Le Guess Who?

[ijskolibrietje]

Zoals je zegt Matthijs ik denkt inderdaad niet dat ze bewust aan het uitmelken zijn, maar ik denk wel dat het niet nodig is om je festival zo megalomaan te maken dat de kaarten maar duurder en duurder blijven worden. Juist in tijden dat alles duurder wordt (en ja, ik snap dat het festival dan ook hogere kosten maakt) is het ook belangrijk om na te denken of het inderdaad nodig is om zoveel acts te boeken dat je toch niet eens het gros kan zien. Net zoals bij Locor was voor mij destijds het goedkope kaartje voor Rewire een belangrijk deel van mijn vorming in concerten/live muziek en vind ik het jammer om te zien dat het niet alleen voor mij maar ook voor de nieuwe generaties moeilijker wordt om erin te stappen. Zoals Uplift aankaartte is Utrecht opzich ook een groot probleem, als het met de ticketprijs gedaan was is het ook nog wel te overzien als je wat centen opzij zet, maar in tegenstelling tot de net zo dure majors in de zomer staat er naast tivoli (helaas) geen camping met slechte douches en rijen voor de toiletten :-).

Het is niet makkelijk om op te lossen, maar ik denk dat het samen met de kritiek die je hier veel hebt gehoord over de clashes en bizar hoge aantal acts de organisatie een mooi vraagstuk heeft voor komende edities.

[Uplift]

Tja naar mijn gevoel roepen we deze dingen hier al een lustrum of wat en is Graz qua LGW? min of meer één stem. En wellicht vullen we allemaal de publieksenquête in.

Ik heb nog geen stap in de richting gezien van LGW? Maar ik blijf wel gaan. Ik moet het gewoon anders aanpakken (zeg ik nu nog maar eens een keer, en volgend jaar wellicht opnieuw). Het is een steen van sysyphus, maar wel een mooie.

[Kalters]

Als we het dan toch over het curatorschap hebben: werk dat dan in ieder geval gewoon goed uit. Ik vind het vaak al een zwaktebod als twee curators met dezelfde act aan komen zetten (Slauson Malone en Stereolab die allebei met die Kali Malone set komen, of in 2019 toen 3 curators met Holly Herndon aan kwamen zetten), maar waarom de fuck cureren Slauson Malone en Stereolab Nala Sinephro onder hun 'eigen' line up terwijl Nala Sinephro nota bene zelf een fucking curator is (die ook curator Slauson Malone onder haar 'eigen' lineup toevoegt).

Wat mij betreft mag het hele curatorschapsysteem op de schop, zoals Locor ook al aangeeft. Kies gewoon 2 curatoren per jaar die - zover mogelijk - carte blanche krijgen om een zo'n uniek mogelijk curatorschap te verzinnen; in deze huidige vorm is er te veel overlap en te weinig diversiteit tussen de curatorschappen zelf. Dit jaar is alleen het curatorschap van Heba Kadry goed en logisch ingericht, wat mij betreft. Desnoods steek je extra geld in COSMOS of Hidden Musics, die komen toch wel met goede, unieke boekingen.

Qua nachtprogrammering: de zaterdag zat goed in elkaar, maar de vrijdag was kut. Prima dat je de BASIS en WAS. niet geregeld krijgt voor de vrijdag, maar doe dan in ieder geval een doorlopend nachtprogramma in de Pandora en de Cloud Nine, nu ging het programma als een nachtkaars uit.

[Uplift]

Maar er is niet echt sprake van curatorschap, toch? Niet zoals dat wel gebeurt bij Roadburn o.i.d. Ik denk eerlijk gezegd dat ook hier een of ander potje of zo tegenover staat.

Curatorschap zoals hierboven beschreven bestond wel in 2015/2016, pakweg. En ja, dat kan heel vet zijn. Dan zie je ook een heel duidelijk verschil tussen regulier en gecureerd programma. Of je gaat helemaal voor blokken 'regulier' - 'curator' - 'hidden musics/Cosmos'. Zou houd je het ook overzichtelijk. Maar opnieuw: vaak is zo'n complexiteit het gevolg van extra middelen die ergens vrijkomen en waarbij geld specifiek geoormerkt wordt.

