Welk festival/concert ben jij geweest?

[hythloth]

Pink Project @ Muziek Centrum Enschede 

Ik was afgelopen avond beland bij een optreden van deze Nederlandse Pink Floyd tribute band. Ze hebben Erik de Zwart wat wikipedia achtige stukjes tekst laten inspreken over de geschiedenis van de band en daarbij spelen ze in chronologische volgorde een soort greatest hits show, ik kende ongeveer de helft van de nummers. De mensen om mij heen leken zich prima te vermaken, er werd ook goed gespeeld moet ik zeggen, maar er kwamen bij mij gedurende de show drie vragen op. Ga ik ooit muziek Pink Floyd thuis luisteren? Ga ik ooit geld betalen voor een optreden van een coverband? En ga ik ooit een kaartje kopen voor een zitconcert? Antwoorden: nee, nee en nog eens nee*.

*als ik ooit in de, hopelijk verre, toekomst niet meer lang genoeg achter elkaar kan staan ga ik deze nee misschien heroverwegen.

Pink Floyd is toch prima zitmuziek? De keren dat ik Waters en Gilmour zag, stonden er minder mensen dan gewoonlijks.

[meisbaer2]

Mijn vriend zet af en toe wel eens Pink Floyd op tijdens het eten. Ik ben zelf niet zo van muziek uit de jaren zeventig, maar kan dit best goed hebben. Zelf zou ik het niet opzetten.

Op Rock Werchter hadden ze ooit een bekende coverband, the Pink Floyd experience (ik geloof dat ze zo heten), en toen verbaasde ik mij erover dat ik bijna alles kende . Dat was een leuk optreden, al voelt het toch een beetje raar om naar een coverband te kijken op RW.

[Sphinx]

Zitconcerten vind ik vaak een dikke plus. Veel meer aandacht voor de muziek.

[teedeebee]

Gisteren last minute naar het Ear To The Ground festival geweest in de Bijloke in Gent. Gelukkig had mijn compagnon mij verwittigd dat er een nieuwe editie was want ik had dit compleet gemist en na de vorige editie twee jaar geleden hadden we al meteen afgesproken om opnieuw te gaan. Ear To The Ground is een festival dat bezoekers op een laagdrempelige manier kennis laat maken met hedendaagse muziek zonder in te boeten aan kwaliteit. Voor €25 krijg je een hele dag muziek voorgeschoteld, aangevuld met enkele installaties, in misschien wel het mooiste muzikale gebouwencomplex van België.

Verspreid over het muziekcentrum en de rest van de historische site spelen artiesten korte sessies van meestal 20-30min. Door het logische schema en het feit alle artiesten meerdere sessies spelen kan je makkelijk improviseren, eender wat uitkiezen en aan het einde van de avond ook echt het hele programma gezien hebben. Rond 19u was er zelfs drie kwartier geen muziek zodat iedereen de kans had om iets te eten zonder iets te moeten missen van het programma. Combineer dit met een muisstil publiek, de comfortabele infrastructuur (overal zitplekken en topgeluid in elk zaaltje) en uiteraard het muzikale niveau en je hebt al snel de meest ontspannende muziekavond van het jaar. Voor mij zit alles raak bij dit festival en ik vind het dan ook de perfecte context om in aanraking te komen met nieuwe instrumenten en muzikale technieken. Zo leerde ik vorige editie bijvoorbeeld de prachtige Paetzold contrabass recorder kennen, waarna eender welke verwachting meteen aan diggelen werd geslagen toen de muzikante er met een blokje piepschuim tegen begon te krassen.

Muziek dan!
Voltreffers:

• Liaisons: Een straf staaltje muziektheater, bestaande uit een werk uit de jaren tachtig aangevuld nieuw werk. Jenna Vergeynst bracht indrukwekkend harpspel en vocalen die schipperden tussen opera en spoken word. Vervolgens ging ze dan een fijne interactie aan met een performer die afwisselde tussen choreografie, lichtspel, zang en het live manipuleren van de harp met touwen en weefsels. Heel bijzonder!
  
• Shimmer: Marlies Debacker ging hier richting de limiet van wat je uit een piano kan krijgen. Allerlei attributen, inclusief iets wat verdacht veel op een vibrator leek, werden gebruikt voor een percussief en dynamisch stuk.
  
• Diptych: Een compositie van Sarah Davichi die werd uitgevoerd door een violist en een dude die zelf een telescopische versie van een aulos had gebouwd. Zag er nogal oncomfortabel uit om te bespelen maar wel cool om te zien en horen, vooral wanneer hij dan met het frequentiebereik begon te spelen door de lengte van het blaasinstrument te veranderen.
  

Nog gezien, allemaal prima tot goed:
Ingrid Laubrock & Tom Rainey (avant-garde jazz), Thin Peaks (microtonale tuba's), Abacaxi (experimentele rock, niks mis mee maar viel wat uit de toon), TUUM (cymbalen, basdrums en vocalen), La Ruta Natural (live soundtrack bij een kortfilm van Rinus Van de Velde) en Unveiled (kort en luchtig hedendaags klassiek stuk door een dertienkoppig ensemble in de grote zaal)

Misser:
Planetary System: twee mensen die gitaar proberen spelen met plastic zakjes en elastiekjes, gecombineerd met live visuals door een kerel die met zijn veel te trage laptop een aardbol zat rond te draaien op een website waar je satellieten kan volgen. Hier moest dan zogezegd een antikolonialistische boodschap inzitten, tja... te hoog bullshitgehalte voor mij.

