Thread Rating:
  • 7 Vote(s) - 3.43 Average
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Welk festival/concert ben jij geweest?
Op de rand van het podium gezeten bij Kate Tempest in Bitterzoet. Erg mooie tryout van tien nieuwe tracks, afgewisseld met zeven (deels ingekorte) oudere nummers. In een uurtje klaar, kort maar zeer krachtig. Bij afsluiter People's Faces hoorde ik menigeen even sniffen, dit wordt een classic.
[+] 1 user says Thank You to Maynard-J for this post
Wat Maynard-J zegt kan ik beamen. Mooie trip bij Kate, we werden er helemaal ingezogen. Nieuwe album gaat vast weer overtuigend worden afgaande op de 9 tracks die we al hebben mogen horen.
https://www.setlist.fm/setlist/kate-temp...0f912.html
(06-05-2019, 12:51)eloelo Wrote: Tof en herkenbaar verhaal, Köln is echt een heerlijke (muziek)stad. Die buurt rondom de Live Music Hall is inderdaad erg vet.

Vraag me af waarom iedereen Keulen hier in het Duits uitspreekt. Je zegt toch ook niet Paris?
[+] 1 user says Thank You to mattman for this post
(08-05-2019, 11:26)Gretz Wrote: Wat Maynard-J zegt kan ik beamen. Mooie trip bij kate, we werden er helemaal ingezogen. Nieuwe album gaat vast weer overtuigend worden afgaande op de tracks die we al hebben mogen horen.

Mooi om te horen. Erg benieuwd naar het nieuwe album ook. Was een van jullie er ook bij op BKS 2015? En zo ja, is er veel veranderd in haar podiumpresentatie & show, of niet?
Hoe het in 2015 precies was weet ik niet, maar op latere beelden van ITGWO had ze geloof ik 2 muzikanten bij zich. Nu niet meer, er was er eentje voor de toetsen en beats en gisteren was volgens Kate zelfs hun eerste show samen.

Nieuw album The Book of Traos and Lesson komt 14 juni uit. Volgens mijn fotootje van de setlist is het gisteren op tracks 5 en 6 na integraal uitgevoerd, afgewisseld met een aantal oude nummers.
Better Oblivion Community Center - De Roma

In januari verscheen er prompt een plaat van Phoebe Bridgers en voormalig Bright Eyes-frontman Conor Oberst die ik al snel onder de arm sloot. Niets vernieuwend, weinig écht breekbare songs maar de chemie tussen de twee werkte wel aanstekelijk. Het feit dat Boygenius niet de oversteek maakte naar Europa, met het succes van hun gelijknamige ep, vind ik nog steeds vrij jammerlijk. De keuze om BOCC mee te pikken, hoewel het in De Roma was, was dus vrij snel gemaakt.

Het voorprogramma was al zo'n tien minuten bezig toen ik binnen kwam en naar gewoonte in De Roma stond het gros ongeïnteresseerd te keuvelen terwijl Christian Lee Hutson aan het tokkelen was op zijn akoestische gitaar. Hutson had voor zijn vrij eenzijdige americana-nummers een reeks verhalen meegenomen die de songs tevergeefs wat extra body moesten verzorgen. Het enige nummer dat op online platformen te vinden is, is 'Northsiders'; een vrij tragisch en triest nummer over een goede vriendin van hem dat op ergens een beetje aan Spinvis's 'Stefan en Lisette' deed denken.

[spoiler]
[Image: sUztitL.jpg]
[/spoiler]

Het gekeuvel maakte plaats voor getater en rond de klok van negen werd iedereen zowat het zwijgen opgelegd toen de lichten werden gedoofd. Ondanks de erbarmelijke reputatie van De Roma was iedereen rondom vrij stil en respectvol tegenover de band wat toch een opluchting was. Bij het optreden van de band werd al snel duidelijk wie de échte ster van BOCC was, namelijk Phoebe Bridgers die al snel een resem fotografen onder haar neus kreeg waarbij Oberst het moest stellen met 1 à 2 fotografen die sporadisch een kiekje van hem maakten (vond 't wel een grappig detail). De band zette hun set vrij goed in met een-tweetje 'My City' en 'Big Black Heart'. De meerstemmigheid werkte nog beter als op plaat en de fijne sfeer tussen de twee zette zich al snel over op het publiek. Single 'Dylan Thomas' werd hier en daar wat meegezongen maar verder dan dat is het vrij tamme publiek gisterenavond niet gegaan. De set zakte jammer genoeg, en mede denk ik door het publiek, na de The Replacements cover wat in. 

