Welk festival/concert ben jij geweest?

[ijskolibrietje]

Big Thief in de Oosterpoort, erg nice om eindelijk weer eens een concert van formaat in Groningen te zien.

[thomas9790]

Ja. Mensen hielden zelfs tijdens het voorprogramma hun bek, prima setlist ook. Ik heb zitten slapen, want heb nooit gedacht dat die zonder moeite 2000 kaarten zouden verkopen in Groningen.

[Max]

Ja. Ik vond het ook een erg sterk optreden. Voor het uitverkopen: Big Thief heeft natuurlijk veel jaarlijstjes van afgelopen jaar gehaald en dat 'Not op BKS met tekst-vergeet-moment' heeft vrij veel aandacht gekregen bij de muziekmedia geloof ik.

[nam-tso]

Gisteren in Antwerpen; Portrayal of Guilt in Kavka

Niet echt memorabel voor de muziek, die was nogal simpel, maar om een deel van het publiek. Geen geouwehoer ofzo. Maar ik heb zelden een zo’n stel halvegare zien moshen.

Dat je windmiles op elkaar doet vind ik allemaal prima, maar laat het deel van het publiek dat daar geen trek in heeft buiten je oefeningetjes. Op een gegeven ogenblik sperde heel het publiek tot ze tegen de wanden op werden gedrukt. En toen ging er één half karate-trappend lopen roundhousen langs de binnenzijde van de kom (van het publiek). Tot er eentje uit het publiek die gast terugduwde naar de min of meer lege centrale ruimte, met gevaar voor een paar losse tanden wel te verstaan. Ik geloof niet dat er veel waardering was voor zijn moshwerk, buiten zijn vriendenclubje om dan. De muziek was nou ook niet dermate intenst dat die energie er perse uit moest leek me.

Het bleek dus eerder een ‘interessante’ culturele onderneming gisteren, dan een avondje goede muziek.

[Loov]

Hahaha ja die hardcore punk mosh is wel heftig tegenwoordig. Ik ken het alleen van filmpjes. Ziet er gevaarlijk uit. Gelukkig zie ik Portrayal of Guilt over half uurtje. Even kijken of ik nog wat oude Roadburners hun gebit er uit kan karate trappen.

[Timothy's Monster]

In het verleden vaak genoeg van die mislukte kungfu kneuzen knockout geslagen in de pits bij Ieper fest en andere vergelijkbare straight edge hardcore events. Levensgevaarlijk met hun uitgemergelde bottenlichamen windmillen langs publiek die daar geen erg in heeft.

[nam-tso]

Hahaha ja die hardcore punk mosh is wel heftig tegenwoordig. Ik ken het alleen van filmpjes. Ziet er gevaarlijk uit. Gelukkig zie ik Portrayal of Guilt over half uurtje. Even kijken of ik nog wat oude Roadburners hun gebit er uit kan karate trappen.

 
Haha, succes met tandjes tuffen!

[eloelo]

Nu snap ik sowieso niks van dat hele hardcore genre. Laatst eens bij zo'n show geweest maar eh, al die bands klinken toch hetzelfde?

[Timothy's Monster]

Dat geldt voor heel veel mensen die (nog) niet bekend zijn met een bepaald genre. Dat heb ik bij rap/hiphop en andere mensen weer bij techno en aanverwanten.
Hardcore heeft wel vaak redelijk eenvoudige maten qua drums en bass. Toch zijn er echt wel grote verschillen. Luister maar eens naar Angel Crew, Integrity, Ringworm, Slapshot, Shelter, Congress, Shai Hulud, Strife. De enige overeenkomst is de zang wellicht.
Zelfs in onze regio met Born From Pain, Backfire, Feeding The Fire, Right Direction en nog meer is er best veel variatie. Al ben ik misschien gekleurd, omdat ik bij een aantal van deze bands heb gedrumd.

[Uplift]

Alva Noto - Xerox Selected

Teleurstellend. Van Alva Noto verwacht ik meer durf, meer 'oomph' en vooral iets wat meer schuurt dan dit onderhoudende anderhalf uurtje (inclusief een uitgerekte toegift met daarin o.a. een semi-geslaagde cover van 'A Forest', ook niet 100% kosjer als je het mij vraagt). Het is mooi, maar wanneer zo'n set wordt overtroffen door het gebouw waarin deze plaatsvindt, dan kun je onmogelijk stellen dat de verwachtingen ingelost werden.

Gelukkig blijft Hamburg zowat de tofste stad op aarde.

