Primavera Sound

[hythloth]

Dus jij vindt het oké zolang het maar geen playback is? Want dat was echt niet mijn punt. Echt playback doet quasi niemand meer. Howel ik erbij blijf dat VTSS vorig jaar letterlijk niets live zong.

Lol, Pinkpantheress op deze PS was compleet playback...

Ik lig niet wakker van een maar weinig voorkomende backup stem op tape mits er verder gewoon live zang is, zeker niet bij acts waar een andere achtergrondvocalist te duur is of het geluid minder vet zou maken. Moet de act natuurlijk wel hoorbaar zijn, en niet zoals een Billie Eilish waar de backing tape alles overheerst en je haar live stem niet kan onderscheiden.

[Melliw Naj]

Op het vliegveld. Mooi en gezellig weekend gehad.

[Uplift]

Dus jij vindt het oké zolang het maar geen playback is? Want dat was echt niet mijn punt. Echt playback doet quasi niemand meer. Howel ik erbij blijf dat VTSS vorig jaar letterlijk niets live zong.

Lol, Pinkpantheress op deze PS was compleet playback...

Ik lig niet wakker van een maar weinig voorkomende backup stem op tape mits er verder gewoon live zang is, zeker niet bij acts waar een andere achtergrondvocalist te duur is of het geluid minder vet zou maken. Moet de act natuurlijk wel hoorbaar zijn, en niet zoals een Billie Eilish waar de backing tape alles overheerst en je haar live stem niet kan onderscheiden.

Nouja, dat 'quasi niemand' is inderdaad wat aan het vervagen, misschien nét omdat we tape en andere truken allemaal accepteren. Achtergrondvocalen is weer iets anders; de discussie was begonnen n.a.v. mijn take over lead vocals. Wel zo grappig: Lorde zong vorig jaar alles live (en best wel zuiver), maar haar gechoreografeerde band met achtergrondvocalen niet. Dus dat kan ook nog.

En tape + live stem zijn al jaren een van dé kritieken geweest op rappers die geen show kunnen brengen. Ik zie niet in waarom er dan een andere maatstaf zou moeten gelden voor popzangers. Het is een ingreep die het live gehalte en dus de chemie op en tussen podium en publiek afbreekt. Maar er zijn inderdaad gradaties; ik was best geschokt door de beelden die ik zag van Eilish op Glastonbury. Verder ben ik misschien een purist, maar: podiumkunsten kenmerken zich door wat een artiest uitvoert voor een publiek, op een podium. We kunnen tot op zekere hoogte meegaan in de logica van een playbackact als gimmick (The Knife introduceerde dit eigenlijk wel in de alternatieve muziek, zeg maar), alleen vind ik het wel problematisch wanneer alle principes of criteria gewoon overboord gegooid worden, zolang iets maar leuk is. Dat draagt imo enkel bij aan de cultuur van steeds kortere aandachtspannes en wegwerp-entertainment, waar het echte geld zit voor de grote spelers in de industrie. En dus ook wat de onderkant van de industrie (en dus m.n. vernieuwing op muzikaal vlak) verder uitholt. Daarnaast denk ik dat het waardevol is wanneer in een samenleving en cultuur die tjokvol fakeheid zitten, er iets niet fakes op een podium gebeurt. Maar goed, uiteindelijk is het ook maar allemaal een mening. Als een meerderheid te porren is voor de omzetting van livemuziek naar puur entertainmentcultuur, so be it.

[Stefan]

Waar valt Rammstein dan onder?

[Uplift]

Een live circusact? Flake speelt vermoed ik niet live (of toch niet altijd); de rest van de band inclusief vocals 100%. Als ze een mindere dag hebben, dan hoor je het ook wel. Was in Nijmegen het geval.

[Stefan]

Een live circusact? Flake speelt vermoed ik niet live (of toch niet altijd); de rest van de band inclusief vocals 100%. Als ze een mindere dag hebben, dan hoor je het ook wel. Was in Nijmegen het geval.

Niet dus. 

https://www.reddit.com/r/Rammstein/comme...formances/

[Uplift]

Die had je mooi klaar staan

Nou ja, ik wil het best zelf vaststellen; dit gaat over de huidige shows; nog steeds geen idee of ik later deze week ga. De shows waar ik eerder bij was, waren voor zover ik kon zien zonder playback, alleen bij Flake was het duidelijk niet allemaal live. Als je pakweg de volledige registratie vanuit de Feuerzone in Nijmegen op YT erbij neemt, ga je dat ook zien en horen; m.n. dan een Lindemann die niet zo goed bij stem is en te veel bas in de mix.

[Maynard-J]

een Tillman die niet zo goed bij stem is en te veel bas in de mix.

Sinds wanneer zingt Father John Misty bij Rammstein? 

[hythloth]

Dus jij vindt het oké zolang het maar geen playback is? Want dat was echt niet mijn punt. Echt playback doet quasi niemand meer. Howel ik erbij blijf dat VTSS vorig jaar letterlijk niets live zong.

Lol, Pinkpantheress op deze PS was compleet playback...

Ik lig niet wakker van een maar weinig voorkomende backup stem op tape mits er verder gewoon live zang is, zeker niet bij acts waar een andere achtergrondvocalist te duur is of het geluid minder vet zou maken. Moet de act natuurlijk wel hoorbaar zijn, en niet zoals een Billie Eilish waar de backing tape alles overheerst en je haar live stem niet kan onderscheiden.

Nouja, dat 'quasi niemand' is inderdaad wat aan het vervagen, misschien nét omdat we tape en andere truken allemaal accepteren. Achtergrondvocalen is weer iets anders; de discussie was begonnen n.a.v. mijn take over lead vocals. Wel zo grappig: Lorde zong vorig jaar alles live (en best wel zuiver), maar haar gechoreografeerde band met achtergrondvocalen niet. Dus dat kan ook nog.

