Welk festival/concert ben jij geweest?

[Indiaantje89]

Vrijdag naar Brad Paisley in 013 geweest. Hoewel heel het genre van Country niet mijn ding was, was het wel aangename optreden. Ik was dus met een oudere country liefhebber en die zag ik met volle teugen genieten. En ik was een beetje voor hem meegegaan dus dat is dan prima. Het publiek was ook erg uitbundig en dat is dan weer leuk. geinig om toch een keer meegemaakt te hebben.

Was het publiek toevallig ook straalbezopen? Dat is namelijk vaak het geval bij Amerikaanse countryshows.

Nee niet opvallend in ieder geval.

[Murdoc Niccals]

Föllakzoid. Wat een verschil met de vorige keer dat ik bij hun optreden was (2013), zowel muzikaal (meer techno gespeeld door een band dan krautrock) als qua performance (van Domingo).

[marcorenton]

Föllakzoid. Wat een verschil met de vorige keer dat ik bij hun optreden was (2013), zowel muzikaal (meer techno gespeeld door een band dan krautrock) als qua performance (van Domingo).

Waar ben je geweest? Kijk uit naar hun optredens in ons land 2e week november.

[Murdoc Niccals]

Ljubljana, weinig publiek overigens.

[Loov]

Föllakzoid. Wat een verschil met de vorige keer dat ik bij hun optreden was (2013), zowel muzikaal (meer techno gespeeld door een band dan krautrock) als qua performance (van Domingo).

Nieuwe plaat klinkt ook meer techno dus was te verwachten lijkt me? Speelde ze ook nog wat oud materiaal?

[Murdoc Niccals]

Inderdaad. Oud materiaal speelden ze niet, wat ik in dit geval wel een goede keuze vind.

[wil'm]

The Slow Show - Tivoli Utrecht, stil publiek, enthousiast ook. De stem van Goodwin is zo laag dat het zich teveel met de bassen vermengt wat een galabombardement oplevert. Niet memorabel, geen visuals verder, een beetje saai, het pakte ons niet.

[hythloth]

Op zaterdagavond was ik naar het jaarlijkse All Things Go Fall Classic gegaan. De lineup was niet het betalen waard, maar ik had gratis entree gewonnen en de locatie was vlakbij één van onze favoriete biergartens dus het was lekker makkelijk om te gaan na het pre-gamen. Ik had een hoop pratend fissavolk verwacht maar dat viel relatief mee; vooral vooraan waren mensen echt wel gekomen voor de muziek. Helaas moest ik als eerste ene LANY aanhoren: een stomme basic-ass douchebag indie-pop band bestaande uit kwallen waarvan de gitarist ironisch (?) een Misfits shirt droeg, met tenenkrommende bindteksten zoals "give it up for our drummer who is one of the best in the world!!!!!" waarop hun fans vooraan met zaadvragende ogen reageerde (NSFW). Vlak na het optreden raakte ik ook nog in Twitterfitties met allerlei butthurt LANY-stans, omdat ik iets anders dan goeds durfde te vertellen op de social media. Wat een malloten. Gelukkig ging het daarna bergopwaarts met CHVRCHES die een volwaardige zaalshow-lengte set deden. Mijn oordeel van hun lokale show uit 2018 was alsof je naar een blockbuster IMAX filmvertoning zat te kijken waar je de volgende dag al een hoop plot gegevens van vergat. Ditmaal was het equivalent aan een betere en vooral memorabelere IMAX voorstelling vanwege springend & zingend publiek en twee leuke oudere liedjes die vorige keer niet in de setlist zaten (Neverending Circles, Tether). Daarnaast had Lauren Mayberry opnieuw een aanstekelijke podiumprésence van schattig en stoer tegelijk, wat nooit een straf is om bij te wonen. Blij dat ik ging!