In zijn geheel alleszins weer een memorabele avond zo vlakbij de deur, volgende editie ben ik er weer bij!

[jodocus]

Zitconcerten vind ik vaak een dikke plus. Veel meer aandacht voor de muziek.

  
Ik voel me een soort van opgesloten op zo'n stoel en ik kan mijn benen ook niet lekker kwijt. Muziek die zich leent voor een zitconcert hoor ik liever thuis op de bank, als ik er al naar luister.

[hythloth]

YĪN YĪN @ Duo Music Exchange

Super mooi meegenomen dat een Nederlandse band die ik graag wou zien toevallig in Tokyo speelde net toen ik daar was. Optreden was lang van tevoren uitverkocht gebaseerd op een succesvolle recente set op Fuji Rock, maar dankzij ticketjam.jp kon ik last-minute een kaart krijgen voor het equivalent van 45 euro (maar 5 euro bovenop de Japanse kostprijs).

Duo Music Exchange was een chille zaal met 700 capaciteit, middenin het Love Hotel Hill gedeelte van Shibuya. Ik arriveerde pas vlak voor het begon en ging naar binnen voordat ik doorhad dat de garderobe buiten de zaal lag. Gelukkig was er nul tassencontrole en kon ik mijn spullen makkelijk op de grond achterin de zaal plaatsen. Per de ticket was de aanvangstijd om 20:00 uur en het optreden begon ook echt drie minuten later, zonder voorprogramma. Zeker zodat alle lokalen weer bijtijds hun treinen naar huis konden pakken. Overigens waren er wel wat gaijins, maar het merendeel waren Japanners.

Qua etiquette en sfeer was het alles waar ik op had gehoopt. Nul praters, de mensen die wel filmden deden dat op een manier waarbij ze anderen niet stoorden, en een hoop volk dat uit hun dak ging. YĪN YĪN bleek ook live de moeite waard; ze speelden erg strak en het voelde nergens plat of louter bedoeld als feestact. Ze waren overduidelijk dankbaar voor de response en kwamen zelfs met leuke bindteksten, inclusief dat ze les gaven aan de Japanners in de Maastrichtse manier van Nederlands praten. Verder zelfs een goeie invulling aan het debat over culturele appropriatie/appreciatie, sinds hun kimono klederdracht ze duidelijk geen windeieren legt in dat deel van de wereld. Sowieso cool dat ze ook elders in Azië touren; hoeveel andere Nederlandse bands kunnen dat nadoen? Hopelijk krijgen ze nu de verdiende aandacht van andere wereldwijde prestigieuze festivals.



-------------------------

Interpol @ Brooklyn Steel

Was al tijdje op ze uitgekeken, maar vanwege de integrale vertolking van Antics en omdat ik ze nog nooit zag in hun thuisstad, ging ik toch overstag. Wel veel diverse soorten kutpubliek waardoor ik steeds moest verschuiven, en zonder Sam Fogarino op de drums was de vibe toch wat anders. De integrale vertolking van TOTBL in Groningen was beter. Pas bij Not Even Jail voelde het alsof alles muzikaal op zijn plek kwam. Vanaf toen wel genoten, zeker van achter in de zaal waar het geluid echt fucking goed stond en je een fijn overzicht van de lichtshow had. Ik vond de tweede helft zelfs beter dan alles van Antics, mede omdat het niet zo voorspelbaar was en er allerlei sicke deep cuts langskwamen. Ontsteeg uiteindelijk wel het label van een doordeweeks tussendoortje, al denk ik dat ik ze bij een volgende keer pas weer zie mits er een vette comeback plaat wordt uitgebracht.

-------------------------

Parlour Magic @ Pianos

Synthpop bandje uit Manhattan waarbij de zanger opzettelijk klinkt als Alex Turner. Prima groovende muziek voor een zaterdagavond met een espresso martini erbij.  Was met mijn nichtje die bevriend is met ze, en ontmoette daarbij ook een hele hoop meer mensen rondom die groep. Gok dat er in totaal maar 80 man in de zaal waren, maar was gezellige bende.

[hythloth]

Planetary System: twee mensen die gitaar proberen spelen met plastic zakjes en elastiekjes, gecombineerd met live visuals door een kerel die met zijn veel te trage laptop een aardbol zat rond te draaien op een website waar je satellieten kan volgen.

Prachtig, nu wil ik dit juist zien.

