Thread Rating:
  • 1 Vote(s) - 5 Average
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Rock Werchter 2019
Best een lap aan 'indruk' geworden, ik zal proberen iets bondiger zijn over de overige dagen! (edit: niet gelukt)

Vrijdagmiddag weer op de fiets gesprongen voor de 12 km naar Werchter, en ik zal het alvast verklappen, de terugweg leek nog pittiger, dus dat wordt geen gewoonte.

Ik kwam precies het terrein op om 17 uur, in de hoop de Graz-meeting net gemist te hebben, en dat hier dan te kunnen melden. Helaas zag ik in tegenstelling tot Customer4711 direct een aantal typische Grazzers naast mij staan op rechts, en werd direct de fotoshoot ingesleurd. Gesprekjes na de foto waren vrij kortaf, niemand dronk bier, dus zo blijkt maar weer: op social media is alles leuker dan in het echt. Cheers Wailer!

Weezer leverde ondertussen een leuke set af, tof om ze een keer zo in een goede setting (zonnetje, niks-aan-de-hand-middagsfeer) te zien. Daarna echt van plan om Janelle Monae een live-kans te geven, maar vanwege de rode kruizen direct de Apero in gedoken. Om daar vervolgens pas weer te vertrekken voor The Cure. Voordeel van zo'n laat verslag is dat alles over dit optreden al gezegd is, en dat kan ik beamen. Mooie opbouw, veel spelplezier, en veel vrolijke noten op het eind. De hele set hadden ze mijn aandacht, het kon mij niet lang genoeg duren, en tot ver om mij heen (op het grasdeel, links van eerste geluidstoren) zag ik iedereen dansen.

1 mede-fan was nog over van de groep, de rest was z'n hormoonspiegel aan het checken bij Kylie. Voor Tool stond het voorvak nog op rood, dus tijd voor een biertje. En daar stond aan de toog opeens de 'wat oudere festivalganger' die mij in 1992 geintroduceerd had! Coincidence? Think not! Helaas duurde de vrolijke ontmoeting vrij kort, omdat opeens het voorvak op groen vloog. En wij dus alsnog op een goede plek in het midden compleet weggeblazen werden door het hoogtepunt van de vrijdag! Ook deze 'kerkdienst' kon mij niet lang genoeg duren, het was geweldig tussen alle gelijkgestemden!

De euforie verdween al snel op de fiets, de whiskey erna zorgde weer voor een goed contemplatie-momentje.

Over de zaterdag kan ik kort zijn: het programma boeide mij onvoldoende, en de combinatie met het weer (35 graden?) leidde tot een cool corona sessie tot een uur of 18 op de camping, waarna we ouderwets in Leuven op stap zijn gegaan.

Vanwege de 'rustdag' en het betere programma startte de zondag op tijd. De fietstocht was ingekort tot een rit naar station Aarschot, en daarna de pendelbus naar Werchter. Dit wordt waarschijnlijk voortaan de standaard route.

Het obligate schaapjes-drijven van De Staat ben ik snel gepasseerd, om van de energie van Black Honey te kunnen genieten. Leuk debuut op het 4de podium voor dit bandje. Daarna direct door naar de Main Stage voor nog meer 'Cuckoo' energie van Yungblud, die geheel terecht het bovenmatig gebruik van 'onderdrukkende medicijnen' met wat krachtwoorden naar de prullenbak verwees. Deze man weet het live goed te brengen, goeie show wat mij betreft. Vervolgens het enige metal-snuifje van Parkway Drive meegepikt, zoals altijd gedegen maar ik start er geen moshpit voor. Terug naar de Slope voor Zeal & Ardor, de verrassing van het weekend voor mij. Ik kan een mannenkoor goed waarderen, zeker in hun mix van Louisiana-swamp-sound & metal-riffs. Topoptreden. Nog volledig onder de indruk blijven staan voor de soundmachine van Ibibio, mooie afwisseling voor deze dag, enthousiaste band! Greta van Fleet was vervolgens de grootste tegenvaller van de dag. Veel potentie, maar alle muzikale partijen worden maximaal uitgesponnen, alsof je continue in Groundhog Day naar de live versie van Let Love Rule van Lenny staat te luisteren. En ik kan de stem van de zanger blijkbaar ook niet lang hebben. Muse was lang mijn favoriete band, maar deze zondagavond begonnen ze al snel mijn goede humeur te bederven, door een combi van te zacht geluid, lange podiumwissel momenten en de matige nummers van hun nieuwe album. Om de avond te redden snel naar Underworld gegaan, en dat was een verademing. Wat een feest, magistraal einde met Born Slippy. Laatste half uur Muse ging daarom weer OK, en na het flutvuurwerk en enkele eindpinten in Werchter-dorp het fijne weekend afgesloten.

Volgende Graz meeting ben ik weer (niet)!
[+] 1 user says Thank You to Jizzlobber for this post
(29-06-2019, 15:59)Flair Wrote: Ff voor Wailer:

Donald Kinsey is mee op tour met The Wailers.
Speelde met Marley rond 1976 in zijn live wailers.

Haha, thnx.

Zie nu ook dat Junior Marvin mee op tour is. Terwijl die eerst met Al Anderson 'The Original Wailers' vormde...als concurrent van The Wailers...

Dus The Wailers touren nu met 3 originele bandleden, Junior Marvin, Donald Kinsey en Aston 'Familyman' Barrett (iconische bass speler)

Verder is de band aangevuld met familie van the Familyman volgens mij, hoop Barretts mee op tour.
Vrijdag 28 juni: T-Day.
Deze dag had ik maar één doel: Tool zien vanaf een goede plek. Nou ja, eigenlijk twee doelen, want The Cure wilde ik ook graag zien, maar dat was een afgeleide, een leuk extraatje; ik zou niet speciaal voor The Cure naar Werchter gereisd zijn.
Het was de vorige dag/nacht heel laat geworden, waardoor ik deze dag ook, na een niet al te geweldige "nacht"rust in mijn bloedhete studio, laat uit bed was. Toen ik na mijn ontbijt naar buiten in de volle zon stapte, voelde ik meteen dat het in de zon niet prettig toeven was en dat ik deze dag beter zoveel mogelijk de schaduw zoeken kon. Dat werd dus niet uren tevoren bij Main Stage hangen.