Volgende ochtend vroeg opgestaan ondanks weinig slaap, en de bus gepakt naar Manhattan voor een matinee van David Byrne's American Utopia op Broadway. Helaas was de bus anderhalf uur vertraagd en zat ik tussen een groep vervelende Duitsers, wat de heenreis hartstikke kut en vermoeiend maakte. De voorstelling was om 15:00 en mijn bus arriveerde pas om fucking 14:50 uur, waarop ik nog twee metrohaltes moest reizen en daarna allerlei toeristen op Times Square aan de kant moest beuken tijdens het rennen naar het theater. Tot mijn geluk bij aankomst begon de voorstelling iets later dan verwacht. Namelijk, vier seconden nadat ik bekaf in mijn zitplaats belandde. Ik had een ticket op het balkon in de goedkoopste prijscategorie, en dat bleek perfect om een geweldig overzicht te krijgen van de choreografie, lichteffecten, en muzikantschap. Want al die dingen waren écht uitzonderlijk. Toch maakte de show m'n verwachtingen niet waar, en dat lag aan de muziek zelf. Ik vond American Utopia een kutalbum en heb nooit wat met de Talking Heads gehad, maar wou deze productie toch zien na alle lofzangen van vorig jaar en als respect naar Byrne (vanwege zowel de thematiek die hij in de show stopte als alle inzichten in zijn How Music Works boek). De liedjes werkte uiteindelijk wel beter dan op plaat, maar het kon mij gewoon niet boeien. Het voelde heel academisch aan: alsof ik naar Kunst met een hoofdletter K aan het kijken was zodat ik er een essay voor een examen over kon schrijven. En dat lag gedeeltelijk ook aan de Broadway context: Burning Down The House was het enige moment waar mensen gingen opstaan om te dansen nadat Byrne zei dat het mocht. Ik denk dat het mij in een gewoonlijke concert/festivalcontext veel beter zou zijn bevallen. Eindresultaat: nog steeds "het vermelden waard" vanwege alle showelementen zelf en omdat er niks "slecht" aan was, maar ik ben er nog niet over uit of dit de tijd, energie, en geld waard was (ging om 07:30 de deur uit en kwam pas 23:15 weer thuis). En als ik terug denk aan CHVRCHES de avond daarvoor, had ik mij daar veel meer mee vermaakt.

[VDB]

Gisteren nog eens naar de Pixies geweest in Vorst. Niet hetzelfde natuurlijk als in de kleinere 013, maar toch weer fijn zo'n setlist met 40 nummers waarvan er 30 knallen.

[VDB]

en Blood Red Shoes als voorprogramma, ook niet slecht natuurlijk, al hebben ze wel erg veel naar Mignight Boom van The Kills geluisterd precies.

[hythloth]

Charli XCX in een stijf uitverkochte club, met een aangenamer publiek dan op Primavera (en vooral ook gekker). Zoals gewoonlijks liet de setlist wat te wensen over, maar vanuit het welbekende "halfvol" perspectief was er genoeg leuks te beleven (Click in de Slayyyter remix, Vroom Vroom, February 2017, I Got It, een volledig Track 10). Vooral omdat letterlijk elk nummer hard werd meegezongen. De Paradiso-gangers zullen zich volgende maand goed vermaken.

[pudpong3]

Gisteren nog eens naar de Pixies geweest in Vorst. Niet hetzelfde natuurlijk als in de kleinere 013, maar toch weer fijn zo'n setlist met 40 nummers waarvan er 30 knallen.

Misschien is het al eens aan je gevraagd, maar "verkoop" je ook foto's om in te lijsten, manmanman wat maak jij mooie foto's.

[Dorfmeister]

Mooie foto's inderdaad.
Die Black Francis gaat steeds meer op Henk Wijngaard lijken !

[IAmReverend]

Priests in de Ekko te Utrecht. Lang niet geweest. Ik meen Eagulls in 2016 voor het laatst.
Was een kort en krachtig optreden. Ik heb langer in de auto gezeten, dan dat het optreden duurde, maar dat was prima.

Had een kaartje gescoord via Ticketswap voor een tientje, dus weinig te klagen.
Ja, ze speelde maar drie tracks van de debuutplaat, terwijl die echt 3x beter is dan de meest recente.

[Uplift]

Puce Mary. Weer erg vet, hoor. Tijd om eens een losse show van haar te zien.