Wat tevens opviel waren de vrij abrupte tempowisselingen binnenin de nummers van BOCC ('My City' of iets verder 'Chesapeake'). Het leek wel of Oberst middenin bepaalde nummers bedacht dat bepaalde zaken toch nog net iets harder of ruiger mochten klinken wat niet echt altijd werkte (naar het rommelige toe), zeker in combinatie met Bridgers's frêle stem. Bridgers's eigen 'Would You Rather' gaf me stiekem kippenvel en ook Bright Eyes's 'Lime Tree' zong ze fantastisch. 'Exception To The Rule' voelde eerder aan als een intermezzo dan een losstaand nummer waarbij prompt strandstoelen werden bovengehaald en enkele strandballen in het publiek werden gegooid, que?

[spoiler]
[Image: VHFKNZ5.jpg]
[/spoiler]

Afsluiter 'Didn't Know What I Was In For' zorgde voor een laatste hoogtepunt van de reguliere set waarbij die meerstemmigheid net zoals bij 'My City' weer heerlijk weerklonk. Toch voelde het allemaal een beetje gemaakt en kort (75' met 'maar' 16 nummers, geen 'Scott Street', 'Lua' of 'Service Road') aan. Oberst en Bridgers mochten het dan wel leuk hebben op het podium, dat vertaalde zich maar weinig naar ons, toegegeven vrij saaie publiek. Bepaalde momenten voelden vrij routineus aan; het afscheid nemen van het publiek verliep bv. vrij vluchtig na 'Dominos' of bepaalde bindteksten die vrij geforceerd overkwamen. Ondanks dat ik achteraf toch het gevoel had dat ik wat op m'n honger ben blijven zitten, heb ik toch een fijne avond gehad en is BOCC een must om net zoals Boygenius mee te pikken. Vanavond zat het gewoon even niet mee, denk ik.
[+] 4 users say Thank You to Kreuz for this post
Nice, hopelijk touren ze later dit jaar meer. Die BOCC plaat was een groeier.
Dinsdag deze band in Paradiso gezien. De chemie tussen de 2 is er duidelijk en dit zorgt voor een prettige sfeer op het podium en in de zaal. De strandstoelen en dito ballen ook hier bij 'Exception to the Rule'. Maar vond het niet storend en wel een geinige afwisseling.
Bij Funeral van Phoebe Bridgers kreeg iemand in het publiek de microfoon van Conor Oberst en zong het halve nummer samen met Phoebe. Deze persoon deed dat erg overtuigend en kon op een ovatie rekenen van zowel het publiek als de bandleden. 

Al met al deed het me een beetje denken aan Mark Lanegan samen met Isobel Campbell zo'n 10 jaar geleden, al was dit flink minder statisch.
Gister het Betontegel festival in Groningen bezocht met IJskolibrietje. Het is georganiseerd door een lokale dude die eerder al concerten van o.a Nadja boekte; concerten die net zoals het festival in een oude loods op het industrieterrein plaatsvonden. Een tientje entree in ruil voor negen (voor mij onbekende) experimentele acts. We trapten voorzichtig af rond 20:00, toen een figuur die verdacht veel op forumuser Willie leek een drumstok pakte en de loods doorliep om op allerlei objecten te tikken. Op het podium stonden wat gasten zacht drones te produceren met een flinke lading apparatuur. Nadat Willie een trombone pakte en al blazend door de loods begon te strompelen werd het al iets interessanter. Die organisator vertelde later dat deze act - Terbeschikkingstelling - een paar uur voor het festival was aangevuld met artiesten die later die avond zouden spelen, omdat één van de oorspronkelijke leden niet kon komen. Best sympathiek, maar niet echt samenhangend. Ik geloof dat North Sea Noise Collective volgde. In tegenstelling tot de naam geen collectief... en in tegenstelling tot de naam amper noise. Ondertussen kreeg ik wel de neiging om een paar praters achterin de zaal in de Noordzee te werpen. Helaas werd er nog niet voldoende lawaai op het podium gemaakt om het gelul te verhullen. 