Ik volg dit forum al jaren als "meelezer", en ik had gelezen dat er deze dag een Graz-meeting zou zijn. Ook al was ik geen lid, het leuk mij wel leuk om ze eens op te zoeken en hallo te zeggen, te meer omdat het eigenlijk de schuld van de Grazzers was dat ik op deze dag op Rock Werchter was. Het is namelijk door Graz dat ik Tool heb leren kennen. Ik kende ze wel van naam, maar het enige dat ik ooit van hen gehoord en gezien had was een korte stukje op TV van hun optreden op Pinkpop 2007. Toen er jaren later allerlei mensen op dit forum overenthousiast zaten te doen over Tool, ben ik nieuwsgierig geworden en heb ik ze op YouTube gecheckt, en ... de rest is geschiedenis.

Aanvankelijk had ik vage plannen gehad om naar Kurt Vile te gaan, van wie ik overigens naar mijn weten nog nooit ene noot gehoord heb. Door mijn trage start deze dag kon ik dat vergeten.
Zelfs de Graz Meeting begon twijfelachtig te worden, maar door stevig doorstappen op mijn wandeling van de parkeerplaats in Haacht naar het festivalterrein, was ik toch tussen half vijf en kwart voor vijf binnen.
Meteen door naar de eerste biertent rechts na de ingang. Dat moest toch niet zo moeilijk zijn om ze te vinden. Ik kende deze mensen weliswaar niet, maar het zou ongetwijfeld een onaangepast zooitje ongeregeld van allerlei extreme types zijn, die je er zo uit zou halen. Dat viel tegen. Ik zag verschillende groepjes bij de biertent, die allemaal nogal op elkaar leken, maar geen zooitje ongeregeld en geen extreme types. Dus ben ik langzaam en speurend langs al die groepjes gewandeld. Zouden zij het soms zijn? Of zij? Of zij? Toen zag ik een groepje heren met één dame: dat zouden ze kunnen zijn. Maar eens even voorzichtig vragen: zijn jullie soms ...? En ja hoor, zij waren het. Er was niets onaangepasts en niets extreems aan deze mensen, integendeel: ze zagen er doodnormaal uit, en zo kwamen ze ook over. Gewoon een prettig gezelschap.
Ik heb mij voorgesteld en we hebben kennis gemaakt, en ik werd meteen maar als nieuw lid ingelijfd: "registreer je en kom erbij". De gesprekken gingen voornamelijk, hoe kan het ook anders bij leden van een muziekforum, over wie waar geweest was en wie waarnaartoe zou gaan.

Na korte tijd begon het groepje uiteen te vallen, omdat sommige mensen Weezer wilden zien, en anderen naar andere optredens gingen. Ik stond daar bij die biertent in de volle zon weg te branden, en ben de schaduw in gevlucht. Op naar de eetstalletjes naast de Barn.
Om ervoor te zorgen dat ik niet tijdens mijn marathonverblijf voor Main Stage later op de avond van de graat zou vallen, ben ik stevig gaan bunkeren. Ik heb een flinke pot mosselen en en grote bak frites gehaald, en ben uitgebreid gaan zitten dineren. Daarmee moest ik het einde van Tool om twee uur 's nachts wel kunnen halen. Vanaf mijn plek in de schaduw naast de Barn kon je Weezer nog luid en duidelijk horen: ik vond het aardig, maar niet bijzonder.

Na het diner ben ik rustig naar Main Stage gekuierd, op zoek naar een goede plek om The Cure en Tool te kunnen zien. Eerst heb ik gekeken of er misschien nog een plaatsje te vinden was in de eerste rij achter het voorvak (dus de eerste rij van het veld, aan de barrier). Vorig jaar had ik Pearl Jam vanaf zo'n plaats gezien, wat ik echt de ideale plek vond. Helaas, dat zat er niet in, alles bezet. Dan maar proberen een centrale plaats achterin het voorvak bij de barrier te bemachtigen.
Na Weezer stroomde er aardig wat volk uit het voorvak, en ik slaagde er meteen in het voorvak in te komen. Ik kwam weliswaar nog niet ver, nog niet waar ik wilde zijn, maar ik was binnen. Ik kon dichtbij de ingang tegen de barrier zitten, ongeveer op dezelfde plaats vanwaar ik Pink had gezien. Voordeel van deze plek was wel, dat ik hier in de schaduw zat.
Hier heb ik mijn eten zitten verteren, onder het "genot" van de zoetgevooisde, rustgevende klanken van Bring Me The Horizon. Wat een herrie! Wat een geschreeuw! Wat een drukdoenerig mannetje is die "zanger", met al zijn "fucks" en "fuckings"! Dit deed bij tijd en wijle wel heel erg denken aan Chester Bennington en aan Linkin Park, zij het dat ik dit stukken minder vond (in tegenstelling tot de meeste Grazzers kan ik Linkin Park wel waarderen).
Dit was een Engelse band die zijn uiterste best deed om heel erg Amerikaans te klinken. Ik vond dit wel erg cliché.
Ondanks dat ik dit niet bepaald geweldig vond, vond ik het ook weer niet ergerlijk: het was leuk genoeg om te tijd mee te doden.

Na Bring Me The Horizon verlieten weer veel mensen het voorvak, en kon ik doorstromen naar mijn (op één na) favoriete plek aan de barrier achterin het vak, Voordelen van deze plek: tussen de optredens kun je lekker met je rug tegen de barrier geleund zitten, wat deze oude man heel prettig vindt; en tijdens de optredens heb je een goed zicht, doordat je op een kleine verhoging staat waardoor je over de (meeste) hoofden heen kunt kijken.
Ik kwam naast een Cure-fan van het eerste uur te staan die de New Wave en de Post Punk bewust had meegemaakt. We hadden genoeg stof om te praten, en hebben dan ook in de pauzes tussen de optredens eindeloos over (oude) muziek staan ouwehoeren. Net als ik had hij The Cure nooit eerder gezien, omdat hij ,net als ik, bang was dat zo'n oude band die zijn hoogtepunt ver achter zich had liggen, tegen zou vallen. Net als ik ook had hij recente concerten van hen op YouTube gezien, en was overtuigd geraakt van hun live-kwaliteiten. Vol verwachting klopten onze harten!