[metal bouwie]

Ik vind juist heel veel variatie zitten in dit genre. Hatebreed, Born from pain, 37 stabwoundz vind ik geweldige bands. Terwijl ik een Backfire dan weer niks aan vind (sorry Timothy mocht dit één van je bands geweest zijn ;-)).

[Timothy's Monster]

Ik vind juist heel veel variatie zitten in dit genre. Hatebreed, Born from pain, 37 stabwoundz vind ik geweldige bands. Terwijl ik een Backfire dan weer niks aan vind (sorry Timothy mocht dit één van je bands geweest zijn ;-)).

Haha, die juist niet. Bij Born From Pain een paar maanden als invaller tijdens een tour in Duitsland. Toffe gasten zijn dat.

[metal bouwie]

Ik vind juist heel veel variatie zitten in dit genre. Hatebreed, Born from pain, 37 stabwoundz vind ik geweldige bands. Terwijl ik een Backfire dan weer niks aan vind (sorry Timothy mocht dit één van je bands geweest zijn ;-)).

Haha, die juist niet. Bij Born From Pain een paar maanden als invaller tijdens een tour in Duitsland. Toffe gasten zijn dat.

Ik luister nog met regelmaat naar Born from Pain, gave band. Paar maanden geleden speciaal voor naar Scumbash gegaan. Dat werd alleen een grote deceptie. Wat een beschamend slecht geluid was dat. Zo slecht dat ik sommige nummers niet eens herkende. 

Persoonlijk favorietje is wel Crusader met Jan Chris de Koeijer van Gorefest.

[hythloth]

Uitje voor de wederhelft: Sofiane Pamart, een Franse pianist die in zijn thuisland de Accor Arena vol kreeg. Context van dit optreden was een kleine zaal met allemaal tafeltjes waar mensen met de goedkoopste tickets (oftewel, wij) er rondomheen konden staan. Desondanks nog wel goed zicht gehad. Tijdens het optreden zelf bleven mensen grotendeels stil m.u.v. incidenteel gefluister, maar de piano stond niet super luid en je hoorde soms allerlei achtergrondsgeluid van de bar en dergelijk er doorheen komen. Pamart zelf kon wel prima spelen en hij had zeker een ster-uitstraling. Muzikaal was het echter het ene vergelijkbaar klinkende en inwisselbare neoklassieke deuntje na het andere. Dus voor mij kwam het niet verder dan een doordeweeks tussendoortje.

[thomas9790]

Toen ik op mijn vijftiende wat serieuzer naar muziek ging luisteren ontdekte ik al snel Arctic Monkeys. In die tijd hadden ze net de machorock single R U Mine? uitgebracht. Frontman Alex Turner had zich voor de gelegenheid een Amerikaans accent (prima te karakteriseren als 'Elvis from Sheffield') en een dikke vetkuif aangemeten. Na AM verloor ik ze gauw uit het oog.

Ik had ze in elk geval nooit live gezien, het onbegrijpelijke gebrek aan Nederlandse zaalshows sinds 2011 zal daarbij niet hebben geholpen. Enfin, ik luisterde nog wel eens een singletje hier en daar, tot mijn zusje me een aantal maanden terug mee vroeg mee te gaan naar hun tour. Twee keer Ziggo Dome uitverkocht voordat ik mijn warming-up voor het f5'en had voltooid, dus een prima excuus om te Flixbussen in de richting van de Sporthalle in Hamburg.

Ik kom goed nieuws brengen: voor zover ik kon zien ging werkelijk niemand na het concert ontevreden naar huis. Na voorprogramma Inhaler (de band van de zoon van Bono, 'nuff said) werden de apen als goden onthaald, vooral op de rug van hun materiaal tot en met AM.  Ik heb nog nooit zoveel bezeten tienermeisjes gezien als tijdens AM-hitjes 'Snap Out of It', 'Do I Wanna Know' en 'High': krijsen, stampen, springen, pure waanzin. Alleen al in antropologische zin een interessant concert dus.

Het recentere materiaal (stemmige, vrij trage barokpop) werd best enthousiast, maar een stuk terughoudender ontvangen.  Meer dan vijf nummers post-2013 werden dan ook niet gespeeld. De band zit wat dat betreft in een interessante spagaat: de jeugd blijft juist het oude materiaal ontdekken en luisteren, terwijl de band niet van plan lijkt om AM deel 2 te maken.

Ik ben zelf best enthousiast over het lagere tempo, over de Serge Gainsbourg-pastiche van hun laatste twee platen. Ze hebben echt niet opnieuw het wiel uitgevonden, maar hebben de Amerikanisering (Black Sabbathisering, zo u wil, alhoewel dat natuurlijk geen Amerikaanse band is) in elk geval de nek omgedraaid en vervangen door iets volwasseners.