[hythloth]

Steel Pulse/IRIEspect @ Brooklyn Bowl

Eerste keer dat ik bij een concertzaal was geweest waar je ook kon bowlen. Steel Pulse kende ik van naam doordat ze dit jaar op Glastonbury stonden en pudpong ze had aanbevolen, en kon toch gratis gaan. Was prima reggaemuziek, voor zover ik acts in dat genre goed kan onderscheiden en beoordelen qua kwaliteit. Voornamelijk was het een goed excuus om aan de Long Islands te zitten. Prima voor een maandagavond in dat opzicht. Veel rastafarians gespot wat het qua publiek wel lachen maakte. Voorprogramma was niet boeiend, hun bandnaam ("I Respect") was het meest memorabele.

[nam-tso]

Immanuel Wilkins Quartet, Rotterdam 

Hele fraaie aftrap van concertjaar 2025 voor mij. Soepeltjes werden er mooie, geïmproviseerde instrumentale versies van Blues Blood uit te toeters en trommels geschud. De avond begon met een semi geïmproviseerd stuk. Halverwege viel een trommel van de drummer Sumbry om. Dit vormde geen enkel opstakel en de 'schade' leverde direct nieuwe kansen en klanken op. Zijn bijdrage viel sowieso op. Allejesus wat kan die gast hard drummen. Naast me zaten gasten van het conservatorium en die sprongen bijna uit hun stoelen van enthousiasme als hij te keer ging. Wilkins was ook schitterend. Atonale passages, of melodieën als watervallen, hij doet het allemaal. Verder was het een mooie en dynamische avond. Fraaie rustige stukken werden afgewisseld met meer schurende passages vol met improvisaties. Top.

Van te voren trouwens nog gegeten bij Yellow River Lanzhou handpulled Noodles. Amai, dat was niet te versmaden. Lanzhou noodles zijn populair over heel China en ik heb deze daar eindeloos vaak gegeten, inclusief in Lanzou. Authentieke smaken daar in Rotterdam. Komt als aanbevolen, en helemaal als je van non de script restaurantjes houdt.

[hythloth]

Van te voren trouwens nog gegeten bij Yellow River Lanzhou handpulled Noodles. Amai, dat was niet te versmaden. Lanzhou noodles zijn populair over heel China en ik heb deze daar eindeloos vaak gegeten, inclusief in Lanzou.

Had je zelf ook daar gewoond in China? Of alleen door rondgereisd? Lanzhou is best wel buiten de gebaande paden.

[hythloth]

Avondje underground hiphop in Brooklyn.

Deuren gingen open om 19:00 uur, waarbij DJ Haram meteen aftrapte met een original beat set. Ik arriveerde om 19:20 uur, waarbij bleek dat ze in het cafegedeelte draaide i.p.v. in de hoofdzaal. Kwam dus niet over, mede vanwege het gereduceerde volume. Ik dacht oorspronkelijk dat de avond maar tot 22:00 uur zou duren, maar ter plekke stonden set times waarop bleek dat het tot na middernacht zou doorgaan. Geen zin om zo lang daar te blijven, dus weer even naar huis gegaan tijdens daaropvolgende acts Rebelmatic en Cavalier & Child Actor. Al kwam ik tijdig terug voor de laatste twee tracks van Cavalier en zijn podiumpersoonlijkheid was grappig genoeg dat ik die eigenlijk gewoon volledig had moeten zien.

Special guest van de avond was Billy Woods die een solo set van drie kwartier deed. Vond het de beste performance die ik tot dusver van hem zag. Hielp dat het aanwezige publiek (80-20 qua man-vrouw ratio, niettemin super divers) erg aandachtig was en de nummers duidelijk kenden, plus dat ik een lekker Long Island drankje van $26 op had. Hoofdact Elucid i.h.k.v. zijn Revelator album was ook prima, al was de spanningsboog minder dan bij Woods. Hij gaf tijd aan twee andere rappers (ene Quelle Chris en SKECH185) die hun ding mochten doen, en die waren niet slecht maar ze haalden de vaart eruit.

Chille tijd alles bij elkaar, best samen te vatten dat ik eerder op de avond lekker casual naast Elucid aan de bar kon staan. In de juiste context zou ik bovenstaande acts zeker nog eens zien.

[thomas9790]

Avondje van Rewire in OOST (een Groningse club die, zoals wel meer plekken in de stad, tijdens ESNS een middelvinger opsteekt naar ESNS).

Was wel aardig, jammer dat Deena Abdelwahed uiteindelijk niet kwam opdagen. Op volgorde dan maar: 
- Red Brut is op plaat veelbelovend, maar ging live nergens heen; wat gekut met cassettes en een mengpaneeltje. Later kwam er ook nog spoken word bij, maar toen had ik mijn heil al bij The Homesick gezocht. 
- Die speelden in het zaaltje Restaurant, waar je een paar weken geleden nog kon aanschuiven voor vegan fine dining (zeer smakelijk, minder lekker voor de portemonnee). Niet een groep die ik typisch bij Rewire vind passen, maar hebben wel een transformatie doorgemaakt van redelijk doorsnee post-punk naar stampende psychedelische pop. Het dak ging er in elk geval af, meer had ik op dat tijdstip ook niet nodig.
- Euh, toen zag ik een ellenlange maar sterke dj set in de 'grote' zaal (groot is een heel relatief begrip), maar omdat er nooit een timetable update is geweest na de afzegging van Abdelwahed weet ik niet wie dat was. Ik gok El Kontessa?
- Nog één keer heen-en-weer gelopen naar Restaurant voor drie seconden van Nicolini, wat genoeg was om weer om te draaien. Hiermee is wel een snelheidsrecord voor het weglopen bij een act verbroken, op OFF 2019 liep ik pas na tien seconden weg bij Lebanon Hanover.
- Hierna ging ik een eierbal halen en werd mijn gezelschap slaperig, dus zijn we afgetaaid. De kenmerkende gele stenen in de Groningse binnenstad waren zo bezaaid met witte snackkartonnetjes dat ik de straat niet kon zien; de rij voor de snackmuur stond minstens tien rijen diep.