Sunn O))): niet zo overweldigend als op Unsound en -verrassing!- voorzien van een behoorlijk zaadpubliek, maar intrinsiek weer net zo vet. Band is in bloedvorm; wie ze in januari kan zien: niet twijfelen.

[hythloth]

Zaadpubliek bij Sunn O)))? Was dat volk verdwaald ofzo.

[teedeebee]

Adriaan De Roover die zijn debuutalbum 'Leaves' (aanrader!) uit de doeken deed in Club Telex, Gent voor een aandachtig publiek. Goede opbouw en afwisseling tussen ambient en lekkere elektronica die een beetje deed denken aan Four Tet. De percussionist was ook een echte meerwaarde, prima avond gehad.

[Uplift]

Zaadpubliek bij Sunn O)))? Was dat volk verdwaald ofzo.

Nederlanders... bovendien was Doornroosje niet fantastisch gevuld of zo. Maar goed, al de derde keer dat ze dit jaar in NL langs kwamen.

[meisbaer2]

Afgelopen maandag The Divine Comedy in Paradiso. Ik moet eerlijk bekennen dat ik hem de laatste jaren niet heel goed gevolgd had, maar naar Absent Friends en Casanova heb ik altijd graag geluisterd. Ik mis dus blijkbaar13! albums van deze zanger. Maar het leek mij leuk om eens live te zien, altijd goede dingen over gehoord. Nog wel wat recente albums ingeluisterd, waaronder Office Politics, de laatste (concept) plaat.

Ik was in mijn eentje, maar kwam in de hal een oude bekende tegen, die groot fan bleek te zijn. Dus daar gezellig mee het concert beleefd. Het voorprogramma was prima, Man & the echo, aardig energiek.

En toen the Divine Comedy, wat een goed optreden! Het begon in thema, met grote klok, bureau, stoel, lamp en een oud beeldscherm waarop random eighties woorden werden getoond. De band netjes in pak, Neil Hannon strak in oranje. Veel van de liedjes van het album zijn met een dikke knipoog naar het kantoorleven, wat op de plaat af en toe wat koddig klinkt, maar live helemaal uit de verf kwam. Met als hoogtepunt de Supersonic Synthesizer Summer Super Sale.

Maar natuurlijk ook gewoon de mooie liedjes, die door een fantastische band werden ondersteund. Hij heeft naast z'n karakteristieke stem ook de gave om in elk lied een situatie en karakters te schetsen, zó dat het minifilms worden. En hij is ook een komiek in zijn bindteksten ("So you are Dutch Divine Comedy fans? A fine and rare breed" en "I am great on the tambourine", waarna hij een solo gaf).

Tussendoor nog twee oude nummers die ik goed kende "Something for the weekend" en later "Absent friends". Heel fijn om die eens live te horen. Eigenlijk hoef je elk nummer maar één keer gehoord te hebben om ze in je hoofd te laten nestelen. Op een gegeven moment kwamen de feesthoedjes en een paar ballonnen ("It's time for the office party") en werd er in het publiek gedansd. Klinkt melig, maar het paste perfect.

Als toegift nog een paar akoestische nummers, met z'n allen rond één microfoon gezongen, waaronder een enthousiast meegezongen (en meegedeind) Songs of Love. Het hele publiek was trouwens heel fijn, aandachtig en, durf ik het te zeggen, eigenlijk gewoon gezellig! Er hing echt een warme sfeer.

Geen idee waarom ik hem al die jaren uit het oog verloren had, ben weer helemaal fan. Ik kan voorlopig dus nog wel vooruit met albums beluisteren

Na afloop nog even drie nummers van Holy Fuck gekeken die boven net begonnen waren, maar we konden er niet nog de energie voor opbrengen. Ik kreeg nog een lift terug naar Delft, helemaal mooi dus. Superavond, en dat op een maandag.

[Indiaantje89]

Poets OF The Fall afgelopen vrijdag. Ik ging voornamelijk voor iemand anders mee. Maar mijn oren bloede nu nog.