En tape + live stem zijn al jaren een van dé kritieken geweest op rappers die geen show kunnen brengen. Ik zie niet in waarom er dan een andere maatstaf zou moeten gelden voor popzangers. Het is een ingreep die het live gehalte en dus de chemie op en tussen podium en publiek afbreekt. Maar er zijn inderdaad gradaties; ik was best geschokt door de beelden die ik zag van Eilish op Glastonbury. Verder ben ik misschien een purist, maar: podiumkunsten kenmerken zich door wat een artiest uitvoert voor een publiek, op een podium. We kunnen tot op zekere hoogte meegaan in de logica van een playbackact als gimmick (The Knife introduceerde dit eigenlijk wel in de alternatieve muziek, zeg maar), alleen vind ik het wel problematisch wanneer alle principes of criteria gewoon overboord gegooid worden, zolang iets maar leuk is. Dat draagt imo enkel bij aan de cultuur van steeds kortere aandachtspannes en wegwerp-entertainment, waar het echte geld zit voor de grote spelers in de industrie. En dus ook wat de onderkant van de industrie (en dus m.n. vernieuwing op muzikaal vlak) verder uitholt. Daarnaast denk ik dat het waardevol is wanneer in een samenleving en cultuur die tjokvol fakeheid zitten, er iets niet fakes op een podium gebeurt. Maar goed, uiteindelijk is het ook maar allemaal een mening. Als een meerderheid te porren is voor de omzetting van livemuziek naar puur entertainmentcultuur, so be it.

Bij Polachek en Rosalia (ik heb die geposte clip immiddels gezien, niks mis mee) zijn de lead vocals dik in orde en ruim aanwezig; de tapemomenten hoor ik daar als een versterking van het geluid om de studioversie van de liedjes na te bootsen. Voor mij is dat vergelijkbaar met een Depeche Mode of NIN waar een deel van hun geluid ook van tape komt tijdens optredens. Verder worden bij die twee genoemde popacts de live vocalen ook overduidelijk op de voorgrond geplaatst in de mix. Dat is heel wat anders dan bij rappers of popzangeressen als Billie Eilish en Taylor Swift die een tape laten meelopen op hetzelfde volume als hun eigen stem, of zelfs luider. In zo'n geval komt het echt wel over als bedrog, terwijl ik dat niet zo ervaar bij de eerdere categorie.

[Uplift]

Wanneer komt bij NIN of DM geluid van tape? Er is imo toch wel een belangrijk verschil tussen iets wat je duidelijk kunt zien en horen tijdens een show en iets wat in theorie van tape kan komen (in theorie kan alles, ook gitaristen die in de coulissen de echte stukken spelen).

Verder eens over die gradaties (over Swift kan ik niet oordelen tbh), maar bij Rosalia viel me gewoon op dat de studio vocals even aanfloepen als er een wat ingewikkelder dansroutine aankomt. Dat vind ik gewoon stom, dat is alles; alsook een soort illustratie van een tendens die steeds dominanter en normaler wordt: de liveshow als entertainmentproduct dat Tiktok-proof is. En qua 'bedrog' is het denk ik wel een hellend vlak of grijze zone. Wanneer begint en eindigt dat dan...

[hythloth]

DM heeft al hun hele carrière een backing tape waar ze dan live overheen spelen en zingen, zie deze: https://www.youtube.com/watch?v=SWCAuuExTtI

NIN doet soms iets vergelijkbaars, zoals bij de intro van Sin. Het kwam vooral veel voor tijdens de 2009 tour toen ze maar met 4 man live speelde en Allesandro Cortini tijdelijk niet mee deed.

maar bij Rosalia viel me gewoon op dat de studio vocals even aanfloepen als er een wat ingewikkelder dansroutine aankomt.

Bij Kendrick op vrijdag waren er wat refreintjes die volledig van tape kwamen, met name bij een paar GKMC tracks. Ik zie dat allebei als opzettelijke artistieke keuzes, mede omdat ze er openlijk voor uitkomen en er daardoor geen sprake is van chicanerie (om maar eens een mooie Better Call Saul term te gebruiken).

[Uplift]

Niet eens; ik ken de Kendrick show natuurlijk goed. Doorheen heel die set worden dingen on cue van tape gespeeld; op dat moment heeft hij z'n microfoon ook niet voor zijn mond of zo. Rosalía doet gewoon verder met haar 'zang' performance, alleen is het dus niet altijd live. Dat is echt een groot verschil, zowel in stijl als in performance an sich. Om diezelfde reden werden Madonna, Michael Jackson en anderen in de jaren '90 vaak afgebrand: omdat ze vaak niet (altijd) zelf zongen! Maar nu is dat dus wel oké. Ik snap het gewoon niet. Leg het dan uit.

En met DM maak je dezelfde fout: je hebt het eigenlijk over instrumentale backing tapes, bovendien in dit geval van een concert uit 1990. Bij zo'n Personal Jesus speelt Gore gewoon live, ten minste, in 2013 was dat nog zo: https://www.youtube.com/watch?v=bJdqFBtlO0E

Maar instrumentale of vocal backing tapes die on cue worden gebruikt, dat is gewoon een heel andere discussie. En daar heb ik ook een veel minder principieel standpunt over: als het werkt en de liveshow ondersteunt, dan ben ik hoe dan ook voor. Anders kun je zowel alle live elektronica afschrijven. Vocal tapes waarbij wordt gepretendeerd te zingen is imo een andere categorie/wereld/planeet. Het is fundamenteel anders.

Wel moet ik toegeven dat de allerbeste live-ervaringen die ik doorheen mijn leven gehad heb, doorgaans 0 ingeblikt geluid gebruiken. Voor zover ik weet, ten minste.

[hythloth]

Bij Rosalia waren er zat momenten waar ze de microfoon niet voor haar mond hield, vandaar dat ik Kendrick erbij haalde. Verder zijn we het principieel gewoon eens, maar zij was IMO geen goed voorbeeld voor deze discussie i.t.t. een Perfume.