[nam-tso]

Le Guess Who 2023 – de koning is dood, lang leve de koning; afscheid van een monument.

Man, wat een intens weekend heb ik achter de rug. Nog meer dan eerdere edites voelde het dit weekend als een worsteling. Het ene moment voelde ik diepe frustratie en het andere uitgelaten euforie. Ik wil voor nu een specifiek optreden eruit pakken welke als metafoor dient voor heel mijn festival ervaring van LGW23.

Het is zaterdag 21:15 en er vloeien tranen. Ik zit in de Janskerk. Een klein kwartiertje ervoor ben ik na het optreden van Barbieri + Space Afrika op mijn fiets gesprongen. Waar ik zou eindigen wist ik nog niet. Ik zou kijken of er een rij zou staan bij de Janskerk. Zoja, dan zou ik doorfietsen naar de Stadsschouwberg en kijken of ik er nog in zou komen bij the Necks. (Een illustratief moment voor de fanatiekelingen: gaan mijn plannen werken of niet.) Ik kom aan bij de Janskerk en het lot wijst uit dat ik zo naar binnen kan. Ik blij. Colleen staat op het programma. De kerk is weer fraai opgelicht en sfeervol, zoals altijd. En ik ben blij om Colleen eindelijk te zien. Maar ook dat ik niet weer met een rij ben geconfronteerd.
Het optreden begint en begint gelijk mooi. Mooie ronde Moogwolken vullen de kerk en ik geniet ervan. Maar na het eerste nummer ontvouwd zich een schouwspel wat je nog zelden zo ziet. De muziek valt helemaal stil en Colleen begint de snoeren te controleren op nummer ofzo. En ook iets te checken op een bundel papierwerk. Ze ziet haar analyseren en handelen; waar moet deze specifieke snoer voor het volgende nummer worden geplugd. Ze check, nog even deze hier en die daar, en dan ook nog die andere even doen. Het duurt misschien wel een minuut in een doodstille Janskerk Ik kan wel door de grond zakken; wat is dit nu weer. Er volgt zelfverwijt: waarom ben ik hier en niet daar (waar daar dan ook mag zijn, maar vooral waar elders een mogelijk hoogtepunt te vinden valt). Je voelt de stress opborrelen en je wil dat ze de zaak snel vlot-trekt en concert op gang brengt. En dan eindelijk, wat als een eeuwigheid lijkt te duren, begint ze weer te spelen. Maar na het volgende nummer volgt deze hele scene weer opnieuw. Heel frustrerend en irritant. Maaar tussen als dit ‘geprul’ in, als ze speelt, holy shi*t, de muziek is werkelijk bloedstollend mooi. Echt prachtig.

