09-04-2023, 19:03
Een roze koek halen bij de Koninklijke Schouwburg, dit zijn wel de momenten waar je het voor doet op een weekendje Rewire.
|
Rewire
|
09-04-2023, 20:22
Ik durf tien minuten voor het begint wel al te zeggen dat de boeking van Patti Smith een enorme vergissing was wegens het aantal boomers dat opeens in de zaal zit.
09-04-2023, 20:45
Mag geen drinken mee in de zaal bij Korzo. Dit land is ziek.
Ana Roxanne maakt het wel waar hoor. En inderdaad, die cover als afsluiter maakt een weekend zonder echte muzikale hoogtepunten wel een beetje goed.
09-04-2023, 23:41
Matig weekend naar Rewire-normen. En wellicht zou een iets ander parcours (Okkyung Lee en Ana Roxane b.v.) daar niet heel veel aan veranderd hebben. Combinatie van drie factoren imo: te veel premieres die later pas hun volle potentieel zullen waarmaken, minder kwaliteit bij de 'headliners' ivm vorig jaar en een Paard dat deze editie één lange blamage is geweest. Volgend jaar de namen eerst maar eens afwachten.
10-04-2023, 00:33
(09-04-2023, 23:41)Uplift Wrote: Matig weekend naar Rewire-normen. En wellicht zou een iets ander parcours (Okkyung Lee en Ana Roxane b.v.) daar niet heel veel aan veranderd hebben. Combinatie van drie factoren imo: te veel premieres die later pas hun volle potentieel zullen waarmaken, minder kwaliteit bij de 'headliners' ivm vorig jaar en een Paard dat deze editie één lange blamage is geweest. Volgend jaar de namen eerst maar eens afwachten. Ik kan je nog wel een vierde factor geven: dj's die top 40-hits uit de noughties denken te moeten (lees: kunnen) remixen. Ik heb er vier geteld dit weekend. 
10-04-2023, 10:13
Mijn gevoel is toch een stuk positiever. Morgen verslag.
10-04-2023, 13:34
Maurice Louca maakte dus gewoon deel uit van The Dwarfs Of East Agouza, ik leer bij, zo achteraf. Wil 'm al lang graag z'n eigen werk eens zien doen.
Mijn top 5:
1. Aleksandra Slyz De verrassing van het festival en ook het beste optreden dat ik zag. Ze speelde nummers van het album The Vibrant Touch met een kwartet van 2 violen, een cello en een saxofonist. Ingehouden dramatiek vanaf de eerste tonen die langzaam naar een hoogtepunt werd getrokken. Live drone zoals het moet zijn en ik werd er op een gegeven moment volledig in werd meegetrokken. Indrukwekkend. 2. Fever Ray Tegen de klippen op van een overvol Paard (20 minuten voor aanvang al geen doorkomen meer aan en een plekje op het tweede balkon gevonden met beperkt zicht) werd dit meer dan goedgemaakt door een geweldig optreden vooral in het laatste half uur. Theatraal en de driestemmige zang voortdurend op de voorgrond. Net als de laatste plaat muzikaal vooral tussen het debuut en Plunge, precies goed. 3. Ghosted Vanaf een perfecte plek op het eerste balkon prachtig optreden gezien, van jazz naar noise, en waar als vanzelf de aandacht vooral naar de briljante percussiecapriolen van Werliin werden getrokken. 4. Ana Roxanne Optreden uiteraard volledig gedragen door Roxanne’s loepzuivere stemgeluid, af en toe begeleid op basgitaar, haar eigen geloopte stem en spaarzame electronica uit een klein kastje. 5. CS + Kreme Trage beats, stijl die doet denken aan The Album Leaf waarbij richting het einde van het concert het tempo werd opgevoerd. Verder ook goede optredens van Dylan Henner, Moin, 33, Lucinda Chua en HTRK (verkeerd geprogrammeerd in Paard I helaas). Eigenlijk alleen Joe Rainey (niet te doen eigenlijk) en Steve Gunn & David Moore (meer van verwacht, waren wel erg aan het zoeken, klonk als een Bing & Ruth optreden met gitaargetokkel erdoorheen) als tegenvallers gezien. Uiteindelijk een prima weekend weer, muzikaal wel stuk minder dan vorig jaar, maar dat kwam ook omdat er minder persoonlijke favorieten waren. Locatie Paard is al ter sprake gekomen, is inderdaad wel een dingetje, veel te vol bij Fever Ray en een achterlijke rij bij Moin omdat de zaal laat open ging, wat ook nog ten koste ging van de speeltijd. Doet niets af aan alle andere geweldige locaties, Nieuwe Kerk, Korzo, Koninklijke Schouwburg, en er is natuurlijk altijd wel een alternatief te vinden.