[nam-tso]

Van te voren trouwens nog gegeten bij Yellow River Lanzhou handpulled Noodles. Amai, dat was niet te versmaden. Lanzhou noodles zijn populair over heel China en ik heb deze daar eindeloos vaak gegeten, inclusief in Lanzou.

Had je zelf ook daar gewoond in China? Of alleen door rondgereisd? Lanzhou is best wel buiten de gebaande paden.

Niet gewoond, maar wel diverse malen doorheen gereisd. Toen ik in Lanzhou stop hield, was ik op route naar Xinjiang. Als je zo diep China in gaat ben je inderdaad op jezelf aangewezen en kun je weken doorkomen zonder een 'westerling' te zien.

[VDB]

The Libertines @ AB BXL

[kevin]

Afgelopen zaterdag naar het festival Out of the Ordinary (uitverkocht) in Leiden te Nobel geweest. Hiqpy, Maria Iskerot, Phileine (miste 2 bandleden, maar sympathiek), Pip Blom, Tijger Tijger, Wies (kort), Marathon en Ramkot gezien. Nobel is een leuk podium, Al vond ik het 2e podium net iets te laag. Zaal 1 is top met een trap en bovenplaatsen. Marathon en Hiqpy sprongen er muzikaal wat mij betreft uit. Pip blom mist m.i. een drummer en is nu wat meer elektro. Optreden van Phileine was ook wel fijn. Ze durfden een liedje te spelen die ze dezelfde ochtend hadden gemaakt. Marathon toch wel wat Tramhaus associaties. Festival is een aanrader. Laagdrempelig.

[nam-tso]

(A)tonale en onbestemde orgeldrones tijdens Echonance #3

Orgelpark, afgelopen weekend. Ook dit jaar had Echonance een programma samengesteld met uitdagende oude en nieuwe avant-garde. Ik wil twee concerten benoemen die ik bijwoonde.

Te beginnen met Arnold Dreyblatt op de openingsdag. Dreyblatt heeft gestudeerd onder La Monte Young en Pauline Oliveros: kom daar maar eens om, dergelijke referenties. Maar goed. Speciaal voor Echonance heeft hij een stuk gecomponeerd specifiek voor het Orgelpark; 'Descendants, Music for Four Pipe Organs in One Space'. Hierin gaan de klanken van 4 orgels de dialoog met elkaar aan. De akoestiek van het Orgelpark is natuurlijk fantastisch. En de ruimte an sich functioneert eigenlijk als een 5e component, en werd dan ook als zodanig benoemt door Dreyblatt in zijn inleidende praatje (en in de titel van het werk). Wat volgde: een klein uur orgeldrone, maar dan net wat anders. In zijn inleiding had hij het over een specifiek soort tuning die hij had toegepast en die hij "just in tune" noemde. Toen de muziek begon te klinken hoorde je de orgels grommen, zuchten en piepen. En boven je hoofd hoorde je de overtonen en resonanties zoemen, wringen en kolken. De just in tune tuning zorgde ook echt voor een ander soort tonale resonanties: het ging regelmatig richting het atonale klankenspectrum. Dat hoor je niet vaak op deze manier. Kortom, supergoede, abstracte en spannende drone. Toegegeven, het was gortdroog en nogal theoretisch. Maar persoonlijk deerde me dat niet. Ik vond het erg vet.

