Hier ook #TeamFuckingGoeieTijdGehad. Deze editie pakte inderdaad zoveel beter uit dan op papier. En dankzij opgelopen wijsheid en festivalhacks gebaseerd op eerdere edities, kon ik PS zo optimaal mogelijk beleven qua energie en plezier.
Bij aankomst in Barcelona lekker alleen op pad geweest in de stad, waarbij de onofficiële muzikale aftrap begon met een gast in een metrostation die Radiohead coverde. Wel langer uitgebleven dan verwacht en daardoor Maustetytöt gemist. Dus pas later op de avond officieel afgetrapt in Sala Apolo wat een perfecte zaal bleek voor Johnny Jewel, die een hoop coole synthtracks speelde inclusief covers van zijn voormalige band Chromatics en zelfs ook hun remix van The Weeknd's Blinding Lights. De bijbehorende visuals uit alle films en series waarvoor die nummers werden gemaakt, zoals diverse gialli, Drive, Bronson, en zelfs Twin Peaks: The Return, brachten je meteen in een cinematische sfeer. Lichteffecten waren ook dik op punt, zoals een moment bij dat nummer uit Drive waar de lichten de kleuren van politiesirenes aannamen. Meneer ging zelfs over de settijd heen en kwam terug voor een encore vanwege de enthousiaste publiekresponse. Pluspunt dus voor iedereen die er al was voor de Ciutat maandag.
Op dinsdag voor het eerst LAUT bezocht, wat een prima klein zaaltje bleek met goed geluid en ook wat comfortabele zitbanken achterin had. De laatste tien minuten van Daniela Pes klonken vanaf daar heel chill, en vervolgens naar voren gelopen voor een goeie plek Mabe Fratti. Bij het eerste nummer klonk het nog wat belegen en lauw, maar daarna gingen Fratti en haar band stevig rocken terwijl haar cello-spel daar een mooi contrast bij gaf. Was imposant. Daarna naar La [2] Apolo waarvoor ik gelukkig een jas bij mij had vanwege de eerdergenoemde koude temperaturen. Zag daar 40 minuten van Irreversible Entanglements wat één grote orkaan op het podium was. Zoals we weten kunnen orkanen echter ook voor flinke ravage zorgen, en als algemene freejazzhater werd ik er helemaal gek van. Blij dat het merendeel het wel waardeerde, want zelf vond ik het freejizz. Om specifieker te zijn: het equivalent van de opgedroogde variant in een pubersok. Armand Hammer daarna geskipt omdat ik mij wat ziekjes voelde en aan zelfzorg moest doen met oog op de rest van de week. Gelukkig kwam daar een onverwachte herkansing voor.
De woensdag bracht voor mij nog een zaaldebuut in de vorm van Razzmatazz, en ik was daarvan onder de indruk ondanks dat ze een hoop donkere traptreden hadden die je heel moeilijk ziet. Iemand gaat zich daar gegarandeerd hard bezeren, mocht dat nog niet al zijn gebeurd. Het was mijn tiende keer The National; onze liefdesverhouding was in recente jaren afgekoeld, maar na deze show was mijn hart weer in vlam. Alle verhalen van vorig jaar over dat de band in topvorm is bleken te kloppen. Ondanks kutgeluid in het begin was ik bij tweede track Eucalyptus alweer verkocht, en voelde mij erg bevoorrecht om ze in zo'n relatief kleine zaal te zien met super enthousiast publiek. De setlist raakte wel wat voorspelbaar met de gebruikelijke cliché nummers op het einde, en toch kwamen About Today en Vanderlyle - die laatste volledig door het publiek gezongen - hard binnen op bloedmooie wijze. Één van mijn festivalhoogtepunten, en dat voordat we een voet op het Parc Del Forum hadden gezet.
Later die avond nog naar La [2] Apolo gegaan voor Desire wat pas om tien voor twee 's nachts begon. Dit is een ander project van Johnny Jewel met de nadruk op meer sexy synth-pop/disco/new wave, mede dankzij een rondborstige zangeres die er een mooi feestje van bouwde. Net als bij Jewel solo was de gehele podiumpresentatie volledig in orde, al vond ik de muziek in het middengedeelte nogal plat. Maar dat maakte tot slot niet zo veel uit omdat er continu op gedanst werd, kan mij geen beter context bedenken voor deze act. Afsluiter Under Your Spell blijft sowieso een harde track en ik vond hun cover van New Order's Bizarre Love Triangle een dikke banger.
![[Image: 20240530-211720.jpg]](https://i.ibb.co/6tyvKMH/20240530-211720.jpg)
Ik vind het altijd leuk om vroeg genoeg te arriveren op de Parc Del Forum donderdag om te kunnen eten en alle veranderingen op het hoofdterrein te checken voordat de eerste act gepland staat. In dit geval waren we ook meer dan bijtijds aanwezig in het Auditori voor William Basinski performing The Disintegration Loops, wat een uitkomst bleek gezien het onverklaarbaar genoeg een kwartier eerder begon. Het duurde uiteindelijk maar zo'n 35-40 minuten, en Basinski speelde geeneens mee met het orkest en zat gewoon doodleuk ergens vooraan en kwam pas op het podium na afloop om bedankjes te ontvangen. Zie je natuurlijk wel vaker met dit soort componistenoptredens (e.g., Steve Reich, Philip Glass), maar zelf had hij dus niks geperformed. Al dat terzijde, vond ik de orchestrale uitvoering geslaagd en de Auditori blijft een fijne manier om een Primavera dag te starten.
Doordat Basinski veel vroeger eindigde dan verwacht, bracht dat extra tijd om te zappen bij acts. Eerst een stukje Shellac: Listening Party wat best wat mensen trok, maar aanvoelde alsof je met z'n allen zat te wachten op een andere act. Had eigenlijk wel verwacht dat de overige Shellac leden aanwezig zouden zijn, misschien dat ik dat heb gemist? Daarna het laatste kwartier van Balming Tiger en bij aankomst was er een lang stuk waar ze overduidelijk zaten te playbacken. Hierna gingen ze beetje rappen en dansen en dat was wel live, maar waar sloeg dat nou allemaal op. K-hiphop...
