Rock Werchter 2019

[mattman]

Tof.. ik ben geen "fan" en vooral niet van het laatste album. Maar begin er steeds meer naar uit te kijken naar al die goede verhalen (Paradiso was ook zo geweldig blijkbaar).

Ik heb Merrie Land wel heel vaak beluisterd. Ondergewaardeerde plaat ook. Maar op het podium komen die nummers echt tot leven. Gun To The Head, The Truce Of Twilight, Ninteteen Seventeen. 

"ORDER! ORDER! ORDER!"

[Kreuz]

- vrijdag -

Wat op vrijdag opviel was dat er eigenlijk geen massa was die liep te paraderen met z'n bandshirts, waar dat op donderdag en zondag zeker wel het geval was ondanks dat ik had gedacht dat The Cure en Tool toch ook een soort Radiohead-achtige aanhang gingen hebben. Aangezien ik tot vrij laat had zitten werken, ben ik niet op tijd geraakt om Whispering Sons te gaan zien wat ik toch vrij jammer vond omdat 'Image' zo wel een plaat is die sinds de release is aan me blijven groeien.

Bij binnenkomst dan maar richting Klub C gelopen waar Denzel Curry net ging beginnen. De Amerikaan heb ik sinds 'TA300' wel meer beginnen appreciëren omdat hij eigenlijk wat groot is geworden door 'Ultimate' dat een aantal jaren geleden zo'n meme was en hij eigenlijk vooral werd geportretteerd als een soort screamo-rapper. Curry zelf is natuurlijk veel meer dan dat hoewel hij live eerder, zoals veel rappers tegenwoordig, functioneert als een soort hypeman en vooral het publiek het werk laat doen. Hij opende nochtans furieus met een een-tweetje uit de nieuwe plaat 'Zuu'-'Ricky' dat meteen het publiek aan het bouncen en springen zette. Curry smeet zich volledig en ging als een sneltrein verder; 'Sumo' was een regelrechte mokerslag terwijl hij op 'Switch it up' even het publiek de lyrics liet meedreunen. De set zakte rond het midden wat in maar kende een fraai slot met 'Clout Cobain', 'Speedboat', een cover van XXX's 'Look at me' en natúúrlijk 'Ultimate'.

Nadien heb ik m'n metgezel en z'n vriendin eventjes hun zin gegeven door mee te gaan naar Nothing But Thieves, oftewel Muse-light. In 2017 had ik de band ook al eens gezien toen ze de mainstage mochten openen en eigenlijk is de band sindsdien maar bitter weinig gegroeid waardoor ze weer een vroege middagspot kregen toebedeeld. Toentertijd ging het lekker hard, nu was dat een pak minder. Er werd amper gemosht en als er gemosht werd dan was het allemaal maar vrij sneu om zien. Het is zowaar een meezingband geworden, nu al. 'Trip switch' en 'Soda' scheurden nochtans lekker door terwijl de set traditiegetrouw werd afgesloten met 'Amsterdam'. Het was zo-zo en niet meer dan dat maar wat had ik ook verwacht.

Daarna zijn we gewoon blijven staan voor The 1975 dat op zich wel leuk was maar wederom niet meer dan dat. We kregen een pak nummers uit die laatste plaat, die ik overigens wel oké vind, en een stel hits uit de eerste twee. Wat ik wel opvallend vond was dat er live niet meteen de gigantische stijlbreuken merkbaar waren maar dat alles perfect in elkaar paste. De visuals waren strak, glitchy en minimalistisch en werkten wonderwel ook al speelden ze in het daglicht. Healy leek vermoeid en dronken, iets wat 'm in het begin duidelijk parten speelden maar nadien weg moffelde onder gekkebekkengetrek en de danspasjes nonchalant lijkend uit te voeren. 'Love it if we made it' en 'I always wanna die (sometimes)' werd vet gebracht net zoals oudjes 'Robbers', 'Sex' en 'Chocolate'. 