Vooralsnog levert dat voor de populariteit geen zichtbare problemen op: de vijf Duitse shows waren binnen no time uitverkocht. Zolang de focus in de setlist op de oude hitjes blijft, zal hun headlinerpositie waarschijnlijk nicht im Frage komen.

Toch gun ik de band artistiek gezien een langzame transitie naar de schouwburgen van deze wereld. Ik kan het gemakkelijk voor ze uittekenen: 150 euro per stoel, nieuwe platen integraal, strijkkwartetje op het podium, wijn en kaas achteraf. De set-up van de band lijkt daar al volledig klaar voor. De extra percussionist en pianist hebben op het 'oude' materiaal eigenlijk geen hol te doen, terwijl de nieuwe nummers er vanwege de gelaagde arrangementen veel baat bij hebben. Bij een nummer als 'Body Paint' komen die oude en nieuwe werelden best goed samen: misschien is dat toch een manier voor de band om van beide walletjes te eten.

Volgens mij heeft mijn zusje een fantastische tijd gehad en daar was het me vooral om te doen. Mijn ervaring was dubbel: enerzijds een fijne terugblik op mijn tienertijd, anderzijds wegmijmerend bij het nieuwe werk. Dan maakt een wat hol geluid (de zaal is immers een compacte Duitse sporthal uit de jaren zestig) en een setlist die vooral nostalgische waarde heeft misschien minder uit.

Hoe lang dat artistiek gezien houdbaar is, is een volledig andere vraag. Maar juist die vraag is in de muziekindustrie natuurlijk irrelevant mits je genoeg kaarten blijft verkopen.

[nam-tso]

Nduduzo Makhathini & Hamilton de Holanda

Nduduzo op piano en de Holanda met bandolim, ja. Curieuze combinatie maar het leverde een prima concert op. Deels was het al dik in orde om zoveel enthousiasme te zien waarmee de composities werden gebracht. Bijna elk nummer eindigde met knipoog, box of andere loftuitingen naar elkaar. Die twee waren duidelijk meesters van hun instrumenten. En bij elke nieuwe composities draaide de twee klankenwerelden samen tot een mooi geheel. Verrassend, en gewoon prima.

[hythloth]

Avondje Outline, een terugkerende reeks in het Knockdown Center complex dat zich richt op experimentele acts in allerlei genres.

Eerste act was Joe Rainey, over wie ik lage verwachtingen had gebaseerd op alle recente posts hier over zijn sets op Rewire en BRDCST. De combinatie van Inheems Amerikaanse zang en electronica vond ik wel leuk bedacht, maar voor mij bleef het maar een kwartiertje interessant. Opvallend detail was dat de zaal van achteren naar voren vol ging, alsof je in een klaslokaal zat waar niemand dichtbij de docent wou zitten. In een kleinere zaal hierna was het de beurt aan Golin, een Japanse zangeres omsingeld door stroboscopen die per Resident Advisor specialiseert in futuristische pop. Net als Joe Rainey werd dat echter ook allemaal veel van hetzelfde. Merkte nauwelijks variatie tussen haar liedjes.

Het Amerikaanse live debuut van Pan Daijing was de reden dat ik was gekomen, dus ik zorgde dat ik bijtijds vooraan tegen het hek in het midden stond. Wou haar al lang zien gebaseerd op alle superlatieven over haar op dit forum, en ze stelde niet teleur. Was een overgave van een kleine drie kwartier aan heerlijk geluidskabaal, waarbij ik op sommige momenten zelfs aan Tim Hecker moest denken. Super blij ook dat ik vooraan stond om de volle laag te kunnen ervaren. Vervolgens terug naar de kleine zaal voor Meth Math: een Mexicaans duo dat een hybride bracht van, euuh, alles wat hierin staat? Ondanks wat geluidsproblemen bleek dit een aangename ontdekking, met een enthousiast kleurrijk publiek dat er lekker op danste. Zou goed werken op het NTS/Warehouse podium op Primavera.

Jlin hield ik maar tien minuten vol, want niet boeiend en de grote zaal was niet goed genoeg gevuld om er echt een dansbare vibe bij te voelen (krijg je met een regenachtige avond vol met andere mogelijkheden in de stad). Dus vroegtijdig vertrokken en daardoor ook de headliner Matmos gemist, maar gezien de context en mijn persoonlijke staat denk ik niet dat ik er echt veel uit had gehaald. Wel blij dat ik was gegaan!

