boeiend zijn, maar de uitzinnige reacties op We Are the People en Alive waren genoeg om dit te rechtvaardigen.
Kwartiertje Axwell /\ Ingrosso gezien en het was niks anders dan gebakken lucht. Dikke LOL naar iedereen die dure kaartjes kocht voor de afscheidstour van Swedish House Mafia onder het mom dat ze echt uit elkaar zouden gaan.
Vampire Weekend was de perfecte festival afsluiter; briljante nummers, helder geluid, overal dansende mensen. Zie ook dit filmpje dat ik maakte. Als hun volgende album net zo sterk is als Modern Vampires of the City, zullen deze gasten overal gaan headlinen.
Qua publiek deed het mij erg denken aan mijn laatste keer Lowlands in 2009; aantal vervelende types en verwende middlebare scholieren van afkomst, maar ook heel veel chille gasten en oprechte muziek liefhebbers. Ook heel veel mooie meiden met bilpartijen in strakke broekjes.
Wel opvallend was dat je voor aanvang van veel optredens nog gemakkelijk naar voren kon lopen. De trend was echter dat heel veel mensen doodleuk tien minuten na aanvang arriveerden, en hun best deden om helemaal naar voren te dringen. Dit zou iets typisch New Yorks kunnen zijn, maar eigenlijk is dit symptomatisch van de huidige wereld waar we in leven.
Mocht iemand dit festival serieus overwegen voor 2015, laat maar horen!
Er zijn drie grote podia en een tent stage, en er worden twee bands tegelijk geprogrammeerd. Helaas ging mijn metgezel liever ging voor de "sfeer" en voor de chicks, dus ik heb bepaalde acts moeten missen (Janelle Monae, Deafheaven, alles behalve twee nummers van Grimes). Maar de tickets waren cadeau van hem, dus dan is het wel "samen-uit-samen-thuis."
Eerste half uur La Roux meegepakt op Vrijdag; was groot fan van haar eerste album zo'n vijf jaar terug, maar de nieuwe nummers sloegen volledig dood. Haar synth-pop sound blijft super chill voor een festival, maar had het toch liever meegemaakt languit in het gras vanaf een groter podium i.p.v. staand in een krappe tent.
Daarna uurtje Phoenix gezien. Geweldige set, strakke medleys van hun oudere nummers (bijv. Too Young samen met Girlfriend) en toevallig speelde ze Love like a Sunset net toen de zon uit de lucht verdween. Deze band komt helemaal tot hun recht in Amerika.
Headliner slot van Outkast was een puike hiphop show; zowel Andre als Big Boi hadden er zin in en alle bekende nummers waren goed gedoseerd in de setlist. Een grote vooruitgang dus over hun beruchte Coachella optreden. Verder alleen maar de twee laatste nummers van Damon Albarn gezien; bleek dat hij daarvoor zowel Clint Eastwood speelde als Feel Good Inc met gastoptreden van De La Soul. Fuuuuuuuck....
Binnenkomst op zaterdag was fucking bizar: eerst allerlei vertraging op de loopbrug naar het festival omdat iedereen gelijktijdig besloot aan te komen, en toen werdt er geeneens moeite gedaan aan de poort om je ticket te scannen en je tassen door te halen.
Disclosure stond overdag geprogrammeerd in de brandende hitte. Had hier mijn reserveringen bij wegens het gebrek aan lichtshow, maar het werkte prima, was een heerlijk feestje. De band staat een stuk zelfverzekerder op het podium, en spelen zo strak dat het gemis van de meeste live vocalen geen stoornis is. Paar nummers Glitch Mob gezien maar boeide niet echt, het enige wat opviel was hun live cover/remix van The Prodigy's Breathe.
The Strokes mocht spelen als sub-headliner voor een uitzinnige menigte. Ik snapte nooit alle ophef en hype over deze muziek en vond de bandleden maar een stel overgewaardeerde rukkers, maar na dit concert ben ik helemaal om. Wat een ruige en strakke doorsnede van alle vijf albums, hartstikke nonchalant en cool gespeeld. Die zanger Casablancas, WTF is die gast zwaar aan de drugs ofzo? Hij zag er hartstikke ongezond uit en kraamde allerlei onzin uit tijdens zijn bindteksten. Maar charisma heeft ie zeker, en zijn stofzuiger stem bleef het hele optreden overeind. Echt klasse. Ook Sleigh Bells voor de helft meegemaakt en hun geluidsmuur viel erg in de smaak. Wou dat ik wat research had gedaan van te voren door hun albums te beluisteren, want ik kende geen enkele track.