De vermoeidheid in combinatie met de hitte begon intussen in m'n vel te kruipen en het was ondanks de bijzonder knappe set van Khruangbin zeer moeilijk om er in te komen en me te laten meenemen naar andere oorden door Speer en Lee. 'August twelve' zette nochtans meteen de toon met in de hoofdrol toch wel een zeer sensueel bewegende Lee die iedereen aan het knikkebollen zette. 'Dern kala', 'August 10' en 'Maria También' (die sinds kort ook een dubversie kent die nog psychedelischer is, een voorloper van een dub-herwerking van 'Condo todo el mundo' die op 12 juli verschijnt) briljant en 'Evan finds the thirth room' het orgelpunt. Het laatste nummer heb ik echter aan me voorbij laten gaan om er zeker van te zijn dat ik binnen zou kunnen voor Janelle Monáe.

Ik zocht nog snel eventjes een kraampje uit om wat eten binnen te smokkelen en begaf me naar de Barn, die tot m'n verbazing nog niet tot de nok was gevuld maar waar ik gewoon kon doorlopen en een stekje kon vinden op de voorste tribunes. Janelle Monáe kwam niet veel later op zoals ze in de VS al enkele jaren onthaald wordt, als een echte monarch. Er was geen enkel minder punt in de setlist, alles liep naadloos over in elkaar. Hier en daar werd er een gitaarsolo ingevoerd om de kostuumwissels te overbruggen (waar ik overigens op één van die punten een streep 'Purple rain' in hoorde wat vet was), die waren verder eigenlijk nooit te lang wat soms wel eens het tempo uit de set zou durven halen maar dat was hier absoluut niet het geval. Monáe lijkt naderhand zowat hét symbool van zwarte en vrouwelijke empowerment waar ze dan ook volop voor uitkwam en dat niet alleen in de context van haar nummers zoals 'Screwed', 'Pynk', 'Django Jane' etc. etc. maar ook in haar vrij schaarse bindteksten klonk ze vastberaden maar oh zo positief wat bijzonder aanstekelijk werkte. In het slot vroeg ze nog even aan ons, een Belgisch publiek, om Trump te impeachen (lol) maar misschien belangrijker om te blijven vechten voor de rechten van minderheden, iets wat systematisch en over heel de wereld schijnbaar aan het afbrokkelen is.

Nog steeds in awe verkerend, trok ik terug richting Klub C waar het roze van Monáe plaatsmaakte voor alle kleuren van de regenboog onder de flikkerende glitterbol van Tom Misch. In tegenstelling tot zijn clubshows zat er in deze set meer speling. Misch bracht zijn nummers een pak meer uitgesponnen, liet zijn band ook hun ding doen (zoals de saxofonist of de drummer). 'It runs through me' was meteen een lekkere opener en kreeg meteen een fraaie drumsolo op het einde. 'Disco yes' en 'Movie' waren verder ook nog hoogtepunten in een verder zeer consistente groovy set. Hitjes 'Lost in Paris' en 'South of the river' mochten nadien de discotent dichtdoen.

Vervolgens zijn we iets gaan eten aan de Slope waar Our Last Night stond geprogrammeerd en oh boy wat hebben we gelachen en gecringed. Los van het feit dat die band een nummer als 'Humble' durft te gieten in een screamo versie is op zich al lachwekkend genoeg maar dat de frontman de pretentie heeft om eigenhandig om 'de grootste circlepit die dit podium ooit heeft gezien' vraagt slaat echt alles. Wentworth heeft trouwens noch de stem noch het charisma van een echte posterboy terwijl hij er zich wel eentje waant. Ach, het eten smaakte alleszins lekker.

Nadien richting de mainstage vertrokken voor een leuke spot aan de railing van de geluidstoren. Het eerste halfuur zeer veel last gehad van praters maar dat verbeterde echter wel helemaal tot ze allemaal waren opgekrast en enkel fans of mensen die oprecht geïnteresseerd waren in de band nog bleven staan. The Cure was in absolute bloedvorm. Het leek bovendien deepcuts af te wisselen met hits wat wel leuk was. Zo werden we net voor we de van de zon vaarwel zeiden al vroeg getrakteerd op juweeltjes als 'Lovesong', 'Pictures of you' en 'Fascination street', van die ene verjaardagsplaat. Gitaren met liefdesverdriet klonken nog nooit zo mooi.

