Thread Rating:
  • 10 Vote(s) - 3.5 Average
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
[Films] Welke kijk jij?
(12-01-2023, 00:25)Timothy\s Monster Wrote: The Menu.

Absoluut één van de betere films die ik heb gezien in de afgelopen jaren. Heerlijke sfeer.

Staat sinds gisteren op Disney+, meteen herbekeken omdat mijn vrouw hem in de bios had gemist. Goeie sfeer inderdaad, en lastig te zeggen of dit nou een thriller of een comedy is. Voelde als satire minder plat dan het 3 kwartier langere Triangle of Sadness.
Reply
The Menu.

Moet zeggen dat ik het allemaal nét iets te snel verklapte waar 'het concept' van The Menu over ging. De suspens was er zeker, maar die kon - vond ik - nog langer uitgerokken worden waardoor je er gewoon in zit en de hele rit nog moet uitzitten. Bedoel, je wéét gewoon al vanaf minuut twintig dat Anya-Taylor Joy een uiteindelijk happy ending zal krijgen, want zo pijnlijk voorspelbaar is het. De sociale commentaar gaat ook niet verder dan 'haha, eat the rich', al vind ik de manier hoe dit bewust of onbewust een metafoor is van Hollywood en hoe 'kunst' daarbij verloren gaat, wel gewoon vindingrijk. Inderdaad moeilijk te zeggen of je dit nu satire dan wel een thriller kunt noemen, hoewel het me een aantal keren aan het lachen bracht deed het ook weinig meer dan dat. Een film die zichzelf veels te serieus neemt, maar ook domme momenten om er toch nog mee weg te komen - hoewel, bij mij toch niet. Ralph Fiennes trekt dit wel echt, moet ik zeggen.
Reply
Ook The Menu en na alle lof viel ie dan toch een tikkeltje tegen, al is het zeker een vermakelijke film.

Voor een speelduur van nog geen twee uur zit de film té vol met ideeën, als een iets te overdadig menu dat de eter telkens wil verrassen met een gang uit weer een andere culinaire hoek. De Chefs Table satire ligt er vuistdik bovenop, net als de hele foodiecultuur effectief op de hak wordt genomen. Maar dat gegeven doordrenkt met nogal obligate maatschappijkritiek en horrorelementen is teveel van het goede. In de handen van iemand als Ari Aster had de film wellicht wat meer subtiel onder huid gekropen.
Reply
Over Ari Aster gesproken... wel een fijne score van Colin Stetson.
Reply
The Pale Blue Eye.

Wat een nietszeggend voortkabbelend saai gedrocht is dit zeg...
Reply
Love Letter

Japans liefdesmelodrama uit de jaren 90 met nostalgie en loslaten als hoofdthema's, die nog steeds van veel populariteit geniet in Aziatische landen (voor alle k-pop fans hier: de groep Twice verwees er naar in deze clip). Maar zelf werd ik er niet door meegesleept.
Reply
Lost Highway. Had deze nog nooit gezien, en draaide in de bioscoop. Zoals bijna altijd met Lynch ook na deze film helemaal afgebroken naar buiten gelopen. Fantastische film, de mensen die sounddesign doen verdienen alle Oscars (de soundtrack is overigens ook geweldig). Nu vermijd ik horror dus heb ik weinig vergelijkingsmateriaal, maar zoals Lynch mij de stuipen op het lijf kan jagen is ongeëvenaard. En ondanks de relatieve ondoorgrondelijkheid weet de film tot het einde te boeien.

Nu wordt die ondoorgrondelijkheid overigens wel vaak overdreven mijns inziens. Mensen doen alsof Lynch maar wat bizarre beelden oproept en achter elkaar zet. De film roept meer vragen op dan dat deze beantwoordt, maar tegelijkertijd zijn een basisplot, ontwikkelingen en thema's altijd wel te ontwaren. Dat is ook zo in opvolger Mulholland Drive, die onterecht een soortgelijke reputatie heeft. Sowieso kennen Lost Highway en Mullholland Drive veel overeenkomsten, in stijl en in thematiek. Ga die laatste binnenkort toch maar weer meepakken nu die draait.