Het festival had een verrassingsact in de Boiler Room aangekondigd om half 9, en ik had daar wel wat tijd voor. Daarbij eerst ene BB trickz moeten doorstaan, die volgens mij een Spaanse social media influencer was en zoals verwacht neerkwam op totale zooi. In het schema stond ze specifiek aangekondigd als Live, maar ze zat hooguit maar 10 minuten ofzo daadwerkelijk te brabbelen in de microfoon. Alsnog bleek dat beter dan de uiteindelijke surprise act, wat één of ander collectief uit Barcelona bleek te zijn en waarvan ik de naam nog steeds niet weet. Slappe micropiemelerij hoor. Snel de benen genomen naar de boom bap van Roc Marciano. Ik neem aan dat dit de èchte èchte hiphop fans kon bekoren, zelf vond ik het niet slecht maar ik haalde er ook mijn schouders bij op.
Voor HTRK had ik hoge verwachtingen en ik vond ze objectief sterk tijdens de eerste paar nummers. Maar ik vond de vibe bij het Steve Albini podium te koud en kil, en allerlei stoorzenders hielpen niet mee. En dat terwijl er al weinig volk stond. Ben blij dat het naar verluidt later beter werd, enkel was ik toen dus al bij ML Buch. Dat bleek een prima alternatief; de galm van haar muziek in het Auditoria maakte haar liedjes nog prettiger, en zo zitten in die comfortabele stoelen was een fijne manier om op te laden. Beth Gibbons daarna was nog een fijne show om bij te zitten, zo vanaf de Cupra trappen. Eens met teedeebee dat dit buitenaards klonk, en Roads was een ongelovelijk kippenvelmoment. De knaldrang om Portishead live mee te maken is nu vertienvoudigd.
Toen wij aankwamen bij Pulp waren ze net begonnen met Disco 2000; blij dat ik deze banger nog kon meepikken. Ben verre van een kenner waardoor er gedurende hun set wat minder boeiende momenten waren, maar wat een enthousiasme van zowel band als publiek. Cool om ze te hebben afgestreept. Justice was mijn allergrootste must-see en ik besloot om wat meer naar achteren te staan om daardoor meer dansruimte te hebben alsmede een beter overzicht van hun productie. In het begin wel kutvolk om mij heen waardoor ik eventjes spijt dreigde te krijgen van dat ik niet vooraan stond, maar gelukkig was het makkelijk om te verplaatsen. Hun set bouwde beetje bij beetje steeds meer op (ook qua volume), en ik was volledig weggeblazen door de manier waarop ze hun nummers hadden gemixed en natuurlijk ook door de supersicke productie. Dronk een red bull en stuiterde voor 75 minuten lang alle kanten op. De enige andere keer dat ik ze zag was op Lowlands 2007 en Cross speelde tijdens mijn daaropvolgende studententijdperk een grote rol in mijn vriendenkringen, dus fucking geweldig om ze eindelijk opnieuw te zien.
Nog steeds helemaal in de zone doorgelopen naar Wiegedood die echt strak en bruut speelden, ondersteund door harde groene en rode stroboscopen. Maar na een kwartier had ik het wel gezien, want net als bij Amenra vorig jaar was dit niet iets voor mijn gemoedstoestand tijdens een Primavera nacht. Ik ging liever nog meer dansen, dus dan maar de rest van Peggy Gou gechecked. En daar ergens achteraan Amazon Music podiumgebied hing er een gemoedeijke sfeer, al was dit muzikaal natuurlijk niet kwalitatief. Compleet omhooggevallen DJ. Was ook wennen om weer te dansen op cement i.p.v. op Mordor's zachtere kunstgras wat toch een fijn voordeel is. Nadien nog twintig minuten A.G. Cook, en daarvan herinner ik mij de muziek nauwelijks wegens brakheid. Tijdens de terugrit naar de airbnb waren de lokale bakkerijen immiddels open, dus we konden alvast een broodje halen en die bewaren als ontbijt voor de volgende dag. Mooie pro-tip voor de volgende editie.
Op de vrijdag was het extra hard recoveren, en zodoende Charlemagne Palestine gemist waar ik best van baal. Ik arriveerde nog wel tijdig voor Ethel Cain die ik natuurlijk liever op een veel beter tijdslot en podium zag dan op fucking Mordor in vol daglicht. Maar ze maakte er het beste van, bijgestaan door een uitgebreidere band dan tijdens haar 2023 tour. Het hing nogal tussen twee kanten in: bij de rustigere nummers zoals Dust Bowl en het nieuwe Amber Waves werkte het totaal niet en hoorde je overal babbelaars. Maar er zaten opnieuw van die machtige momenten tussen; A House in Nebraska was alweer tranentrekkend prachtig, en er waren meer dan genoeg parasociale fans vooraan die alle teksten keihard konden meezingen. Zal haar zeker blijven volgen; ik wil het nummer Strangers dolgraag eens meemaken.
Na afloop binnen tien minuten terug kunnen lopen naar het Auditori voor Chelsea Wolfe, en dit was weer zo'n optreden waar het Auditori een dikke meerwaarde bracht. Ik kende Wolfe's muziek nauwelijks, maar werd een uur lang in een andere wereld gezogen. Vervolgens meteen gehaast naar de Plenitude Stage waar ik de laatste minuut van Dogstar zag voordat zij 8 minuten te vroeg eindigden. Nog net gelukt dus om Keanu Reeves in levende lijve te aanschouwen. Hoera!
Clipse zag ik vorig jaar al, en ik wou Lana wel zien ondanks alle goeie redenen om haar te skippen. Leuke bonus daarbij was het tweede deel van übertwink Troye Sivan. Die zag zeker die Years & Years show van Glastonbury 2022 en bedacht dat het allemaal nog lekker geiler en gayer kon. Oordeel zelf. Niet mijn muziek, maar was lachen. Ozempic Koningin Lana Del Rey presteerde het hierna om meer dan twintig minuten te laat te beginnen, en tegen het einde ging ze ook nog zeiken over de geplande eindtijd waardoor twee nummers van de setlist werden gegooid. Je zou het maar durven. Niettemin was dit een memorabelere set dan toen ik haar laatst zag op Osheaga 2016. Ja, ze gooit er live nog steeds met de pet naar en kan nauwelijks zingen, maar ik vond het wel een aangename show om bij weg te zwijmelen. Blijf toch goeie associaties behouden bij liedjes als Doin' Time, Ride, en Young and Beautiful.