[Uplift]

Goh ja, eens. Bij jou ligt de grens bij pure playback, bij mij wanneer de gaten van de lead vocals of instrumenten worden gevuld door tape en er wordt gepretendeerd iets live te doen. Dat clipje van DM uit 2013 is een uitstekend voorbeeld van 'live'. Zelfs al heb je daar ingeblikte samples e.d. Zodra die gitaar niet echt wordt gespeeld of eruit gemixt wordt voor een backing track van die gitaar, is dat wmb dezelfde categorie als Rosalía. Maar daar heb ik persoonlijk DM nooit op betrapt, en ik kan me prima voorstellen dat hun live act in 1990 wél al die trucjes nodig had, maar dat is niet hoe ze nu spelen bij mijn weten.

[Kreuz]

Twaalf uur geslapen, is al meer dan ik de afgelopen drie dagen samen heb gedaan. Jezus zeg.

[Piet Knaak]

Ja uitslapen lukte wel vanmorgen. Zeker in je eigen bed.

Zijn er al data bekend voor volgend jaar eigenlijk? Niks over gezien.

[greenlander]

30 mei t/m 1 juni. Begin juli (3 en 4 uit mijn hoofd, maar pin me er niet op vast) pre-sale volgens die poster op het terrein.

Bezoekersaantallen: 54k donderdag, 68k vrijdag, 71k zaterdag. De capaciteit was rond de 70k toch? Want dan waren ze toch bijna uitverkocht. Op zich goed nieuws als de relatieve rust niet door slechte kaartverkoop komt, maar door lagere capaciteit/betere indeling terrein. Dan kunnen we voor volgend jaar hopelijk iets vergelijkbaars verwachten.

[Kreuz]

Op donderdag merkte je inderdaad dat het rustig was, vrijdag dankzij Depeche Mode en zaterdag door Rosalía toch wel veel drukker hoewel ik me quasi nauwelijks op Mordor heb begeven - ook een verademing.

Logistiek echt een pluim hoor met de nieuwe indeling en de manier hoe ze dit hebben gedaan. Amazon stage stond, hoewel ik m'n twijfels had voor aanvang, gewoon prima en zorgde niét voor een groot ophopingspunt. P&B-stage was chill, maar als je van het centrale gedeelte komt en je wilt wat dj's zien.. Dan vind ik de trip helemaal tot Mordor naar rechts het bijna niet waard - en dat zag je ook aan het weinige publiek dat het maar trok..

[greenlander]

Volgens dat interview met de directeur een week voor het festival verkoopt donderdag structureel veel minder, ongeacht de line-up, omdat locals dan moeten werken de dag erna. Daarom is er een discussie binnen de organisatie om het naar vrijdag t/m zondag om te gooien. Lijkt me dat je dan hetzelfde probleem op zondag krijgt, maar daar denkt de organisatie blijkbaar anders over

[Wonderboy]

Dinsdag:

Na het fiasco van vorig jaar toch besloten om het festival een herkansing te geven door direct een ticket te kopen voor het volgende jaar. Na een jaartje wachten was het dan weer zover, Primavera Sound 2023. Waar ik vorig jaar uren in rijen heb staan wachten om uiteindelijk ongeveer geen a la Ciutat show te kunnen meemaken, werkte het boekingssysteem van dit jaar super goed. Mijn vlucht van Lissabon kwam uiteindelijk met 2,5 uur vertraging aan in Barcelona. Niet de beste start, maar na het inchecken direct een taxi richting Sala Apolo genomen om toch de eerste shows van de week mee te maken. De eerste act op het programma was Melody’s Echo Chamber. Gelukkig was ik net op tijd voor het eerste nummer. Ik blijf het toch enigszins bizar vinden dat er op het a la Ciutat programma bands staan die vervolgens niet op het festival te zien zijn. In een overvol Apolo gaf de band een geweldige start aan het festival, met als hoogtepunten van de set persoonlijke favorieten ‘I Follow You’ en ‘Shirim’. De zaal stroomde na de set volledig leeg, waardoor Glass Beams voor een nagenoeg lege zaal de avond mocht afsluiten. Deze act doet me denken aan Khruangbin, maar dan in plaats van de pruiken gouden maskers. De show ging een beetje langs me heen, maar uiteindelijk toch een vermakelijke eerste avond.

Woensdag:

Na een beetje uit te hebben geslapen tijd voor wat seafood bij La Cova Fumada in de Barceloneta omgeving. Erg fijne tent, zeker het proberen waard wanneer je een keer in Barcelona bent. Paar uurtjes op het strand, om vervolgens de avond te beginnen in Parc del Fòrum. De dag begonnen bij Confidence Man, die toch een zeer vergetelijke set speelde. Doordat er bij ongeveer elk nummer een nieuwe outfit hoorde, werd de vaart continu uit de set gehaald. Meest opvallend aan de set was het geluid op de Amazon stage. Het geluid was super hard en helder, wat een voorbode voor de andere optredens de rest van het festival op dit podium zouden zijn. Na een beetje het terrein te hebben bekeken en de eerste pilsjes erin te hebben gegooid tijd voor Pet Shop Boys. Opvallend dat ze headliner zijn op Primavera Porto, maar hier de openingsdag voor zich mochten nemen. De mannen leken het erg naar hun zin te hebben en het publiek ging er los bij de grotere hits. Erg vermakelijke show. Na It’s a Sin richting de metro gegaan, waardoor ik de encore helaas heb moeten missen. Maar dit was voor een goede reden, want ik was gelukkig genoeg een van de tickets voor Darkside in Apolo (2) te hebben.


Darkside, La Apolo (2)

Na een kleine meet-up met enkele leden van hier dan tijd voor het eerste echte hoogtepunt van het festival. Geweldige show, waar ik helaas tot de conclusie kwam dat de oordopjes achtergebleven waren in Lissabon. Heerlijke harde show, fijn om ze eens te kunnen zien.