Met hier en daar een korte "Thank you" en zonder al te veel poespas, speelde Smith en co de weide plat. Het deed me echt verschillende keren terugdenken aan Radiohead in 2017 dat toen ook al zo magisch was. 'Never enough' werd rondom me flink meegezongen, 'In between days' klonk nog steeds bitterzoet terwijl 'A forest' iedereen heerlijk liet knikkebollen. De Kraai had er zin terwijl hij kenmerkend over het podium liep heen en weer te wiegen dan wel een warme knuffel zocht bij Gallup. Het zijn de kleine momenten die naast de bak vol melodramatische tijdloze nummers tevens voor warmte en liefde zorgen. Net voor de bisronde was 'One hundred years' een laatste zweem leed dat werkelijk verpletterend klonk. Zo goed. In het slot was er nog wat tijd voor wat new wave-klassiekers ookal kregen we eerst 'Lullaby' op ons bord. 'Friday I’m in love' vatte vandaag perfect samen met tot nu toe twee concerten die om in te kaderen waren. 'Close to me' werd lekker meegehumd en 'Boys don't cry' meegekweeld. Dit was werkelijk buiten categorie qua performance en te denken dat ze tijdens zaalshows nog langer spelen doet me al helemaal likkebaarden naar de gedachte ze ooit eens in een zaal te zien (vandaag was immers de eerste keer).

Het was nadien een stormloop richting Robyn waar bij aankomst de vakjes boven de ingang al rood oplichtten. We lieten het niet aan ons hart komen en gingen gewoon op ons gemak op de tribune uitblazen. Het veldje rond het grote scherm stond afgeladen vol en hoewel de eerste tien minuten beeld zonder klank of omgekeerd waren door wat technische storingen was dit ook dit optreden indrukwekkend. Robyn is op het podium zo innemend en charismatisch. Ze is een voorbeeld en een symbool binnen de lgbtq-community en dat kan ik alleen maar toejuichen. Na wat moeite kregen we in de helft van 'Indestructable' nog mee dat het feest echt in gang zette, zowel in als naast de Klub C. Robyn was pure seks op het podium en het was waanzinnig om zien hoe zelfzeker en zichzelf ze was. Ze danste en zong geweldig en vormde de tent om tot een heuse electro-rave ergens in het midden van haar set. Kippenvelmomentje tijdens 'Dancing on my own' wanneer het publiek net na de eerste toon prompt uit zichzelf a capella het refrein uitschalde. Robyn was zichtbaar aangedaan en liet het even inzinken waarna haar band en nadien ook zij het feest verder zetten.

Ten slotte trok ik naar Tool, had na Robyn afscheid genomen van m'n maat die ik in Leuven wel zou weer zien en kon tot bijna aan de balustrade doorlopen. Het veld stond vol Tool-fans wat de ervaring op zich al speciaal maakte en verschilde met eender welke andere band die ik dit weekend heb gezien aan de mainstage. Als niet fervente fan van Tool was het moeilijk om bepaalde nummers te herkennen en te onderscheiden van elkaar maar het klonk gruwelijk. Ik kwam volgens mij aan toen de band 'Part of me' aan het spelen was dat meteen ijzingwekkend klonk. 'Jambi' ging daar voor mijn part zelfs nog iets over. De visuals zagen er geweldig uit en Carey was een monster achter de drums. 'Vicarious' was weerzinwekkend en afsluiter 'Stinkfist' was de apotheose van een buitengewoon fantastische dag Werchter. Met een dikke grimas van blijdschap en voldoening trok ik maar wat graag weer die ellelange weg door richting de bushalte. Wat een dag.

[reaper]

Tof.. ik ben geen "fan" en vooral niet van het laatste album. Maar begin er steeds meer naar uit te kijken naar al die goede verhalen (Paradiso was ook zo geweldig blijkbaar).

Ik heb Merrie Land wel heel vaak beluisterd. Ondergewaardeerde plaat ook. Maar op het podium komen die nummers echt tot leven. Gun To The Head, The Truce Of Twilight, Ninteteen Seventeen. 

"ORDER! ORDER! ORDER!"

ORDER! ORDER! ORDER!

