Klein en minder fijn popnieuws

[halfvollemelk]

Dan zal ik eerst eens gaan luisteren wat het is  Sowieso zou ik van jou (en Loov en anderen?) ooit nog wel een cursus metal willen. Ik probeer altijd kleine redenen te vinden voor bijvoorbeeld een Roadburn om naartoe te gaan maar de realiteit is dat ik gewoon niks ken. Daarnaast schrijf ik bijna alles met de metal-schreeuw gelijk af en snap ik niks van de subgenres.

Ja dito

[Loov]

U vraagt wij draaien! Ik zal dit weekend eens aan de slag gaan. Sowieso plannetje wat ik al tijdje hebt maar nu eindelijk alles voor heb. 

Ik baal echt enorm dat alles klaar is. Maar het is zo. Ik heb net een elektrische gitaar gehaald. Nu op zoek naar een Orange versterker en een fuzz pedal en dan ga ik Dopesmoker maar eens volledig instuderen.

[Loov]

Ik probeer vooral kansen te zien en deze ook te grijpen met de hoeveelheid tijd die nu ter beschikking komt. 

Gamen is leuke ontspanning maar is niet iets wat ik als echt nuttige tijdsbesteding zie.

[hythloth]

Ik zal vast niet de enige zijn die hier het gevoel heeft dat z'n leven voorbij is. Live muziek is eigenlijk de hoeksteen van mijn bestaan.

Niet dat ik nu depressief ben of zo, maar het is lachwekkend hoeveel tijd en energie ik over heb voor nog niet echt gedefinieerde dingen.

Ik vraag me af hoe anderen dit nu beleven en hoe ze de leegte invullen.

Voelt ook als een grote klap hier. Plan is om de tijd en leegte te gebruiken voor professionele en persoonlijke groei.

[Loov]

Dan zal ik eerst eens gaan luisteren wat het is  Sowieso zou ik van jou (en Loov en anderen?) ooit nog wel een cursus metal willen. Ik probeer altijd kleine redenen te vinden voor bijvoorbeeld een Roadburn om naartoe te gaan maar de realiteit is dat ik gewoon niks ken. Daarnaast schrijf ik bijna alles met de metal-schreeuw gelijk af en snap ik niks van de subgenres.

Ja dito

De vele vele vele subgenre's in metal maakt het natuurlijk lastig je weg kiezen maar het is ook wel heerlijk. Zo ben ik nu vooral veel oude jaren 70's gitaar fuzz blues aan het duiken en dan kom je dit soort pareltjes tegen: Orang Utan - S/t, Fresh Blueberry Pancake - Heavy, Blues Creation - Demon & Eleven Children.

Laat je vooral niet tegen houden en laat het gewoon beetje op je af komen. Op een gegeven moment vind je wel je niche of juist niet. Probeer vooral niet alles bij te benen of alles te luisteren want dat houd je niet vol. Ik zelf neig wel steeds meer naar de doom-, sludge- en post metal. Ik ben niet full-on metal head dat ik ook veel naar de 'randen' om het genre heen luister: psychedelic, kraut, drone, ambient etc. Ik ben zeg maar doorsnee Roadburn. Afgelopen 3 jaar is dat ook wel wat ik voor 75% luister.

Ik heb een playlist samen gesteld die je beetje mee neem door het genre door middel van mijn favoriete platen. Ik heb de volgorde redelijk op jaar kunnen zetten en de gevreesde 'schreeuw' zal dan ook wel langzaam zijn intrede doen. Ik hoop juist dat je het dan allemaal iets meer in perspectief kan plaatsen. We sluiten af met een Meshuggah track en als je op dat moment rondjes door je huiskamer aan het rennen bent kun je, je metal-head diploma komen ophalen.

Na Meshuggah heb ik nog 2 nummers geplaatst die mijn favoriete zijn van afgelopen jaar. Inter Arma - Stillness is een prachtig nummer zonder de gevreesde schreeuw. Torpor - Mourning Of The Real is dan weer een 16 minuut durende trip van proportie die ik godverdomme vandaag eigenlijk had moeten ondergaan. 

https://open.spotify.com/playlist/2xviin...thr8bRQ1XV

Ik ben erg benieuwd hoe jullie ervaring was en wat je wel en niet ligt. En als het in de toekomst mogelijk is dat we nog een keer een Roadburn mogen mee maken nodig ik jullie van harte uit om een dagje mee te gaan en je gewoon aan de hand te laten mee nemen.