Dit was de dag waarop de Warehouse dat Greenlight soundsystem uit Jamaica had, en bij XEXA (waarvan ik de laatste 20 minuten zag) klonk het heel lekker. Sowieso goeie vibes daar voor een ambient set, met respectvol publiek en mensen die er lekker bij op de grond zaten. Hierna raakte de Warehouse in een mum van tijd overvol voor het rave gebeuren van Snow Strippers; blij dat ik ruimtijds arriveerde voor een topplek vooraan. In veel opzichten was dit een lijpe poppenkast; de microfoon van de dansende snow bunny werkte nauwelijks en/of was duidelijk zo laag mogelijk gemixed, de track-overgangen van de DJ/producer dude waren niet bestaand, en het overstuurde geluid kraakte als een malle. Boeide uiteindelijk niet, want hier draaide het toch om de turn-up. Geweldige fissa; echt iedereen ging hard, en doordat het podium super laag was, waren er zelfs mensen die in de twee podiummasten vooraan klommen voor beter zicht. Sinds ik met mijn rug tegen zo'n mast stond, keek ik op een gegeven moment achterom en zag een stel blote tieten die boven mijn hoofd hingen van een nonbinair persoon die dus daarin was geklommen. Dat zou een goeie selfie hebben opgeleverd.
![[Image: 20240601-012701.jpg]](https://i.ibb.co/j66zrnv/20240601-012701.jpg)
De last-minute toevoeging van Armand Hammer in de nieuwe Red Sound Studio dat bovenaan het grasheuvel lag waar vroeger de Primavera Stage stond, kwam heel goed uit in het blokkenschema. Stonden eerste rij, van waar Billy Woods en Elucid op onze ooghoogte zaten te rappen. Moest ook hard lachen om hun aankondiging dat ze na afloop buiten de Red Sound Studio zouden staan om vinyls te verkopen. Alles voor de hustle. Mount Kimbie zag ik ooit gedeeltelijk op Pitch 2017 en vond het toen zzzz, maar wou ze een nieuwe kans geven nadat velen goeie dingen over ze hadden te zeggen. Het was zeker beter dan destijds, en alhoewel mijn aandacht verslapte bij het middengedeelte wegens vermoeidheid, vond ik het einde dan weer erg intens binnenkomen. Ideaal ook om ze in het donker te zien met een lichtshow, denk dat ik ze nog een kans ga geven op Glastonbury.
Een deel van mij overwoog om vroegtijdig terug te keren, maar de knettergekke set van Arca voor een vol Amazon Music podium maakte mij weer wakker. Ik ben eerlijk gezegd nog steeds kwaad op haar wegens die kutshow waar ik vorig jaar veel geld voor betaalde, en ze heeft gewoon iets vervelends. Moet desondanks toegeven dat het hier wel sterk was. Gewoon een consistente set met pieken en dalen en op hoog niveau uitgevoerd, met een goeie doorsnede van haar ouevre. Had geen idee dat ze zo populair was in Barcelona, wat het een toegevoegde waarde gaf. Want waar anders ter wereld zie je zo'n show voor zoveel mensen dat na 3 uur 's nachts begint. Hierna wou ik naar Lanark Artefax maar zoals eerder vermeldt was die lul te laat waardoor ik liever de laatste 25 minuten van Sega Bodega keek. Dat was over het algemeen gewoon aangenaam. Op het einde van zijn set kwam er opeens stortregen, waarop de aanwezigen met z'n allen nog harder begonnen te dansen. Magisch momentje.
Zaterdag wel op tijd aangekomen voor het eerste optreden in Auditori, en zelfs buiten nog wat dikke jonko gerookt om zo optimaal mogelijk te genieten van Nala Sinephro. Dit was echt een mooie ambient jazz set, waarbij de nadruk vooral op de synths en de rest van haar band lag. Had van mij nog langer gemogen zodat ze nog meer nummers op de harp kon spelen. Lankum trok mij niet op plaat tijdens het inluisteren, maar live kwamen ze echt tot hun recht, met een soort van mix tussen oudere muziekstijlen (gezien hun gebruik van de fiddle) en het modernere experiment. De praatjes van de bandleden onderling maakten ze ook heel sympathiek en grappig. Dikke tip voor Glastonbury gangers. Voor Wolf Eyes was ik gewaarschuwd dat hun harde noise mogelijk niet iets was voor mijn persoonlijke smaak. Des de verrassend was het dat ik hun rariteitenkabinet van dissonante geluiden wel leuk vond, maar na de eerst helft kreeg ik toch de knaldrang om naar buiten te gaan. 2.5 sets achter elkaar in Auditori voelde als genoeg, dus vertrokken toen ze net allerlei horrorvocalen begonnen toe te voegen.
Eenmaal buiten was er een hoop wind en je kon merken dat het later zou gaan regenen. Wat een raar schouwspel gaf lopend over het terrein, gezien ik dit nog nooit eerder had meegemaakt op Primavera. Gelukkig waren wij goed genoeg voorbereid. Om half negen kwamen we aan bij Mordor; 070 Shake had tegen die tijd al moeten eindigen, maar ze bleef maar mompelen over de autotune met o.a. een uitspannen versie van die Fred again.. track waar ze de vocalen voor doet en met continu een super luide bass op de achtergrond. Kwam echt super hallucinant over, ging nergens over. PJ Harvey zag ik nooit eerder en haar intro was een minutenlange drone waarbij ik meteen al doorkreeg dat dit bijzonder zou worden. En dat werd het dus het ook, ik kreeg het gevoel dat ik naar de vrouwelijke versie van Nick Cave zat te kijken. Hield de main stage volledig in haar greep, waarbij ook haar ingetogen nieuwe nummers goed overkwamen. En ja, het geluid was luider gemixed dan tijdens vorige dagen op Mordor, en de regen maakte alles nog spectaculairder. Wat een vakvrouw. Opvallend detail trouwens dat paraplu's waren toegelaten op het festival, die massaal werden opgestoken. Leuk voor iedereen die droog bleef, maar kut voor diegenen die daardoor minder konden zien.