[Kalters]

Avondje Transbordeur in Lyon, met Project Pablo en Park Hye Jin op het affiche. Mijn beste vriend woont een half jaar in Lyon voor een uitwisselingsprogramma, en ik kon natuurlijk niet langsgaan zonder één show mee te pakken. Project Pablo kende ik een beetje, van Park Hye Jin ben ik fan, zeker na haar euforische set op Dour dit jaar, dus ik had er veel zin in.
Transbordeur zelf was éçht een hele goede en mooie club met een hele hoop voordelen tegenover Nederlandse clubs. Die club heeft twee zalen: een grote zaal die ongeveer zo groot is als de Ronda, en een kleine zaal, waar ongeveer 500 man in paste. Die kleine zaal was open voor deze avond, en die was perfect voor een avond als deze; de deuren naar de rokersruimte buiten waren altijd open, waardoor de temperatuur aangenaam was, het geluid was goed en gebalanceerd en de industriële aankleding paste goed bij het type show. Maar goed, de twee sets dus.
We kwamen binnen bij Project Pablo - een bekende outsider house dj, en 'voorprogramma' van Park Hye Jin. Nu ben ik wel een beetje klaar met outsider house, dus had ik hier niet per se zin in, maar gelukkig was deze set gevarieerd en origineel, waardoor hij de bekende (lo-fi) clichés van het genre makkelijk ontweek. Hij begon het eerste uur van de set met een mix van vrolijke sample-heavy house (denk Kornel Kovacs, of zo), trance synthlijntjes en best goede tech house, maar vooral het tweede deel, en in het bijzonder de laatste dertig minuten van de set, waren het meest interessant. Ongeveer een uur in de set werd het een beetje langdradig, met lome phrasing waarbij hij op gegeven moment een fragment van een nummer drie minuten achter elkaar aan het loopen was, maar daarna werd het écht goed. Wat begon met vreemde '90s garage house nummers mondde al snel uit in keiharde breakbeats en uiteindelijk zelfs Bérite club en dubstep-achtige UK bass - echt een dikke voldoende.
Maar goed, we waren voor Park Hye Jin gekomen - makkelijk een top 5 act op Dour 2019 voor mij achteraf gezien en ook één van mijn favoriete house producers: haar melancholische hip house heeft altijd net dat beetje extra en is altijd een genot om naar te luisteren.
En godverdomme, dit was zonder overdrijven de beste techno/house set die ik ooit heb gezien. Ja, beter dan Paula Temple, beter dan Helena Hauff en beter dan Lakker - deze set was éçht zo goed en zo inspirerend dat ik een aantal dagen later nog steeds vol ongeloof terugdenk naar haar set. In principe had haar set, die ongeveer 105 minuten duurde, vier duidelijke 'delen'. Ze begon haar set met electro - eerst low key en atmosferisch, een beetje zoals Drexciya, maar al snel schoot ze in de vijfde versnelling en veranderde ze naar keiharde, snijdende, electro. Dat ging zo'n kwartier lang zo door, waarna ze opeens het BPM langzamerhand vertraagde, waardoor de nummers op (zo schat ik) 65% van het originele BPM speelden. Toen veranderde set opeens in chopped & screwed hip house (???) - vocals van M.I.A., Koreaanse trap, Azealia Banks, andere rappers en zelfs Like a Virgin van Madonna werden omgetoverd tot electro hip house - echt fucking goed en werkelijk waar perfect uitgevoerd. De backing tracks werden er ook niet zachter op - dat waren nog steeds snoeiharde electro nummers, maar in de loop van tijd ging ze weer terug naar ambient electro en uiteindelijk naar deep house, waarna ze een aantal nummers live speelde en meezong. I DON'T CARE was de perfecte opener voor dit stuk, en natuurlijk was ABC de perfecte afsluiter van dit stuk - op Dour de afsluiter van de set (en logisch, want die "A - I love you, B - I want you, C - I miss you"-tekst is daar natuurlijk uitermate geschikt voor), maar aan het einde van het nummer begon ze het nummer heel vreemd door elkaar te husselen, waardoor het bijna als glitch klonk, om vervolgens door te zetten met godvergeten harde industriële techno. Sharp Like a Razor van Clouds was een vroeg hoogtepunt, en het startschot om zelfs even een uitstapje naar onvervalste gabber te maken. De hard trance die ze er doorheen mixte (van die oude Bonzai Records shit, weet je wel) was ook telkens raak, en die vleugjes acid voegden ook veel toe. Uiteindelijk, en ik weet niet hoe, schakelde ze naadloos over naar euforische deep house, en terwijl ze wild in de rondte sprong en keer op keer het publiek bedankte, draaide ze naar het einde van haar set.
Uiteindelijk hebben we nog bij wat Fransen die we tegenkwamen een after party gehouden. Coole guy - een 39-jarige game developer met een prachtige platencollectie (elke plaat van Autechre, een hele hoop krautrock en progressieve electronica uit Duitsland en allemaal obscure French house), waar we fucking stoned met z'n allen naar Geogaddi van Boards of Canada luisterden, om vervolgens om 9 uur 's ochtends bij het huis van m'n vriend aan te komen.