Het andere werk dat ik wil noemen was het sluitstuk van het festival: een muziekstuk van Robert Ashley dat 'Automatic Writing' heet. Inspiratiebron voor dit werk is Gilles de la Tourette. Ashley (die een aantal jaar geleden overleed) had een milde vorm hiervan en had het idee opgevat om dit te gaan gebruiken voor muzikale doeleinden. Hiervoor heeft hij zichzelf opgenomen en na 5 jaar sleutelen aan het werk had hij iets bijzonders wat buiten het meeste muziekale idioom beweegt. Je hoort Ashley ongeremd klikken, mompelen, prevelen en sputteren terwijl op de achtergrond een een hallucinant klanklandschap van een soort ambient-musique-concrete-hybride klinkt.
Object Collection heeft nu juist dit stuk geschikt gemaakt om live uit te voeren. Enkel het thuis luisteren van dit Automatic Writing is al vervreemdend maar live gaat het nog verder down the rabit hole en krijgt het een Lynchiaanse karakter.
Midden op een klein podium zit een vrouw met een zwarte zonnebril gekleed in het zwart in een zetel opgelicht door groen licht. Zij vertolk de rol van Ashley. Tijdens heel het optreden zit ze als verstijfd terwijl ze tamelijk onnavolgbaar, fluisterend haar tekst prevelt. Wel duidelijk zichtbaar is haar ademhaling en haar worsteling met de onophoudelijke woordenstroom. Links van haar zit een gozer op een klein orgeltje bijna onaflatend onbestemde, maar melancholische melodieën te spelen. Recht van haar zit een vrouw die het geprevel van Ashley omzet in een soort ASMR gefluister, deels Duits (speciaal voor dit stuk, het origineel is Frans) en deels Engels (dacht ik te horen). Deze tekstuele spiegelingen zijn wel verstaanbaar: je hoort 'gekweld gescheld'. Op de achtergrond spelen er ondertussen onbestemde elektro akoestische klanken. Op de schermen naast de centrale figuur zie je vage beelden en close ups van de mond van een van de spreeksters. En dit tafereel verandert weinig gedurende het optreden. De muziek heeft geen begin, en heeft geen einde. Het 'is'. Het voelt allemaal behoorlijk diffuus, beklemmend en heel intiem. Alsof je naast die centrale persoon zit in een klein appartementje in een dubieuze achterbuurt. Ze heeft geen enkele remming of schaamte terwijl de woorden blijven komen. Heel bijzonder om dit zo te zien. Het is optreden voelde als een mengvorm tussen performance art en een concert. Voor het feit dat er in zekere zin zo weinig gebeurde op het podium was het een sterk innemend optreden. Deze cult-klassieker uit 1979 klinkt dus nog steeds fascinerend, bizar, fris en indrukwekkend. Very nice.

[nam-tso]

Monument 0.10: The Living Monument, Eszter Salamon & Carte Blanche, Théâtre National Wallonie-Bruxelles

Een paar dagen geleden bezocht ik Monument 0.10. Dit is een dansvoorstelling met speciaal daarvoor gecomponeerde muziek van Carmen Villain. Een tijdje terug had ik al eens gepost over deze muziek (Carmen Villain - Music from The Living Monument). Het viel me toen op dat ik tamelijk mystieke en ruimtelijke associaties kreeg bij het luisteren. In Brussel werd het werk opgevoerd en ik was benieuwd hoe haar muziek zou klinken in de orginele context. Dus ik ben gaan kijken.

Ik voel me vaak aangetrokken tot verstilling. De rust en ruimte die het schept maar ook hoe intimiderend en oncomfortabel dit kan worden ervaren.
In de voorstelling Monument 0.10 zie je nauwelijks beweging. Niet dat het podium leeg is; er staan wel 15 personen op het podium. Maar ogenschijnlijk gebeurt er bijna niets. Wat is er dan wel te zien: een tergend langzame dans op de muziek van Carmen Villain. Niks geen kinetische energie en hoge dynamiek in dans of stuiterende muziek, maar verstilling en mystiek. Ultra-traag tekken er monochrome scènes op het podium aan je voorbij. De bedwelmende muziek van Villain hangt ondertussen als een ether in de lucht. Subtiel maar sturend en dominant.
De voorstelling heeft geen duidelijke verhaallijn. Kleuren, bijna geheel monochroom uitgevoerd, duiden het verschil tussen de scènes. Te beginnen in een bijna ondoordringbare duisternis met de openingscene zwart. Er staan meer dan een dozijn dansers op het podium, gekleed in prachtige, geheel zwarte kostuums en gelaatssmaskers in een geheel zwart decor. Het licht is zo sterk gedempt dat je nauwelijks het onderscheid kan maken tussen de spelers en de achtergrond. Op glaciaal tempo ontvouwt zich de dans. Langzaam vertaaid en verdicht de tijd. Er lijkt bijna niets te gebeuren, zo langzaam wordt er bewogen. Pas als je wat langer een persoon volgt en daarna weer naar een ander kijkt blijkt er een kleine transformatie zichtbaar. Als op het einde van de scène zwart, de vloer 'open splitst' en daaronder een blauw zich openbaart ziet dat er echt heel fraai uit. Langzaam verkleurt het schouwspel van zwart naar blauw.
Inmiddels valt op hoe fraai alles eruit ziet: het eenkleurige decors en de bijpassende kostuums. Ook het licht is bijzonder verfijnd. De combinatie van het kleurgebruik, licht, dans en de muziek heeft een mystieke uitwerking op mij. Het is heel ongrijpbaar wat je ziet, abstract maar ook aards. Het grijpt terug op eeuwe oude rituelen maar is tegelijkertijd ook futuristisch. Bij sommige kleuren krijg je welhaast dystopische gevoelens; zoals bij oranje. Het lijkt wel of je kijkt naar het ontvouwen van een artistieke science fiction scène met vreemde figuren in raadselachtige pakken. Samen staan ze naar een onheilspellend object aan de horizon te kijken wat langzaam uit de duisternis opdoemd.
Na meer dan 2 uur kleuren komen we aan bij kristalwit. Het is weer absoluut donker. Als een nachte sneeuwbui komen de dansers het podium op geschuifeld. Het tafereel is zo donker dat je hun nauwelijks kunt waarnemen. Als het licht langzaam is aangesterkt openbaren de spelers zich weer. Het lijken wel sneeuwkristallen met hun geborduurde kleding en kante maskers. Werkelijk prachtig. Deze scène loopt traag over naar het slot multicolor. Het licht wordt langzaam intenser en warmer. Tot op het punt dat de dansers hun kostuums uitdoen. Het lijkt wel of ze uit hun ijzige traagheid ontdooien terwijl ze hun maskers en bandages afdoen. Ze beginnen ook weer enigszins normaal te bewegen: het voelt als ontwaken of een bevrijding. Intussen word ook Villain's muziek warmer. Indrukwekkend.
De verstilling en vertraging werd een aantal bezoekers ondertussen toch te veel, te beklemmend of te saai en ze vertrokken vroegtijdig. Ik werd daarintegen er helemaal in opgeslokt.
Echt bijzonder fraai hoe alles in dit werk samengrijpt. Subtiel, gedempt licht, mystieke figuren, mysterieuze dansen en natuurlijk de prachtige muziek. Deze muziek heeft zich met deze voorstelling nog wat dieper in mij genesteld.
Ik heb er bijzonder van genoten.