Naderhand Mordor verlaten en dat bleek een dikke fout, omdat er wegens de regen een teringlange rij stond bij de Warehouse waar Phew op dat moment speelde. De Boiler Room rij was ook kansloos lang, en ik zag vijf minuten Eartheater vanaf een spot op Plenitude Stage waar het geluid fucking modderig was. Bizar om uitgerekend op Primavera met zulk kutweer te zitten. Dus toen maar teruggelopen naar Mordor voor het merendeel van Mitski. Ik zag haar huidige show al in februari, maar alles opnieuw beleven was geen straf. Vooral vanwege de zijschermen waardoor je closeups van haar choreografie zag. Er was zeker weinig volk voor zo'n tijdslot op Mordor, maar wat verwachtte je anders gezien de slechte weersomstandigheden. Voor het eerst ook dat ik bliksem meemaakte tijdens een optreden. En hierna viel het gelukkig mee met de natheid, al bleef het wel fris voor de rest van de nacht.
Ik ben nog steeds dik fan van The xx en ik vond Romy's Mid Air plaat wel fijn, dus haar set was van tevoren een no-brainer. Ze kwam met een sterke geremixde versie van The xx's Angels en het was cool dat diezelfde lekkere Ariana Grande mashup uit haar Boiler Room opname langs kwam als een DJ interlude. Daarentegen vond ik het ondanks de leuke liedjes snel eentonig doordat bij iedere drop het volume steeds omhoog schoot in vergeleken met de andere delen van de tracks. En dat gebeurde keer en keer opnieuw, alsof het een trucje was. Wat ook niet hielp is dat mijn hoofd fucking koud voelde dankzij een natte pet en capuchon. Kon nog wel een nieuwe pet scoren bij de merch waardoor ik het langzaam warmer kreeg, maar dat bracht mij niet in een dansbaardere stemming voor haar show. Misschien had ik toch maar op Mordor moeten blijven voor SZA. Wat warms eten hielp gelukkig ook met beter voelen, en ATARASHII GAKKO! beleven vanaf de Cupra trappen was ook goed in mijn humeur omhoog halen. Het was hier veel beter dan een paar weken terug op Head in the Clouds NYC. De nachtsetting, enthousiaster publiek, en de videoscherm closeups maakte het allemaal immersiever. Zelfs vanaf de trappen deden de zittende toeschouwers hard mee; perfect podium voor ze. Ook hier klonk het geluid trouwens luider dan op eerdere dagen. Misschien dat de organisatie het volume omhoog deed vanwege het slechte weer?
Was al grotendeels klaar met Charli XCX vanwege alweer rukke nieuwe muziek, maar hier bewees ze dat ze nog de moeite waard is. Dikke productie, afgeladen vol terrein (Amazon Music barstte uit), geen kutnummers van die laatste plaat, en een setlist die zwaar knalde en het maximale uit haar speeltijd haalde. Dat ze niet meer met haar kont liep te schudden voelde zelfs als een soort artistieke vooruitgang. Betreft twintig minuten vroegtijdig stoppen vond ik niet zo erg, want daardoor was er meer tijd voor Pelada. Ik had ze gemist in 2022 en het bestaat dus uit een boos-klinkende Spaanstalige vrouw met een dude achter de tafels die daar beats overheengooide. Best ridicuul maar er kwam een hele hoop volk af en zorgde voor een leuk feestje.
Teki Latex had ik in voorgaande edities ook gemist, en die deed het misschien wel beter dan DJ Coco vorig jaar. Goeie mix van gegarandeerde bangers, relatieve deep cuts (zoals Girls Night Out van Charli), en foute tracks. En jawel, Don't Stop Believing kwam ook langs als een-na-laatste nummer. Chillen op het nabije strandje tijdens zonsopgang was ook weer leuk, al was het zand daar nog steeds nat en koud van het eerdere kutweer. Petje af voor de aanwezigen die alsnog in het water gingen, meerdere (Britse) dames zelfs topless.
![[Image: 20240602-054104.jpg]](https://i.ibb.co/7pTGkKh/20240602-054104.jpg)
Op de zondag nog wat Ciutat shows gedaan, beginnend met Royel Otis in Sala Apolo. En die maakte de hype waar: twee relaxte Australische matties met de uitstraling dat ze veel van bil gaan, en dat terwijl eentje's gezicht volledig verstopt was achter lange haren. Een soort van Alex Turner & Miles Kane, maar dan niet geforceerd en dom. En ze hadden ook gewoon liedjes die aanstekelijk werkten en waar je goed op kon bewegen. Zelfs hun Murder on the Dance Floor cover wisten ze hun eigen te maken. Ik zie ze best doorgroeien naar de status die Phoenix en Vampire Weekend nu hebben. Afsluiten deden we bij Paral·lel 62 waar ik nog nooit eerder was geweest, en waar vreemd genoeg de balkons waren afgesloten en dus minder mensen naar binnen konden. We zagen het einde van Militarie Gun met een bedenkelijke cover van Blur's Song 2 en die tijdens het laatste nummer voor een dikke pit zorgden. Daarna kwam American Football die ik vooral wou meepikken vanwege de vele memes. Ze deden hun debuutalbum integraal en hadden een hoop visuals van dat ene huis op de albumhoes; apart om een band te zien dat daar hun hele merk om laat draaien. Verder heb ik niets met Midwest Emooooooooooooo, dus aardig om gezien te hebben maar meer ook niet.
En zo eindigde Primavera Sound 2024, helemaal voldaan dat ik naast alle muziek ook veel uit diverse activiteiten in Barcelona wist te krijgen. Want de geneugden in die stad behoren natuurlijk ook tot de redenen om ieder jaar te gaan. Heb nu alvast een heenreis geboekt voor 2025, en zit meteen al af te tellen naar de terugkeer volgend jaar. Hopelijk blijft dit festival zijn kwaliteit hooghouden, want ik zie dit dolgraag als een vaste waarde en een blijvend anker voor gegarandeerd geslaagde muzikale- en vakantiebelevenissen.