In mijn obsessieve deconstructed club fase van de afgelopen maanden ben ik steeds minder geïnteresseerd geraakt in house en techno, maar shows als deze zijn eindeloos inspirerend en zorgen weer voor een drang om dergelijke sets vaker te kijken. Alles klopte - er was genoeg ruimte voor experimenteren, de overgangen waren vloeiend en perfect uitgevoerd, de selectie van nummers was zorgvuldig en origineel en de lijn in haar set was, ondanks dat 'ie alle kanten op schoot, belachelijk goed. Geniaal.

EDIT: En oh ja, mijn Dour-verslag. Die filmpjes worden moeilijk - mijn telefoon is ondertussen kapot gegaan, maar het verslag had ik al geschreven, die zal ik even editen en over een uurtje posten.

EDIT 2: Heel veel 'perfect'-jes. Hopelijk geven ze goed weer hoe goed die set was.

[hythloth]

Avondje Transbordeur in Lyon, met Project Pablo en Park Hye Jin op het affiche. Mijn beste vriend woont een half jaar in Lyon voor een uitwisselingsprogramma, en ik kon natuurlijk niet langsgaan zonder één show mee te pakken. Project Pablo kende ik een beetje, van Park Hye Jin ben ik fan, zeker na haar euforische set op Dour dit jaar, dus ik had er veel zin in.
Transbordeur zelf was éçht een hele goede en mooie club met een hele hoop voordelen tegenover Nederlandse clubs. Die club heeft twee zalen: een grote zaal die ongeveer zo groot is als de Ronda, en een kleine zaal, waar ongeveer 500 man in paste. Die kleine zaal was open voor deze avond, en die was perfect voor een avond als deze; de deuren naar de rokersruimte buiten waren altijd open, waardoor de temperatuur aangenaam was, het geluid was goed en gebalanceerd en de industriële aankleding paste goed bij het type show. Maar goed, de twee sets dus.
We kwamen binnen bij Project Pablo - een bekende outsider house dj, en 'voorprogramma' van Park Hye Jin. Nu ben ik wel een beetje klaar met outsider house, dus had ik hier niet per se zin in, maar gelukkig was deze set gevarieerd en origineel, waardoor hij de bekende (lo-fi) clichés van het genre makkelijk ontweek. Hij begon het eerste uur van de set met een mix van vrolijke sample-heavy house (denk Kornel Kovacs, of zo), trance synthlijntjes en best goede tech house, maar vooral het tweede deel, en in het bijzonder de laatste dertig minuten van de set, waren het meest interessant. Ongeveer een uur in de set werd het een beetje langdradig, met lome phrasing waarbij hij op gegeven moment een fragment van een nummer drie minuten achter elkaar aan het loopen was, maar daarna werd het écht goed. Wat begon met vreemde '90s garage house nummers mondde al snel uit in keiharde breakbeats en uiteindelijk zelfs Bérite club en dubstep-achtige UK bass - echt een dikke voldoende.
Maar goed, we waren voor Park Hye Jin gekomen - makkelijk een top 5 act op Dour 2019 voor mij achteraf gezien en ook één van mijn favoriete house producers: haar melancholische hip house heeft altijd net dat beetje extra en is altijd een genot om naar te luisteren.