The Cure stelde niet teleur. Dit was gewoon erg goed. Robert Smith zong goed, de band speelde goed, en het geluid was goed. Aanvankelijk vond ik het wel goed, maar niet magisch. Dat veranderde voor mij met A Night Like This, één van mijn favoriete Cure-nummers, en nog meer met het daaropvolgende nummer Burn: wat een fantastisch nummer is dat! Dit was voor mij één van de twee absolute hoogtepunten van dit concert. Vanaf dit moment was dit concert pure magie voor mij. Het tweede absolute hoogtepunt van dit concert was voor mij het nummer waarmee ze hun reguliere set afsloten, One Hundred Years: gejaagd, onheilspellend, angstaanjagend, met perfect bijpassende visuals.
Ik vond het al met al een fantastisch concert, met muziek die meer was dan de noten alleen: muziek met een hart, met emotie. Emotie die ook op het podium te zien was, maar dan niet de emotie van de zwartgallige, depressieve soort die doorklinkt in de muziek van The Cure, de duistere emotie waarmee ze groot geworden zijn. De hogepriesters van de doem hadden het opvallend goed naar hun zin op het podium, het speelplezier spatte ervan af. Nou ja, op hun manier dan: uitbundigheid hoef je bij The Cure uiteraard niet te verwachten.

The Cure had de lat hoog gelegd. Zou Tool dat kunnen evenaren?
Dat was voor mij geen vraag. Ik had ze drie weken eerder al op Rock am Ring gezien, en was daar diep onder de indruk geraakt.
Ook op Rock Werchter was het weer een indrukwekkende ervaring. Tool was verpletterend, overweldigend. Het geluid was keihard, en toch zuiver. Alleen in het begin dreigde er iets van een geluidsbrij; daarna kregen de geluidsmensen het onder controle en was het nagenoeg perfect. De instrumenten waren goed te onderscheiden, de zang kwam goed door.De balans tussen de instrumenten onderling en met de zang was ook goed Je kon iedere afzonderlijke noot goed horen.
Niet alleen de geluidsmix was goed, de band ook. De heren waren in topvorm. Hier waren drie topmuzikanten en een fantastische zanger aan het werk. In het begin had ik mijn twijfels over Maynard en vond ik hem minder goed dan op de Nürbürgring, maar gaande het concert verbeterde hij en haalde hij zijn befaamde uithalen ook weer.
De setlist was op Rock Werchter vrijwel gelijk aan die van Rock am Ring. Er was slechts één verschil: waar op de Ring Sweat van Opiate gespeeld werd, speelden ze op Rock Werchter Vicarious van 10,000 Days.
Als ik zou moeten kiezen welk van de twee concerten ik beter vond, zou ik niet kunnen kiezen. Wel is het zo, dat ze op Rock Werchter nog harder speelden dan op Rock am Ring (of leek dat alleen maar zo omdat ik in de tussentijd mijn oren had laten uitspuiten?). Ik vond het zeker niet overbodig om ze binnen drie weken voor een tweede keer te zien. Hierdoor drong het de tweede keer nog beter tot me door, en heeft het zich dieper in mijn geheugen gegrift. Dit was een ervaring die mij mijn hele verdere leven zal bijbliven.
Hoogepunt(en)? Wat mij betreft de nieuwe nummers. Hierin laat de band horen, dat zij ondanks de lange pauze niet stil is blijven staan, dat zij zich ontwikkeld heeft. Het, tot nu toe bekende, nieuwe werk is atmosferischer en melodieuzer, althans in mijn beleving, dan hun vroegere werk, en dat is een ontwikkeling die mij goed bevalt.

All good things come to an end, ook een Tool-concert. Na afloop ging ik eerst naar de bar om onder het genot van een biertje te ontwaken uit en na te genieten van deze muzikale trip.
Vervolgens de zelfde routine als een dag eerder: naar de uitgang, eten, een lange wandeling naar de auto, autorit naar Evere. Toen ik in de vroege ochtend mijn studio betrad, voelde het alsof ik een oven binnenliep. Dat zou prettig slapen worden.
Ik besloot geen wekker te zetten, en de volgende dag (wat dus eigenlijk de zelfde dag was) uit te slapen en gewoon maar te zien wat het die dag zou gaan worden. Na afloop van het concert van Tool stond op de videoschermen de weersvoorspelling voor de zaterdag: 33° C. Toen wist ik al: dat wordt niets morgen.

Ik had gehoopt dit verslag nu in één keer af te kunnen maken. Dat is weer niet gelukt. Ook nu was ik weer langdradiger dan aanvankelijk mijn bedoeling was. Daarom ook nu weer deze boodschap:

wordt vervolgd
[+] 8 users say Thank You to Rael for this post
Hahahahaha prachtig, zijn die tientallen pagina's in het Tool topic over de jaren heen toch ergens goed voor geweest.
[+] 1 user says Thank You to hythloth for this post
Nu Loov nog overtuigen. Generatie Z zijn we toch kwijt aan Boreale bullshit.
Wat zit je toch dwars man?
Bizar dat jij je aangesproken voelt.
Met 1993 behoor je volgens sommige bij generatie Z. Ik voel gewoon soms wat frustratie en vroeg af wat aan de hand is.
Volgens wie dan? Want bij mijn weten is een generatie grosso modo 20 jaar.

Frustratie is er zeer zeker (dat is een algemeen en zeer overheersend gevoel bij bewuste mensen), maar in dit geval is het eerder een reactie op de gratuite ageism van een aantal jongere leden. I.v.m. Tool, maar later ook uitgebreid naar elke act die legaal mag drinken in de V.S. En je kunt je afvragen waar de frustratie dan echt zit in deze context.

Anders gesteld: het afschilderen van jonge jongens als Baudet-volgers door mij is net zo belachelijk als elke persoon behorend tot een eerdere generatie af te schilderen als boomer of opa.
[+] 1 user says Thank You to Uplift for this post
Tool moet niet iedereens favoriete band zijn.
zucht

waar staat dat dan
Het is geen buitenweer: het regent en het rommelt in de verte. Een mooie gelegenheid om nu eindelijk, na anderhalve week afwezigheid op dit forum, en inmiddels vier weken na Rock Werchter, en voordat deze topic afgesloten wordt, dit verslag af te maken.