Shoutout naar iedereen met wie ik daar optrok en had gemeet!
Bij aankomst in Barcelona lekker alleen op pad geweest in de stad, waarbij de onofficiële muzikale aftrap begon met een gast in een metrostation die Radiohead coverde. Wel langer uitgebleven dan verwacht en daardoor Maustetytöt gemist. Dus pas later op de avond officieel afgetrapt in Sala Apolo wat een perfecte zaal bleek voor Johnny Jewel, die een hoop coole synthtracks speelde inclusief covers van zijn voormalige band Chromatics en zelfs ook hun remix van The Weeknd's Blinding Lights. De bijbehorende visuals uit alle films en series waarvoor die nummers werden gemaakt, zoals diverse gialli, Drive, Bronson, en zelfs Twin Peaks: The Return, brachten je meteen in een cinematische sfeer. Lichteffecten waren ook dik op punt, zoals een moment bij dat nummer uit Drive waar de lichten de kleuren van politiesirenes aannamen. Meneer ging zelfs over de settijd heen en kwam terug voor een encore vanwege de enthousiaste publiekresponse. Pluspunt dus voor iedereen die er al was voor de Ciutat maandag.
Op dinsdag voor het eerst LAUT bezocht, wat een prima klein zaaltje bleek met goed geluid en ook wat comfortabele zitbanken achterin had. De laatste tien minuten van Daniela Pes klonken vanaf daar heel chill, en vervolgens naar voren gelopen voor een goeie plek Mabe Fratti. Bij het eerste nummer klonk het nog wat belegen en lauw, maar daarna gingen Fratti en haar band stevig rocken terwijl haar cello-spel daar een mooi contrast bij gaf. Was imposant. Daarna naar La [2] Apolo waarvoor ik gelukkig een jas bij mij had vanwege de eerdergenoemde koude temperaturen. Zag daar 40 minuten van Irreversible Entanglements wat één grote orkaan op het podium was. Zoals we weten kunnen orkanen echter ook voor flinke ravage zorgen, en als algemene freejazzhater werd ik er helemaal gek van. Blij dat het merendeel het wel waardeerde, want zelf vond ik het freejizz. Om specifieker te zijn: het equivalent van de opgedroogde variant in een pubersok. Armand Hammer daarna geskipt omdat ik mij wat ziekjes voelde en aan zelfzorg moest doen met oog op de rest van de week. Gelukkig kwam daar een onverwachte herkansing voor.
De woensdag bracht voor mij nog een zaaldebuut in de vorm van Razzmatazz, en ik was daarvan onder de indruk ondanks dat ze een hoop donkere traptreden hadden die je heel moeilijk ziet. Iemand gaat zich daar gegarandeerd hard bezeren, mocht dat nog niet al zijn gebeurd. Het was mijn tiende keer The National; onze liefdesverhouding was in recente jaren afgekoeld, maar na deze show was mijn hart weer in vlam. Alle verhalen van vorig jaar over dat de band in topvorm is bleken te kloppen. Ondanks kutgeluid in het begin was ik bij tweede track Eucalyptus alweer verkocht, en voelde mij erg bevoorrecht om ze in zo'n relatief kleine zaal te zien met super enthousiast publiek. De setlist raakte wel wat voorspelbaar met de gebruikelijke cliché nummers op het einde, en toch kwamen About Today en Vanderlyle - die laatste volledig door het publiek gezongen - hard binnen op bloedmooie wijze. Één van mijn festivalhoogtepunten, en dat voordat we een voet op het Parc Del Forum hadden gezet.
Later die avond nog naar La [2] Apolo gegaan voor Desire wat pas om tien voor twee 's nachts begon. Dit is een ander project van Johnny Jewel met de nadruk op meer sexy synth-pop/disco/new wave, mede dankzij een rondborstige zangeres die er een mooi feestje van bouwde. Net als bij Jewel solo was de gehele podiumpresentatie volledig in orde, al vond ik de muziek in het middengedeelte nogal plat. Maar dat maakte tot slot niet zo veel uit omdat er continu op gedanst werd, kan mij geen beter context bedenken voor deze act. Afsluiter Under Your Spell blijft sowieso een harde track en ik vond hun cover van New Order's Bizarre Love Triangle een dikke banger.
Ik vind het altijd leuk om vroeg genoeg te arriveren op de Parc Del Forum donderdag om te kunnen eten en alle veranderingen op het hoofdterrein te checken voordat de eerste act gepland staat. In dit geval waren we ook meer dan bijtijds aanwezig in het Auditori voor William Basinski performing The Disintegration Loops, wat een uitkomst bleek gezien het onverklaarbaar genoeg een kwartier eerder begon. Het duurde uiteindelijk maar zo'n 35-40 minuten, en Basinski speelde geeneens mee met het orkest en zat gewoon doodleuk ergens vooraan en kwam pas op het podium na afloop om bedankjes te ontvangen. Zie je natuurlijk wel vaker met dit soort componistenoptredens (e.g., Steve Reich, Philip Glass), maar zelf had hij dus niks geperformed. Al dat terzijde, vond ik de orchestrale uitvoering geslaagd en de Auditori blijft een fijne manier om een Primavera dag te starten.
Doordat Basinski veel vroeger eindigde dan verwacht, bracht dat extra tijd om te zappen bij acts. Eerst een stukje Shellac: Listening Party wat best wat mensen trok, maar aanvoelde alsof je met z'n allen zat te wachten op een andere act. Had eigenlijk wel verwacht dat de overige Shellac leden aanwezig zouden zijn, misschien dat ik dat heb gemist? Daarna het laatste kwartier van Balming Tiger en bij aankomst was er een lang stuk waar ze overduidelijk zaten te playbacken. Hierna gingen ze beetje rappen en dansen en dat was wel live, maar waar sloeg dat nou allemaal op. K-hiphop...