En godverdomme, dit was zonder overdrijven de beste techno/house set die ik ooit heb gezien. Ja, beter dan Paula Temple, beter dan Helena Hauff en beter dan Lakker - deze set was éçht zo goed en zo inspirerend dat ik een aantal dagen later nog steeds vol ongeloof terugdenk naar haar set. In principe had haar set, die ongeveer 105 minuten duurde, vier duidelijke 'delen'. Ze begon haar set met electro - eerst low key en atmosferisch, een beetje zoals Drexciya, maar al snel schoot ze in de vijfde versnelling en veranderde ze naar keiharde, snijdende, electro. Dat ging zo'n kwartier lang zo door, waarna ze opeens het BPM langzamerhand vertraagde, waardoor de nummers op (zo schat ik) 65% van het originele BPM speelden. Toen veranderde set opeens in chopped & screwed hip house (???) - vocals van M.I.A., Koreaanse trap, Azealia Banks, andere rappers en zelfs Like a Virgin van Madonna werden omgetoverd tot electro hip house - echt fucking goed en werkelijk waar perfect uitgevoerd. De backing tracks werden er ook niet zachter op - dat waren nog steeds snoeiharde electro nummers, maar in de loop van tijd ging ze weer terug naar ambient electro en uiteindelijk naar deep house, waarna ze een aantal nummers live speelde en meezong. I DON'T CARE was de perfecte opener voor dit stuk, en natuurlijk was ABC de perfecte afsluiter van dit stuk - op Dour de afsluiter van de set (en logisch, want die "A - I love you, B - I want you, C - I miss you"-tekst is daar natuurlijk uitermate geschikt voor), maar aan het einde van het nummer begon ze het nummer heel vreemd door elkaar te husselen, waardoor het bijna als glitch klonk, om vervolgens door te zetten met godvergeten harde industriële techno. Sharp Like a Razor van Clouds was een vroeg hoogtepunt, en het startschot om zelfs even een uitstapje naar onvervalste gabber te maken. De hard trance die ze er doorheen mixte (van die oude Bonzai Records shit, weet je wel) was ook telkens raak, en die vleugjes acid voegden ook veel toe. Uiteindelijk, en ik weet niet hoe, schakelde ze naadloos over naar euforische deep house, en terwijl ze wild in de rondte sprong en keer op keer het publiek bedankte, draaide ze naar het einde van haar set.
Uiteindelijk hebben we nog bij wat Fransen die we tegenkwamen een after party gehouden. Coole guy - een 39-jarige game developer met een prachtige platencollectie (elke plaat van Autechre, een hele hoop krautrock en progressieve electronica uit Duitsland en allemaal obscure French house), waar we fucking stoned met z'n allen naar Geogaddi van Boards of Canada luisterden, om vervolgens om 9 uur 's ochtends bij het huis van m'n vriend aan te komen.

In mijn obsessieve deconstructed club fase van de afgelopen maanden ben ik steeds minder geïnteresseerd geraakt in house en techno, maar shows als deze zijn eindeloos inspirerend en zorgen weer voor een drang om dergelijke sets vaker te kijken. Alles klopte - er was genoeg ruimte voor experimenteren, de overgangen waren vloeiend en perfect uitgevoerd, de selectie van nummers was zorgvuldig en origineel en de lijn in haar set was, ondanks dat 'ie alle kanten op schoot, belachelijk goed. Geniaal.

EDIT: En oh ja, mijn Dour-verslag. Die filmpjes worden moeilijk - mijn telefoon is ondertussen kapot gegaan, maar het verslag had ik al geschreven, die zal ik even editen en over een uurtje posten.

EDIT 2: Heel veel 'perfect'-jes. Hopelijk geven ze goed weer hoe goed die set was.

Cool man. Welke mixen van Park Hye Jin zou je aanraden? Ik zie nu net dat ze volgende maand bij mij lokaal speelt.