[halfvollemelk]

Tot aan Opeth ging het verrassend goed. De moddervette riffs in combinatie met de enigszins 'conventionele' liedjesstructuur zijn absoluut iets om verder in te duiken, met name Sleep en Tool ga ik de komende tijd een kans geven.

Dan komt bij Opeth de 'schreeuw' goedemorgen zeggen en wordt het lastiger. Muzikaal vind ik het interessant genoeg, maar ik heb moeite om die vocalen serieus te nemen. Het voelt teveel als een stukje. Alsnog, het blokje Opeth tot Amenra ben ik doorgekomen zonder teveel moeite, maar ik twijfel of dit iets is waar ik ooit écht van ga houden.

Als bij Meshuggah dan de achtvoudigebasdrummitrailleur zijn intrede doet wordt het (voor mij) metal zoals het volgens het cliché klinkt, een soort constant muur van volume (luid) met geschreeuw en dat dan 7 minuten lang. Niet dat ik het verschrikkelijk vond, ik heb het wederom vrij moeiteloos kunnen luisteren en ergens heel erg in de verte begrijp ik wat mensen hier goed aan vinden. Zelf haal ik hier echter te weinig uit om mij binnenkort te doen terugkeren.

Na al het geweld van de voorgaande nummers ging Inter Arma vrij geruisloos aan me voorbij, die zal ik later nog eens moeten luisteren. Torpor is een waardige afsluiter maar ik kan er weinig van maken na alles wat eraan vooraf is gegaan, ik geloof dat ik mijn metal-tolerantie voor vandaag op is.

Bedankt voor de lijst, misschien is dit de eerste stap geweest in mijn weg naar Roadburn 2021. Maar eerst ga ik zo Fiona Apple weer aanzetten.

[Loov]

Tot aan Opeth ging het verrassend goed. De moddervette riffs in combinatie met de enigszins 'conventionele' liedjesstructuur zijn absoluut iets om verder in te duiken, met name Sleep en Tool ga ik de komende tijd een kans geven.

Dan komt bij Opeth de 'schreeuw' goedemorgen zeggen en wordt het lastiger. Muzikaal vind ik het interessant genoeg, maar ik heb moeite om die vocalen serieus te nemen. Het voelt teveel als een stukje. Alsnog, het blokje Opeth tot Amenra ben ik doorgekomen zonder teveel moeite, maar ik twijfel of dit iets is waar ik ooit écht van ga houden.

Als bij Meshuggah dan de achtvoudigebasdrummitrailleur zijn intrede doet wordt het (voor mij) metal zoals het volgens het cliché klinkt, een soort constant muur van volume (luid) met geschreeuw en dat dan 7 minuten lang. Niet dat ik het verschrikkelijk vond, ik heb het wederom vrij moeiteloos kunnen luisteren en ergens heel erg in de verte begrijp ik wat mensen hier goed aan vinden. Zelf haal ik hier echter te weinig uit om mij binnenkort te doen terugkeren.

Na al het geweld van de voorgaande nummers ging Inter Arma vrij geruisloos aan me voorbij, die zal ik later nog eens moeten luisteren. Torpor is een waardige afsluiter maar ik kan er weinig van maken na alles wat eraan vooraf is gegaan, ik geloof dat ik mijn metal-tolerantie voor vandaag op is.

Bedankt voor de lijst, misschien is dit de eerste stap geweest in mijn weg naar Roadburn 2021. Maar eerst ga ik zo Fiona Apple weer aanzetten.

Het kan ook gewoon zijn dat 'De Schreeuw' je gewoon niet ligt. Maar metal is zoveel meer dan de schreeuw. Het kan ook zijn dat het een natuurlijke afschrik reactie is (iets wat bij natuurlijke metalheads volgens mij non-existent is). En misschien in de loop van de tijd kan dat iets zijn wat je steeds meer gaat waarderen en begrijpen en het niet meer simpel weg als 'schreeuwen' of gimmick zien. Dat is wat in mijn geval is gebeurd. Ik zou toch eens adviseren om Slayer - Reign in Blood opzetten. Geweldige plaat waarbij het schreeuwen nog niet echt schreeuwen is geworden.