Na twee dagen Rock Werchter in de hitte en drie nachten (beter gezegd drie ochtenden) in een bloedheet hok was ik redelijk gaar, en was er van mijn energie niet zo veel meer over. Toen ik laat in de zaterdagmiddag wakker werd, voelde ik mij gekookt en futloos. Zou ik nog naar het festivalterrein gaan of laat ik het vandaag maar zitten? Zo fantastisch vind ik dat programma vandaag niet. Eerst maar eens uitgebreid koffie drinken en ontbijten.
Uiteindelijk heb ik toch maar besloten om op weg naar Werchter te gaan. Wat ik in die hitte in Brussel zou moeten doen wist ik ook niet; dan kon ik nog beter maar naar Werchter gaan en laat op de avond, als het wat afgekoeld was, naar Mumford and Sons gaan kijken. Waarom niet? Ik kende ze niet (dacht ik), en was er toch wel nieuwsgierig naar. Je kunt uiteindelijk pas een oordeel voor jezelf vellen, als je het met eigen oren gehoord hebt.

Het was inmiddels rond half acht, toen ik eindelijk het festivalterrein weer betrad. In de zon was het nog steeds niet om te harden; daarom heb ik een plaatsje in de schaduw dichtbij de ingang gezocht, waar ik lekker tegen de schutting geleund kon zitten. Ik was niet de enige die op dat idee gekomen was, en het werd er nog best gezellig. Als ik op het blokkenschema kijk, zie ik dat Macklemore (nooit van gehoord) op dat moment aan het spelen was, maar ik moet bekennen dat ik mij er niets van kan herinneren. Het was er gewoon aangenaam toeven: lekker ontspannen in de schaduw zitten, wat drinken, beetje kletsen, mensen kijken.

Toen Macklemore uitgespeeld was, gingen mijn buren mij verlaten, omdat zij naar voren wilden om Florence and The Machine te gaan zien. Ik wilde Mumford and Sons vanuit het voorvak zien, en heb mij daarom even later ook in gang gezet, hoe prettig het ook toeven was op mijn plekje in de schaduw. Na eten en drinken ingeslagen te hebben (een baguette tonijn/gezond en flesjes water, heel rock-'n-roll ) heb ik mij geïnstalleerd bij de ingang van het voorvak, dat inmiddels al weer vol en afgesloten was. Daar heb ik weer, zoals al eerder in de twee voorafgaande dagen, met mijn rug tegen de schutting in de schaduw zitten wachten op de openstelling van het voorvak, na Florence and The Machine.

Florence and The Machine had ik voor deze Rock Werchter één keer gezien: in 2012 op het Main Square Festival in Arras, toen zij voor Pearl Jam speelden. Ik vond er toen niet zo veel aan: ik vond het niet geweldig en ook niet verschrikkelijk, gewoon ergens daartussen in. Muzikaal vond ik het toen nog wel gaan, maar die stem van dat mens en vooral die manier van zingen: brrr.
Doordat er een metershoge schutting tussen mij en het podium was, heb ik nu niets van hun optreden gezien, ook het videoscherm was vanaf mijn positie onzichtbaar, maar ik heb het gehoord en dat vond ik wel genoeg. Het was de zelfde ervaring als zeven jaar eerder: niet geweldig en niet verschrikkelijk. En het viel eigenlijk best nog wel mee met de kromme tenen bij het zingen van Florence.
Wat mij vooral opviel bij dit concert was het verschil tussen de zingende Florence en de sprekende Florence. Als zij zong, klonk zij heel zelfbewust, heel zelfverzekerd, met een krachtige stem. Als zij tussen de nummers het publiek toesprak, klonk zij opeens heel erg onzeker en verlegen, met een klein, bedeesd stemmetje. Fascinerend, dat verschil tussen de performende artiest en de mens achter die artiest.

Na Florence and The Machine verlieten zoals verwacht veel mensen het voorvak en kon ik naar binnen. Ik slaagde er weer in een plekje achterin bij de barrier te bemachtigen, zij het iets verder bij het midden vandaan dan door mij gewenst.
Ik dacht dat ik niets van Mumford and Sons kende, maar dat werd meteen bij het eerste nummer geloochenstraft, maar dat was dan ook, zo zei mijn buurman aan de barrier, hun bekendste nummer.
Ik weet dat Mumford and Sons niet bepaald de meest geliefde band is op dit forum, het schijnt hier nogal een geliefde bezigheid te zijn om ze af te branden, maar ik moet eerlijk erkennen: het viel mij helemaal niet tegen. Het hoeft voor mij niet per se iedere avond een Tool of een Radiohead te zijn, het mag best ook een keer wat lichtere kost zijn. Ik vond het gewoon een leuk, en in hun genre ook een goed concert. Toegegeven, ik vond het niet de hele tijd boeiend, ik merkte dat ergens halverwege het optreden mijn gedachten begonnen af te dwalen, maar over de hele linie gezien vond ik het een prima concert.
Op dit forum werd vaak beweerd, dat Mumford and Sons niet headlinerwaardig zou zijn. Daar heb ik weinig van gemerkt. Naar mijn waarneming kregen ze het publiek goed mee en ontmoetten zij veel enthousiasme vanuit het publiek. Het is natuurlijk mogelijk, dat mijn waarneming vertekend werd door het feit dat ik mij in het voorvak bevond, tussen de Mumford and Sons-fans. Hoe het er verder achteraan op het veld aan toeging weet ik niet.
Het enige minpuntje van dit optreden vond ik hun cover van het NIN-nummer "Hurt". Dat was een misser: er bleef niets over van het gevoel van het origineel, van de pijn en de wanhoop van dit nummer. Het kon ook niet tippen aan de versie van Johnny Cash.

Na afloop van het concert van Mumford en Sons volgde het zelfde ritueel als in de voorafgaande twee dagen: biertje, uitgang, eten, wandeling, autorit, slapen gaan. En de volgende dag het zelfde ritueel als in de vorige drie dagen, dat hoef ik hier dus niet weer te herhalen.