[Rael]

Wie waren er allemaal bij de meet, dan kan het raadje plaatje beginnen. Natuurlijk ken ik er een aantal, maar er waren ook Grazzers aanwezig die ik nog niet heb ontmoet.

Ff wqchten Pud, dr zijn grazzers op Graz die sommige herkennen, maakt
het leuker. Gewoon raden.

Voorste: Customer - Reaper- Flair - Meisbaer
Achter: ?? - Maynjard - Wailer - ?? - Sphinx - ???

Voorste: Customer - Reaper- Flair - Meisbaer
Achter: Jizzlobber - Maynard - Wailer - ?? - Sphinx - Dave

Bijna Hythloth. Bijna.

De laatste aan de rechterkant is unknown aspirant lid.
Hij leest altijd mee en daarom kwam hij op de meet kijken.
Dave is 3e van rechts staand.

Die unknown stranger ben ik. Mijn naam is Rael Imperial Aerosol Kid, U mag mij Rael noemen.

Dat was overigens wel een fijne start op dit forum, zeg. Ik heb mij gisteravond geregistreerd (ik ben pas in de nacht van maandag op dinsdag uit Brussel teruggekomen, en had alleen maar mijn doodouderwetse Nokia bij mij) en een bericht gepost op de zelfde plaats als nu. Nadat ik mijn "Reply" gepost had, kreeg ik meteen een foutmelding dat het Bulletin Board buiten werking was wegens "migratie" (ik neem aan het overbrengen van gegevens van de ene server naar de andere) en onderhoud) Weg Reply, ik heb voor Jan met de korte achternaam zitten schrijven, en, naar nu bleek, ook weg registratiegegevens. Heel fijn allemaal.

Ik heb, denk ik, een heel andere Rock Werchter beleefd dan (de meesten van) jullie. Ik ben so wie so geen typische festivalganger. Een combikaart heb ik alleen maar gekocht, omdat ik Tool en Muse wilde zien, met als prettige bonus The Cure, en te laat was voor de dagkaarten.
Van het ene optreden naar het andere rennen doe ik niet, daar heb ik geen zin in. Ik concentreer mij liever op een paar acts die ik per se wil zien vanaf een voor mij optimale positie. Voor mij betekent dat: bij Main Stage helemaal achterin het voorvak met mijn rug tegen de barrier geleund, in de Barn en Klub C helemaal vooraan tegen de barrier geleund. Als je dat wilt, weet je dat je lang van tevoren je plaats ingenomen moet hebben en daardoor andere dingen zal moeten missen. Soms ook laat ik iets schieten, omdat ik liever onder het genot van een biertje ga zitten nagenieten van een indrukwekkend optreden. Zo heb ik bijvoorbeeld vorig jaar, voor jullie misschien onbegrijpelijk, Nick Cave laten schieten (ik ben so wie so geen fan), omdat ik na het overweldigende concert van Nine Inch Nails zo voldaan was dat ik nergens meer behoefte aan had behalve aan een biertje en een hapje eten.

Al met al heb ik deze Rock Werchter maar weinig optredens gehoord en nog minder gezien, mede door de warmte waar ik slecht tegen kan. Ik ben vooral heel veel bezig geweest met het opzoeken van schaduw en mij zoveel mogelijk gedeisd houden en krachten sparen voor het uren lange verblijf in het voorvak in de avond.

Mijn lijstje heeft een lekker hoog "normie"- gehalte: ik heb alle headliners vanuit het voorvak gezien. Van P1nk kende ik wel een paar nummers, maar niet veel. Nu ik er toch was, wilde ik ze best wel een keer zien. Van Mumford and Sons kende ik, dacht ik, helemaal niets. Dat bleek achteraf wel mee te vallen. Hiernaar ben ik vooral uit nieuwsgierigheid gaan kijken.
Ik vond het ook interessant om te zien hoe verschillend het publiek in het voorvak was al naar gelang de act die optrad.

De acts die ik gezien heb zijn:
Do.: Mogwai, Olafur Arnalds, Richard Ashcroft, P!nk
Vr.: The Cure, Tool
Za.: Mumford and Sons
Zo.: Balthazar (noodgedwongen), Greta Van Fleet (wat een aanfluiting, dat geluid), Muse

Over een paar dagen, als ik wat meer tijd heb, zal ik nog een verslag schrijven van mijn Rock Werchter 2019. Voor nu laat ik het hier bij. En nu maar hopen dat het posten nu wel lukt.