Metal-wise is de playlist ook zo dat het steeds heftiger wordt en het zou echt al heel leuk zijn om bovenaan beetje rond te dwalen. Bands zoals Bongripper, Saint Vitus, OM zou ik ook zeker eens uitproberen. Als je Tool vet vind zou ik ook zeker eens kijken naar Porcupine Tree: al zijn we daar wel redelijk het metal genre uit getrokken. Maar fuck hokjes.

Meshuggah is wel echt de mitrailleur metal band op het eerste gehoord. Maar het heeft zoveel meer. Obzen is mijn favoriete 'traditionele-metal' plaat. Maar ik kan heel goed begrijpen als dat even te heftig is als je van Fiona Apple komt. Idem ditto voor Torpor trouwens hoor.

Inter Arma is een klasse apart. Als je het eerste nummer van Sulphur English hoort dan verwacht je niet dat er ook eentje zoals Stillness op staat. Ik zou Stillness vooral eens los luisteren in het donker voor dat je gaat slapen. 

Metal (en aanverwante hokjes) heeft in de afgelopen 5 jaar wel steeds meer mijn hart veroverd. Juist omdat het zo breed is (van Sunn tot Chelsea Wolfe) maar ook omdat het publiek en de infrastructuur er omheen niet pretentieus is. Ik heb lang in de 'electronica' scene rond gedwaald en daar voelde ik me niet meer op mijn plek op een gegeven moment juist wegens de shit er omheen. En je zal nooit een meer toegewijd publiek krijgen dan bij metal. Zelfs op een 'mainstream' festival zoals Graspop krijgen de minder conventionele bands de ruimte en respect die ze verdienen. Daar kan een stel pratende Spanjaarden bij GY!BE op Primavera 2014 niet tegen op.

[Koen]

Juist omdat het zo breed is (van Sunn tot Chelsea Wolfe) maar ook omdat het publiek en de infrastructuur er omheen niet pretentieus is.

lol

[Loov]

Misschien moet ik die les dan nog leren.

[Timothy's Monster]

Mwah, ik denk eerder dat iemand die niet inhoudelijk kan reageren nog wat kan leren

[Melliw Naj]

Zijn dat vragen of assumpties? Ik game gemiddeld een half uur per dag. Mijn job neemt nog steeds het gros van mijn tijd in, meer dan eerder zelfs. Het is ook zo dat thuiswerk ervoor zorgt dat werk en kleine taakjes her en der meer over de dag gespreid worden, dus het komt efficiëntie niet ten goede.

Verder weet ik niet zo goed wat er woke is aan live muziek opgeven, maar ik had mijn live-frequentie al zowat gehalveerd tegenover enkele jaren terug. Dus ik heb nu ook niet het gevoel dat ik veel mis, maar festivals zijn toch wel een enorm gat om te vullen. Verder rook ik niet en drink ik weinig, dus... dat schiet niet op. Ik schrijf wel steeds meer. Wellicht is dat iets. Alleen heb ik niet echt inspiratie, dus daar ben ik ook weer snel klaar mee.

Het kwam zo meer over, dus een kleine assumpties zonder zeker te weten. Het thuiswerken is gewoon fucked, eerste paar weken goed vol te houden, maar wordt met elke week wel meer en meer drama. 

Woke opmerking moet je niet zo serieus nemen.

[Melliw Naj]

Tot aan Opeth ging het verrassend goed. De moddervette riffs in combinatie met de enigszins 'conventionele' liedjesstructuur zijn absoluut iets om verder in te duiken, met name Sleep en Tool ga ik de komende tijd een kans geven.

Dan komt bij Opeth de 'schreeuw' goedemorgen zeggen en wordt het lastiger. Muzikaal vind ik het interessant genoeg, maar ik heb moeite om die vocalen serieus te nemen. Het voelt teveel als een stukje. Alsnog, het blokje Opeth tot Amenra ben ik doorgekomen zonder teveel moeite, maar ik twijfel of dit iets is waar ik ooit écht van ga houden.

Als bij Meshuggah dan de achtvoudigebasdrummitrailleur zijn intrede doet wordt het (voor mij) metal zoals het volgens het cliché klinkt, een soort constant muur van volume (luid) met geschreeuw en dat dan 7 minuten lang. Niet dat ik het verschrikkelijk vond, ik heb het wederom vrij moeiteloos kunnen luisteren en ergens heel erg in de verte begrijp ik wat mensen hier goed aan vinden. Zelf haal ik hier echter te weinig uit om mij binnenkort te doen terugkeren.