Donderdag:

Eerste constatering, wat is het enorm rustig op het terrein! Geen rijen voor de bar, toiletten etc. Fijne binnenkomer. De dag gestart op Mordor bij Black Country, New Road. Tijdens het concert kwam ik tot de realisatie dat ik de band vorig jaar ook had gezien op Primavera, en toen de connectie met de band een beetje verloren had. Helaas bleef de conclusie bij dit optreden staan, wat ook niet hielp was de dramatische mix van het geluid bij dit optreden. Het vertrek van de zanger heeft de band echt geen goed gedaan, en vrij bizar dat ze op zo’n enorm podium staan. Vervolgens de wandeling terug gemaakt om een stukje Yard Act te kijken op het Ron Brugal podium. Helaas was het geluid op dit podium ook niet geweldig waardoor het optreden niet echt overkwam. Op tijd richting het naastgelegen Amazon getrokken om Ghost te zien.


Ghost, Amazon Music stage

Een zeer fraaie spot weten te claimen voor Ghost, die voor een vroeg hoogtepunt zorgde deze donderdag. Daargelaten, ik snap niet waarom deze band niet ergens in de nacht wordt geboekt, want dat had de show zeker goed gedaan. Gelukkig stond het geluid van dit podium weer snoeihard, wat voor een dergelijk optreden toch wel wenselijk is. Ghost overtuigde enorm, en het enige minpunt aan het optreden was dat het maar een uur duurde.
Vervolgens weer terug richting de main stages waar er nog 20 minuten resteerde van de Turnstile set. Vorig jaar een van de hoogtepunten van Paredes de Coura, en het publiek leek het weer enorm naar hun zin te hebben. Einde van de set met onder andere ‘Holiday’ en ‘BLACKOUT’ was toch fijn om weer te zien en bracht zeker goede herinneringen boven. Vervolgens naar de naastgelegen main stage voor NXWorries. De nummers met Anderson .Paak waren erg goed, maar waarom in vredesnaam die 10 minuten durende dj set stukken tussendoor, met als dieptepunt Wonderwall.
Na dit toch wel beetje teleurstellende optreden tijd voor New Order. Niet een band die ik elke dag luister, en zeker geen los ticket voor zou kopen, maar toch fijn om op een festival mee te kunnen pikken. Onverwacht hoogtepunt op de dag, erg goede show, waar ik toch meer nummers kende dan ik vooraf had verwacht. Afsluiten met Love will tear us apart is natuurlijk een kippenvel moment op ieder festival.
Om het gat tussen New Order en Blur te overbruggen even wat gegeten en een stuk van Le Tigre gekeken. Geen idee waar ik naar heb zitten kijken, dramatisch geluid wederom op de Ron Brugal stage en een enorm vals zingende Kathleen Hanna. Maar snel weer de wandeling terug gemaakt voor Blur. Kwam tot het besef dat de laatste keer dat ik ze zag (op Werchter) toch inmiddels alweer 10 jaar terug was. Hoogtepunt van de dag, een toch wel voornamelijk Brits publiek vooraan wat helemaal los ging (en hun bek hield). Heerlijke show weer, net als 10 jaar geleden, en ook het nieuwe nummer klonk live erg goed. Vervolgens de dag afgesloten bij The Comet is Coming, goede degelijke afsluiter, maar inmiddels was de pijp wel leeg.


Blur, Estrella Damm

Vrijdag:

De vrijdag leek voor mij op papier de minste dag, maar uiteindelijk bleek deze dag geweldig uit te pakken. De dag wederom vroeg begonnen met The Beths, die voor mij toch wel de verrassing van dit festival waren. Ik ging ervanuit Avalon Emerson te kijken op dit tijdstip, maar dat was weer eens last minute gewijzigd. Mooi detail was dat het Dice podium uitkijkt op het water, en er een boot lag waarvanaf mensen keken naar het optreden. De band vroeg of de mensen op de boot hadden betaald, waarna de boot er rap vandoor ging, mooi! Deze show werkte toch geweldig als dagopener, beste manier om de enigszins aanwezige kater van de voorgaande dag te vergeten. Hoogtepunt van de set toch wel ‘When You Know You Know’, echt een band die je alles gunt.


The Beths, Dice

Verolgens de show van Julia Jacklin op Amazon gekeken. Ze gaf een zeer sterke show, lekker in het zonnetje staan kijken met een lekker koud pilsje. Daarna door naar Japanese Breakfast die er voor zorgden dat de main stage klein leek. Fijn intens optreden met een zeer geconcentreerd publiek. Na dit optreden het Auditori ingedoken voor Julia Holter. Erg sterk optreden met uiteraard en kristalhelder geluid. Daarna het laatste deel van de set van Sparks gezien, die het helaas niet wisten te winnen van de praters. Vervolgens dan toch tijd voor Avalon Emerson & the Charm. De laatste tijd heb ik erg vaak naar het album geluisterd, en deze show was ondanks de minimale opkomst toch erg overtuigend. Ook de nieuwe nummers die gespeeld werden deden het goed, zeker een show die ik later in de zomer nog een keer wil (en ga) zien. Na het opreden richting de main stages gelopen voor Depeche Mode, die in mijn optiek toch erg tegenvielen. Het geluid was niet goed, Dave Gahan was niet goed bij stem, en het praatgrage (voornamelijk Spaanse) publiek leek er ook weinig zin in te hebben. Na een klein half uurtje ervandoor gegaan om Alvvays te kijken op Plenitude, en dat bleek een zeer goede beslissing. Een aandachtig publiek, en een enorm sterke show met als hoogtepunt ‘Archie, Marry Me’. Enige minpunt van het optreden was de naastgelegen Boiler Room. Is er echt geen betere plek op het terrein om deze neer te zetten?