Gigaldi toen, die onbetekenende 'toeterloops' produceerde.  De buitendeur van de loods sloeg gedurende deze acts continue open door de rokers en bracht een nare tocht mee. Ik had het fris, was teleurgesteld door de praters en de acts vielen me ook niet zo mee. Als zelfs de fucking organisator door de optredens zit te lullen en niet geboeid lijkt, is het eigenlijk tijd om te gaan. Gelukkig was daar ZALM, die Eindhovense grindcore op ons afvuurde. Met kreten als 'ja, dat waren weer vijf nummers' na amper twee minuten te hebben geschreeuwd en gekke samples van dialoog uit Nederlandse YouTube klassiekertjes vermaakte ik me supergoed. Lees de titels van zijn nummers even door en luister een albumpje op Bandcamp als je drie minuten over hebt vandaag. Echt lachen, zeker zonder volwaardig referentiekader wat betreft grindcore in een livesetting. 

De Britse stems produceerde vervolgens een houterige, generieke postrock soundtrack op de experimentele film The Seashell and the Clergyman uit 1928. Maar het was snoeihard zonder oordoppen en ik droomde wel weg door vermoeidheid, dus akkoord. Voordat hij de film aanzette op zijn laptop zag ik de titel van het bestand, iets als '360p - clergyman YIFY rip.mp4'. Heerlijk knullig, zo'n gast speelt die soundtrack bij wijze van spreken dertig keer door heel Europa maar fixt die titel niet effe. Richie Herbst klonk zoals North Sea Noise Collective had moeten klikken: krakende, piepende drone, alsof er een heel collectief op synths zat te rammen. Inclusief dat vette, rustgevende effect waarbij de diepe tonen tot in je borstkas te voelen zijn. S A R R A M zette hierna waxinelichtjes neer op een kleedje en begon monsterlijke riffs te loopen. PLEM! ten slotte met hun livedebuut: een lompe kruising tussen Giant Swan, Xiu Xiu anno Girl With Basket of Fruit en Groningse onverschilligheid. Klinkt te mooi om waar te zijn, maar dit was echt van een hoog niveau hoor. Lekker schreeuwen, lekker stampen. Ik had mijn tien euro er ter plekke uit. Dit wil ik nog eens zien! Xyce stapte ondertussen de andere zijde van het podium op om hun spullen klaar te zetten. Toen ik zag dat deze act bestond uit de fuckers die letterlijk de HELE avond met hun rug naar het podium hebben gestaan tijdens de acts en onvermoeid bier hebben staan tanken terwijl ze hun fuckgesprekjes voerden over dronken vriendinnetjes en dure taxi's, ben ik met IJsko vertrokken. (Een van de dames die ze als gezelschap hadden meegenomen naar Betontegel zat gedurende de halve avond de tuin achter de loods te decoreren met haar braaksel...) Bij de fietsenstalling hoorde ik in de verte ladingen chiptune over de loods uitgestort worden en moest ik hard lachen. Natuurlijk maakt dit soort tuig chiptune. Een slap einde aan een inconsistente, maar toch vermakelijke avond.

[Image: Zfn42JI.jpg]
[+] 7 users say Thank You to thomas9790 for this post
(12-05-2019, 16:05)thomas9790 Wrote: (Een van de dames die ze als gezelschap hadden meegenomen naar Betontegel zat gedurende de halve avond de tuin achter de loods te decoreren met haar braaksel...) 

Big Grin

En WTF is chiptune.
IDLES, in een gezellig krap zaaltje met een capaciteit van 400 man. Ik was bijna niet gegaan omdat ik een paar uur daarvoor brak thuis kwam van mijn 24 uur durende Tooltrip, maar gelukkig wist mijn verstand de vermoeidheid te overwinnen. Fontaines D.C. was daarbij een leuke bonus als voorprogramma: niet iets dat ik tegenwoordig op plaat zou luisteren, maar energiek gespeeld waarbij het publiek ook lekker meeknikte met de muziek. Al had ik stiekem gehoopt op een opmerking/grap in de zin van "wij zijn Fontaines D.C. en spelen nu voor jullie in DC!", die helaas niet voorbij kwam.