[nam-tso]

Even wat spammen over een paar concertjes van de afgelopen dagen:

Moor Mother met Lonnie Holley. Op zijn best waren hier de vonken die tussen de breinen van MM en LH zichtbaar. Heel vet. Er werd veel (alles) geïmproviseerd. Soms had er wel net ietsjes eerder richting of sturing gegeven mogen worden. LH had een duidelijk muzikale en thematische impact op MM: ze was voor haar doen mild en compassievol. Wat LH uit zichzelf is natuurlijk. "Tonight is about what talent and skills can do" aldus LH: en zo was het, en ook integer en krachtig. 

Ook nog gezien;

Circuit des Yeux. Helaas zonder band. Maar mèt haar stem en met louter nieuw werk. Dat klonk als een nieuwe richting, minder gitaar en meer elektronisch. Wel, met een dunne duistere en mysterieuze ondertoon. Ze begint ook wat uit haar schulp te kruipen en danste op haar muziek. Mooi hoor. 

Alan Sparhawk had vorig jaar natuurlijk een rete spannende plaat gemaakt die evenveel aantrekt als afstoot. Ook hij speelde zonder 'band'. Maar met een zware emotionele gravitas. Er was natuurlijk wel een band. Zijn zoon speelt deze tour de bas. En natuurlijk, het gapende gat in het midden van het podium blijft de Low liefhebber in de ogen priemen. De muziek was een combinatie van White Roses, on-uitgebrachte nummers en werk van Low. Wat een een optreden zeg: diep menselijk. Het ging voor mij verder dan de muziek. Ik zag een man die antwoorden probeert te vinden in tijden van een existentiële vraagstukken. Want wat moet je doen als je geliefde je ontvalt? Dat is natuurlijk al een drama. Maar in zijn geval was zijn metgezel ook zijn creatieve partner en hun werk samen een manier om hun gezin te onderhouden. Je moet dus verder, maar hoe in godesnaam? Over muziek nadenken en zijn eigen zangstem horen is denken aan Mimi. Wat ik zag was een man die daar mee worstelt en op zoek is naar antwoorden, sturing en zingeving. Maar niet gevat in expliciete teksten en/of melodramatische melodieën. Hij staat, zingt en danst daar alleen, op zijn manier, naakt, en kwam juist daarmee dichtbij. Die autotune is alleen een manier om zijn eigen stem, verwarring en verdriet te maskeren, om het dragelijk te houden. Ik zag Alan als een bezetene rond stuiteren op het podium op muziek die qua klank niet verder weg van Low had kunnen liggen. Hij lijkt pretoogjes te hebben als hij aan de rand van het podium staat. Daar stond ik, helemaal vooraan, en zo hoorde zijn stem voordat deze door de vocoder tot iets onmenselijks werd gemangeld. Deze momenten voelde als glimpsen achter het doek. Als hij in het tweede deel van het concert, uitgeklede liedjes speelt, zonder autotune maar zelf ook op gitaar, zet hij bijna letterlijk het masker af. Als hij teksten als “Heaven/ It’s a lonely place if you’re alone/ I wanna be there with the people that I love,” zingt gaan de haren overeind. Het is kaal en kwetsbaar en zo zullen nog meer momenten volgen. Ik kijk nog eens naar het centrale gat op het podium en zijn zoon die geconcentreerd staat te spelen. In zekere zin is dit dus nog steeds een Low optreden, Mimi is overal, alleen niet meer hier en op het podium. Was alles goed, dat niet per se. Al helemaal in vergelijking met toppen geschoren door Low. Maar geloofde ik de hem, was het echt en eerlijk wat ik zag? 100%, en wellicht nog het meest dankzij die digitale distortion van zijn gevoelens in het begin. De verbinding van zijn gevoelsleven en de muziek leek mij erg direct. Het gevoel dat mij tijdens dit optreden bekroop, de compassie en begrip voor de manier hoe hij dit probeert, is sterk en dat maakte het tot een indrukwekkend en memorabel optreden. 