Alvvays, Plenitude

Terug naar de main stage optreden voor Kendrick Lamar. Sterke show, waarbij verrassend veel oud materiaal langs kwam. Blijft toch een van de beste rappers van deze generatie. Daarna tijd voor Fred Again.. die by far de grootste crowd van de dag had. En wat een zegetocht bleek dit te zijn, enorm hard gedanst. Opvallend detail dat tijdens ‘Delilah’ de stoppen eruit knalden, waardoor hij na een kwartier terug kwam om de hele opbouw en het nummer alsnog te doen. Toch wel wederom een hoogtepunt op deze dag. Daarna terug gelopen om een stuk van Yves Tumor te kijken op Cupra, klonk goed, jammer dat ik niet de hele show heb kunnen zien, maar leek hetzelfde als de show die ik vorig jaar op Paredes zag. De dag afgesloten met Unwound, die gewoon een zeer sterk optreden neerzette. Na het optreden de bus in (die dit jaar ook goed geregeld waren) om vol energie de laatste dag in te gaan.  

Zaterdag:

Net als alle dagen weer vroeg op het terrein voor de show van Domi & JD Beck. Hun debuutalbum staat regelmatig op, en man, wat zijn ze waanzinnig goed live. Bizar wat Domi op haar keyboards doet en JD Beck die bewees live ook een geweldige drummer te zijn. Vroeg hoogtepunt op deze laatste dag. Voor de verandering was het geluid op dit podium voor het eerst dit festival goed.


Domi & JD Beck, Ron Brugal

Door naar Amazon voor Wednesday. Knap hoe de toch relatief jonge band zich op dit grote podium hield, en de country achtige nummers waren erg fijn om te horen. Enig nadeel van het optreden was volgens de band het feit dat ze op een podium gesponsord door Amazon speelden, want ‘Fuck Amazon’.
Na dit optreden heb ik even gezeten bij Cupra voor Holly Humberstone, die het minste publiek trok bij een optreden dat ik ooit bij Cupra heb gezien. Dit zorgde er ook voor dat de show helaas niet echt overkwam, dus na iets meer dan de helft gezien te hebben weer even het Auditori in te gaan voor John Cale, die een zo goed als vol Auditori trok. Ik vond het een vrij saaie gedateerde show, waar ik toch wel meer van had verwacht.
Na dit optreden het laatste deel van My Morning Jacket gekeken waarbij toch vooral afsluiter ‘One Big Holiday’ is blijven hangen. Daarna snel naar Ron Brugal voor The Voidz. Waar ik vooraf sceptisch was hoe goed deze show zou zijn, overtuigden ze me toch enorm! Julian leek het wel redelijk naar z’n zin te hebben en het is toch duidelijk dat hij hier met meer zin op het podium staat dan bij The Strokes. Een geïmproviseerd ‘Cheeseburger Teriyaki’ voor Rosalía was toch erg grappig.


The Voidz, Ron Brugal

Na dit optreden het eerste stuk van The War On Drugs gekeken waar gelukkig ‘Pain’ en ‘Red Eyes’ voorbij kwamen. Toch live, ondanks een beetje saai, een erg sterke band. Helaas niet het hele optreden kunnen kijken, want Caroline Polachek stond dan eindelijk op het programma. Na een clash vorig jaar, een verplaatste show in Paradiso (waarvoor ik speciaal naar Nederland was gevlogen) dan eindelijk tijd om haar eens live te zien. Vlak voor tijd nog een plekje op ongeveer rij 10 weten te bemachtigen. Enorm genoten van het optreden, op wat Spaanstalige praters die aan het wachten waren voor Rosalía na. Gelukkig is mijn Spaans vrij goed, even de dialoog aangegaan, en ze twee opties geven: klep houden of ergens een plekje achteraan zoeken. Gelukkig kozen ze voor dat laatste, wat voor veel enthousiasme zorgde bij de mensen om me heen.  ‘Desire, I Want To Turn Into You’ is voor mij tot nu toe een van de beste albums van het jaar, die bijna volledig langs kwam, geweldig. Vervolgens proberen zo snel mogelijk het main stage deel te verlaten voordat Calvin Harris zou beginnen. Opvallend toch hoe enorm druk het al op het deel was, en de stroom met mensen die me tegemoet liepen was toch enigszins angstig.
Op Amazon gekeken maar de show van Måneskin. Waar er vooraf toch wat contradictie was over de boeking van deze band was dit voor mij toch een erg fijne show. Heb persoonlijk erg genoten, en het publiek was ook erg goed, en ging hard los. Geluid op de Amazon stage was wederom geweldig. Snap niet zo goed waarom er zo veel haat is op deze band, omdat ze hebben meegedaan aan het Songfesival?

Na de show terug gegaan richting de main stage area voor Rosalía, die toch de triomftocht van ‘Motomami’ heeft. Geweldig om deze show mee te maken in Barcelona, ondanks mijn late aankomst toch nog een redelijke plek weten te scoren waar iedereen hard los ging. Perfect geregisseerde show, waar ik het toch opvallend vond dat haar boyfriend er niet bij was om hun nummers samen te doen. Vervolgens het festival afgesloten bij Charlotte de Witte op Amazon, met een snoeiharde set. De laatste energie eruit en met een enorm voldaan gevoel de metro in. 

Al met al kijk ik terug op een geweldig festival. Tuurlijk, het festival is niet perfect, maar ten opzichte van vorig jaar hebben ze zich enorm goed weten te herstellen. Hulde aan het barpersoneel, nooit hoeven te wachten voor een drankje, waar ik soms wel medelijden met ze had omdat ze niks te doen hadden. Ook opvallend was het aantal hoge kwaliteit shows dat ik heb kunnen zien. Weinig optredens die tegen vallen, artiesten leken er enorm veel zin in te hebben. Daarnaast het a la citutat debacle van vorig jaar door het reserveringssysteem weten te fixen, het vervoer van het terrein naar het terrein dit jaar goed weten te regelen. Als aanmerkingen; het geluid op Cupra en Ron Brugal was niet altijd even lekker, en de soundbleed van de Boiler Room naar Plenitude. Dit lijkt me toch makkelijk te voorkomen. Daarnaast een algemene trend waarbij mensen meer lijken te praten tijdens optredens, maar dit kan je het festival natuurlijk niet aanrekenen. Inmiddels weer goed bijgeslapen en de accommodatie voor volgend jaar (met gratis annulering) optie voor volgend jaar geboekt.