Doordat het op de zaterdag minder laat was geworden dan op de vrijdag, was ik op de zondag vroeger met alles dan op de zaterdag. Bovendien was ik nu gemotiveerd om vroeger op het terrein te zijn, omdat vandaag Muse zou spelen en ik per se een perfecte plaats wilde hebben bij hun optreden.
Toen ik het festivalterrein naderde, kwam mij een enorme hoeveelheid rot lawaai tegemoet. Dat werd nog veel erger toen ik op het terrein kwam. Wat een ongelooflijke p*kke herrie is dit! Wie zijn dit? Even op mijn blokkenschema kijken: o, Parkway Drive, ken ik niet. Best mogelijk dat ik het wel wat had kunnen vinden, als ik mij er tevoren in verdiept had, maar nu vond ik het vooral een pak herrie. Het gekke is dat YouTube mij er iedere keer van probeert te overtuigen dat ik vooral naar Parkway Drive moet kijken. Zou het dan toch? Het zou niet de eerste keer zijn. Zo heb ik ooit Queens of the Stone Age bij mijn eerste kennismaking met hun als live band (Main Square Festival Arras 2011) gediskwalificeerd, terwijl ik ze later fantastisch ben gaan vinden.

Ik wilde al voor Balthazar al in het voorvak zijn, liefst meteen al op mijn geliefde plek aan de barrier centraal achterin het voorvak, om er zeker van te zijn dat ik bij Muse op een perfecte plek zou staan. Omdat ik het nog te vroeg vond om nu al te gaan eten, heb ik bij het kebab-stalletje gevraagd of zij mijn eten in papier konden inpakken, opdat ik het veilig en zonder geknoei in mijn rugzak kon bewaren voor later. Dat wilden zij wel doen, en zo ben ik, na ook flesjes water ingeslagen te hebben, voorzien van eten en drinken meteen na het einde van Parkway Drive het voorvak in gewandeld. Tot mijn geluk kon ik meteen mijn favoriete plek innemen, en toen begon het lange wachten.

Balthazar had ik één keer eerder gezien, in 2013 op Werchter Boutique, ook toen voor Muse. Ik kon mij ervan herinneren, dat ik er toen niets aan vond, ik vond het saai en vervelend. Mijn verwachtingen voor nu waren dan ook niet bepaald hooggespannen.
Het bleek mee te vallen. Ik vond het nu helemaal niet slecht, in hun genre eigenlijk zelfs wel goed. Dat wil zeggen: ik vind de muziek die zij spelen niet erg spannend, maar de uitvoering was gewoon goed. Op zich waren het ook best wel aardige nummers, maar ik blijf het dertien-in-een-dozijn-muziek vinden.

Na Balthazar kwam Greta Van Fleet. Mijn eerste kennismaking hiermee had ik, toen mijn buurman met de achterdeur open Led Zeppelin-achtige herrie in zijn en mijn tuin liet schallen. Ik: "Wat is dat voor p*kke herrie?". Hij: "Hahaha, dat is Greta Van Fleet." Nieuwsgierig geworden heb ik ze opgezocht op YouTube, om te concluderen dat dit mij inderdaad wel heel erg deed denken aan Led Zeppelin in het bijzonder, en late 60s, early 70s bands in het algemeen. Het kwam niet op mij over als bijster origineel. Dit nam niet weg, dat ik ze best wel en keer live aan het werk wilde zien.

Greta Van Fleet begon te spelen. Eerste impressie: Led Zeppelin. Tweede impressie: dit is wel heel erg hard. Derde impressie: ik voel mij alsof ik in een tijdmachine teruggeplaatst ben naar 1969. Zelfde soort muziek, zelfde kapsels, zelfde outfits, zelfde aanstelleritis, zelfde neiging ook om een kort nummer live eindeloos en nodeloos uit te rekken.
En wat die drumsolo betreft: ook dat past precies in het plaatje van de live-optredens van bands in die tijd. Alleen was dat toen nog veel erger: het was toen doodnormaal als een band een nummer van drie, hooguit vier minuten live wist uit te rekken tot minstens twintig minuten, met een drumsolo, een gitaarsolo, een bassolo, en als er een tweede gitarist was ook nog een solo van hem, en als er een organist was natuurlijk ook nog een orgelsolo. Vaak waren die solo's ook nog redelijk amuzikaal en dodelijk saai en klonken ze nergens naar, maar het publiek klapte en joelde toch enthousiast omdat ze het zo knap vonden (of omdat ze zo stoned waren dat ze alles goed vonden).
Aanvankelijk vond ik deze band best goed spelen. Of beter gezegd: ze bleven tot het einde toe goed spelen., daar mankeerde het niet aan. Op de technische vaardigheden, de instrumentbeheersing van de leden van deze band viel niets aan te merken.
Maar wat rekten ze hun nummers eindeloos en tot vervelens toe en zonder dat het iets toevoegde uit! En wat had die zanger, net als zijn grote voorbeeld Robert Plant in zijn hoogtijdagen, een vervelende maniertjes! En wat ontbrak het deze band aan originaliteit! Veel meer dan een matige imitatie van Led Zeppelin werd het niet.

Ondanks deze bezwaren vond ik ze gedurende de eerste nummers nog heel acceptabel klinken. Dat veranderde, toen de bassist plaatsnam achter het orgel. Om te beginnen vond ik het heel verdacht, dat je de bas gewoon bleef horen, hoewel er niemand bas speelde: dat kwam dus ouderwets gezegd van een bandje. Dat was echter nog niet het grootste probleem. Veel erger was het dat vanaf dat moment het basgeluid keihard, om niet te zeggen letterlijk oorverdovend, begon te resoneren, als een keiharde laag gestemde drilboor die alles overstemde.
Ik dacht dat dit tijdelijk zou zijn, en dat dit opgelost zou zijn als de bassist/organist het orgel weer ingeruild zou hebben voor de basgitaar. Niets bleek minder waar: het kwam niet meer goed. Wat er aan de hand was weet ik niet: of er een geluidstechnicus zat te knoeien of dat er een technische storing was die ze niet wisten op te lossen.
Wat de oorzaak ook was: een in potentie nog redelijk goed concert werd hierdoor volledig om zeep geholpen. Ik zag steeds meer mensen om mij heen, die niet van oordoppen voorzien waren, pijnlijke grimassen trekken en hun vingers op hun oren drukken. Nee, dit was een aanfluiting. Hopelijk zou Muse dit weer goed kunnen maken.