Daarna dus IDLES die alle hype waarmaakten. Geen idee wat de belevenis was van de toeschouwers achteraan, maar vooraan was het de hele tijd keihard pitten en crowdsurfen, plus de twee gitaristen die in het publiek kwamen spelen. Waren ook een stel mensen van het Verenigd Koninkrijk die duidelijk de band achtervolgden, wat het hele cult-gehalte van de act onderstreepte. Heel fijn om eindelijk weer eens zo hard los te kunnen gaan bij een optreden. Enige minpunten waren dat ze Colossus niet speelden, en dat ik helemaal bezweet naar buiten kwam waardoor ik eenmaal buiten bijna onderkoeld raakte van m'n natte t-shirt. Desondanks heel blij ze eindelijk te hebben meegemaakt.
[+] 3 users say Thank You to hythloth for this post
(12-05-2019, 17:13)hythloth Wrote:
(12-05-2019, 16:05)thomas9790 Wrote: (Een van de dames die ze als gezelschap hadden meegenomen naar Betontegel zat gedurende de halve avond de tuin achter de loods te decoreren met haar braaksel...) 

Big Grin

En WTF is chiptune.

Klinkt als Crystal Castles met downsyndroom.
[+] 2 users say Thank You to hythloth for this post
Die fuckmongolen hebben ook door werkelijk iedere act heen gepraat, ik ga na mijn tentamens even mijn best doen om ze te vertellen dat ze de vinketyfus mogen krijgen van mij.
Volgende keer niet eerder weggaan en gewoon zelf keihard door Xyce's set heen schreeuwen.

Kom net terug van The Twilight Sad. Bij het eerste nummer merkte je dat de zanger stemproblemen had, en hij vermeldde al snel dat hij last had van zijn keel. Wat nog even okee ging, maar tijdens het vijfde nummer Last January gaf zijn stem het compleet op en konden ze niet meer verder spelen. De zanger verontschuldigde zich heel erg en je kon merken dat hij zich diep schaamde, maar gelukkig toonde het publiek veel medeleven en kon je merken dat ze oprecht bezorgd waren over het welzijn van de band, i.p.v. kwaad waren dat ze maar voor 24 minuten konden spelen. Helpt dat de fanbase bestaande uit zelfverklaarde cunts heel chill is; check vooral de Facebook groep The Wrong Car.

Alsnog erg jammer gezien dat hun nieuwe album één van mijn favorieten van dit jaar is. Hopelijk komt er een herkansing.
Dead Can Dance 13 en 14 mei  2019 Vredenburg Utrecht


Maandagavond rond de klok van acht uur stappen we de auto uit, verlaten we de parkeergarage en staan we meteen voor Vredenburg. Het is eindelijk zover. Vandaag mag ik weer een band toevoegen aan mijn lange lijst van gezien maar vooral eindelijk afstrepen van mijn “to do list”.
Dead Can Dance dus, één van de vele parels uit de prachtige 4AD stal. Ongedefinieerde lastig te plaatsen stromingen die samenkomen in een steeds weer prachtig geheel.
Maar zoals altijd moet het weer met hindernissen. We maken de nieuwe GUTS app open en maar krijgen de kaarten niet tevoorschijn getoverd. Ook de mensen van Vredenburg niet, waarna blijkt dat we een dag te vroeg zijn…. Jawel, we hebben kaarten voor morgen. Jeroen kijkt me heel verbaasd aan, ach die chaos het hoort bij me, ik kijk er niet eens meer van op, maak me er ook niet druk om en loop naar de balie.
Daar blijkt dat je via GUTS heel makkelijk 2 kaarten kunt kopen voor de normale toegangsprijs. De app is nog zo onbekend dat we kunnen kiezen uit meer dan 20 zitplaatsen. Okay, we gaan dus twee dagen, das gaaf!
We kiezen er 2 uit, betalen via de app en lopen naar binnen. Colaatje meepakken, wat trappen op, even zoeken in het labyrint naar de toiletten om vervolgens plaats te nemen op de grote maar wel harde stoelen.
Twee keer gaat er een “theaterbel” waarna het licht dooft. Een oorverdovend applaus neer klatert; Here we go!
Zoals altijd is het de eerste nummers even vechten met het geluid maar na een paar nummers klinken Brendan Perry en de tot heuse diva uitgedoste Lisa Gerrard zo zuiver en helder dat er vanzelf kippenvel over je lichaam danst.