Het festival had een verrassingsact in de Boiler Room aangekondigd om half 9, en ik had daar wel wat tijd voor. Daarbij eerst ene BB trickz moeten doorstaan, die volgens mij een Spaanse social media influencer was en zoals verwacht neerkwam op totale zooi. In het schema stond ze specifiek aangekondigd als Live, maar ze zat hooguit maar 10 minuten ofzo daadwerkelijk te brabbelen in de microfoon. Alsnog bleek dat beter dan de uiteindelijke surprise act, wat één of ander collectief uit Barcelona bleek te zijn en waarvan ik de naam nog steeds niet weet. Slappe micropiemelerij hoor. Snel de benen genomen naar de boom bap van Roc Marciano. Ik neem aan dat dit de èchte èchte hiphop fans kon bekoren, zelf vond ik het niet slecht maar ik haalde er ook mijn schouders bij op.
Voor HTRK had ik hoge verwachtingen en ik vond ze objectief sterk tijdens de eerste paar nummers. Maar ik vond de vibe bij het Steve Albini podium te koud en kil, en allerlei stoorzenders hielpen niet mee. En dat terwijl er al weinig volk stond. Ben blij dat het naar verluidt later beter werd, enkel was ik toen dus al bij ML Buch. Dat bleek een prima alternatief; de galm van haar muziek in het Auditoria maakte haar liedjes nog prettiger, en zo zitten in die comfortabele stoelen was een fijne manier om op te laden. Beth Gibbons daarna was nog een fijne show om bij te zitten, zo vanaf de Cupra trappen. Eens met teedeebee dat dit buitenaards klonk, en Roads was een ongelovelijk kippenvelmoment. De knaldrang om Portishead live mee te maken is nu vertienvoudigd.
Toen wij aankwamen bij Pulp waren ze net begonnen met Disco 2000; blij dat ik deze banger nog kon meepikken. Ben verre van een kenner waardoor er gedurende hun set wat minder boeiende momenten waren, maar wat een enthousiasme van zowel band als publiek. Cool om ze te hebben afgestreept. Justice was mijn allergrootste must-see en ik besloot om wat meer naar achteren te staan om daardoor meer dansruimte te hebben alsmede een beter overzicht van hun productie. In het begin wel kutvolk om mij heen waardoor ik eventjes spijt dreigde te krijgen van dat ik niet vooraan stond, maar gelukkig was het makkelijk om te verplaatsen. Hun set bouwde beetje bij beetje steeds meer op (ook qua volume), en ik was volledig weggeblazen door de manier waarop ze hun nummers hadden gemixed en natuurlijk ook door de supersicke productie. Dronk een red bull en stuiterde voor 75 minuten lang alle kanten op. De enige andere keer dat ik ze zag was op Lowlands 2007 en Cross speelde tijdens mijn daaropvolgende studententijdperk een grote rol in mijn vriendenkringen, dus fucking geweldig om ze eindelijk opnieuw te zien.
Nog steeds helemaal in de zone doorgelopen naar Wiegedood die echt strak en bruut speelden, ondersteund door harde groene en rode stroboscopen. Maar na een kwartier had ik het wel gezien, want net als bij Amenra vorig jaar was dit niet iets voor mijn gemoedstoestand tijdens een Primavera nacht. Ik ging liever nog meer dansen, dus dan maar de rest van Peggy Gou gechecked. En daar ergens achteraan Amazon Music podiumgebied hing er een gemoedeijke sfeer, al was dit muzikaal natuurlijk niet kwalitatief. Compleet omhooggevallen DJ. Was ook wennen om weer te dansen op cement i.p.v. op Mordor's zachtere kunstgras wat toch een fijn voordeel is. Nadien nog twintig minuten A.G. Cook, en daarvan herinner ik mij de muziek nauwelijks wegens brakheid. Tijdens de terugrit naar de airbnb waren de lokale bakkerijen immiddels open, dus we konden alvast een broodje halen en die bewaren als ontbijt voor de volgende dag. Mooie pro-tip voor de volgende editie.
Op de vrijdag was het extra hard recoveren, en zodoende Charlemagne Palestine gemist waar ik best van baal. Ik arriveerde nog wel tijdig voor Ethel Cain die ik natuurlijk liever op een veel beter tijdslot en podium zag dan op fucking Mordor in vol daglicht. Maar ze maakte er het beste van, bijgestaan door een uitgebreidere band dan tijdens haar 2023 tour. Het hing nogal tussen twee kanten in: bij de rustigere nummers zoals Dust Bowl en het nieuwe Amber Waves werkte het totaal niet en hoorde je overal babbelaars. Maar er zaten opnieuw van die machtige momenten tussen; A House in Nebraska was alweer tranentrekkend prachtig, en er waren meer dan genoeg parasociale fans vooraan die alle teksten keihard konden meezingen. Zal haar zeker blijven volgen; ik wil het nummer Strangers dolgraag eens meemaken.
Na afloop binnen tien minuten terug kunnen lopen naar het Auditori voor Chelsea Wolfe, en dit was weer zo'n optreden waar het Auditori een dikke meerwaarde bracht. Ik kende Wolfe's muziek nauwelijks, maar werd een uur lang in een andere wereld gezogen. Vervolgens meteen gehaast naar de Plenitude Stage waar ik de laatste minuut van Dogstar zag voordat zij 8 minuten te vroeg eindigden. Nog net gelukt dus om Keanu Reeves in levende lijve te aanschouwen. Hoera!
Clipse zag ik vorig jaar al, en ik wou Lana wel zien ondanks alle goeie redenen om haar te skippen. Leuke bonus daarbij was het tweede deel van übertwink Troye Sivan. Die zag zeker die Years & Years show van Glastonbury 2022 en bedacht dat het allemaal nog lekker geiler en gayer kon. Oordeel zelf. Niet mijn muziek, maar was lachen. Ozempic Koningin Lana Del Rey presteerde het hierna om meer dan twintig minuten te laat te beginnen, en tegen het einde ging ze ook nog zeiken over de geplande eindtijd waardoor twee nummers van de setlist werden gegooid. Je zou het maar durven. Niettemin was dit een memorabelere set dan toen ik haar laatst zag op Osheaga 2016. Ja, ze gooit er live nog steeds met de pet naar en kan nauwelijks zingen, maar ik vond het wel een aangename show om bij weg te zwijmelen. Blijf toch goeie associaties behouden bij liedjes als Doin' Time, Ride, en Young and Beautiful.