En toen zag ik iets, ik zag wat op het podium gebeuren wat voor mij het festival samenvat. Colleen wil natuurlijk niets liever dan haar muziek ten gehore brengen. Maar de manier waarop ze het aanpakt is met horten en stoten die ook voor haar niet comfortabel kan aanvoelen. Deze moment van doodse stilte lijken me erg oncomfortabel en intimiderend als artiest. Dan staat ze daar in haar papierwerk te kijken om zich te herorganiseren en weer door te kunnen. En ondertussen onze priemende blikken. Sommige mensen beginnen te vertrekken. En ineens zag ik mijzelf daar staan op het podium, uitgebeeld door Colleen. Wij/ik, als bloedfanatieke festivalbezoekers willen natuurlijk ook niets anders dan bloedmooie muziek, en het optimale uit een festival halen. Alle topnamen afgaan, bij de mooiste ontdekkingen zijn terwijl ze gebeuren. Maar het lukt ons niet. Wij vallen ook stil, staan te prullen met de blokkenschemas in onze bibberende handjes en om te wikken en wegen hoe wij met het nieuwe LGW moeten omgaan. Het gaat net als dit optreden met horten en stoten. Bang om verkeerd te kiezen of in een eindeloze rij van je must-see terecht te komen. We willen zo godverdomme graag, dat het bijna ten koste gaat van het plezier van het bezoeken van de concerten zelf. Terwijl ik dit aan het denken was kijk in naar Colleen, en ik voelde een ontroering opkomen. De toewijding die zij had voor de Moog, hoe serieus ze bezig was met de middelen die ze had. En als de muziek uiteindelijk komt, dan was het zo fantastisch mooi. Die muziek, die ontroering, en toewijding dat is waar wij het voor doen. Samen, Colleen en ik, wij willen er zo graag het beste van maken. Ieder op hun eigen manier, doelstellingen en ambities. En we zijn beide geconfronteerd met moeizame condities. (Want wie doet nu nog zo’n show met zo’n Moog, dan maak je het jezelf niet makkelijk).
En toen kwam 21:15 uur. Colleen vroeg voor een microfoon want ze wilde wat zeggen. Ze meldde dat dit het laatste concert zou zijn in de Janskerk voor LGW en voelde zich vereerd dat zij dit einde mocht inluiden. Er kwamen nog wat woorden maar daarvan bleef niet veel hangen. Ze startte haar Moog weer op en speelde weer een bloedmooi stuk. En toen gebeurde het: ik voelde diepe ontroering. Meegenomen in de melancholische wereld van Colleen begon ik te denken aan alle fijne herinneringen die ik heb aan deze kerk. De onvergetelijke concerten die ik hier in al die jaren heb meegemaakt. Ik dacht aan Circuit des Yeux, Magical Cloudz en vele andere die mij hier tot tranen hebben geroerd. Maar ook, over hoe makkelijk (het beleven van een LGW) voorheen leek te zijn in 2015 en wat voor een worsteling het dit jaar was. En ik voelde langzaam de tranen over mijn wangen parelen. Wat een prachtige herinneringen kwamen naar voren. En wat daarin ongetwijfeld ook zal hebben meegespeeld; het voelde als een ontlading van alle opgebouwde spanning van 3 dagen sprinten van concert naar concert, verkeerde keuzen en teleurstellingen. Maar als de zaken, zoals in dit specifieke moment, dan uiteindelijk op zijn plek vallen is LGW zo’n verdomde magische plek. En het levert editie na editie zulke mooie momenten met zo’n heftige intensiteit dat je die nog jaren met je mee draagt. Dit jaar alleen, was het zo verdomd moeilijk om je op zo’n manier te kunnen overgeven aan de muziek dat de stress het soms van de magie leek te winnen.
En zo kwam deze laatste samenkomst van mijzelf met de Janskerk, de muziek en de huidige vorm van Le Guess Who symbool te staan voor mijn festivalervaring als geheel. Dus voor mij was dit in zekere zin dus de show van het Le Guess Who 2023. Een unieke, gelaagde ervaring.

Nouja, er was nog een ander optreden welke ik wil bespreken, maar die haal ik niet voor niets aan. Want waar Colleen in zekere zin over het verleden van LGW gaat, is er ook het pad dat zich voor haar uitstrekt. Het optreden wat ik nog extra wil uitlichten symboliseert dit pad, en is er eentje uit duizenden: Faiz Ali Faiz. Ik was natuurlijk na de lessen van eerdere dagen er vroeg bij. En zo hoorde ik al tijdens het binnenwandelen de soundcheck en die maakte al indruk. Maar een kwartiertje later begon het echte werk. Faiz begon, met zijn kompanen, zijn qawwali te zingen en greep me direct stevig bij de strot en liet niet meer los. Ik heb gewoon heel het optreden met een brok in de keel gezeten en natte ogen. Het optreden was voor mij gewoon niets minder dan pure extase. Ik kan het niet anders omschrijven. Met niets minder dan zang, harmonium, tabla, en ritmisch meeklappen werd ik door het Faiz Ali Faiz ensemble de wolken in gezongen. De intensiteit van dit optreden was minimaal op het niveau van eerste keer Swans meemaken. Echt full-on en niet aflatend. Dit was niet alleen de werkelijke show van deze editie voor mij, maar deze stijgt op de illustere hoogtes van favorieten optredens van 10 jaar bezoeken van Le Guess Who. Fenomenaal. Wow, wow, wow. En zo werd Le Guess Who 2023 toch weer magisch afgesloten.