Hm, nu is dit een toch een wat langer stukje geworden. Wellicht omdat ik voel, dat je dit optreden van Sparhawk, met die muziek van White Roses makkelijk kan afmaken, beschimpen of onluisterbaar noemen. Dat zou ik onterecht vinden.

Afsluitend, nog een beetje graz-leaks: net voor het optreden van Moor Mother met Lonnie Holley hoorde ik een technician zeggen dat ze dit jaar gaan spelen op Le Guess Who. Nu weet ik niet wie z'n technicien dat was, want daarvoor heb ik te weinig van dit gesprek opgevangen. Een van de twee of allebij, want er zijn meerdere momenten in het tourschema van beide die ze deln. Maar mijn gok is in ieder geval LH.

[JorisR]

Sharon van Etten & The Attachment Theory - zoals 't tegenwoordig heet - in Paradiso. Sterk wisselvallig en zeker de eerste helft slecht geluid, ik stond iets meer achter en midden. Sharon heeft bepaald geen piepstemmetje, maar basstonen drukten haar stem achterin de mix soms totaal weg. Oude hits Seventeen en Everytime The Sun Comes Up klonken wat afgeraffeld, rustige nieuwe nummers aan het slot (I Want You Here, Fading Beauty) wel weer heel mooi. Een zesje.

[hythloth]

Sterk wisselvallig en zeker de eerste helft slecht geluid, ik stond iets meer achter en midden. Sharon heeft bepaald geen piepstemmetje, maar basstonen drukten haar stem achterin de mix soms totaal weg.

Weer zo'n geval van een act die niet luisterde naar de Paradiso geluidscrew?

Gisteren voor het eerst naar National Sawdust in Williamsburg geweest; een non-profit cultureel centrum met een mooie kleine zaal. Eerste act was NOMON waar ik al eens eerder over schreef. Prima voorprogramma wat uiteindelijk beter bleek dan de hoofdact. Dat was ene Du Yun, een Shanghaise multidisciplinaire muzikant die in 2017 de Pulitzer muziekprijs had gewonnen, en die samen met haar band OK Miss optrad. Ik verwachte een amalgaam van genres en dat was het ook, maar niet op de goeie manier. Want ieder nummer werd begeleidt door filmpjes of Powerpoint slides met vocalen vanaf de laptop, die regelrecht uit CCP overheidspropaganda hadden kunnen komen. Eerst wat Chineze folkliedjes uit diverse prefectures, daarna meer experimenteel geluid dat naar rock of jazz hing, maar allemaal net zo cringe gebracht. Duurde uiteindelijk ook maar drie kwartier, en met zo'n lengte voelde het eerder alsof je bij een universiteitscollege aanwezig was dan bij een optreden. Gelukkig dat het gratis was, want wat een genante vertoning.

[JorisR]

Sterk wisselvallig en zeker de eerste helft slecht geluid, ik stond iets meer achter en midden. Sharon heeft bepaald geen piepstemmetje, maar basstonen drukten haar stem achterin de mix soms totaal weg.

Weer zo'n geval van een act die niet luisterde naar de Paradiso geluidscrew?

Dat weet je nooit helemaal zeker natuurlijk, zou kunnen, maar de ingetogen momenten klonken wel prima.

[MattieGelatti]

Afgelopen week Elevate Festival bezocht in, jawel, Graz. Allereerst: wat een superfijne stad. Oké, vanaf het station heb je de meest lelijke aanlooproute naar het centrum die meer aan gure delen van Berlin Wedding deed denken, maar vanaf daarna was het genieten. Er zijn behoorlijk veel expositieruimtes, goede café’s, eettentjes en goede musea voor een stad van zo’n 300.000 mensen. Zo was een bezoekje Kunsthaus Graz, met een van de betere exposities die ik in de laatste jaren bezocht, heel mooi meegenomen naast het festival zelf. We begonnen het festival op de donderdag (de woensdag zagen we enkel nog tien minuten van een performance voor het eindigde) met een guided tour waarbij hologrammen geprojecteerd waren in een stelsel van grotten. De kunstenaar was er zelf ook bij om toelichting bij alle hologrammen te geven, waarvan het geheel was gebaseerd op Dante’s Inferno. Data Inferno, met alle schandalen rondom data. Waarbij de hologrammen vormgegeven werden met behulp van AI aangestuurd door die schandaaldata. Gewoon erg goed samengaan van locatie x programma. Nadien gingen we in een lift naar boven waar Suzanne Ciani aansloot om heel kort iets te vertellen over de geluidsinstallatie die ze voor diezelfde liftreis van zo’n 30 (?) seconden had geschreven. Mooi stukkie liftmuziek in die grot dus. Boven gekomen stonden er drankjes en hapjes klaar en zaten we al snel als bezoekers met Suzanne Ciani en crew aan tafel. Fijne gesprekken gehad over de stad en het festival. Veel beter kun je een festival niet beginnen, de sfeer was heel gemoedelijk en open en zo vingen we meteen wat tips op voor eettentjes in de stad. Ook werd ons bezoek uit NL gewaardeerd merkten we, gezien het grootste gedeelte bezoekers uit de stad zelf komt, leek het. 