Muse was voor mij, samen met Tool, één van de twee redenen om naar Rock Werchter 2019 te gaan. Ik had ze al meerdere keren eerder gezien, dus ik wist wat ik kon verwachten en ik was er ook tamelijk gerust op dat ze ook dit keer niet zouden teleurstellen. Dit is gewoon een heel goede live-band, wat je ook van hun albums moge vinden.
Voor mij staat hierbij de muziek voorop, die moet goed klinken. En alle showgedoe en alle toeters en bellen zijn voor mij niet meer dan bijzaken, die weliswaar heel spectaculair kunnen zijn maar die ik ook heel snel weer vergeten ben.

Ook dit keer was hun show weer lekker megalomaan en zwaar over-the-top, met heel veel toeters en bellen. Eerlijk gezegd ben ik de details hiervan alweer vergeten, dit soort dingen blijft bij mij nu eenmaal het minste hangen. Voor mij hoeft het allemaal eigenlijk niet, maar ik vergeef het ze graag. Als de muziek maar goed klinkt. En dat deed ze. Het klonk weer als een klok (, hoewel je bij Muse wel je twijfels kunt hebben over in hoeverre dit nu allemaal echt live is).
Het begon goed, met de instrumentale openingstonen van Algorithm, het in mijn ogen beste nummer van het laatste album Simulation Theory, één van de weinige nummers op dit album die mij echt kunnen bekoren. Daarna volgde meteen één van mijn minst favoriete Muse-nummers, Pressure.
Al met al was het nu niet bepaald mijn droom setlist die ze speelden, maar ik kan nu eenmaal niet verwachten dat ze speciaal voor mijnheer Rael integraal de albums Origin of Symmetry en Absolution gaan spelen, hoewel ik dat natuurlijk wel leuk zou vinden. Wat de setlist betreft waren er voor mij maar een paar hoogtepunten: de vaste waarden Plug In Baby en Hysteria, maar ook Psycho en (één van mijn absolute Muse-favorietenSmile Take A Bow. Toen ze Stockholm Syndrome inzetten, dacht ik: ha, nu gaan we het het krijgen, nu ben ik aan de beurt. Helaas, het was alleen maar het begin van een korte medley.
Wat ik wel weer mooi vond, was dat (was het tijdens de medley? ik weet het niet meer zeker) Matthew Bellamy opeens een fragment van Wild Thing speelde. Dit was een hitje van The Troggs (wie kent ze nog?), maar is vooral bekend geworden door Jimi Hendrix die zijn legendarische optreden op het Monterey Festival in 1967 afsloot met dit nummer, waarbij hij zijn gitaar met benzine besprenkelde en in de fik stak.
Hoewel dit niet bepaald mijn gedroomde setlist was, heb ik toch genoten. De band speelde groots en het geluid was goed. Zelfs de door mij minst geliefde nummers (Pressure, Break It To Me, Propaganda) klonken live overtuigend. Het was toch weer een overweldigende ervaring.
Zoals gebruikelijk werd het einde van het concert ingeluid door de ijle klaaglijke harmonicatonen uit One Upon A Time In The West (die behoren bij het door Charles Bronson gespeelde personage Harmonica Man) gevolgd door de genadeloze scheurende gitaarklanken uit de zelfde film (die symbool staan voor het onheil en de moord en de wraak). Voor mij altijd een indrukwekkend moment, te meer omdat Once Upon A Time In The West mijn favoriete en door mij meest geziene film is. Dit ging over in de vaste afsluiter Knights Of Cydonia.

Hiermee kwamen het concert van Muse én Rock Werchter 2019 tot een einde. Ik sloot Rock Werchter 2019 geheel in lijn met de vorige dagen af met een biertje binnen de poorten van het terrein en een maaltijd buiten de poorten. Daarna ging het weer terug naar mijn studio in Evere voor de laatste nacht aldaar.

Ik moest de studio uiterlijk om 12 uur verlaten hebben. Omdat ik toch wilde uitslapen, heb ik de wekker op kwart over elf gezet. Daarmee had ik nog net voldoende tijd om voor vertrek een beker koffie te zetten en te drinken.
Zou ik meteen naar huis rijden of vandaag nog in Brussel blijven? Ik koos voor het laatste. Ik bracht mijn reistas naar de auto en legde die in de kofferbak, ging ontbijten in het restaurant van de Decathlon boven de parkeergarage, stak vervolgens de straat over naar het station, en stapte op de trein naar Brussel Centrum.

Het was maandagmiddag, en ik was na vijf dagen terug op de Grote Markt. Daar zag ik verschillende groepjes mensen, voorzien van mij bekend voorkomende polsbandjes. Ze hadden enorme rugzakken en reistassen bij zich, en waren kennelijk van de campings gekomen. Ze zagen er afgetobd en uitgeput uit, en hadden het zichtbaar moeilijk met zichzelf en met het leven. Fijn naar een festival geweest, joh?
Ik ben tot in de avond op en in de omgeving van de Grote Markt blijven hangen, en heb mij daar overgegeven aan het zalige nietsdoen. Voordat ik terug naar de auto ging, ben ik gaan eten bij een Griek. Ik was na al dat festivalvoer echt toe aan weer eens een fatsoenlijke maaltijd. Jammer genoeg moest ik het laten bij één biertje, want ik moest nog naar huis rijden.
Toen ik terugwandelde naar het station, begon het al te schemeren. Na een korte treinreis was ik terug bij de auto en kon de thuisreis beginnen. Eerst nog even een korte stop bij een benzinestation om (voor Nederlandse begrippen) goedkoop te tanken, en dan op naar huis. Rond half één was ik terug in Spijkenisse.
[+] 5 users say Thank You to Rael for this post
Hé, waar komt die smiley in mijn vorige post opeens vandaan? Ik had een dubbele punt met daarachter een "haakje sluiten" getypt. Kennelijk heeft het programma daar automatisch een smiley van gemaakt.
Maar goed, dat is niet waarom ik nog een berichtje in deze topic plaats. Dat is om de volgende reden.