De enige Lynch die ik altijd systematisch ontweken heb is Inland Empire, die moet echt doodeng zijn. Als deze ooit weer gaat draaien ga ik het wel een poging geven. Ook wil ik me weer eens wagen aan Twin Peaks: The Return, maar dan wel pas als de wachtlijsten voor de GGZ flink zijn weggewerkt. Het zou helemaal mooi zijn als een filmhuis zich ooit waagt aan een marathon-evenement waar in twee dagen tijd alle 18 uur aan afleveringen worden getoond, maar dit zal i.v.m. aansprakelijkheid en kans op psychoses wel onhaalbaar zijn. Ik blijf tot die tijd nog even kauwen op Lost Highway, een geweldige film die ik in ieder geval de komende vijf jaar niet meer hoef te zien.
[+] 5 users say Thank You to halfvollemelk for this post
Reply
Mooie duiding van Lynch, halfvolle! Jammer dat Lost Highway hier niet draaide, moet hem net als Inland Empire nog eens zien. The Return is ongeveer mijn favoriete mediaproject van de afgelopen tien jaar, dus sluit mij ook zeker aan bij de suggestie om die een keer te screenen. Geloof dat er 4K-versies bestaan van aflevering 1 en 8.

Ik heb zelf zaterdag Mulholland Drive in de bioscoop gezien. Die 4K-remaster is echt fenomenaal, de kleuren en het detail spatten werkelijk van het scherm. Om niet te spreken van de remaster van de soundtrack: je hebt het piepen, kraken, schuren en de ruis in de film niet werkelijk ervaren tot je het door een stel bioscoopspeakers hebt gehoord.

Gek genoeg heb ik het idee dat ik Mulholland Drive de vorige keer beter begreep, terwijl het nu meer een... excusez le mot... gevoelservaring was. Dat is voor mij wel de kracht van Lynch. Ik kan naderhand talloze analyses lezen over de vermeende betekenis van bepaalde gebeurtenissen, maar die irrationaliteit, het droomachtige, het idee dat bepaalde vragen geen definitief antwoord zullen krijgen, dat is juist hetgeen waar ik volledig door opgezogen kan worden.
[+] 2 users say Thank You to thomas9790 for this post
Reply
Inland Empire heb ik ook nog nooit gezien, en is gek genoeg "gewoon" op Amazon Prime te streamen.

Net als Gaspar Noé's Irreversible, daar heb ik me afgelopen najaar ook aan gewaagd.
Reply
(17-01-2023, 13:33)thomas9790 Wrote: Mooie duiding van Lynch, halfvolle! Jammer dat Lost Highway hier niet draaide, moet hem net als Inland Empire nog eens zien. The Return is ongeveer mijn favoriete mediaproject van de afgelopen tien jaar, dus sluit mij ook zeker aan bij de suggestie om die een keer te screenen. Geloof dat er 4K-versies bestaan van aflevering 1 en 8.

Ik heb zelf zaterdag Mulholland Drive in de bioscoop gezien. Die 4K-remaster is echt fenomenaal, de kleuren en het detail spatten werkelijk van het scherm. Om niet te spreken van de remaster van de soundtrack: je hebt het piepen, kraken, schuren en de ruis in de film niet werkelijk ervaren tot je het door een stel bioscoopspeakers hebt gehoord.

Gek genoeg heb ik het idee dat ik Mulholland Drive de vorige keer beter begreep, terwijl het nu meer een... excusez le mot... gevoelservaring was. Dat is voor mij wel de kracht van Lynch. Ik kan naderhand talloze analyses lezen over de vermeende betekenis van bepaalde gebeurtenissen, maar die irrationaliteit, het droomachtige, het idee dat bepaalde vragen geen definitief antwoord zullen krijgen, dat is juist hetgeen waar ik volledig door opgezogen kan worden.