(Kleine disclaimer: mijn brein ligt er half af. Dus hopelijk is het Colleen verhaal enigszins te volgen…)

[matthijs603]

Zeker te volgen. Mooi, betrokken verhaal hoor!

[Uplift]

Ik heb daarnet toch nog eens opgezocht wat ik in 2019 allemaal heb gezien en moet toch concluderen dat de kwaliteit dat jaar nog een stuk hoger lag. Het formulaïsche was er toen ook nog niet zo, omdat LGW? nog steeds de huidige vorm aan het aannemen was, maar ook omdat er b.v. kleine blokjes zwaardere muziek in te ontwarren vielen, zoals op de eerste avond met Caspar Brötzmann-Godflesh-Earth.

De spoeling is over het algemeen steeds dunner, daar ontsnapt LGW? ook niet aan. Maar qua structuur en lijnen in het blokkenschema zijn er imo écht wel quick wins. Voor de meerderheid van de bezoekers - qua vibe zeg maar het Vk-verslag - maakt dat allemaal geen reet uit. Maar ''wij'', muzieknerds en mensen die al tien jaar of wat gaan vormen natuurlijk de kern qua doelpubliek, dus LGW? kan er op termijn beter rekening mee houden, m.n. voor de kwaliteitsbeleving, ook van de artiesten.

[nam-tso]

Ik bezoek LGW de laatste jaren met vrienden uit het buitenland. Die lopen steevast in shirtjes rond van Om of Lighting Bolt. Hun eerste editie was 2015 ofzo toen dergelijke bands nog gemeengoed waren in de line-up. Die hoek van het muzikale spectrum lijkt langzaam te verdwijnen. Maar ook zij zijn bloedfanatiek en komen jaar na jaar terug. Voor hun was BITOI het hoogtepunt. Het gemist van het stevige werk deert hun kennelijk niet al te veel. Het festival an sich is te verslavend. Maar wat ik daar persoonlijk wel aan mis is wat een goede harde act biedt: ontlading.
Ik geloof ook niet dat de namen/muzikale keuzes van het festival veel kritiek hoeft te dulden. Maar waar mijn ervaring met Colleen oa naar wijst is dat wij uiteindelijk komen voor de muziek. Niet voor een blokkenschema puzzels en hersenbrekers, voor muzikale ontlading/ontdekkingen en niet voor opgekropte frustratie en lange rijen. Want als je besluit om eerder bij een show te vertrekken om een must-see te gaan is dit uiteindelijk een keuze met een negatieve context; je ben bang om in een rij te belanden en teleur gesteld te worden. Ik kan me niet veel van die momenten herinnering uit 2019. Dan ging je eerder weg om te zorgen dat je vooraan, bij het podium kon staan. Niet om te zorgen dat je überhaupt binnen kwam. Waren de bankjes vol in de Janskerk; dan gingen we op de koude vloer zitten en dat deerde geen zak. Je was er bij! Dus eerder ergens vertrekken was dan een positieve keuze. Ik kan me die afsluiting van het festival nog herinneren. Met Bollywood muziek als een guilty pleasure, was ik superblij met Asha Puthli. Maar wat een sof was dat. Toen ben ik direct doorgelopen naar Hertz en daar kon ik nog in de onderste bakjes gaan zitten voor de show van Kevin Martin. (Natuurlijk was het destijds niet helemaal zo, maar zo voelt het wel).