Hoogtepunten van deze editie, in chronologische volgorde:
Darkside - Ghost - Blur - The Beths - Alvvays - Fred Again.. - Domi & JD Beck - The Voidz - Caroline Polachek - Måneskin - Rosalía

[greenlander]

Een hele goede editie. Ik begin met een aantal algemene punten:
- Geluid: Het nieuwe Amazon Music boet wat in aan sfeer ten opzichte van het oude Primavera podium, maar het is duidelijk dat het geluid in deze opstelling veel harder mag. Hetzelfde geldt voor de Pull&Bear (volgens mij eerder Dice, in ieder geval het oude dj-podium op Bits). Bij beide is het geluid nu zeer goed, evenals op Dice (wat vroeger de adidas was). Op de Plenitude (vroeger Pitchfork) is het geluid gemiddeld wat minder, maar over algemeen goed en hard genoeg. Van sound bleed van de Boiler Room heb ik hier zelf geen last gehad. De speakers in de Boiler Room zijn nu ook anders gericht (naar zee) en er staan wat containers links van de Plenitude om nog wat extra geluid te blokken. Gek genoeg was er wel sound bleed tijdens Jockstrap op het verdergelegen Dice. Het zal aan de wind gelegen hebben. Er is eveneens sound bleed van de Ron Brugal naar de bovenste trappen van de Cupra, maar beneden heb je er geen last van dat ze tegelijk spelen. Deze twee podia leken veel minder goed geluid te hebben, maar dat is voor een deel ook van horen zeggen want ik ben er niet veel geweest.
- Publiek: het publiek was altijd (m.u.v. Darkside) acceptabel, vaak goed en soms briljant. Volgens mij was het publiek ook iets meer het "oude" Primaverapubliek.
- Bars: hier was duidelijk sprake van overcompensatie t.o.v. vorig jaar. Ik heb over het hele festival opgeteld minder dan 5 minuten gewacht. Een paar keer overkwam het me zelfs dat ik na een bar liep waar 30/40 barmensen naast elkaar stonden te lanterfanten en een enkeling me al wenkte zodat hij ten minste iets te doen had.
- Drukte: prima te doen, ook geen rijen voor Auditori o.i.d. Dit gold ook op vrijdag. De donderdag was misschien zelfs iets te rustig. (Ja, dit is er een in de categorie "het is ook nooit goed".) Op zaterdag was het wel erg druk op momenten, zoals ik al live verslag deed, en waar ik hieronder nog even op terug kom. Maar dat was mogelijk ook een wat lokaal fenomeen.
- Dit alles gaat niet noodzakelijkerwijs over Mordor, want daar ben ik niet geweest.

Over woensdag en donderdag heb ik al e.e.a. geschreven, dus we beginnen met vrijdag. Ik begon de vrijdag in het Auditori met de combo Beth Orton en Julia Holter. Orton (met 4-koppige band) is blijkbaar een grote mevrouw in Spanje, want het zat goed vol, met vooral Spaanstaligen om me heen. Ze maakte een wat warrige indruk op me, en speelde blijkbaar ook niet op haar eigen keyboard want ze kon niet altijd de juiste instelling vinden. Sommige nummers van persoonlijke favoriet "Weather Alive" waren erg mooi, maar de oudere nummers vond ik wat overbodig. Prima, maar ook niet meer dan dat. Julia Holter, deze keer met een mix van ouder en nog te verschijnen werk, was gewoon weer prachtig. Maar dat had ik denk ik ook gezegd als ze een uur lang het telefoonboek had voorgelezen, want Holter + Auditori is gewoon een gouden combinatie qua geluid.

Karate was vervolgens een absoluut hoogtepunt: prachtig ingehouden, af en toe een korte explosie. Tegelijk zit er ook een hele unieke "groove" in de muziek. Mooi dat ze een lange settijd kregen. Briljant publiek ook, voornamelijk heftig hoofdknikkende en luchtdrummende veertigers. Alvvays wist vervolgens, ondanks dat ze overlapten met Depeche Mode èn Kendrick Lamar, een volle Plenitude te trekken. Ook hier voegde het enthousiaste publiek veel toe, en Alvvays deed gewoon wat het moest doen: in 55 minuten superstrak 20 nummers spelen.

Daarna dook ik de Warehouse in, waar ik samen met 13 anderen (waaronder blijkbaar Kalters) Honour zag. Veel was er niet te zien overigens, want er was geen licht en hij stond met zijn rug naar het publiek. Een bevreemdend elektronisch optreden, wat voor een groot deel draaide om een lang uitgesponnen nummer met een gesampelde preek over Mohammed Ali's bekering tot de islam. Moeilijk te omschrijven wat ik nu precies gezien heb, maar het werkte wel. Hij speelde flink te lang, dus Lala Ace en Low Jack maar overgeslagen om The Soft Pink Truth te zien. Ik wilde eigenlijk nog even zitten, maar toen ik riching Pull & Bear kwam, bleek hij net (en dus 20 minuten te vroeg) te beginnen. Goeie timing, dacht ik dus eerst, maar ik heb toch maar snel de voetjes wat rust gegeven, want dit viel me een partij tegen zeg. Het rijke en subtiele geluid van de albums was ingeruild voor wat generische housebeats en eindeloos gelul in middelbareschoolspaans. De pianist die denk ik voor een "live" impuls moest zorgen voegde ook niets toe.

Soms ben je er met een artiest vroeg bij, en zie je hoe ze zich ontwikkelen als ze naar grote podia doorstromen. Bij Yves Tumor heb ik precies het tegenovergestelde: van de enorm spannende (maar ook toen al wisselvallige) show die ik in een halflege EKKO op een LGW-zondagmiddag zag tot deze totale apotheose van kutheid. De band speelde als een natte krant, Tumor zelf leek er amper bij te zijn en dit alles werd afgemaakt door het slechtste geluid wat ik in jaren gehoord hebt: veel te zacht en Tumor zelf die onhoorbaar in de mix zat. Het publiek begon zelfs te schreeuwen of het harder kon! Zo kut dat het weer briljant wordt. Ik heb een half uur in een slappe lach voor het podium gestaan, en daarna was het ook wel weer mooi geweest.