Ja, ik claim ook zeker niet elke film van Lynch na één keer kijken meteen 'door te hebben'. Ik sluit me bij je aan dat dat eigenlijk überhaupt niet mogelijk is, en dat het juist een van de sterke punten van Lynch is dat hij film gebruikt om vragen te stellen (en niet te beantwoorden), waar heel veel films zich beperken tot het vertellen van iets. Maar als je bepaalde thema's ontwaart maakt het een film, wat mij betreft, wel echt beter. Fire Walk With Me bijvoorbeeld (sowieso zwaar ondergewaardeerd). Dat is een bizarre, doodenge film, maar in essentie een film over een tiener die seksueel misbruikt wordt. Dat kwam in de eerste keer kijken zeker niet binnen, maar toen ik het achteraf las was het opeens volkomen logisch.

Dit is voor mij ook een van de manieren om naar de films van Lynch te kijken, en er meer van te begrijpen. De hoofdpersonen hebben te maken met onderdrukte trauma's, of andere soorten van ellende, en proberen hieraan te ontsnappen door hun eigen psyche in te vluchten, zich over te geven aan waanbeelden of dromen, of op andere manieren de realiteit te onderdrukken. Die mentale ontsnappingspoging is dan wat we te zien krijgen en alles oplevert wat wij bizar vinden. Uiteindelijk is deze ontsnappingspoging echter onmogelijk vol te houden, en vindt de realiteit een manier om door de façade heen te beuken. Er is één geniale analyse van Mulholland Drive die ik eerder gedeeld heb, maar waarvan de link nu niet meer lijkt te werken. Die komt met een analyse waardoor Mulholland Drive opeens bijna logisch wordt. Het geniale aan Lynch is dat na dit 'begrijpen' de film niet slechter wordt, maar - mijns inziens - juist nóg beter. Het is zo knap dat je denkt een film te 'begrijpen', en dan daarna de film weer ziet en gewoon weer op dezelfde manier overhoop gehaald wordt.

Maar er komt een punt waar je moet stoppen met Lynch analyseren, en het inderdaad gewoon moet ervaren. Dat er geen definitieve antwoorden zijn maakt het alleen maar beter. En je kan gewapend met een PhD in filmwetenschappen naar zo'n film kijken, maar (Mulholland Drive spoiler) als een zwerver met een gezicht dat rechtstreeks uit de hel komt achter een muurtje vandaan duikt ervaren we allemaal hetzelfde en analyseren we helemaal niks.
Reply
(17-01-2023, 15:55)halfvollemelk Wrote:
(17-01-2023, 13:33)thomas9790 Wrote: Mooie duiding van Lynch, halfvolle! Jammer dat Lost Highway hier niet draaide, moet hem net als Inland Empire nog eens zien. The Return is ongeveer mijn favoriete mediaproject van de afgelopen tien jaar, dus sluit mij ook zeker aan bij de suggestie om die een keer te screenen. Geloof dat er 4K-versies bestaan van aflevering 1 en 8.

Ik heb zelf zaterdag Mulholland Drive in de bioscoop gezien. Die 4K-remaster is echt fenomenaal, de kleuren en het detail spatten werkelijk van het scherm. Om niet te spreken van de remaster van de soundtrack: je hebt het piepen, kraken, schuren en de ruis in de film niet werkelijk ervaren tot je het door een stel bioscoopspeakers hebt gehoord.

Gek genoeg heb ik het idee dat ik Mulholland Drive de vorige keer beter begreep, terwijl het nu meer een... excusez le mot... gevoelservaring was. Dat is voor mij wel de kracht van Lynch. Ik kan naderhand talloze analyses lezen over de vermeende betekenis van bepaalde gebeurtenissen, maar die irrationaliteit, het droomachtige, het idee dat bepaalde vragen geen definitief antwoord zullen krijgen, dat is juist hetgeen waar ik volledig door opgezogen kan worden.