[Kreuz]

Alva Noto - Xerox Selected

Teleurstellend. Van Alva Noto verwacht ik meer durf, meer 'oomph' en vooral iets wat meer schuurt dan dit onderhoudende anderhalf uurtje (inclusief een uitgerekte toegift met daarin o.a. een semi-geslaagde cover van 'A Forest', ook niet 100% kosjer als je het mij vraagt). Het is mooi, maar wanneer zo'n set wordt overtroffen door het gebouw waarin deze plaatsvindt, dan kun je onmogelijk stellen dat de verwachtingen ingelost werden.

Gelukkig blijft Hamburg zowat de tofste stad op aarde.

Samen met teedeebee richting Bozar getrokken voor dit dus gisteren. Ik moet zeggen dat ik begrijp wat je bedoelt. Zeker de eerste drie kwartier tot een halfuur van het concert was te vrijblijvende ambient - ik had voor aanvang nog teedeebee gezegd een portie idm te verwachten, die kwam niét. S t a r g a z e oogde vooral indrukwekkend en speelde knap, maar ook ik had hogere verwachtingen gezien het oeuvre van Noto. Ik zou zelfs durven zeggen dat de bisronde beter was dan de reguliere show, dat zegt veel.

Na afloop bleken grappig genoeg Koen en z'n vriendin naast ons te zitten en Willie voor ons. What are the chances. Leuk om jullie eens ontmoet te hebben. :')

[Koen]

Alva Noto - Xerox Selected

Teleurstellend. Van Alva Noto verwacht ik meer durf, meer 'oomph' en vooral iets wat meer schuurt dan dit onderhoudende anderhalf uurtje (inclusief een uitgerekte toegift met daarin o.a. een semi-geslaagde cover van 'A Forest', ook niet 100% kosjer als je het mij vraagt). Het is mooi, maar wanneer zo'n set wordt overtroffen door het gebouw waarin deze plaatsvindt, dan kun je onmogelijk stellen dat de verwachtingen ingelost werden.

Gelukkig blijft Hamburg zowat de tofste stad op aarde.

Ik denk dat de nadruk voor deze samenwerking dan ook heeft gelegen op het 'Selected' deel van Xerrox Selected. Er zijn tracks uitgezocht die zich goed lenen om door een orkest te worden uitgevoerd, en ik vind echt dat ze dat bijzonder goed hebben gedaan. In die zin heb je gelijk dat je dan niet de meest schurende, glitchy tracks van de serie te horen krijgt (volgens mij is er in Brussel bijvoorbeeld niets van Xerrox Vol. 1 gespeeld) en ik vond ook dat Alva Noto zelf zijn stempel wat meer had mogen drukken.
In uitvoering en keuzes vond ik het verder echt fucking goed. Ik heb mindere concerten in het dronegestapo-topic geplaatst. Prachtig om te zien dat muzikanten zich naar een totaal ander muziekinstrument aan de overzijde van het podium spoedden om een paar subtiele noten te spelen en daarmee een nummer nog wat natuurgetrouwer af te sluiten. Die mate van aandacht voor detail kun je alleen bij dit soort artiesten verwachten.

Verder leuk om te zien dat de Graz-delegatie zich bij puur toeval op 10 m² had verzameld. Wij waren echter er snel vandoor want we konden na het optreden wel wat cocktails gebruiken.

[hythloth]

Nation of Language/Gustaf @ Brooklyn Steel

Beide bands komen uit Brooklyn dus dit was een dubbele hometown show, echter bleef de zaal tijdens Gustaf half leeg en zat er nauwelijks beweging in het publiek. Dat weerhield de band niet om veel speelplezier uit te stralen vanaf het podium, maar hun art punk muziek deed mij totaal niets. Ben gewoon klaar met het gemiddelde soort "bandje". Nation of Language speelt natuurlijk ook op de vrijdag van Primavera, maar wou ze alvast los checken om mogelijke clashes te vermijden (zul je zien dat er daar uiteindelijk niets leuks tegenover ze staat). De zaal was een stuk voller voor hen, maar ik moest mij echt meerdere malen verplaatsen wegens vervelend praatvolk. Hielp niet dat ze wat onuitgebrachte nummers speelden waar niemand op reageerde. Dat terzijde, is het een leuke jaren 80 synthpop throwback act die mij ook aan CHVRCHES deed denken. Inclusief leuke dansbewegingen van de zanger, en de rest van de kleurrijke band die respectievelijk een doorkijkjurk en een bloemenkapsel hadden. Ze staan naast PS ook nog op BKS, dus aanrader voor jullie blokkenschema's.