Met Vredenburg als kathedraal start de hoogmis van Dead Can Dance nu pas echt. Het publiek klapt haar handen stuk tussen de nummers door, maar verder kun je een spelt horen vallen. Wat een verademing, geen pratend publiek, maar alle aandacht voor de muzikanten. Zo zou het altijd moeten doen.

Het vierde nummer, voor mij het hoogtepunt van de avond: Avatar. Gejaagd, dwingend, stuwend en swingend, met ijzingwekkende woordloze kreten door Lisa zit ik met open mond van verbazing te kijken wat me nou eigenlijk overkomt.
Vanaf dat moment vergeet ik alles, het lijkt wel of ik in een soort van trance raak en de tijd vliegt voorbij.
De prachtige songs volgen elkaar in hoog tempo op, met als tweede hoogtepunt Lisa met intro en outro begeleid door een fluit “The wind that shakes the barkey” acapella ten gehore brengt. Een siddering is te voelen door je hele lijf. We klappen onze handen stuk.
Er is gekozen om maar één nummer van Dionysus te doen en verder hun mooiste (veelal rustige) werk te laten horen, een keuze die heel goed valt bij de enthousiaste zaal, aangevuld met covers van Tim Buckley en This Mortal Coil.
Na ruim anderhalf uur is de show afgelopen.
Swingend wordt met Cantara de eerste toegift beslecht, Severence is de logische afsluiter van de avond op maandag.
We zijn zojuist getuigen geweest van een perfect optreden. Zoals het hoorde in de jaren 80 wordt er geen woord gewisseld met het publiek, ja twee keer een thank you van Brendan, en de statische gracieuze over de top handkussen van Lisa, een dame die vroeger schuchter overkwam maar nu de hoogmis leidt, prachtig geluid, zeer matige visuals, maar dat deed verder totaal geen afbreuk aan het geheel.
Op dinsdag ben ik samen met mijn vrouw geweest. Bijzonder daar ze het vreselijke muziek vindt maar wel graag dezelfde betovering wilde ondergaan.
Het publiek op dinsdag was zeker wat matter en de tweede toegift werd niet meer gegeven, Brendan Perry kwam zelfs niet meer even terug op het podium na de toegift. Het maakt ook niet uit, twee keer Dead Can Dance in twee dagen, bijzonder en fantastisch!
[+] 4 users say Thank You to wil'm for this post
Gratis toegang gewonnen voor Superorganism, maar was nogal moe vanavond en zat zwaar te twijfelen. Uiteindelijk toch gegaan: ging om 20:36 de deur uit en kwam om 23:10 weer thuis, wat gelukkig als weinig moeite voelde. Hielp dat de show maar 50 minuten duurde. Anyway, de hypeband van 2018 had duidelijk niet meer de hype in 2019 gezien de relatief lage opkomst. Gezien de overdaad aan kleurrijk effectbejag dacht ik eerst dat ik naar een aflevering van Sesamstraat zat te kijken, maar na een paar nummers begon ik er beter in te komen. Het was in ieder geval nooit saai, en dat ene hitje was leuk. Dus ja, het was een beter alternatief dan thuis blijven en Mindgeek sites checken op de laptop, maar het was niet zozeer een Superorganism en eerder een Alrightorganism.
NOFX in de Melkweg, wat mij betreft hun beste show die ik van hun ooit gezien heb.
Van elke plaat 2 of 3 nummers in de playlist. Soms echt snoeihard, en dan weer hun toeters en Reggae,
dan weer de grappen van Fat Mike en El Hefe.
Sublieme setlist en 1 uur en 40 minuten gespeeld, Wat een meerwaarde over zo een festival setje van een uur.