Het is denk ik niet vreemd dat de meeste favoriete shows van mensen, zover ik het door de bank neem, op zondag zijn; de druk is eraf en je kunt de muziek tot je nemen en overgeven. En dan zie je wat voor ongelooflijke kwaliteit er staat geprogrammeerd.

[Uplift]

In 2019 was de spreiding gewoon minder goed, waardoor het bij populairder acts veels te druk was. Hadden wij inderdaad minder last van. Maar ook toen was het al uitverkocht en dus (te) vol.

Ik hoef ook geen metal of zo te krijgen, tenzij het goed past bij de rest van het programma. Er zijn in het blokkenschema alleen nergens cues of verbindingen, zelfs niet tussen namen van een curator. Dat is gewoon te vrijblijvend en het levert ook een meer vrijblijvend publieksgedrag op.

[Willie]

Ik kan ook nog wel frustrerende zaterdagen herinneren; dat je tussen 9 en 12 maar bier ging drinken, omdat het overal pleurisdruk was.

Ik kan er ook veel over opschrijven, het "probleem" is dat het festival mij ontgroeid is (volgens mij zag ik Loov ook iets in die richting opschrijven), het is een muzikale wereldreis, maar ik ben blijven hangen in mijn koloniale superioriteitsgevoel.

Natuurlijk staat er veel moois, zie ik ook best mooie dingen, maar uiteindelijk blijkt dan toch weer Irreversible entanglements het hoogtepunt voor mij, maar ontbreekt het verder dit jaar aan hoogtepunten waar ik euforisch van kan worden. De jongen van Raime stelden niet teleur met hun vette Moin-optreden, Stereolab is altijd strak, bij Korshid Dabdeh had ik graag ook het instrument willen zien (waarom staat dit in een loods en niet in de Hertz?), maar was mooi, Sanam, Lost girls, prima, maar ik ben eigenlijk wel gewend dat ik paar keer in zo'n weekend stuiterend de zaal verlaat. Ran cap doui kreeg dat een beetje voor elkaar, maar was het omdat het gewoon heel vet was of ook deels omdat ze eenoog zijn?

Waar ik vorig jaar KMRU en Aho SSan voor mij een nieuwe standaard neerzette qua elektronische show, The brothers moves on weergaloos was, ik mee kon in de Slauson malone 1 show, maar ik ook nog aan mijn trekken kwam met acts als Smote en Trees speak, mistte ik dit jaar de euforie. Teken aan de wand was dat ik mij er donderdag zo'n beetje naartoe heb moeten slepen, want het programma van vorig jaar beviel mij op voorhand veel beter. Veel van de acts die hier als hoogtepunten worden aangemerkt zou ik niet voor mijn plezier heen gaan, verrassing ligt altijd op de loer, maar de kans bestaat ook dat ik mijzelf weer ontzettend dom vind om ergens met twijfel heen te gaan en me stierlijk te vervelen.

Het uitverkopen van Early birds, het zal wel, ik zou daar 4 a 5 jaar geleden pissed over zijn geweest nu ga ik eens kijken of ik niet eens wat anders moet gaan doen, want het ingezette pad zal wel niet verlaten worden, ik verwacht dat er alleen maar meer bij komt met nog 36 locaties overdag er bij, nog meer focus om de hele wereld in 1 weekend te verzamelen en waarschijnlijk nog verder bij mij vandaan groeien, terwijl ik stil sta en als een oude man in mijzelf ga mompelen dat het vroeger beter was.

[Uplift]

Zowel voor jou als Loov geldt denk ik ook: geef vooral niet op en denk niet te gauw dat je oud bent geworden. De spoeling is simpelweg dunner, dat merk je ook op andere festivals en óók op festivals die meer rond één genre draaien. Veel van de Hidden Musics-concerten zijn bovendien hit and miss, want vaak live onbewezen of gewoon steriel buiten de oorspronkelijke context. Het gaat gewoon om evenwicht en als het blokkenschema wat meer lucht krijgt en de lijnen in het programma minder en duidelijker worden, dan kan het festival denk ik zowel de Willies als de nam-tsos tegemoet komen. En dat is toch al een heel groot deel van de mensen die LGW? als een prioriteit op hun kalender zien, dus tel uit je winst, LGW?