Na al het geweld van de voorgaande nummers ging Inter Arma vrij geruisloos aan me voorbij, die zal ik later nog eens moeten luisteren. Torpor is een waardige afsluiter maar ik kan er weinig van maken na alles wat eraan vooraf is gegaan, ik geloof dat ik mijn metal-tolerantie voor vandaag op is.

Bedankt voor de lijst, misschien is dit de eerste stap geweest in mijn weg naar Roadburn 2021. Maar eerst ga ik zo Fiona Apple weer aanzetten.

Het kan ook gewoon zijn dat 'De Schreeuw' je gewoon niet ligt. Maar metal is zoveel meer dan de schreeuw. Het kan ook zijn dat het een natuurlijke afschrik reactie is (iets wat bij natuurlijke metalheads volgens mij non-existent is). En misschien in de loop van de tijd kan dat iets zijn wat je steeds meer gaat waarderen en begrijpen en het niet meer simpel weg als 'schreeuwen' of gimmick zien. Dat is wat in mijn geval is gebeurd. Ik zou toch eens adviseren om Slayer - Reign in Blood opzetten. Geweldige plaat waarbij het schreeuwen nog niet echt schreeuwen is geworden.

Metal-wise is de playlist ook zo dat het steeds heftiger wordt en het zou echt al heel leuk zijn om bovenaan beetje rond te dwalen. Bands zoals Bongripper, Saint Vitus, OM zou ik ook zeker eens uitproberen. Als je Tool vet vind zou ik ook zeker eens kijken naar Porcupine Tree: al zijn we daar wel redelijk het metal genre uit getrokken. Maar fuck hokjes.

Meshuggah is wel echt de mitrailleur metal band op het eerste gehoord. Maar het heeft zoveel meer. Obzen is mijn favoriete 'traditionele-metal' plaat. Maar ik kan heel goed begrijpen als dat even te heftig is als je van Fiona Apple komt. Idem ditto voor Torpor trouwens hoor.

Inter Arma is een klasse apart. Als je het eerste nummer van Sulphur English hoort dan verwacht je niet dat er ook eentje zoals Stillness op staat. Ik zou Stillness vooral eens los luisteren in het donker voor dat je gaat slapen. 

Metal (en aanverwante hokjes) heeft in de afgelopen 5 jaar wel steeds meer mijn hart veroverd. Juist omdat het zo breed is (van Sunn tot Chelsea Wolfe) maar ook omdat het publiek en de infrastructuur er omheen niet pretentieus is. Ik heb lang in de 'electronica' scene rond gedwaald en daar voelde ik me niet meer op mijn plek op een gegeven moment juist wegens de shit er omheen. En je zal nooit een meer toegewijd publiek krijgen dan bij metal. Zelfs op een 'mainstream' festival zoals Graspop krijgen de minder conventionele bands de ruimte en respect die ze verdienen. Daar kan een stel pratende Spanjaarden bij GY!BE op Primavera 2014 niet tegen op.

Fucking prog metal. Buiten free jazz weet ik geen genre en publiek welke meer pretentieus is. En het laatste stukje is voor mij meer iets wat mij tegenhoudt met metal festivals. Metalheads kunnen alleen maar praten over de metalwereld alsof het een Utopia is en het komt mij bij niet binnen. Ik wacht af tot iemand mij ooit een verhaal kan vertellen waar ik in geloof dat echt zo is, negatieve en positieve kanten. 

Is er in Nederland eigenlijk een black metal festival?

[Loov]

Prog is inderdaad wel een pretentieus wereldje haha. Misschien het is alleen anders dan in het electronica/dance wereldje waar ik op een gegeven moment mij minder thuis in voelde. 

Dus metal festivals vind je niet zo leuk omdat er toegewijd publiek op af komt? Wel jammer dat je de eventuele gesprekken die je moet gaan voeren met mensen die een bepaalde muziek stroming heel vet vinden tegenhoud om dingen live te ervaren.

[Melliw Naj]

Geen idee hoe best kan verwoorden, maar metal wereld voelt als 1 grote circlejerk aan waar soms met afgunst naar andere muziekwerelden wordt gekeken. Doen alsof ze allemaal zo perfect loopt bij ze en niks negatief is. Zelf bij metal concerten kom je nog met regelmaat een te dronken irritante persoon tegen waardoor het altijd maar ophemelen ervan moeilijk bij mij naar binnengaat. Dit is niet iets van hier lees, dit hoorde ik 14 jaar geleden ook al toen ik op de middelbare zat.