[Stefan]

Arctic Monkeys - grotendeels zal dit een kopie zijn van Thomas zijn verhaal. Echter vraag ik me dan juist wel af hoeveel mensen er tevreden naar huis gaan, voornamelijk vanwege de splagaat waarin zowel de band als het publiek zit. Er wordt gegild, er worden filmpjes gemaakt er wordt meegezongen, maar op de AM nummers na is het steeds maar een deel van het publiek. De band zelf was inspiratieloos, nam teveel tijd tussen de nummers, de opbouw van de setlist had zeker zijn gebreken maar vooral het gebrek aan energie van het publiek had zijn weerslag. De show in 2013 op BKS (dat de generale repetitie was voor Glastonbury 2 dagen later zal zeker geholpen hebben) was velen malen beter. De shows de jaren ervoor die ik gezien heb vind ik geen eerlijk vergelijkingsmateriaal. Voor de Glasto gangers ga toch kijken als er niks geniaals tegenover staat, want met dat publiek, een band met meer motivatie en een strijkkwartet zal het vele malen beter zijn dan vandaag. Ik ging er met hoge verwachtingen heen en zit teleurgesteld in de trein. Alex Turner is voor mij nog steeds een van de betere songwriters van de laatste ondertussen 15 jaar, maar waar ik ooit dacht dat hij Nick Cave achterna kon moet ik dat idee toch (voorlopig, hij is pas 37) in de kast stoppen.

[Timothy's Monster]

Net als bij The National en The Strokes zal ik nooit begrijpen waarom zoveel muziekliefhebbers dit tof vinden.

[Uplift]

De kans is wel groot dat ik op Glasto ga kijken hoor. AM circa 2009 was gewoon goed. Het is gewoon een rare band die ik m.n. live altijd saai heb gevonden. En het helpt ook niet dat ik drie keer in mijn leven (een half leven inmiddels) een enorme AM-hype heb meegemaakt: het Peter Crouch-tijdperk, gevolgd door het elke-chick-op-tinder-heeft-een-nummer-uit-'AM'-als-anthem-tijdperk, gevolgd door het TikTok-tijdperk.

OT: Richard Dawson in een volle Barbican (dat is dus 2000 man), ofte een dickmove-waardig optreden van een absolute eindbaas. Hij ziet eruit als een trol die ook zwerver is en spreekt een dialect dat voor niet-Britten best wel lastig volgen is, maar vanavond zag ik bovenal een rasperformer. En dat was voor mij de verrassing. Ik had Dawson behalve met Circle vorig jaar - een optreden verkloot door een zaadgeluid, Boiler Room en ook gewoon Primavera Sound Festival an sich - nog nooit live gezien en was niet voorbereid op dit niveau. Zang en band waren top; hij stond werkelijk de ziel uit zijn lijf te blèren en dat ook nog eens toonvast. 'Time flies when you open with a 40 minute song' was een van de leuke grappen die hij maakte (naast 'The Fool' opdragen aan Charles the Turd, pakweg), maar inderdaad: 'The Hermit' werd integraal gespeeld, als openingssong. Gevolgd door een fucking staande ovatie. In het midden van het concert dus! Gezien hoe retefucking goed zijn trilogie is en hoe fantastisch deze setting was om hem live te zien, voelden 80 minuten aan als veels te kort. Want shit, hoeveel nummers uit '2020' had ik niet live willen zien. Uiteindelijk moeten we het 'Ogre' stellen, een terugkeer naar waar het allemaal begon - niet met zijn carriere, maar wel met de trilogie en vooral zijn doorbraak. Zes nummers in totaal dus, en dat is gewoon nooit genoeg. Dit was immers Sufjan Stevens circa 2015-niveau, én net als Stevens heeft Dawson drie van de tien beste albums gemaakt in een decennium. Althans, volgens mij. Maar goed, langer op zo'n manier zingen en alles ook nog bij elkaar laten passen - gezien de variërende thematiek van zijn platen - is wellicht het onmogelijke vragen. 

Optreden van het jaar tot dusver. Bij momenten kippenvel en krop in de keel. Het is een absoluut schandaal dat er nog geen data zijn op het Europese vasteland.

[Timothy's Monster]

Serieus jaloers. Richard Dawson in de St. Janskluis hier of dan maar in de Muziekgieterij lijkt me pure magie.

[eloelo]

Hier toch wel vet tevreden hoor. Na wat mindere passages vond ik dit echt geniaal. Publiek was ook goed mee waar ik stond en de setlist vond ik juist eindelijk naadloos op elkaar aansluiten. Zat ook veel meer energie in dan vorig jaar.