[Willie]

En nog een vermelding van Nihiloxica, ik had op dat moment ook in de EKKO of Helling kunnen zijn, maar maakte de makkelijkste keuze. Maar wat een teringvette zaterdagavond act.

[Willie]

Zowel voor jou als Loov geldt denk ik ook: geef vooral niet op en denk niet te gauw dat je oud bent geworden.

Ik chargeer het naar mijzelf toe, want ik wil het festival ook wel de waardering geven voor de keuzes die ze maken. Het is misschien te veel, misschien net te weinig lijn in de programma's, maar waar andere festivals opschuiven naar oppervlakkige zooi lijkt LGW alleen maar dieper en breder te gaan, misschien vanuit noodzaak (een artiest hierheen laten vliegen voor een one-off is misschien nog steeds goedkoper dan wat je voor acts als Perfume genius / St. Vincent / Tim Hecker moet betalen), misschien om onderscheidend te blijven.

Ik verdiep mij gewoon niet in de muziekscene uit het midden-oosten en "knoppendraaiers" gaan er bij mij ook maar tot een bepaald punt in, dus daarom stel ik dat het aan mij ligt.

[Kreuz]

Zowel voor jou als Loov geldt denk ik ook: geef vooral niet op en denk niet te gauw dat je oud bent geworden. De spoeling is simpelweg dunner, dat merk je ook op andere festivals en óók op festivals die meer rond één genre draaien. Veel van de Hidden Musics-concerten zijn bovendien hit and miss, want vaak live onbewezen of gewoon steriel buiten de oorspronkelijke context. Het gaat gewoon om evenwicht en als het blokkenschema wat meer lucht krijgt en de lijnen in het programma minder en duidelijker worden, dan kan het festival denk ik zowel de Willies als de nam-tsos tegemoet komen. En dat is toch al een heel groot deel van de mensen die LGW? als een prioriteit op hun kalender zien, dus tel uit je winst, LGW?

Soms vraag ik me af hoe sommigen hier een programma voor LGW? zouden cureren. Gisteren ook met de bekendmaking van CTM zie ik op zich een aantal heel vette namen als altijd en dan een aantal dingen die me nog niets zeggen, maar wordt hetzelfde punt gemaakt als hier. Met Berlin Atonal was het qua namen ook niet per se het sterkst bezette jaar, maar bleek dat festival wel een openbaring te zijn geweest met tig bijzonder sterke shows. Is het dan gewoon omdat men al tig keer Kali Malone op een line-up heeft zien verschijnen?

En ook, Rewire bewijst als genrefestival zijnde dat het nog steeds wél kan. En ik vind niet dat dat alleen maar toe te schrijven valt aan de boekingen van AE en 0PN.

[Uplift]

Ik heb acht keer LGW? meegemaakt, dus ik denk dat dat je antwoord is tbh. Ik heb gisteren nog eens de line-up van BH 2017 erbij gehaald. Het is niet eens te vergelijken met wat ze vorig jaar hebben neergezet, qua niveau. Sorry dat ik de opa-kaart trek, maar het is niet anders.

Rewire heeft inderdaad ouderwets goed uitgepakt, ja. Kan zomaar een vintage jaar worden. Maar die vintages worden imo zeldzamer.

[Loov]

Zowel voor jou als Loov geldt denk ik ook: geef vooral niet op en denk niet te gauw dat je oud bent geworden. De spoeling is simpelweg dunner, dat merk je ook op andere festivals en óók op festivals die meer rond één genre draaien. Veel van de Hidden Musics-concerten zijn bovendien hit and miss, want vaak live onbewezen of gewoon steriel buiten de oorspronkelijke context. Het gaat gewoon om evenwicht en als het blokkenschema wat meer lucht krijgt en de lijnen in het programma minder en duidelijker worden, dan kan het festival denk ik zowel de Willies als de nam-tsos tegemoet komen. En dat is toch al een heel groot deel van de mensen die LGW? als een prioriteit op hun kalender zien, dus tel uit je winst, LGW?