Dit was de dag waarop de Warehouse dat Greenlight soundsystem uit Jamaica had, en bij XEXA (waarvan ik de laatste 20 minuten zag) klonk het heel lekker. Sowieso goeie vibes daar voor een ambient set, met respectvol publiek en mensen die er lekker bij op de grond zaten. Hierna raakte de Warehouse in een mum van tijd overvol voor het rave gebeuren van Snow Strippers; blij dat ik ruimtijds arriveerde voor een topplek vooraan. In veel opzichten was dit een lijpe poppenkast; de microfoon van de dansende snow bunny werkte nauwelijks en/of was duidelijk zo laag mogelijk gemixed, de track-overgangen van de DJ/producer dude waren niet bestaand, en het overstuurde geluid kraakte als een malle. Boeide uiteindelijk niet, want hier draaide het toch om de turn-up. Geweldige fissa; echt iedereen ging hard, en doordat het podium super laag was, waren er zelfs mensen die in de twee podiummasten vooraan klommen voor beter zicht. Sinds ik met mijn rug tegen zo'n mast stond, keek ik op een gegeven moment achterom en zag een stel blote tieten die boven mijn hoofd hingen van een nonbinair persoon die dus daarin was geklommen. Dat zou een goeie selfie hebben opgeleverd.
De last-minute toevoeging van Armand Hammer in de nieuwe Red Sound Studio dat bovenaan het grasheuvel lag waar vroeger de Primavera Stage stond, kwam heel goed uit in het blokkenschema. Stonden eerste rij, van waar Billy Woods en Elucid op onze ooghoogte zaten te rappen. Moest ook hard lachen om hun aankondiging dat ze na afloop buiten de Red Sound Studio zouden staan om vinyls te verkopen. Alles voor de hustle. Mount Kimbie zag ik ooit gedeeltelijk op Pitch 2017 en vond het toen zzzz, maar wou ze een nieuwe kans geven nadat velen goeie dingen over ze hadden te zeggen. Het was zeker beter dan destijds, en alhoewel mijn aandacht verslapte bij het middengedeelte wegens vermoeidheid, vond ik het einde dan weer erg intens binnenkomen. Ideaal ook om ze in het donker te zien met een lichtshow, denk dat ik ze nog een kans ga geven op Glastonbury.
Een deel van mij overwoog om vroegtijdig terug te keren, maar de knettergekke set van Arca voor een vol Amazon Music podium maakte mij weer wakker. Ik ben eerlijk gezegd nog steeds kwaad op haar wegens die kutshow waar ik vorig jaar veel geld voor betaalde, en ze heeft gewoon iets vervelends. Moet desondanks toegeven dat het hier wel sterk was. Gewoon een consistente set met pieken en dalen en op hoog niveau uitgevoerd, met een goeie doorsnede van haar ouevre. Had geen idee dat ze zo populair was in Barcelona, wat het een toegevoegde waarde gaf. Want waar anders ter wereld zie je zo'n show voor zoveel mensen dat na 3 uur 's nachts begint. Hierna wou ik naar Lanark Artefax maar zoals eerder vermeldt was die lul te laat waardoor ik liever de laatste 25 minuten van Sega Bodega keek. Dat was over het algemeen gewoon aangenaam. Op het einde van zijn set kwam er opeens stortregen, waarop de aanwezigen met z'n allen nog harder begonnen te dansen. Magisch momentje.
Zaterdag wel op tijd aangekomen voor het eerste optreden in Auditori, en zelfs buiten nog wat dikke jonko gerookt om zo optimaal mogelijk te genieten van Nala Sinephro. Dit was echt een mooie ambient jazz set, waarbij de nadruk vooral op de synths en de rest van haar band lag. Had van mij nog langer gemogen zodat ze nog meer nummers op de harp kon spelen. Lankum trok mij niet op plaat tijdens het inluisteren, maar live kwamen ze echt tot hun recht, met een soort van mix tussen oudere muziekstijlen (gezien hun gebruik van de fiddle) en het modernere experiment. De praatjes van de bandleden onderling maakten ze ook heel sympathiek en grappig. Dikke tip voor Glastonbury gangers. Voor Wolf Eyes was ik gewaarschuwd dat hun harde noise mogelijk niet iets was voor mijn persoonlijke smaak. Des de verrassend was het dat ik hun rariteitenkabinet van dissonante geluiden wel leuk vond, maar na de eerst helft kreeg ik toch de knaldrang om naar buiten te gaan. 2.5 sets achter elkaar in Auditori voelde als genoeg, dus vertrokken toen ze net allerlei horrorvocalen begonnen toe te voegen.
Eenmaal buiten was er een hoop wind en je kon merken dat het later zou gaan regenen. Wat een raar schouwspel gaf lopend over het terrein, gezien ik dit nog nooit eerder had meegemaakt op Primavera. Gelukkig waren wij goed genoeg voorbereid. Om half negen kwamen we aan bij Mordor; 070 Shake had tegen die tijd al moeten eindigen, maar ze bleef maar mompelen over de autotune met o.a. een uitspannen versie van die Fred again.. track waar ze de vocalen voor doet en met continu een super luide bass op de achtergrond. Kwam echt super hallucinant over, ging nergens over. PJ Harvey zag ik nooit eerder en haar intro was een minutenlange drone waarbij ik meteen al doorkreeg dat dit bijzonder zou worden. En dat werd het dus het ook, ik kreeg het gevoel dat ik naar de vrouwelijke versie van Nick Cave zat te kijken. Hield de main stage volledig in haar greep, waarbij ook haar ingetogen nieuwe nummers goed overkwamen. En ja, het geluid was luider gemixed dan tijdens vorige dagen op Mordor, en de regen maakte alles nog spectaculairder. Wat een vakvrouw. Opvallend detail trouwens dat paraplu's waren toegelaten op het festival, die massaal werden opgestoken. Leuk voor iedereen die droog bleef, maar kut voor diegenen die daardoor minder konden zien.