Bij de Graz-meeting vroeg één van de aanwezige heren, als ik het mij goed herinner de heer wiens favoriete bands naar zijn zeggen Hallo Venray en Claw Boys Claw zijn (Flair?) wat mijn favoriete bands van nu zijn c.q. naar welke muziek ik luister.
Naar welke albums ik luister en naar welke optredens ik ga loopt tamelijk synchroon. Daarom heb ik een lijstje samengesteld van de concerten die ik het afgelopen jaar heb bezocht. Geïnteresseerden verwijs ik graag naar de rubriek "Welk festival/concert ben jij geweest?".
[+] 1 user says Thank You to Rael for this post
Nu was ik bijna vergten de zondag nog af te maken! Vier weken na datum, moet lukken.

- Zondag -

Toen ik wakker werd realiseerde ik dat het voor een keer niet bloedheet in de tent was, het was zowaar een beetje bewolkt! Toch werd het al snel warmer, maar het koele briesje was weer terug, en gelukkig waren de wolken er nog even om de zon te temperen. Na op het gemakje ontbeten te hebben, maar alles ingepakt en naar de auto gebracht. De auto had in de schaduw gestaan, dus gelukkig niet bloedheet.

De laatste dag, we hadden er wel zin in, maar we waren wel erg moe. We waren net binnen toen De Staat aan hun set waren begonnen op de main. Voor zo vroeg op de laatste dag, was het nog best aardig druk. Bleek dat het vooral Nederlanders waren. Zelf vind ik ze wel grappig, ik mag het lompe, tegendraadse wel. De Staat is helemaal nog niet zo bekend in België, dus dit was voor veel mensen de eerste kennismaking. Ze speelde wel een erg harde, set, ik had nog wel een rustpuntje verwacht. Bij Witch doctor zag je lange Hollanders naar voren rennen, en je zag de Belgen verbaast kijken toen er twee cirkels met de muziek meedraaide. Leuk moment was toen er een jongen in een rolstoel meegedragen werd.

Toen nog een aardig stuk van Black Honey gezien op de Slope. De zangeres had zich verkleed als een Amerikaanse vlag, met pruik. Het was wel een aardig optreden, ze deed flink haar best.

Daarna waren nicht en zus naar de main gelooen voor Yungblud, maar ik wilde even rustig koel zitten, zeker omdat de zon weer was doorgebroken. Klein stukje Yungblud van ver gezien, het zag er wel grappig uit, hij in een kanten jurkje die nog hyperder dan Florence over het podium aan het springen was.

Ik was alvast in de Barn gaan zitten, waar Tamino daarna ging spelen. De tent was al goed aan het vollopen, toen mijn zus weer mij gevonden had. Ik weet niet meer zeker of mijn nicht er ook bij was, of dat ze bij de main gebleven was. Anyway, Tamino is natuurlijk erg populair in België, en hij werd dan ook warm ontvangen. En ik moet zeggen, hij kwam professioneel, nederig, maar wel gepassioneerd over. Hij had een goede band mee, die toch als het moest op de achtergrond bleef. De solo stukken waren indrukwekkend, het publiek was voor de verandering echt eens stil.

Daarna nog een stukje Parkway drive gezien op de main, wat een hardcore optrden met veel show was. Veel vuur, cheerleaders met maskers, violen (!?) en meer. De muziek pakte mij niet echt, maar het was wel vermakelijk.

Toen in mij eentje terug naar de tent gegaan, om Rosalía te zien. Er is al zoveel gefanboyd hier op het forum, dat ik erg nieuwsgierig geworden was. Ik had al wat geluisterd, dus muzikaal wist ik wel wat er te verwachten was. Ze kwam op met een groep danseressen, die tussen een kruising tussen hiphop en flamenco dansten, Rosalía deed meestal net zo enthousiast mee. Bij ht eerste nummer dacht ik dat ze meezong met een tape, maar daarna zag ik dat ze twee achtergrondzangers en twee -zangeressen mee had, mèt een aparte microfoon voor het traditionele handgeklap. Verder nog aangevuld met een drummer die ook electronica deed. Dit maakte alles meteen een stuk authentieker. Ik moet zeggen, het was wel een compleet gechoreografeerd optreden, maar als ze in haar eentje aan het zingen was, kwam het naturel over. Apart optreden, dat zeker wel op Werchter paste. Helaas konden mijn benen de laatste paar nummers niet meer aan, dus ben ik naar de main gelopen.

Daar was ik net op tijd voor Balthazar. Mijn zus en nicht hadden weer een mooi plekje bij het hek bij de geluidstoren, dus daar even tegen het hek in de schaduw zitten bijkomen. Met Balthazar op de achtergrond was dat zeer aangenaam. Het enige probleem dat ik met de set had, was dat het wel op den duur steeds hetzelfde ritme leek te hebben. Daardoor kabbelde het wel een beetje door. En jammer dat het vrouwelijke bandlid er een tijdje geleden mee opgehouden is, haar stem maakte het net wat spannender. Oftwel, ik miste een beetje spannning, maar verder goed.

Daarna gezamelijk naar de Slope vertrokken om daar wat te eten en nog ongeveer de helft van Ibibio Sound Machine te kunnen zien. De saladebar was door z'n normale eten heen en had daarom maar een grote hoeveelheid simpele bonensalade gemaakt. Die dan voor één bon per bakje verkocht werd, erg sympathiek. Ik had een dubbele portie genomen, en nog wat gedeeld met mijn zus terwijl we in de schaduw zaten. Ondertussen was de band lekker bezig. Voor de Slope was iedereen aan het dansen op de zomerse, Afrikaanse muziek. De blazers en percussionist zorgden voor extra sfeer. Erg fijn! Mocht van mij wel in de middag op de main gezet zijn.

Toen even bij Greta Van Fleet wezen kijken. Mijs zus dacht eerst dat het een vrouw was, maar nee, het was toch een zanger. Je kreeg het gevoel dat je met een tijdmachine naar de jaren zeventig was gegaan, maar laat ik daar nou helemaal niet zo van houden. Eigenlijk waren ze een omhoog gevallen Led Zeppelin kloon, en ik was ze al vrij snel zat. Onbegrijpelijk waarom deze band zo hoog op de main stond.