Om de avond te eindigen waren we om het kwartier gaan wisselen tussen headliners Jack White en Skrillex.
Jack White... meh. Sterke muzikant en bandleider, absoluut, maar zijn liedjes begonnen snel te vervelen en zijn schreeuwstem raakte op de zenuwen. Opkomst was ook bedroevend, zeker in tegenstelling tot Outkast en The Strokes, deze man was niet headliner waardig voor zo'n groot festival. Wel fijn om op het einde los te gaan op Alle Duitsers Zijn Homo Seven Nation Army.
Skrillex had ik een paar dagen terug al gezien in koud, bumfuck New Hampshire met allemaal ongezond-uitziende mongolen. Op dit festival was het met een zwoele avond temperatuur van 23 graden veel gezelliger om op los te gaan. Publiek was ook normaler, geen enkele malloot gezien in neon kleurige kleding. Wel was er die gozer die lekker urineerde in het gras middenin het publiek, maar goed, je kunt niet alles hebben.
Laatste dag begonnen met de kadaver rap van Earl Sweatshirt en Tyler, the Creator. Earl lijkt me wel een aardige jongen. Tyler blijft een fucking griezel. Maar +1 voor Tyler door iedereen in het VIP voorvak belachelijk te maken. Ook +1 naar alle meiden die luidkeels meezongen met My Bitch Suck Dick Like She Suck Dick. De raps van allebei waren prima te verstaan, voor zover ik hun slang taaltje begreep. Blij dat ik ze nu pas zag i.p.v. drie jaar geleden tijdens de Odd Future hype, toen Earl nog niet mee deed.
Paar nummers Bloody Beetroots en ik moet bekennen dat ik helemaal geen "muziek" heb gehoord. Was nog lomper dan Glitch Mob.
Foster the People was een grote deceptie en teleurstelling. Was fan van hun eerste album, maar live zijn dit een stel ontzettende amateurs. Totaal geen chemie op het podium en in het publiek. De zanger klonk hartstikke vals en bewoog maar wat heen en weer; hij kon geeneens zijn danspasjes van dat beruchte SNL optreden goed nadoen. Snel een vork hierin steken. Empire of the Sun was daarentegen een grote verrassing: oorspronkelijk was ik nogal lacherig bij het zien van Youtube clips van hun spektakelshow, maar live in een tent vol met mooie jonge dames was het helemaal te gek. Oke, de hele show moet verhullen dat de meeste nummers muzikaal niet boeiend zijn, maar de uitzinnige reacties op We Are the People en Alive waren genoeg om dit te rechtvaardigen.
Kwartiertje Axwell /\ Ingrosso gezien en het was niks anders dan gebakken lucht. Dikke LOL naar iedereen die dure kaartjes kocht voor de afscheidstour van Swedish House Mafia onder het mom dat ze echt uit elkaar zouden gaan.
Vampire Weekend was de perfecte festival afsluiter; briljante nummers, helder geluid, overal dansende mensen. Zie ook dit filmpje dat ik maakte. Als hun volgende album net zo sterk is als Modern Vampires of the City, zullen deze gasten overal gaan headlinen.
Qua publiek deed het mij erg denken aan mijn laatste keer Lowlands in 2009; aantal vervelende types en verwende middlebare scholieren van afkomst, maar ook heel veel chille gasten en oprechte muziek liefhebbers. Ook heel veel mooie meiden met bilpartijen in strakke broekjes.
Wel opvallend was dat je voor aanvang van veel optredens nog gemakkelijk naar voren kon lopen. De trend was echter dat heel veel mensen doodleuk tien minuten na aanvang arriveerden, en hun best deden om helemaal naar voren te dringen. Dit zou iets typisch New Yorks kunnen zijn, maar eigenlijk is dit symptomatisch van de huidige wereld waar we in leven.
Mocht iemand dit festival serieus overwegen voor 2015, laat maar horen!
![[+]](https://wattes.nl/forum/images/collapse_collapsed.png)
![[Image: EVh9f6u.jpg]](http://i.imgur.com/EVh9f6u.jpg)
![[Image: xpRTnRb.jpg]](http://i.imgur.com/xpRTnRb.jpg)
![[Image: 7Gatp1J.jpg]](https://i.ibb.co/YPj84xT/7Gatp1J.jpg)
![[Image: DNHeOQV.jpg]](https://i.ibb.co/fXSn1NK/DNHeOQV.jpg)
![[Image: 8cRRI6I.jpg]](https://i.ibb.co/1bfsmWy/8cRRI6I.jpg)
![[Image: CTLSCo2-1.jpg]](https://i.ibb.co/kqLm0QZ/CTLSCo2-1.jpg)