11-04-2023, 19:25
Vrijdag:
Omdat de vriend waarmee ik naar Rewire ging per ongeluk eerst naar de Grote Kerk in plaats van de Nieuwe Kerk was gegaan konden we nog maar net de Nieuwe Kerk in voor Ellen Fullman. Vanwege onze slechte zitplek konden we de eerste minuten weinig zien van de hoe het enorme snaarinstrument werd bespeeld. Af en toe kwam ze voorbij schuifelen, maar omdat ik haar van achter zag leek het net alsof ze stond te stofzuigen. Ook muzikaal kon het me weinig boeien. Dus maar eerder weggegaan om het Paard binnen te komen voor HTRK. De relatief korte set van 50 minuten (terwijl ze een uur zouden spelen) was mooi en ingetogen en van praters had ik geen last. Het neigde wel een beetje naar eentonigheid. Het afsluitende nummer, Ha, wat ik niet kende had een dreigende toon, maar die bleek juist van hun debuut te zijn en niet een nieuw nummer. Voordeel van de korte set was dat ik nog op tijd was voor Matthew Herbert & Julian Sartorius in Concordia CC. Sartorius drumde, en Herbert gooide daar een laag electronica overheen of manipuleerde het. Het begin was iets te free jazz gefreak voor mij, maar later in de set werkte het wel voor mij en was het resultaat van de samenwerking erg vet en ging het ook los in de zaal. Na een snelle hap terug naar een Paard om nog een keer Fever Ray te zien. Ik vond het ietsje beter dan in Paradiso, maar dat kwam voornamelijk omdat ik een betere plek had. Sommige nummers werden in een ander jasje gegooid dan op de plaat. Het normaal dreigende I'm Not Done kwam voorbij in een upbeat versie, waar ik niet erg fan van was, opener What They Call Us werd juist langzamer gespeeld. De show hinkte een beetje op twee gedachte: het queer teater met ingestudeerde dansjes van de vorige tour, en dan op het einde een stukje duister ritueel rondom de Excorist lantarenpaal. Met If I Had A Heart en Coconut als bevredigend meeslepend einde.
12-04-2023, 19:36
Zaterdag
Gezien ik deze editie voor een nogal AIIHT (alle idioten in Het Paard)-route had gekozen begon ik zaterdag toch wat maar minder lamestream met Oscar Peters in de Barthkapel, die op een zolder van een gebouw op een binnenplaats zat. Bij binnenkomst waren alle zitplaatsen al bezet, dus ik moest achteraan staan. Door het zonlicht door de hoge ramen en de rook had de zaal een beetje een mystieke sfeer die goed aansloot bij de muziek. Peters speelde een niet heel interessante drone op een klein orgel. Gelukkig werd hij bijgestaan door een klarinetspeler en een saxofonist, waardoor het stuk me deed denken aan een langgerekte versie van At the Heart of It All van Coil. Eigenlijk muziek op even op weg te dromen, maar mede omdat ik moest staan kon ik me er toch niet helemaal op concentreren. Na afloop de hoek om voor een lange rij voor het Paard. Deze rij voor Moin? Eenmaal binnen was de grote zaal zo goed als leeg omdat de deuren gewoon te laat open waren gezet. De band begon ook wat later. Op plaat was ik er nog niet helemaal weg van, maar live werd de mix van electronica, post punk en gesamplde vocalen een stuk intenser en meeslepender gespeeld. Erg goed, het was voorbij voordat ik er erg in had. Hopelijk zien we ze vaker. Toen een beetje een dilemma. Mijn goede plekje bewaren voor GY!BE, of toch een kijkje nemen ergens anders. Mijn nieuwsgierigheid won het toch van me, dus in een drafje naar de Grote Kerk waar de Japanse zangeres Hatis Noit net begonnen was. Ze sampelde haar eigen stem, of zong er overheen zodat het klonk als een koor of meer dan dat. Mijn eerste cynische reactie was: zoiets dergelijks heb ik al meerdere keren eerder gezien op Rewire of LGW. Maar toen ik even ging zitten, gebeurde wat bij Oscar Peters uitbleef: ik werd meegenomen in de muziek. Met ogen dicht zitten te luisteren, maar toch op tijd weer terug naar Het Paard voor een fatsoenlijke plek bij Godspeed You! Black Emperor. Die gewoon deden wat ze al jaren doen: woordloos een wervelwind van post rock over het publiek uitstorten. Het nieuwere werk vind ik wat minder, maar het einde met Moya en BFF3 was juist erg sterk. In de zaal was het tijdens de rustigere stukken zo rustig dat je de filmprojectoren hoorde ratelen. Of misschien zijn die dingen gewoon tering luid. Na afloop snel om de hoek naar Concordia CC voor Horse Lords. Vorig jaar op LGW zag ik vanwege het blokkenschema maar een klein stukje van ze, maar dat smaakte naar meer en heb sindsdien regelmatig naar ze geluisterd, dus ik was blij met de recente toevoeging van ze aan de line up. Ook al kwam ik kort van te voren binnen, toch een mooie plek gescoord op het balkon. Zonder al te veel opsmuk speelde ze in rock-opstelling (met een tweede drummer die soms binnen een nummer ook naar saxefoon switchte) hun polyritmische rock. De door elkaar botsende ritmes voelde op een lekkere manier misleidend. Wegens gedoe met de trein en gebrek aan energie het nachtprogramma maar gelaten voor wat het was, maar toch met een tevreden gevoel naar huis. 