Naderhand Mordor verlaten en dat bleek een dikke fout, omdat er wegens de regen een teringlange rij stond bij de Warehouse waar Phew op dat moment speelde. De Boiler Room rij was ook kansloos lang, en ik zag vijf minuten Eartheater vanaf een spot op Plenitude Stage waar het geluid fucking modderig was. Bizar om uitgerekend op Primavera met zulk kutweer te zitten. Dus toen maar teruggelopen naar Mordor voor het merendeel van Mitski. Ik zag haar huidige show al in februari, maar alles opnieuw beleven was geen straf. Vooral vanwege de zijschermen waardoor je closeups van haar choreografie zag. Er was zeker weinig volk voor zo'n tijdslot op Mordor, maar wat verwachtte je anders gezien de slechte weersomstandigheden. Voor het eerst ook dat ik bliksem meemaakte tijdens een optreden. En hierna viel het gelukkig mee met de natheid, al bleef het wel fris voor de rest van de nacht.
Ik ben nog steeds dik fan van The xx en ik vond Romy's Mid Air plaat wel fijn, dus haar set was van tevoren een no-brainer. Ze kwam met een sterke geremixde versie van The xx's Angels en het was cool dat diezelfde lekkere Ariana Grande mashup uit haar Boiler Room opname langs kwam als een DJ interlude. Daarentegen vond ik het ondanks de leuke liedjes snel eentonig doordat bij iedere drop het volume steeds omhoog schoot in vergeleken met de andere delen van de tracks. En dat gebeurde keer en keer opnieuw, alsof het een trucje was. Wat ook niet hielp is dat mijn hoofd fucking koud voelde dankzij een natte pet en capuchon. Kon nog wel een nieuwe pet scoren bij de merch waardoor ik het langzaam warmer kreeg, maar dat bracht mij niet in een dansbaardere stemming voor haar show. Misschien had ik toch maar op Mordor moeten blijven voor SZA. Wat warms eten hielp gelukkig ook met beter voelen, en ATARASHII GAKKO! beleven vanaf de Cupra trappen was ook goed in mijn humeur omhoog halen. Het was hier veel beter dan een paar weken terug op Head in the Clouds NYC. De nachtsetting, enthousiaster publiek, en de videoscherm closeups maakte het allemaal immersiever. Zelfs vanaf de trappen deden de zittende toeschouwers hard mee; perfect podium voor ze. Ook hier klonk het geluid trouwens luider dan op eerdere dagen. Misschien dat de organisatie het volume omhoog deed vanwege het slechte weer?
Was al grotendeels klaar met Charli XCX vanwege alweer rukke nieuwe muziek, maar hier bewees ze dat ze nog de moeite waard is. Dikke productie, afgeladen vol terrein (Amazon Music barstte uit), geen kutnummers van die laatste plaat, en een setlist die zwaar knalde en het maximale uit haar speeltijd haalde. Dat ze niet meer met haar kont liep te schudden voelde zelfs als een soort artistieke vooruitgang. Betreft twintig minuten vroegtijdig stoppen vond ik niet zo erg, want daardoor was er meer tijd voor Pelada. Ik had ze gemist in 2022 en het bestaat dus uit een boos-klinkende Spaanstalige vrouw met een dude achter de tafels die daar beats overheengooide. Best ridicuul maar er kwam een hele hoop volk af en zorgde voor een leuk feestje.
Teki Latex had ik in voorgaande edities ook gemist, en die deed het misschien wel beter dan DJ Coco vorig jaar. Goeie mix van gegarandeerde bangers, relatieve deep cuts (zoals Girls Night Out van Charli), en foute tracks. En jawel, Don't Stop Believing kwam ook langs als een-na-laatste nummer. Chillen op het nabije strandje tijdens zonsopgang was ook weer leuk, al was het zand daar nog steeds nat en koud van het eerdere kutweer. Petje af voor de aanwezigen die alsnog in het water gingen, meerdere (Britse) dames zelfs topless.
Op de zondag nog wat Ciutat shows gedaan, beginnend met Royel Otis in Sala Apolo. En die maakte de hype waar: twee relaxte Australische matties met de uitstraling dat ze veel van bil gaan, en dat terwijl eentje's gezicht volledig verstopt was achter lange haren. Een soort van Alex Turner & Miles Kane, maar dan niet geforceerd en dom. En ze hadden ook gewoon liedjes die aanstekelijk werkten en waar je goed op kon bewegen. Zelfs hun Murder on the Dance Floor cover wisten ze hun eigen te maken. Ik zie ze best doorgroeien naar de status die Phoenix en Vampire Weekend nu hebben. Afsluiten deden we bij Paral·lel 62 waar ik nog nooit eerder was geweest, en waar vreemd genoeg de balkons waren afgesloten en dus minder mensen naar binnen konden. We zagen het einde van Militarie Gun met een bedenkelijke cover van Blur's Song 2 en die tijdens het laatste nummer voor een dikke pit zorgden. Daarna kwam American Football die ik vooral wou meepikken vanwege de vele memes. Ze deden hun debuutalbum integraal en hadden een hoop visuals van dat ene huis op de albumhoes; apart om een band te zien dat daar hun hele merk om laat draaien. Verder heb ik niets met Midwest Emooooooooooooo, dus aardig om gezien te hebben maar meer ook niet.
En zo eindigde Primavera Sound 2024, helemaal voldaan dat ik naast alle muziek ook veel uit diverse activiteiten in Barcelona wist te krijgen. Want de geneugden in die stad behoren natuurlijk ook tot de redenen om ieder jaar te gaan. Heb nu alvast een heenreis geboekt voor 2025, en zit meteen al af te tellen naar de terugkeer volgend jaar. Hopelijk blijft dit festival zijn kwaliteit hooghouden, want ik zie dit dolgraag als een vaste waarde en een blijvend anker voor gegarandeerd geslaagde muzikale- en vakantiebelevenissen.
Shoutout naar iedereen met wie ik daar optrok en had gemeet!
![[+]](https://wattes.nl/forum/images/collapse_collapsed.png)