[hythloth]

Op zondagavond naar Tegan and Sara geweest, met alle $1 biljetten die ik in huis kon vinden als mijn vrijwillige bijdrage voor de last-minute rush tickets. Die rij werd echter aangesproken door een mevrouw die vroeg of er iemand alleen was gekomen, waaropvolgend ik een gratis eerste rij ticket in mijn handen kreeg. Super chill van haar om mij uit de plebsrij te redden! De desbetreffende show was een hybride-concert, omdat er naast de muziek ook veel werd voorgelezen uit hun recent verschenen memoir en daarbij ook allerlei homevideobeelden en bijbehorende middlebare school anekdotes langskwamen. De akoestisch uitgevoerde liedjes deden mij minder dan tijdens vorige T&S shows die ik al zag, maar het concept zelf werkte prima. Ik kon mij vooral vinden in de boodschap op het einde om - hoe cringey je tienerjaren ook waren - liefde te schenken aan je jongere zelf.

[hythloth]

De tweede avond van Tiny Desk Fest: een vierdaags evenement op het NPR hoofdkantoor waar mensen voor het eerst een Tiny Desk optreden bij konden wonen (die normaal gesloten zijn voor het publiek). De artiesten zelf werden iedere avond pas een half uur voor aanvangst aangekondigd, en desondanks verkocht alles uit binnen 5 minuten, waarbij alles op naam moest en elke persoon hooguit maar één avond mocht bijwonen. De desbetreffende muziekgenres waren wel eerder bekend gemaakt, en ik koos voor de pop-rock avond omdat die het beste uitkwam in mijn agenda. Kostte $50, maar je kreeg er twee gratis Jack Daniels mixdrankjes bij (want evenementsponsor) en ik ging toch meer voor het hele gebeuren zelf.

De verrassingsartiest bleek uiteindelijk Sheryl Crow, waar ik eerst een "meh" reactie voor had. Gelukkig oversteeg haar optreden mijn verwachtingen: het vette aan al die Tiny Desk shows is dat de vocalen onversterkt zijn, waardoor overige muzikanten heel creatief moeten spelen zodat ze niet over het stemgeluid heen spelen. En dit was geen uitzondering daarop: ik kende alleen maar twee van de liedjes, maar zowel Crow als haar band speelde super strak en de intimiteit om ze zo te zien spelen in een kantoorruimte was een dikke privilege. Ben sindsdien ook allerlei oudere Tiny Desk optredens gaan terugkijken die ik voorheen had gemist, en dat kan ik aan iedereen aanbevelen!

[hythloth]

Vagabon: Voorprogramma-contexten zijn nooit ideaal, maar dit hield mijn aandacht wel vast. Prima vulling voor op een festival.

Angel Olsen: Ondanks de twee geweldige singles vond ik het nieuwe album snel vermoeiend (deze recensie vat het goed samen). Gelukkig kwamen alle tracks van All Mirrors beter over dan op plaat, mede doordat ze uitgevoerd werden in een fraai theater waarbij iedereen lekker kon zitten en je op relaxte wijze van alle detailrijke arrangementen kon genieten. Angel's podiumpersoonlijkheid was opnieuw innemend en bij vlagen hilarisch, maar dat zorgde tijdens de tweede helft van de show ook voor meer rumoer uit het publiek. Zo was er een moment waarbij iedereen ging opstaan om mee te bewegen en dansen tijdens Shut Up Kiss Me, maar dat werd opgevolgd door een rustig breekbaar nummer (Acrobat) waarbij mensen opeens niet wisten hoe ze zich moesten gedragen. De setlist was apart in dat de focus voornamelijk lag op nieuwe liedjes en deep cuts, en niet op publiekslievelingen. Ook deed Angel tegen het einde twee nummers compleet solo op gitaar, waar ze erbij vermeldde dat ze deze niet had gerepeteerd; WTF?! Ik had natuurlijk graag favorieten als unfucktheworld, Intern, en Sister gehoord, maar dit optreden had dat prettig genoeg niet nodig om te slagen.