12-04-2023, 20:01
Rewire 24: Alto Arc of Zoh Amba?
Een klein schrijfsel over Rewire 2023 mijnerzijds. Ik moet bekennen dat het een beetje een worsteling was dit jaar. Ik heb een gematigd positieve indruk van deze editie. Het was moeizaam warmdraaien, maar gelukkig was daar de zondag nog en die maakte alsnog veel goed. Een paar reflecties op deze editie. Dit is was voor mij persoonlijk een van de minder prikkelende rewire’s die ik heb meegemaakt. Maar dat het daarom compleet kut was vind ik een grote overstrekking. Want er was uiteindelijk genoeg te genieten. Natuurlijk zit ik een beetje te ploegen in mijn geheugen waar het gedrukte gemoed van deze editie in zit. Om te beginnen; na die geweldige vorige editie was het natuurlijk ook bijna onmogelijk om überhaupt dat niveau te halen, laat staan beter te doen. Dan sta je als festival al met 1-0 achter door een eigen doelpunt, zogezegd. Om even het beestje bij de naam te noemen: Slikback bleek geen Bug. En natuurlijk spelen mijn eigen gemaakte keuzes en/of miskleunen oom mee. Het begon me te dagen dat er dit jaar een overdaad was aan artiesten die de ‘middelmaat’ moeizaam wisten te overstijgen. Terwijl Rewire normaliter juist uitblinkt in een zijn enorm diepte en kwaliteit van artiesten waardoor je bijna nooit echt verkeerd zit, wie je ook bezoekt. Er waren gewoon te veel ‘vlakke knoppendraaiers’ dit jaar, met een relatief beperkte technische bagage. En het feit dat je jezelf als een ‘bevrijd persoon’ ziet en een paar overstuurde bassen op ons, het publiek, afvuurt, maakt het voor mij nog niet echt interessant om te bekijken. Er moet meer gebeuren tijdens een optreden. Verwondering of empathie voelen of waardering voor een artiest die de grenzen van het instrumentarium of techniek durft op te zoeken, of gewoon worden overdonderd door het almachtige lawaai van een crescendo om maar wat primaire kwalificaties te noemen. Zo’n Sarahsonn was eigenlijk niet te pruimen. Dan sta ik bijna nog liever te wachten voor wat anders. Amnesia Scanner vertegenwoordigde een ander kritiekpunt: te weinig echt vernieuwing. Een paar jaar geleden was Amnesia Scanner echt vernieuwend en uitdagend in zijn sound. Maar dit gevoel is nu wat dunner geworden bij mij. Ik heb genoten van hun show, daar niet van. Er waren nieuwe nummer te horen dacht ik en die klonken best vet. Maar ook toegankelijker dan ik had gehoopt. Ik vind juist dat vervreemdende van AS heel vet. Verwrongen, hinkende beats en rare vocalen. Maar dit raakt wat op de achtergrond en zo voelt het niet meer zo spannend als pak’m beet 5 jaar geleden. Maar dat juist deze grensverleggende gasten een kek 90’s plaatje ertussen willen mixen, en dan kiezen voor een hit van de Party Animals, was heel jammer. Fucking Party Animals, een groep die een gimmick maakte van een van de weinig echte alternatieve subculturen van Nederland. Kies dan voor een plaat van DJ Promo of Neophyte als je toch uit de periode gaat putten, of Rotterdam Terror Corps. Een teleurstellende platte keus. Ook zo’n Alto Arc was illustratief voor deze editie; ik heb er met verwondering naar staan kijken want het was iets bijzonders wat er op het podium te zien was. Wellicht legendarisch; want deze show zien, met dezelfde verwondering, ga ik niet meer meemaken. Legendarisch slecht, allicht. Het was als een moderne variant op shock-rock zullen we maar zeggen; een geveinsde elektrocutie, een hoop nepbloed, wierrook, vuurwerk en slecht acteerwerk. Maar de muziek, waar we uiteindelijk