Maar ik vind het helemaal niet erg om het festival op te geven. Het is wel raar nu ik gedeeltelijk in Utrecht woon ik niet meer echt interesse heb in LGW.

Muzikaal is het voor mij gewoon echt te minimaal. Te veel bliepjes en blapjes van namen die ik niet ken, en ook geen behoefte aan heb om te leren kennen. Publiek vond ik vrij vervelend, en voor 65 euro per dag weet ik inmiddels festivals te vinden die mij beter liggen. Het is ook gewoon niet erg dat je zelf muzikaal een andere kant bent opgegroeid dan waar het festival heen groeit.

[halfempty/full]

Door goede herinneren aan de sterke donderdag van 2021, de boeking van Jonny Greenwood en Dudu, en het enthousiasme hier ook een kaartje voor de donderdag gekocht. Maar Jonny & Dudu zegde af, bij een het proberen te maken van een route werd ik niet super enthousiast. Gezien de tickets voor dumpprijzen weggingen op Ticketswap was dat ook niet een optie, dus ik zou er zelf wat van maken.

Ik begon bij de eerste ? van de avond. In theorie was het concept interessant, maar uiteindelijk ontbreekt interactie met het publiek, wat een optreden juist goed kan maken. En daarnaast was het programma-technisch zwak om alle drie de ?s op één avond te programmeren. Het was niet een optreden dat me lang zal bij blijven, maar mede door de visuals kon ik er toch in mee gaan.

Na afloop kon ik makkelijk de Ronda binnen lopen voor Tirzah. Haar meest recente album, geproduceerd door Mica Levi, klonk op de eerste gehoren interessant, benieuwd hoe dit live zou worden gebracht. Er was een muziekant mee die bezig was met knopjes met als resultaat dat er semi-instrumentale versies werden afgespeeld die klonken zoals op plaat. Tirzah stond zelf op podium in een soort trui die ik aan zou hebben om wanhopig mijn verwarming op 18,5 graden te houden. Ze stond het grootste deel van het optreden redelijk statisch voor een lamp die haar van achter bescheen in de microfoon te prevelen. Go girl, give us nothing. De muziekant probeerde nog wat opwinding te simuleren door soms de bas hard te zetten, maar we trappen daar niet in.

Toen de fout gemaakt door niet direct naar Pandora te gaan, want toen ik daar SANAM wilde zien stond er een enorme rij. Ik was er flink geïrriteerd over, omdat zij een van de acts waren die ik graag wilde zien. Ik heb het laatste stukje nog kunnen zien, dat klonk wel goed, maar ik kon er niet helemaal in komen. Daarnaast is Pandora echt een kut ontworpen zaal waar je aan de zijkant binnenkomt, waardoor iedereen daar ophoopt en aan de andere kant het juist leeg bleef.

Daarna nog een stukje African Head Charge gezien, maar dat vond ik te veel Uitmarkt. Maar naar Cloud Nine gevlucht waar NAH iets anders bleek te zijn wat ik verwachtte: iemand speelde een drum, waar iemand anders dreigend geluid overheen maakte en iemand er tussen die bij zichzelf een demoon uit dreef. Toen ik de zaal uit liep was ook daar een lange rij. Vanwege werk de volgende dag hield het hier op. Al met al een teleurstellende dag.

[Koen]

Een van de aller slechtste festivaldagen die ik heb meegemaakt

Ik ben trouwens nog benieuwd naar de aanleiding van deze post?

[halfempty/full]

Zaterdag snel een OV fiets opgehaald en richting de Janskerk, voor Faten Kanaan waar om 20 minuten voor aanvang al een langzame rij stond, gezien de kerk al redelijk vol zat. We hadden net nog de laatste 2 plekjes voor aanvang van het optreden. Het was een mooi optreden in een mooi uitgelichte kerk, maar misschien toch net iets te veilig om echt memorabel te worden.