Het programma speelde zich over de vijf dagen af in zo’n 10 a 15 locaties totaal, maar wel elke dag heel overzichtelijk in blokken opgedeeld en zo’n 2 a 3 locaties maximaal per dag, waarvan 1 vaak meer op dj sets gericht, die we wat meer geskipt hebben. (Wel goed om te hoeveel lokale artiesten hier tussen de internationale acts de kans krijgen om te spelen). Donderdag begon al fijn met twee shows in het Mausoleum, een prachtige locatie, waarvan er daarna nog meer prachtige locaties volgden. Mooi dat ook de lokale drone artiest op dit festival plek krijgt, naast wat bekendere namen zoals Kali Malone, die de zondag afsloot met Stephen O’Malley samen op het orgel in de Grazer Dom, ik weet niet of ik ooit een show in een nog mooiere kerk ga zien. De locaties: dat maakte het festival zeker wel. Zo was 1 van de andere locaties een club in een berg, dichtbij de Data Inferno installatie. Het hoogtepunt daar was Mopcut ft. Mc Dälek. Verder werd de ruimte goed gebruikt door ook korte live sets (van zo’n 15 minuten) van voornamelijk lokale artiesten voor een langere set van een artiest met meer bekendheid te plaatsen. Publiek om de eerste artiesten heen en daarna verder over het podium, verschillende geluidsopstellingen dus ook. Dat maakt wel dat zo’n avond veel dynamiek krijgt. Helaas was deze zaal wel (en gelukkig de enige) de ruimte die uitnodigde tot praten, wat overigens in de overige locaties bijster weinig was voor een festival. Op deze manier pakte de show van Suzanne Ciani niet heel fijn uit, maar Mopcut de dag erna was dus wel geweldig.

Het hoogtepunt van het festival was voor mij het hele Acousmonium-programma. Een speakerinstallatie waarvan het onderliggende idee werd ontworpen in de jaren zeventig in Parijs. Er werden hier zowel live sets gespeeld als dingen die meer werden afgespeeld en toegewezen aan de speakers. Het beste geluid dat ik ooit hoorde. Met de diffusion techniek konden composers zo verschillende geluiden binnen dit systeem en vanuit hun composities aan verschillende lijnen uit de speakerinstallatie toewijzen. Rondcirkelen, dingen tegen elkaar in laten stuiteren. Dit werkte bijvoorbeeld erg goed bij Mark Fell x Rian Treanor. Ook de set van KMRU was hier erg sterk. Dan waren er nog wat hele korte sets, zoals een nummer van Katharina Gyvrun, die overigens ook op Rewire speelt met een a/v show. Mooie ontdekking zo binnen dit totaalprogramma. Deze hypermoderne speakerinstallatie hadden ze neergezet tegen de schilderijen van de Minoritensaal, met zo’n 400 stoelen. Een prachtige locatie voor dit programma. Het festival bleek gewoon goed opgedeeld in blokken, veel focus qua programma waardoor er ook nauwelijks heen en weer gelopen wordt, dat idee ontbrak sowieso volledig in je hoofd omdat er nauwelijks iets tegelijk geprogrammeerd staat. Zo rol je toch heel anders een festival door. Dan keken we op de zaterdag nog kort bij het Rave programma waar ze zeker 3500 bezoekers op de been kregen. Voor ons niet helemaal de rauwe locatie waar we graag Takkak Takkak hadden willen zien, dus toch maar wat meer nachrust gepakt om de volgende dag de stad nog te kunnen beleven. Wel bijzonder hoeveel kaarten ze op dat ene nachtprogramma hebben weten te verkopen tov de andere, meer intieme locaties. Al met al houd ik deze op de lijst om ooit nog eens weer te bezoeken, zeker als het nog iets gewaagder geprogrammeerd wordt hier en daar.

[hythloth]

Sick hoor, bedankt voor het delen.

[thomas9790]

Gaat voorzichtig op de lijst voor 2026, goed verslag hoor! Hebben jullie Eli Keszler toevallig ook nog gezien?

Klinkt compleet #teamslowfestival proof: amper clashes, genoeg tijd om de stad te verkennen, niet zo gehaast.

[hythloth]

Paar uurtjes stoom afgeblazen op de dansvloer met bezoek uit Montreal.

Eerst een uurtje Vini Vici dat online geadverteerd stond als psytrance, maar in de praktijk minder BPM had en een hoop kazige edits van bekende tracks als Sandstorm, Meet Me at the Love Parade, en zelfs van P!nk en Dido. Alsnog lekker op gegaan.

Vervolgens een uurtje Reinier Zonneveld met standaard hard techno, wat in dat moment goed binnenkwam. Leuk om weer eens bij een Nederlandse DJ te staan.

Niet tot het einde gebleven, maar boeiend. Voor herhaling vatbaar.