voor komen, was voorgeprogrammeerd en klonk zo clean dat het net zo glad werd als het bloed op het podium. Te veel invloed van de mogelijkheden van machinerij en te weinig echte menselijke interactie met het instrumentarium van de muziek. Maar ja, over 5 jaar praten we niet meer over de Tim Hecker show van deze editie of die van Okkyung Lee, maar over de editie van die absurde show van Alto Arc. Dat muziek tegenwoordig voorgeprogrammeerd is bij bepaalde shows zal niemand nog echt verbazen, net als een playbackshow, maar wel deze ‘netflixisering’ van een optreden tot plat entertainment. Dat dit dus wordt geprogrammeerd op Rewire: wat zegt dat? Grensverleggend, ja dat wel, maar is dit de juiste grens? Polariserend vooral. Zoals die show van Evian Christ vorig jaar: eigenlijk deugd het niet, maar toch geniet je ervan. Dit was de show van deze editie, met nadruk op ‘show’. Maar, natuurlijk zijn er ook de artiesten die wel prikkelde door beheersing van hun instrumentarium, techniek en avontuur. En als officieuze aanvoerder van dit clubje noem ik de jonge Zoh Amba, specialist in free-jazz. Allejesus wat een lawaai bracht dit 22-jarige vrouwtje met zich mee. Ze beukte de toetsen praktisch uit de piano met haar ellenbogen! En ook; wat een adem voor zo’n klein vrouwtje. Haar sax piepte onder het geweld waarmee ze het instrument aanviel! Indrukwekkend fenomeen hoor. Wat een intensiteit, wat een show! Er waren ook genoeg ‘beroemde nieuwsgierigen’: ik stond letterlijk tussen Oren Ambarchi en Steve Gunn in. Joe Rainy stond achter mij en ook Evischen was ook aanwezig. En over Evicshen gesproken, nog zo’n optreden waar de verwondering toesloeg: de show van Maria Chavez, Mariam Rezaei en Victoria Shen. Echt supercool wat die dames daar vroeg in de middag deden. Ze waren helemaal in symbiose met hun apparatuur en met elkaar. Ze hielpen elkaar, loste elkaar af en stuwden elkaar op tot een geweldig optreden. Fenomenale beheersing van het instrumentarium waarmee ze werkte. Wat een skills. Wat een spectaculair optreden! Het was dus echt niet alleen maar huili-huili deze editie. Ik heb me uiteindelijk best goed vermaakt. Maar het was wel langer dan gebruikelijk zoeken naar echte hoogtepunten. Concluderend: de volgende shows sprongen eruit voor mij, in willekeurige volgorde:
12-04-2023, 21:23
Topverslag. Veel herkenbare factoren, vooral het verdwijnen van muzikale ideeën tvv presentatie. Rewire in de toekomst moet ik eens goed over na gaan denken; welke rol speelt dit festival precies? Is de programmering en het elite-hipsterpubliek een zoveelste soort glijmiddel voor nieuwe verdienmodellen? Als ik deze editie met 2018 vergelijk, moet ik voorlopig concluderen van wel.
14-04-2023, 11:43
Mooi verslag inderdaad nam-tso! Sluit me er inderdaad ook bij aan!
Early bird voor volgend jaar dus in de pocket. 
14-04-2023, 19:58
Hier ook maar weer alvast een kaartje. Weinig festivals waar ik zonder problemen thuis kan slapen, dat moet ik toch maar koesteren.
15-04-2023, 00:51
05-05-2023, 14:39
Niet dat iemand behalve Locor er iets van gaat merken, maar volgend jaar wordt de donderdag geschrapt.
15-06-2023, 13:20
(This post was last modified: 15-06-2023, 13:21 by greenlander.)
https://www.rewirefestival.nl/news/two-r...th-special
Rewire x Korzo 29 sep Midori Takada 25 nov Nivhek + Rachika Nayar 
25-09-2023, 15:46
|
|
« Next Oldest | Next Newest »
|
![[+]](https://wattes.nl/forum/images/collapse_collapsed.png)
Users browsing this thread: 1 Guest(s)