18e keer Melkweg en t blijft mijn allerbeste punkband!
[+] 2 users say Thank You to Flair for this post
Een keer (lang geleden) in Paradiso bij aanwezig geweest.
De componisten achter Stranger Things (Kyle Dixon & Michael Stein), die hun muziek uit die serie deden. Eerst was er een twintig minuten durende voorprogramma van Spektral Quartet die stukken uit Johann Johannsson's album Englabörn deden. Tegelijkertijd was er een projectie boven hen waarop allerlei teksten over Johannsson werden vertoond, dus als eerbetoon erg geslaagd. Op het einde deden ze zelfs een samenwerking met die Stranger Things gasten die naadloos overging in het hoofdprogramma, waarbij het gebrek aan pauze heel mooi uitpakte. De Stranger Things productie was volgens mij dezelfde als wat vorig jaar was geboekt op Rewire en Primavera, en ik herinner mij dat de reacties daarvan niet zo enthousiast waren. Waarom dat was zou ik niet weten: mijn enige minpunt was dat het iets korter gekund had (60 minuten i.p.v. 70 minuten), want verder was het een dikke show. In de Kennedy Center stonden we sowieso al vet voor qua muziekbelevenis, maar we hadden gelukkig ook kaarten op het balkon in de goedkoopste prijscategorie, en vanaf daar hadden we een perfect overzicht op de productie vol met tl-buizen, stroboscopen en rookmachines (zie deze review van een eerdere datum voor meer details). Voelde alsof we in een lasergame arena zaten, met name doordat we vanaf onze plekken de componisten niet konden zien waardoor alles mysterieuzer aanvoelde. De soundtrack zelf was ook gewoon heel tof, en gezien ik mijn huiswerk deed door er veel naar te luisteren tijdens werk in de voorafgaande weken, was het extra genieten.

Dus nu hopen dat de muziek van het aankomende derde seizoen net zo goed wordt!
Alice In Chains + Black Rebel Motorcycle Club @ 013

Black Rebel Motorcycle Club vond ik erg tof. Kende eigenlijk nog weinig hiervan, maar was zeker de moeite om een keer gezien te hebben. Zou ze weleens langer willen zien spelen.

Alice In Chains vond ik matig.. zaten leuke nummers bij, maar over het hele repertoire gezien wel beetje heel veel van het zelfde allemaal. Daarnaast vond ik het vrij sfeerloos en echt een oude mannen optreden. Verder klonk het niet eens heel slecht, maar had er meer verwachtingen bij.
(28-05-2019, 09:13)Indiaantje89 Wrote: Alice In Chains + Black Rebel Motorcycle Club @ 013

Black Rebel Motorcycle Club vond ik erg tof. Kende eigenlijk nog weinig hiervan, maar was zeker de moeite om een keer gezien te hebben. Zou ze weleens langer willen zien spelen.

Alice In Chains vond ik matig.. zaten leuke nummers bij, maar over het hele repertoire gezien wel beetje heel veel van het zelfde allemaal. Daarnaast vond ik het vrij sfeerloos en echt een oude mannen optreden. Verder klonk het niet eens heel slecht, maar had er meer verwachtingen bij.

BRMC speelde de juiste nummers, als je t langer dan pakweg 45 minuten meemaakt wordt het ook langdradig.
Wel een goede band overigens, maar niet langer dan 45 minuten.

Het was voor mij voor beide bands al de zoveelste keer, en idd Alice in Chains doe elke keer t zelfde kunstje.
Maar oh wat vind ik de gitaarriffs van Jerry Cantrell toch lekker, de reden alleen al voor mij om te gaan.
En ja ik mis ook Layne Staley natuurlijk. Duvall is een goede zanger, maar ik mis toch de grunge feel van Staley.
Verder prima optreden, maar t werd nergens echt zinderend.
All Points East, 25 mei, Victoria Park, Londen

Nadat we de donderdag en vrijdag gespendeerd hadden in Londen stond zaterdag All Points East (The Strokes dag) op het programma. Het festival lijkt op deze dag na erg veel moeite te hebben met het verkopen van kaarten; kaartjes voor de dagen van Bring Me The Horizon en Christine and the Queens gaan voor de prijs van de servicekosten (3,5 pond) over de toonbank. Ook voor de andere dagen zijn aanbiedingen te vinden voor 2 kaartjes voor de prijs van 1. De enige dag die goed heeft verkocht was deze zaterdag met The Strokes als grote naam. De enige dag die tot nu toe is uitverkocht.