In LE:EN The Drain speelde Khorshid Dadbeh, die beter in een zaal zoals de Hertz had kunnen optreden: ze zat op een stoel en het podium was zo laag dat alleen de voorste 2 rijen haar konden zien. Ze speelde op twee Iraanse instrumenten, en sampelde dat. Ze legde uit dat de instrumenten afkomstig waren uit de bergen, en ze op deze manier de echo's uit het bergachtige gebied waar de instrumenten vandaan komen in haar muziek liet terug klinken.

Daarna na het tweede optreden van Richard Dawson. Ik was er op tijd, maar dat was totaal niet nodig gezien de zaal maar voor de helft gevuld was. Hij beloofde een andere set te spelen dan de dag ervoor, maar dit zou wel de mindere worden, grapte hij. Knap hoe hij in z'n eentje zo'n geluid weet neer te zetten. Op het einde begon hij een beetje verward over het podium te stampen en kwam er een rare schreeuw uit, waardoor ik me af vroeg of alles wel goed met hem ging. Gelukkig ging het over in ritmisch gestamp en zong hij er a capella overheen.

Terug op de fiets naar Tivoli, waar toen ik op het moment dat ik de deur van de grote zaal open deed het brandalarm afging. Dus terug richting de uitgang, maar gezien het alarm al snel stopte toch teruggekeerd naar de zaal. Caterina Barbieri + Space Afrika speelde een redelijk dromerige set, en de minimale lichtshow en lasers hielpen hierbij.

Klein stukje van Bombino gekeken, en hoewel het me bij het inluisteren beviel deed het me nu niet zo heel veel. Dus toch snel naar de Jacobikerk vertrokken, omdat ik absoluut Alan Sparhawk niet wilde missen. Uiteindelijk was er meer dan genoeg plek. Ik verwachtte eigenlijk een akkoustische set met Low nummers, maar hij kwam met een hele band nieuw werk spelen. De akkoustiek van de kerk was daar niet geschikt voor, en verder klonken ze af en toe een beetje rommelig. Verder klonk het nieuwe materiaal bij lange na niet zo goed als Low, op een aangrijpend nummer tegen het einde na.

In Cloud Nine breide Afrikan Sciences allemaal stuiterende ritmes aan elkaar, maar een sfeer om er op (proberen) te dansen ontbrak. Ook in de Hertz complexere electronische muziek van ZULI, maar het was wel iets toegangkelijker dan verwacht. En was het wel een live-set, want ik hoorde volgens mij een nummer van Alva Noto voorbij komen.

Daarna voor het eerst in jaren weer naar eens WAS. voor Lee Gamble die een sterke set draaide die ruimschoots compenseerde voor het matige publiek. Uiteindelijk had ik wel zin om langer te blijven maar de nachttrein riep me.

[matthijs603]

Haha, mooi om te lezen dat op Graz zo'n set van ZULI relatief toegankelijk kan worden genoemd. Ik weet nagenoeg zeker dat iedereen die ik buiten Graz ken zich zou afvragen wat er allemaal kapot is aan de apparatuur.

[Uplift]

Beter laat dan nooit: https://www.gonzocircus.com/le-guess-who-2023-2/

[Kalters]

Goed stuk, gaf je net ook al een upvote ervoor kleine kanttekening van mij is wel dat de rode draad in de BASIS wat mij betreft wel ondermaats was, Coffintexts na Tayhana plaatsen was echt gewoon een whiplash-gevoel (en niet in positieve zin)

[halfempty/full]

Haha, mooi om te lezen dat op Graz zo'n set van ZULI relatief toegankelijk kan worden genoemd. Ik weet nagenoeg zeker dat iedereen die ik buiten Graz ken zich zou afvragen wat er allemaal kapot is aan de apparatuur.

Ha, ja ik bedoelde eigenlijk ten opzichte van zijn producties die op bandcamp staan.