[Timothy's Monster]

Prog is een vrij divers wereldje. Daar zit zeker een pretentieus clubje tussen, maar vooral heel veel echte genieters. Progfestivals (zoals Night of the Prog in Duitsland) hebben vaak dezelfde sfeer als Roadburn. Iedereen is welkom, veel verbroedering en de stijlen op zo'n festival zijn enorm afwisselend. Van bijna ambient-jazz naar folk en zelfs metal. Alles met een soort van prog bewerking.

[Koen]

Het kan ook gewoon zijn dat 'De Schreeuw' je gewoon niet ligt. Maar metal is zoveel meer dan de schreeuw. Het kan ook zijn dat het een natuurlijke afschrik reactie is (iets wat bij natuurlijke metalheads volgens mij non-existent is). En misschien in de loop van de tijd kan dat iets zijn wat je steeds meer gaat waarderen en begrijpen en het niet meer simpel weg als 'schreeuwen' of gimmick zien. Dat is wat in mijn geval is gebeurd. Ik zou toch eens adviseren om Slayer - Reign in Blood opzetten. Geweldige plaat waarbij het schreeuwen nog niet echt schreeuwen is geworden.

Metal-wise is de playlist ook zo dat het steeds heftiger wordt en het zou echt al heel leuk zijn om bovenaan beetje rond te dwalen. Bands zoals Bongripper, Saint Vitus, OM zou ik ook zeker eens uitproberen. Als je Tool vet vind zou ik ook zeker eens kijken naar Porcupine Tree: al zijn we daar wel redelijk het metal genre uit getrokken. Maar fuck hokjes.

Meshuggah is wel echt de mitrailleur metal band op het eerste gehoord. Maar het heeft zoveel meer. Obzen is mijn favoriete 'traditionele-metal' plaat. Maar ik kan heel goed begrijpen als dat even te heftig is als je van Fiona Apple komt. Idem ditto voor Torpor trouwens hoor.

Inter Arma is een klasse apart. Als je het eerste nummer van Sulphur English hoort dan verwacht je niet dat er ook eentje zoals Stillness op staat. Ik zou Stillness vooral eens los luisteren in het donker voor dat je gaat slapen. 

Metal (en aanverwante hokjes) heeft in de afgelopen 5 jaar wel steeds meer mijn hart veroverd. Juist omdat het zo breed is (van Sunn tot Chelsea Wolfe) maar ook omdat het publiek en de infrastructuur er omheen niet pretentieus is. Ik heb lang in de 'electronica' scene rond gedwaald en daar voelde ik me niet meer op mijn plek op een gegeven moment juist wegens de shit er omheen. En je zal nooit een meer toegewijd publiek krijgen dan bij metal. Zelfs op een 'mainstream' festival zoals Graspop krijgen de minder conventionele bands de ruimte en respect die ze verdienen. Daar kan een stel pratende Spanjaarden bij GY!BE op Primavera 2014 niet tegen op.

Fucking prog metal. Buiten free jazz weet ik geen genre en publiek welke meer pretentieus is. En het laatste stukje is voor mij meer iets wat mij tegenhoudt met metal festivals. Metalheads kunnen alleen maar praten over de metalwereld alsof het een Utopia is en het komt mij bij niet binnen. Ik wacht af tot iemand mij ooit een verhaal kan vertellen waar ik in geloof dat echt zo is, negatieve en positieve kanten. 

Werkelijk elk 'extreem' subgenre waar ik mee in contact ben gekomen (it takes one to know one) staat bol van de pretentieuze fans en artiesten. Dat houdt elkaar ook in stand.

[kurtje]

Loov bij deze alvast bedankt! Ik ga eerst mijn top-100 afmaken maar daarna start ik aan je lijst en kom ik erop terug.

[Uplift]

Ik snap de opmerkingen van Melliw wel, maar net dat is voor een stuk wat -zeker vandaag- de aantrekkingskracht van metal is. Het is fucking onschuldig, bijna kinderlijk. De rest van de muziekscene is geatomiseerd en gaat nergens meer over, of het is volledig geïndividualiseerd OF het is gebaseerd op fucking collectief druggebruik. Dus inderdaad, die verbroedering, etc. heb je vooral nog bij metal. Solidariteit trouwens ook, hoewel je in het wereldje altijd rotte appels (lees: nazi's) hebt, al kom je die nooit tegen op een Roadburn.