Ja, ik claim ook zeker niet elke film van Lynch na één keer kijken meteen 'door te hebben'. Ik sluit me bij je aan dat dat eigenlijk überhaupt niet mogelijk is, en dat het juist een van de sterke punten van Lynch is dat hij film gebruikt om vragen te stellen (en niet te beantwoorden), waar heel veel films zich beperken tot het vertellen van iets. Maar als je bepaalde thema's ontwaart maakt het een film, wat mij betreft, wel echt beter. Fire Walk With Me bijvoorbeeld (sowieso zwaar ondergewaardeerd). Dat is een bizarre, doodenge film, maar in essentie een film over een tiener die seksueel misbruikt wordt. Dat kwam in de eerste keer kijken zeker niet binnen, maar toen ik het achteraf las was het opeens volkomen logisch.

Dit is voor mij ook een van de manieren om naar de films van Lynch te kijken, en er meer van te begrijpen. De hoofdpersonen hebben te maken met onderdrukte trauma's, of andere soorten van ellende, en proberen hieraan te ontsnappen door hun eigen psyche in te vluchten, zich over te geven aan waanbeelden of dromen, of op andere manieren de realiteit te onderdrukken. Die mentale ontsnappingspoging is dan wat we te zien krijgen en alles oplevert wat wij bizar vinden. Uiteindelijk is deze ontsnappingspoging echter onmogelijk vol te houden, en vindt de realiteit een manier om door de façade heen te beuken. Er is één geniale analyse van Mulholland Drive die ik eerder gedeeld heb, maar waarvan de link nu niet meer lijkt te werken. Die komt met een analyse waardoor Mulholland Drive opeens bijna logisch wordt. Het geniale aan Lynch is dat na dit 'begrijpen' de film niet slechter wordt, maar - mijns inziens - juist nóg beter. Het is zo knap dat je denkt een film te 'begrijpen', en dan daarna de film weer ziet en gewoon weer op dezelfde manier overhoop gehaald wordt.

Maar er komt een punt waar je moet stoppen met Lynch analyseren, en het inderdaad gewoon moet ervaren. Dat er geen definitieve antwoorden zijn maakt het alleen maar beter. En je kan gewapend met een PhD in filmwetenschappen naar zo'n film kijken, maar (Mulholland Drive spoiler) als een zwerver met een gezicht dat rechtstreeks uit de hel komt achter een muurtje vandaan duikt ervaren we allemaal hetzelfde en analyseren we helemaal niks.

Snap ik hoor, zo interpreteerde ik je woorden ook niet. Eens met je punt over Fire Walk With Me: die film had volgens mij een vrij slechte ontvangst bij verschijning, maar wordt in recente jaren (terecht) gewaardeerd als een van zijn beste films. Het legt feitelijk ook de blauwdruk voor The Return, waar ik, zoals gezegd, niet genoeg lof over kan uiten.

Ik weet welke analyse van Mulholland Drive je bedoelt - dat is die die volledig in uitroeptekens werd getypt, toch? Volgens mij had je die destijds ook op het forum gedeeld. Ik had die analyse zeker in mijn achterhoofd tijdens het kijken van de film, en alhoewel ik er tijdens het lezen erg enthousiast over was, verwarde en verraste de film me tijdens de tweede kijkbeurt teveel om er chocola van te maken Big Grin
[+] 1 user says Thank You to thomas9790 for this post
Reply
Haha dat is precies die analyse ja. Ik heb de film ook niet meer gezien sinds ik die analyse heb gelezen, dus dat wordt weer hoog tijd deze maand. Ongetwijfeld loop ik dan weer met een gefrituurd brein de zaal uit (en ik zou niet anders willen).
Reply
Vanavond op BBC2: Love & Mercy, Brian Wilson biopic met Paul Dano, John Cusack en Paul Giamatti.
Reply
(17-01-2023, 12:39)halfvollemelk Wrote: Lost Highway. Had deze nog nooit gezien, en draaide in de bioscoop. Zoals bijna altijd met Lynch ook na deze film helemaal afgebroken naar buiten gelopen. Fantastische film, de mensen die sounddesign doen verdienen alle Oscars (de soundtrack is overigens ook geweldig). Nu vermijd ik horror dus heb ik weinig vergelijkingsmateriaal, maar zoals Lynch mij de stuipen op het lijf kan jagen is ongeëvenaard. En ondanks de relatieve ondoorgrondelijkheid weet de film tot het einde te boeien.