[Image: t4IOR8p.jpg]

De Airbnb was op een klein half uurtje lopen van Victoria Park. Ondanks dat de pints er goed ingingen op de vrijdag waren we toch al bij het terrein op het moment dat de deuren openden. Gelijk de traditie met de pints maar voortgezet (prijzig geintje, zo'n 6 pond voor een pint) en een beetje het terrein bekeken. Het festival heeft 6 stages, waarvan er 1 een tent was. Het was erg warm en de zon stond vol op de tent, waardoor dit een goede sauna was geworden. Niet te veel tijd in spenderen dus.

[Image: AXuVN6K.jpg]

De dag begonnen in het Jägerhaus. Nieuwe britse band Billy No Mates speelde daar een van hun eerste shows. Een flinke Amerikaanse sound, klonk prima maar kon toch weinig boeien. Vervolgens doorgegaan naar The Nude Party op het tweede podium (North). Klonk een beetje als de Stones, prima een half uurtje vertoeven dus. Vervolgens na een happie doorgegaan naar de Main Stage waar Viagra Boys op het programma stond. Hun album Street Worms de laatste tijd flink wat keren beluisterd, en deze band maakte het volledig waar. Prima band in de middag, en gelijk helemaal klaar om de rest van de dag te doorstaan. Vervolgens een stukje Temples gezien in de tent, maar deze sauna had tot gevolg dat we al snel buiten de tent in de schaduw de show hebben beluisterd, klonk prima.
Vervolgens  weer terug naar de Main Stage om Parquet Courts te zien. Na een uitmuntende show in de Vera afgelopen jaar, was het wel vreemd om ze op een dergelijk groot podium te zien. Er werd vooral materiaal van het meest recente album Wide Awake! gespeeld. Heerlijke show in het zonnetje, waar het publiek al goed op gang kwam voor een mooie avond.

[Image: 8igZ9t6.jpg]

Vervolgens op de Main een halve set van Johnny Marr gekeken, klonk prima, waarbij het Engelse publiek vooral hard ging op de nummers van The Smiths. Na een halve set toch gekozen om wat te gaan eten omdat we deze show op Lowlands helemaal gaan kijken. Tijdens het eten een stuk Courtney Barnett gezien, klonk prima zoals altijd. Vervolgens doorgegaan naar de Main waar The Raconteurs een geweldige set speelden. Jack White had er zin in en het publiek ging hier gretig in mee, geweldige show. We stonden aan het begin van de set aan de rechterkant van het podium, waar het geluid niet optimaal was, vervolgens doorgelopen naar linksvoor waar het geluid dan weer heel goed was, hierover later meer. Na The Raconteurs richting de bar om de drankvoorraad aan te vullen alvorens we een mooi plekje voor het hoogtepunt van de dag gingen zoeken; The Strokes.

[Image: 5eqOuLW.jpg]

The Strokes hadden er duidelijk zin in, en het publiek hierbij was geweldig. De setlist was opvallend te noemen; er werden enkel nummers van de eerste drie albums gespeeld, waarbij de twee meest recente platen helemaal werden genegeerd. Het werd dus een soort greatest hits show, met toch ook enkele verrassingen in de setlist. Het publiek schreeuwde elk nummer woord voor woord mee, geweldig om The Strokes (in Londen) te zien! Na anderhalf uur hielden ze het voor gezien, op naar een volgende show (over een jaar of 4?)!

Bij thuiskomst op de socials gekeken en het bleek dat er veel commentaar was op het geluid tijdens de show. De rechterkant bleek (zoals wij in de middag al hadden vernomen) ook bij The Strokes slecht te zijn afgesteld waardoor een groot deel van het publiek Julian niet hadden kunnen horen. All Points East heeft hiervoor excuses aangeboden, maar toch een puntje van verbetering voor dit festival, al hebben wij er gelukkig geen last van gehad.
[+] 6 users say Thank You to Wonderboy for this post
(28-05-2019, 11:19)Wonderboy Wrote: All Points East, 25 mei, Victoria Park, Londen

Bedankt voor het verslag! Ik las ook al over de geluidsproblemen en dat er kaarten voor praktisch gratis waren uitgedeeld... de festivalbubbel is een feit.
Erg jammer, vorig jaar liep het best goed volgens mij. Maar wellicht is dat het "Er was een jaar geen Glastonbury"-effect? Doen de ander festivals in de regio het wel beter?


Forum Jump:


Users browsing this thread: 1 Guest(s)