Loov heeft qua tips de kaas volledig van mijn brood gegeten en ik moet eerlijk toegeven dat ik zelf niet goed zou weten waar te beginnen. Om en Opeth zijn uitstekende gateway bands omdat ze je laten geloven dat ze niet metal zijn en voor je het weet, zit je er dan in. Maar waar ik minder goed ben met concrete tips (ook al omdat ik jullie niet persoonlijk ken) kan ik wel een poging doen om uit te leggen waarom (alternatieve) metal zo belangrijk is.

Voor mij is alternatieve metal nog steeds een van de meest ''vrije'' genres, omdat het extremen toelaat en grenzen verlegt. Hoe pretentieus het dan precies is (Sunn O))) met hun poses, om maar iets te noemen) heeft mij eigenlijk nooit geraakt. Dat is -opnieuw- die mogelijkheid om in een wereld te stappen die anders is dan alles daarbuiten. En zeker de laatste tien jaar is zoiets gewoon een verademing. Niet toevallig ben ik ook nog maar tien jaar écht bezig met metal (Tool en zo even buiten beschouwing gelaten), omdat ik daarvoor ook vond dat metal oubollig was en er genoeg spannende nieuwe muziek was in de relatieve mainstream -denk maar aan iets als The Mars Volta of Tv on the Radio. Maar dat is nu gewoon écht gedaan. In de zin dat het zeer binair is geworden: of iets is underground en super goed op een Rewire/Atonal en dat kan dan om -tig verschillende genres gaan, het zal altijd vernieuwend en experimenteel zijn, of het wordt gelijk gerecupereerd door de industrie. Er is geen scene meer voor dingen buiten metal, hoogstens wat nichefestivals waar die artiesten of projecten tot hun recht komen. Terwijl je naar analogie van een losse show van Oranssi Pazuzu in Sneek niet zo gauw een los optreden van pakweg Varg of R.A.P. Ferreira in een conventionele zaal zal kunnen zien. En dan heb ik het enkel over de dimensie live-shows, die vandaag om evidente redenen niet eens relevant is.

Metal is met andere woorden veel meer dan eender welk genre nog min of meer zelfbedruipend. Min of meer een scene dus. Misschien wel de enige die nog écht bestaat. Daarin voel ik ook een continue strijd om niet te vallen voor clichés (hoewel ik er op specifieke momenten zoals Roadburn wel erg graag -al dan niet ironisch- mee flirt) en binnen die scene het begrip ''harde muziek'' zo ruim mogelijk te zien. En dat laatste is exact wat Walter Roadburn ook doet. Daarmee is hij een globaal voorbeeld, zelfs. Het zorgt ervoor dat ook de meer mainstream metal andere dingen durft te proberen en zo ontstaan er al eens nieuwe dingen en vooral nieuwe manieren van (harde) muziek beleven.

Dat verandert op zich nog niets aan de bestaande zeer nadelinge materiële omstandigheden voor muzikale vernieuwing, maar in de huidige context is een scene die (herop)lééft echt waardevol. En ja, het staat en valt bij of je de muziek nu wel of niet goed vindt. Maar de context zien, voelen en begrijpen kan een manier zijn om bepaalde vormen van metal beter te begrijpen en ze ook te appreciëren.

[Loov]

Geen idee hoe best kan verwoorden, maar metal wereld voelt als 1 grote circlejerk aan waar soms met afgunst naar andere muziekwerelden wordt gekeken. Doen alsof ze allemaal zo perfect loopt bij ze en niks negatief is. Zelf bij metal concerten kom je nog met regelmaat een te dronken irritante persoon tegen waardoor het altijd maar ophemelen ervan moeilijk bij mij naar binnengaat. Dit is niet iets van hier lees, dit hoorde ik 14 jaar geleden ook al toen ik op de middelbare zat.

Wat vervelend dat je die ervaring hebt. Ik zelf heb nog niet een soortgelijke ervaring gehad. 

Heb je een voorbeeld van hoe metal met afgunst naar andere muziekwereld kijkt? Dat is namelijk iets nieuws wat ik hoor.