Het voordeel van deze show was dat het geluid bij Unwound me dus reuze meeviel. Het was niet helemaal wat ik had verwacht of gehoopt qua show, het was iets meer rechttoe-rechtaan knallen i.p.v. het meer atmosferische zoals "Leaves Turn Inside You" bijvoorbeeld heeft. Maar binnen dat concept was het wel goed hoor, gewoon strak en hard gespeeld. Lebanon Hanover was prima, maar toch iets te veel een gimmick voor een heel uur. Ik had daarna nog wel wat verwachtingen van TSHA, in de categorie "Britse overhypte normie-electronica" wmb 10x beter dan Overmono. Die had zelfs een hele live-band meegenomen, maar werd uiteindelijk geplaagd door te veel bas in de mix. Misschien werd het later nog beter, maar dat heb ik niet meer afgewacht.

Zaterdag begon ik bij DOMi & J.D. Beck: hele goede muzikanten, vooral de drummer, maar ze missen wel nog de variatie om een uur lang te boeien. Ik vond het ook wel verfrissend dat ze voor een aanpak kozen waarin muziek gewoon "leuk" mag zijn. Alleen die zelfspot de hele tijd is iets te veel: je kan niet bij elke cover zeggen dat je gaat het verkloten terwijl je aan van 's werelds beste conservatoria afgestudeerd bent en dus zelf ook wel weet dat je kan spelen. Wel een act om in de gaten te houden. Wednesday verzoop vervolgens een beetje op het enorme Amazon Music-podium, met afstand hun grootste publiek tot nog toe naar eigen zeggen. Van iets verder naar achter was het wel beter, begreep ik later, maar daar stond ik nu eenmaal niet.

Villano Antillano trok vervolgens een heel ander publiek dan de meeste Primavera-optredens waar ik bij ben, waar je meestal naast een iets oudere bebrilde witte man staat. Hier was echter een veel jonger en diverser publiek, met ook een zeer grote afvaardiging van de queer-gemeenschap. Behalve de (neem ik aan) als transgressief bedoelde elementen van de show (denk aan dingen als zoenende halfnaakte transvrouwen op het podium), was het eigenlijk heel old skool: een dj en twee dansers. Ze kan ook echt heel goed live rappen, ook zonder backing track. Ook hier echt toppubliek trouwens: dik feest zonder enige vorm van kutheid. Bij My Morning Jacket was ik weer terug op vertrouwde grond, want meer middelbare man met bril krijg je een act niet. Maar het is wel echt een geweldige live-band, en ik stond redelijk vooraan allemaal hardcore fans. Ook weer top.

Laurie Anderson was het laatste hoogtepunt in een afgeladen Auditori. Op Rewire toen helaas gemist wegens oververmoeidheid, dus nu een mooie herkansing. Eigenlijk kan ik helemaal niet tegen muziektheater en dat soort dingen, maar ze is wel zo'n vakvrouw dat ik dit niet anders dan fantastisch kon vinden. Over elk gebaar, woord, nummer, noot was duidelijk nagedacht. Ik heb ademloos zitten kijken.

Dit was eigenlijk het beste moment om naar huis te gaan, want vanaf hier was het niet veel soeps. Dat lag voor een deel aan mezelf en deels aan de omstandigheden. Eigenlijk had ik na Anderson even rustig willen zitten om deze geweldige show tot me door te laten dringen. Ik kwam echter het Auditori uit in (opeens, want het was voor Anderson nog best rustig overal) enorme drukte en rijen bij het eetgedeelte. In plaats van verder te zoeken naar een zitplek, dan maar besloten door te pakken en Last$ickPuppy in de Boiler Room te zien. Bij de naastgelegen Plenitude was toen echter net Tokischa afgelopen, want denk ik de grootste massa ooit bij de Plenitude was. Ik bewoog me dus tegen die massa in. Er waren opeens ook allemaal dronken Britten en glittergezichten en het was alsof het festival in die 2 uur dat ik in het Auditori zat was teruggetransformeerd naar de 2022-editie. Dit was, na Anderson, wel even een enorme shock to the system en Jockstrap kwam toen niet binnen (de Boiler Room bereiken is me überhaupt niet gelukt). Toen besloten toch maar even te zitten, maar hier speelde wel een eerste gebrek: namelijk dat het hele gedeelte langs het water richting Mordor, wat in principe een perfect rustpunt zou kunnen vormen, helemaal volgeplempt is met overbodige podia en sponsordingetjes. (De hoeveelheid sponsoring was dat jaar uberhaupt nog een paar stappen meer dan eerder.) Echt even tot rust komen zat er dus niet in en is denk ik alleen nog maar voorbehouden aan VIPs, want die hebben nog een eigen hoekje met loungestoelen enzo.

Daarna kwam ik er ook niet helemaal meer in. Deels kwam dat door mijn eigen vermoeidheid, maar het is ook zo dat het programma voor wie niet naar Rosalia wilde wel erg mager was. Want laten we eerlijk zijn: Calvin Harris, Måneskin en Charlotte de Witte zijn gewoon Pinkpopacts. Yung Lean viel uit en werd, zoals de meeste afvallers dit jaar, niet adequaat vervangen, terwijl Two Shell naar achter werd verplaatst zodat ze niet met Rosalia zouden clashen. Dan blijft er wel erg weinig over hoor. Tegelijk was alles behalve Mordor bijna uitgestorven zodra Rosalia begon. Het was aan de ene kant fascinerend over dat enorme uitgestorven terrein te dolen, maar er was ook gewoon nul sfeer meer en dat was nou ook niet bevorderlijk voor mijn energieniveau.