Nu wordt die ondoorgrondelijkheid overigens wel vaak overdreven mijns inziens. Mensen doen alsof Lynch maar wat bizarre beelden oproept en achter elkaar zet. De film roept meer vragen op dan dat deze beantwoordt, maar tegelijkertijd zijn een basisplot, ontwikkelingen en thema's altijd wel te ontwaren. Dat is ook zo in opvolger Mulholland Drive, die onterecht een soortgelijke reputatie heeft. Sowieso kennen Lost Highway en Mullholland Drive veel overeenkomsten, in stijl en in thematiek. Ga die laatste binnenkort toch maar weer meepakken nu die draait.

De enige Lynch die ik altijd systematisch ontweken heb is Inland Empire, die moet echt doodeng zijn. Als deze ooit weer gaat draaien ga ik het wel een poging geven. Ook wil ik me weer eens wagen aan Twin Peaks: The Return, maar dan wel pas als de wachtlijsten voor de GGZ flink zijn weggewerkt. Het zou helemaal mooi zijn als een filmhuis zich ooit waagt aan een marathon-evenement waar in twee dagen tijd alle 18 uur aan afleveringen worden getoond, maar dit zal i.v.m. aansprakelijkheid en kans op psychoses wel onhaalbaar zijn. Ik blijf tot die tijd nog even kauwen op Lost Highway, een geweldige film die ik in ieder geval de komende vijf jaar niet meer hoef te zien.

Inland Empire had wat creepy gedeeltes van wat ik mij herinner, maar qua engheid kwam die echt niet in de buurt van pakweg die eerste scene met Robert Blake uit Lost Highway. Die laatste moet ik dringend herkijken. Eraserhead, Wild at Heart, en Blue Velvet vond ik trouwens veel verontrustender dan Twin Peaks: The Return.

Ik las ooit een quote van Lynch waarbij hij zei dat iedere interpretatie van zijn films de juiste is. Wat aan de ene kant een lui antwoord is, maar voor mij werkt dat iig bevrijdend doordat ik daardoor niet voel alsof ik iets moet ontcijferen en ik zijn werk gewoon als een trip kan ervaren.
Reply
Ik heb destijds Inland Empire met een vriendin die destijds heel spiritueel was en dat in die film terug zag (met reïncarnaties en tulpas) terwijl ik er een soort duistere psychose in zag.
[+] 1 user says Thank You to halfempty/full for this post
Reply
The Father met een magistrale Hopkins, maar ook Olivia Colman speelt zeer goed. Voor iedereen die al eens van kortbij met dementie is geconfronteerd is dit een zeer aangrijpende film, je wordt als kijker als het ware mee in het hoofd van Hopkins geplaatst. De film blijft bewust erg low key, geen grote visuele effecten, het appartement waar 90% van de film zich afspeelt heeft eigenlijk een rol op zich. Door het zo klein te houden en je als kijker zo dicht bij Hopkins te plaatsen is de aftakeling van de dementerende zeer voelbaar, hij zit gevangen in z'n brein dat het laat afweten en daar zijn ze met deze film wel goed in geslaagd.
Reply
Aftersun.

In de top 10 van afgelopen jaar van zowat alle Britse en Amerikaanse filmpodcasts die ik volg, bij meerdere op nummer 1. Gisteren als "IFFR-preview" gezien, over 5 weken in NL uit.