[Loov]

Betreft dat pretentieuze wil ik graag nog iets aanvullen: ik vind dat muzikale pretentieuze niet zo heel erg vervelend. Bij de dance zit er ook een hele scene van posers en mensen die graag achter de DJ in de booth willen staan. Er zit gewoon veel omheen die niks met de muziek te maken heeft. Dat is iets wat ik niet zo snel zie bij metal en aanverwante genre's.

[Melliw Naj]

Geen idee hoe best kan verwoorden, maar metal wereld voelt als 1 grote circlejerk aan waar soms met afgunst naar andere muziekwerelden wordt gekeken. Doen alsof ze allemaal zo perfect loopt bij ze en niks negatief is. Zelf bij metal concerten kom je nog met regelmaat een te dronken irritante persoon tegen waardoor het altijd maar ophemelen ervan moeilijk bij mij naar binnengaat. Dit is niet iets van hier lees, dit hoorde ik 14 jaar geleden ook al toen ik op de middelbare zat.

Wat vervelend dat je die ervaring hebt. Ik zelf heb nog niet een soortgelijke ervaring gehad. 

Heb je een voorbeeld van hoe metal met afgunst naar andere muziekwereld kijkt? Dat is namelijk iets nieuws wat ik hoor.

De groep fucktards vergeten bij Electric Wizard in Patronaat die zonder enige logica een moshpit begonnen? Dronkenschap heeft een Church of Ra vooral bij mij verkloot, best op Amenra los te zien, maar op zo'n avond is een grote groep straalbezopen voordat Amenra is begonnen. Best verheerlijking van metalwereld door metalheads, maar het voelt aan alsof zulke rotten appels (dan heb ik het niet over nazi kant ervan) vergeten wordt. Terwijl in de andere genres wel met terechte kritiek naar eigen publiek wordt gekeken, behalve wellicht bij de grote EDM festivals.

Het doen vergeten en verheerlijking ervan voelt alsof ik met een Amsterdammer praat die zichzelf te goed vindt en neerkijkt op de rest. Daarom noemde ik het afgunst. Weet niet zo is, maar alleen horen hoe het geweldig etc is geeft voor mij persoonlijk zo'n beeld mee.

[Loov]

Nee ik kan die mensen bij Electric Wizard niet herinneren. Ik was toen vooral gefrustreerd een goede plek aan het zoeken waar het geluid goed was want de feedback van die amp's gingen over de PA heen. Moshpit hoort er af en toe wel bij en daarom sta ik regelmatig gewoon voor FOH, wat muzikaal ook 99% van de tijd de beste plek is. Bij Neurosis op Roadburn ontstond er ook een moshpit waar veel bezoekers niet van gediend waren en toen werd er iets van gezegd. 

Ik wil trouwens absoluut niet ontkennen dat er geen fucktards rond lopen bij metal concerten, en ik denk dat ook nog nooit iemand dat heeft ontkent. Ik vind het wel echt jammer dat je zulke slechte ervaringen hebt gehad en vind het dan ook oprecht jammer dat je dit in de toekomst er van weerhoud om dit soort dingen live te gaan zien. Ik hoop oprecht dat je de negatieve dingen een plaats kan geven en bespreekbaar kan maken maar je ook er doorheen kan komen en wel weer die stap te maken. Want het zou zonde zijn als je een stel fucktards laat winnen tegenover jouw eigen ontplooiing.

[Uplift]

Je hebt deels ook reteveel pech gehad, Melliw. Het is zeker herkenbaar, hoor. Maar als je meer (diverse) metalshows bijwoont, raken dat soort ervaringen naar de achtergrond geduwd, omdat ze gewoon een minderheid zijn. Dit gezegd zijnde ben ik ook wel wat selectiever. Een Church of Ra-avond met al die idioten zie ik mezelf niet gauw meer doen, bijvoorbeeld. Klassieke doom metal shows ook niet, en al helemaal niet eender wat van metal met een Franstalig publiek erbij. Je leert er gewoon uit. Maar tegelijk kan je je ook afvragen: bij welke genres heb je nooit een kutpubliek?

Ik heb op 4x een integraal RB-weekend eerlijk gezegd nooit een nare ervaring gehad. Maar qua publiek is er ook bijna niets beter. En op Wacken was ik het meest aangenaam verrast door dat publiek. Natuurlijk zijn Duitsers anders (lees: beter op elk denkbaar vlak) als publiek dan Nederlanders of Vlamingen, maar toch. 80k mensen waarvan praktisch iedereen zich gedraagt en er ook nog eens vol voor gaat? Dat had ik in meer dan een decennium niet meer gezien op eender welk groot festival. En of je nu van dingen als Saxon houdt of niet, zoiets is gewoon mooi.