Bij Liturgy zaten de vocals zo laag in de mix dat ze net te horen waren. Dat was neem ik aan expres, want het geluid was verder briljant, maar omdat ik helemaal vooraan stond werd het kleine beetje vocals volledig overstemd door de backline. Ik heb me dus een half optreden af staan vragen wat er nu aan de hand was tot ik een beetje naar achteren liep. Wel vet hoor. Eigenlijk was Death Grips over Gilla Band mijn enige echt slechte keuze van het festival, want abominabel geluid. Maar ik kan me ook niet aan de indruk onttrekken dat het veel geschreeuw en weinig wol is. Ik was nog even in de Boiler Room voor een op zich prima avond van La Creole, maar ook daar waren maar 30 mensen en dus geen sfeer. Daarna zag ik nog wat Charlotte de Witte van afstand en ik begrijp het fenomeen nu wel iets beter. Ze is namelijk heel goed in op camera de dj uithangen. Lekker stoer kijken, haartjes in de wind, aan knopjes draaien: het ziet er allemaal heel indrukwekkend uit. Muzikaal is het wel echt te plat. Een uurtje CCL als afsluiter was prima maar had ik eigenlijk ook wel iets meer van verwacht. Zoals ik al schreef: 2,5 briljante dagen en dan als een nachtkaars uit. Ook dat is Primavera.

Al met al een hele goede editie. Goede omstandigheden, veel muzikale hoogtepunten en weinig dieptepunten. Voor mijzelf mist, achteraf, nog wel een grote artiest of favoriet (Pavement of Nick Cave ofzo) waar je je weekend een beetje om heen kan bouwen. Ik heb geen spijt van mijn keuzes, maar een dikke headline show op Mordor had het wel helemaal afgemaakt. Maar dat is een klein gebrek in wat al met al een prachtig weekend was. We eindigen traditiegetrouw met de top 10:

1. Boris
2. Karate
3. Laurie Anderson
4. Darkside (Apolo)
5. Julia Holter
6. Come
7. ascendant viege
8. Pet Shop Boys
9. Villano Antillano
10. Alvvays

[Piet Knaak]

Leuk om de verslagen te lezen zo. Ik hou het even bij een hoogtepunten lijstje op chronologische volgorde voor nu:

- Darkside (Apolo)
- New Order
- Blur
- The Beths
- Julia Holter
- Depeche Mode
- Kendrick Lamar
- Jockstrap
- Rosalía
- Overmono

Op Sudan Archives en Halsey na eigenlijk ook geen optredens gezien die me echt tegen vielen. Waarbij de enige reden dat ik Halsey zag was dat ze tussen Blur en New Order in stond geprogrammeerd op Mordor. Zelfs Calvin Harris is dan ineens leuk die ik om een soortgelijke reden grotdendeels zag (op tijd zijn voor Rosalía).

Nu maar overwegen of ik het financieel kan verantwoorden er volgende editie weer bij te zijn. Staan nog wel wat andere niet muziek gerelateerde uitgaven op de 'wishlist'.

[hythloth]

Goh ja, eens. Bij jou ligt de grens bij pure playback, bij mij wanneer de gaten van de lead vocals of instrumenten worden gevuld door tape en er wordt gepretendeerd iets live te doen. Dat clipje van DM uit 2013 is een uitstekend voorbeeld van 'live'. Zelfs al heb je daar ingeblikte samples e.d. Zodra die gitaar niet echt wordt gespeeld of eruit gemixt wordt voor een backing track van die gitaar, is dat wmb dezelfde categorie als Rosalía. Maar daar heb ik persoonlijk DM nooit op betrapt, en ik kan me prima voorstellen dat hun live act in 1990 wél al die trucjes nodig had, maar dat is niet hoe ze nu spelen bij mijn weten.

Dat laatste is geen pure playback? Ik zie dat als hetzelfde, maar heb Rosalia nog steeds niet betrapt op pretenderen te zingen tijdens haar shows. Mijn voorbeeld over DM ging over het gebruik van tapes, en niet dat ze aan playback doen want los van Top of the Pops clips heb ik daar ook nooit bewijs van gevonden (gelukkig maar).

Op Sudan Archives en Halsey na eigenlijk ook geen optredens gezien die me echt tegen vielen. Waarbij de enige reden dat ik Halsey zag was dat ze tussen Blur en New Order in stond geprogrammeerd op Mordor.

Las dat Halsey daadwerkelijk aan het playbacken was op bepaalde momenten, en ook zat te zeiken over de haters die vonden dat ze niet moest headlinen? Lmaooooo.

[Maynard-J]

Leuk om de verslagen te lezen zo. Ik hou het even bij een hoogtepunten lijstje op chronologische volgorde voor nu:

- Darkside (Apolo)
- New Order
- Blur
- The Beths
- Julia Holter
- Depeche Mode
- Kendrick Lamar
- Jockstrap
- Rosalía
- Overmono

Op Sudan Archives en Halsey na eigenlijk ook geen optredens gezien die me echt tegen vielen. Waarbij de enige reden dat ik Halsey zag was dat ze tussen Blur en New Order in stond geprogrammeerd op Mordor. Zelfs Calvin Harris is dan ineens leuk die ik om een soortgelijke reden grotdendeels zag (op tijd zijn voor Rosalía).

Nu maar overwegen of ik het financieel kan verantwoorden er volgende editie weer bij te zijn. Staan nog wel wat andere niet muziek gerelateerde uitgaven op de 'wishlist'.

Wat viel er zo tegen aan Sudan Archives? Staat op mijn lijstje voor BKS.

[hythloth]

Barcelona's F1 race in 2024 is trouwens weer zelfde weekend als Primavera, dus wordt opnieuw een dure grap als je te laat bent met logistiek regelen. Maar met enig geluk komen er daardoor weer minder mensen.

Edit: F1 datum van 2 juni 2024 is onder voorbehoud, dus kan veranderen.