Dan maar weer de Barn in, voor de laatste keer. Die toen New Order begon helemaal vol stond. Met naar verhouding veel grijze koppen, die heel erg enthousiast uit hun dak aan het gaan waren. Ik vond ze beter dan de laatste keer dat ze op Werchter waren, al herkende ik volgens mij wel (een deel van) de visuals. Fijn was dat ze tussendoor twee Joy Division liedjes deden ter ere van het 40(!)jarige jubileum van Unknown Pleasures. Op Blue Monday ging iedereen uit zijn dak, lekker op de extra lange versie dansen. Toen leek het afgelopen te zijn, al was het licht nog niet aan. Natuurlijk werden degenen die bleven beloond met Love will tear us apart. Erg fijn einde. Daarna nog heel even getwijfeld of ik nog even bij Underworld naar binnen zou gaan, maar ik wist dat ik te moe was om te dansen. En ik wist niet tot hoe laat mijn nicht wilde blijven (Muse fan, maar ging weer terug rijden). Dus toch maar Underworld overgeslagen. Hopelijk de volgende keer wel weer eens.

Mijn zus en nicht waren al halverwege naar de main vertrokken, om een goede plek te hebben voor Muse. Ik zei al dat ze altijd later zijn, met een lang intromuziekje. En ik bleek gelijk te hebben, toen ik ze weer gevonden had, was Muse nog niet erg lang bezig. Ik denk dat het de moeheid was, en dat ik ze wel goed maar niet super vind, maar ik kon er niet meer goed in komen. Dat gedoe met dansers in gekke pakken, het zich continue direct richten op de camera, de flow leek er niet echt in zitten. Natuurlijk zijn ze technisch een erg goede band, en de oudere nummers klinken fijn, maar die nieuwe boeien mij niet zo. In mij hoofd zat ik ook nog een beetje te balen dat Underworld niet een dagje eerder had gestaan. Ik vond het dan ook helemaal goed toen we halverwege Muse weggingen. Nog even "Tot volgend jaar" gezegd tegen het terrein en ons toen in de stroom van mensen gemengd die het ook wel genoeg vonden geweest.

Toen we volgens mij om 0.40 in de auto zaten en de radio aanzetten, bleek dat Muse net klaar waren, het vuurwerk was al bezig. Oftewel, die hebben maar krap twee uur gespeeld in plaats van tweeëneenhalf uur.

Twee uur later waren we weer in Middelburg, toen was het weer voorbij. Veel gezien, maar ook door de hitte soms dingen laten schieten omdat het heen en weer lopen gewoon te veel moeite kostte. Gelukkig wel een geweldige Tool, The Cure, Janelle Monáe, Florence en nog veel meer meegemaakt.
[+] 5 users say Thank You to meisbaer2 for this post
Bedankt allen voor het delen!

(28-07-2019, 04:23)Rael Wrote: Wat mij vooral opviel bij dit concert was het verschil tussen de zingende Florence en de sprekende Florence. Als zij zong, klonk zij heel zelfbewust, heel zelfverzekerd, met een krachtige stem. Als zij tussen de nummers het publiek toesprak, klonk zij opeens heel erg onzeker en verlegen, met een klein, bedeesd stemmetje. Fascinerend, dat verschil tussen de performende artiest en de mens achter die artiest.

Komt vrij vaak voor; optreden is dan ook gedeeltelijk toneel en tegelijkertijd een andere persoonlijkheid aanmeten. Vind het zelf heel cool hoe artiesten zo kunnen omschakelen.
De Slope was dit jaar ook weer erg fijn, met fijne eettentjes erom heen, beetje schaduw (zeker aan het einde van de middag/begin van de avond. Jammer dat het te warm was om veel heen en weer te lopen, anders was ik er zeker vaker geweest. Leuke afwisseling tussen grote acts en beginnende bandjes.

Camping was trouwens weer prima (C7) en ik heb serieus geen vieze dixie gezien, en maar eentje zonder wcpapier Wink

De festivalorganisatie had zich goed voorbereid op de hitte, met meer waterpunten, iets meer schaduw en volgens mij was het ventilatiesysteem in de tenten weer iets beter En die vrijdag was echt super qua line-up, jammer dat ik Kylie en Robin moest missen, maar dat had ik wel voor Tool en the Cure over.
Het is woensdag, niet vrijdag.
(08-12-2021, 18:29)Uplift Wrote: Het is woensdag, niet vrijdag.

Scherp als altijd die Uplift. En goed dat dit topic de broodnodige schop omhoog kreeg.
(08-12-2021, 19:37)Gunnar Wrote:
(08-12-2021, 18:29)Uplift Wrote: Het is woensdag, niet vrijdag.

Scherp als altijd die Uplift. En goed dat dit topic de broodnodige schop omhoog kreeg.

Haha, je mist de inmiddels verwijderde spam-post daarboven.
Ik dscht al, wat heb ik gemist Smile

Maar leuk om even het laatste verdlag van mijzelf te herlezen, en even slikken bij het "Tot volgend jaar"...
(08-12-2021, 20:45)Roel87 Wrote:
(08-12-2021, 19:37)Gunnar Wrote:
(08-12-2021, 18:29)Uplift Wrote: Het is woensdag, niet vrijdag.

Scherp als altijd die Uplift. En goed dat dit topic de broodnodige schop omhoog kreeg.

Haha, je mist de inmiddels verwijderde spam-post daarboven.

Haha maakt het alleen maar mooier, goeie voor ‘graz out of context’.
(08-12-2021, 22:51)Gunnar Wrote:
(08-12-2021, 20:45)Roel87 Wrote:
(08-12-2021, 19:37)Gunnar Wrote:
(08-12-2021, 18:29)Uplift Wrote: Het is woensdag, niet vrijdag.

Scherp als altijd die Uplift. En goed dat dit topic de broodnodige schop omhoog kreeg.

Haha, je mist de inmiddels verwijderde spam-post daarboven.

Haha maakt het alleen maar mooier, goeie voor ‘graz out of context’.

Het tweede luik van mijn beoogde koffietafelboekenreeks over Graz.


Forum Jump:


Users browsing this thread: 1 Guest(s)