Een bijzonder mooie en persoonlijke/autobiografische film over een 30-jarige vader met 11-jarige dochter op vakantie in Turkije in de zomer van 1998. Genieten van Aqua, Catatonia en Bran Van 3000 op de achtergrond, terwijl de mentale struggles van de vader steeds duidelijker tussen de regels door schijnen. En net boven de 100 minuten, ook haast verfrissend in dit overvolle "awards season".

The Banshees of Inisherin intussen ook gezien in een van de voorpremières van de afgelopen weken, volgende week eindelijk officieel uit. Hier ga ik nog wel een of twee keer heen, dit is duidelijk McDonaghs beste en als ik dit jaar in de bios nog vijf keer zo hard mag lachen als om "het verhaal van de broodwagen" heb ik een heel fijn 2023.
Reply
Ach ja, die feckin' broodwagen. Big Grin Had al bovenaan m'n lijst van 2022 kunnen staan, maar bon... Voorlopig de topper van dit jaar dan maar.
Reply
Babylon

Geweldig, wat een wilde, overvolle achtbaanrit van dik drie uur over het Hollywood van de jaren twintig en begin jaren dertig. Excessief om excessief te zijn, op een virtuoze manier, en vaak erg grappig. “Vulgair en magisch tegelijk,” zegt iemand halverwege. Hooguit het laatste half uur met de afwikkeling vond ik wat minder sterk. Maar nu dit heftig dreigt te floppen,wie geeft Damien Chazelle ooit nog eens 80 miljoen dollar om op deze manier all out te gaan? Gaat vast niet meer gebeuren, helaas.
Reply
(14-01-2023, 23:05)Timothy\s Monster Wrote: The Pale Blue Eye.

Wat een nietszeggend voortkabbelend saai gedrocht is dit zeg...

Ach ik vond hem best onderhoudend, fraai gefilmd en Harry Melling gaat nog wel een keer een Oscar in de wacht slepen, benieuwd of hij al een nominatie pakt voor deze rol.
Reply
Sour Grapes. Een wat matige, cq. weinig bevredigende docu over een meester-wijnfraudeur die rijke Amerikaanse cokeheads wist wijs te maken dat ze Bourgognes van enkele tonnen kochten (en vaak ook samen met hem dronken, en het dan nog geloofden), waar het in werkelijkheid om fake wijn ging. Zegt veel over die Amerikanen, maar net zo goed wil je meer weten over zijn methode en daar schiet deze docu te kort.

Interessante stof voor wijnliefhebbers, daar niet van. Grappig ook dat zowat elke Amerikaanse fraude-docu sinds The Smartest Guys in the Room min of meer over hetzelfde soort mensen gaat: witte mannen met een cocaïneprobleem en/of compensatieprobleem. Just saying.
Reply
De vervalsing van de flessen en etiketten is gewoon razendknap gedaan, daar zijn in eerste instantie veilinghuizen ingetrapt.

Wat betreft het proeven van de wijnen zou je als echte (getrainde) wijnliefhebber moeten kunnen beargumenteren of de wijn een bepaalde leeftijd heeft. Dit kun je doen aan de hand van kijken, ruiken, proeven etc. Heeft een wijn oxidatie, hoe ziet de kleur uit, is er sprake van complexiteit etc...
Gewoon razendknap wat die Rudy heeft gedaan, en het zegt ook wel iets over die kenners, die erin zijn getrapt.
Reply
Leeftijd van de wijn is vooral kijken eigenlijk. En net die kleur lijkt me zo moeilijk te faken, maar daar wordt met geen woord over gerept.
Reply
Ik vermoed dat ze daar ook niet zijn achtergekomen omdat hij dat niet heeft losgelaten. Maar ik meen te herinneren dat hij zelf in de keuken de wijnen mixte.
Reply
De Oscarnominaties!

Best een mooi internationaal lijstje, Im Westen Nichts Neues verrast met 9 nominaties. Al denk ik dat The Banshees of Inisherin de grote winnaar wordt.
Reply


Forum Jump:


Users browsing this thread: 1 Guest(s)