[metal bouwie]

Tot aan Opeth ging het verrassend goed. De moddervette riffs in combinatie met de enigszins 'conventionele' liedjesstructuur zijn absoluut iets om verder in te duiken, met name Sleep en Tool ga ik de komende tijd een kans geven.

Dan komt bij Opeth de 'schreeuw' goedemorgen zeggen en wordt het lastiger. Muzikaal vind ik het interessant genoeg, maar ik heb moeite om die vocalen serieus te nemen. Het voelt teveel als een stukje. Alsnog, het blokje Opeth tot Amenra ben ik doorgekomen zonder teveel moeite, maar ik twijfel of dit iets is waar ik ooit écht van ga houden.

Als bij Meshuggah dan de achtvoudigebasdrummitrailleur zijn intrede doet wordt het (voor mij) metal zoals het volgens het cliché klinkt, een soort constant muur van volume (luid) met geschreeuw en dat dan 7 minuten lang. Niet dat ik het verschrikkelijk vond, ik heb het wederom vrij moeiteloos kunnen luisteren en ergens heel erg in de verte begrijp ik wat mensen hier goed aan vinden. Zelf haal ik hier echter te weinig uit om mij binnenkort te doen terugkeren.

Na al het geweld van de voorgaande nummers ging Inter Arma vrij geruisloos aan me voorbij, die zal ik later nog eens moeten luisteren. Torpor is een waardige afsluiter maar ik kan er weinig van maken na alles wat eraan vooraf is gegaan, ik geloof dat ik mijn metal-tolerantie voor vandaag op is.

Bedankt voor de lijst, misschien is dit de eerste stap geweest in mijn weg naar Roadburn 2021. Maar eerst ga ik zo Fiona Apple weer aanzetten.

Uitgaande van wat je waardeert kan ik Soen en Riverside aanbevelen. Allebei vooral prog, Soen wat meer metal, Riverside meer hardrock. 
Black label Society (Zakken Wylde) en Monster Magnet moet je ook maar eens proberen.

[Melliw Naj]

Je hebt deels ook reteveel pech gehad, Melliw. Het is zeker herkenbaar, hoor. Maar als je meer (diverse) metalshows bijwoont, raken dat soort ervaringen naar de achtergrond geduwd, omdat ze gewoon een minderheid zijn. Dit gezegd zijnde ben ik ook wel wat selectiever. Een Church of Ra-avond met al die idioten zie ik mezelf niet gauw meer doen, bijvoorbeeld. Klassieke doom metal shows ook niet, en al helemaal niet eender wat van metal met een Franstalig publiek erbij. Je leert er gewoon uit. Maar tegelijk kan je je ook afvragen: bij welke genres heb je nooit een kutpubliek?

Ik heb op 4x een integraal RB-weekend eerlijk gezegd nooit een nare ervaring gehad. Maar qua publiek is er ook bijna niets beter. En op Wacken was ik het meest aangenaam verrast door dat publiek. Natuurlijk zijn Duitsers anders (lees: beter op elk denkbaar vlak) als publiek dan Nederlanders of Vlamingen, maar toch. 80k mensen waarvan praktisch iedereen zich gedraagt en er ook nog eens vol voor gaat? Dat had ik in meer dan een decennium niet meer gezien op eender welk groot festival. En of je nu van dingen als Saxon houdt of niet, zoiets is gewoon mooi.

Heb denk verkeerd verwoord, fucktard publiek is niet de reden dat ik beetje heb opgegeven, maar de scene zelf welke positief blijven praten. Een bericht als dik gedrukte kom ik gewoon te weinig tegen waardoor keuzes maken een stuk lastiger wordt (thanks voor de post!). Techno zit overvol met randdebielen, maar je leest talloze verhalen over clubs/feesten dat je een goede mening kan vormen om het toch te skippen ipv gaan en kut avond beleven. 

Waarin techno voor mij nog altijd het voordeel heeft dat ik makkelijker de mindset van lekker feesten en gezellig hebben kan hebben. Bij metal heb ik dat totaal niet, waardoor nog sneller hit of miss is en bij laatste voelt het zonde van mijn geld & tijd.