[Rael]

Ff wqchten Pud, dr zijn grazzers op Graz die sommige herkennen, maakt
het leuker. Gewoon raden.

Voorste: Customer - Reaper- Flair - Meisbaer
Achter: ?? - Maynjard - Wailer - ?? - Sphinx - ???

Voorste: Customer - Reaper- Flair - Meisbaer
Achter: Jizzlobber - Maynard - Wailer - ?? - Sphinx - Dave

Bijna Hythloth. Bijna.

De laatste aan de rechterkant is unknown aspirant lid.
Hij leest altijd mee en daarom kwam hij op de meet kijken.
Dave is 3e van rechts staand.

Die unknown stranger ben ik. Mijn naam is Rael Imperial Aerosol Kid, U mag mij Rael noemen.

Dat was overigens wel een fijne start op dit forum, zeg. Ik heb mij gisteravond geregistreerd (ik ben pas in de nacht van maandag op dinsdag uit Brussel teruggekomen, en had alleen maar mijn doodouderwetse Nokia bij mij) en een bericht gepost op de zelfde plaats als nu. Nadat ik mijn "Reply" gepost had, kreeg ik meteen een foutmelding dat het Bulletin Board buiten werking was wegens "migratie" (ik neem aan het overbrengen van gegevens van de ene server naar de andere) en onderhoud) Weg Reply, ik heb voor Jan met de korte achternaam zitten schrijven, en, naar nu bleek, ook weg registratiegegevens. Heel fijn allemaal.

Ik heb, denk ik, een heel andere Rock Werchter beleefd dan (de meesten van) jullie. Ik ben so wie so geen typische festivalganger. Een combikaart heb ik alleen maar gekocht, omdat ik Tool en Muse wilde zien, met als prettige bonus The Cure, en te laat was voor de dagkaarten.
Van het ene optreden naar het andere rennen doe ik niet, daar heb ik geen zin in. Ik concentreer mij liever op een paar acts die ik per se wil zien vanaf een voor mij optimale positie. Voor mij betekent dat: bij Main Stage helemaal achterin het voorvak met mijn rug tegen de barrier geleund, in de Barn en Klub C helemaal vooraan tegen de barrier geleund. Als je dat wilt, weet je dat je lang van tevoren je plaats ingenomen moet hebben en daardoor andere dingen zal moeten missen. Soms ook laat ik iets schieten, omdat ik liever onder het genot van een biertje ga zitten nagenieten van een indrukwekkend optreden. Zo heb ik bijvoorbeeld vorig jaar, voor jullie misschien onbegrijpelijk, Nick Cave laten schieten (ik ben so wie so geen fan), omdat ik na het overweldigende concert van Nine Inch Nails zo voldaan was dat ik nergens meer behoefte aan had behalve aan een biertje en een hapje eten.

Al met al heb ik deze Rock Werchter maar weinig optredens gehoord en nog minder gezien, mede door de warmte waar ik slecht tegen kan. Ik ben vooral heel veel bezig geweest met het opzoeken van schaduw en mij zoveel mogelijk gedeisd houden en krachten sparen voor het uren lange verblijf in het voorvak in de avond.

Mijn lijstje heeft een lekker hoog "normie"- gehalte: ik heb alle headliners vanuit het voorvak gezien. Van P1nk kende ik wel een paar nummers, maar niet veel. Nu ik er toch was, wilde ik ze best wel een keer zien. Van Mumford and Sons kende ik, dacht ik, helemaal niets. Dat bleek achteraf wel mee te vallen. Hiernaar ben ik vooral uit nieuwsgierigheid gaan kijken.
Ik vond het ook interessant om te zien hoe verschillend het publiek in het voorvak was al naar gelang de act die optrad.

De acts die ik gezien heb zijn:
Do.: Mogwai, Olafur Arnalds, Richard Ashcroft, P!nk
Vr.: The Cure, Tool
Za.: Mumford and Sons
Zo.: Balthazar (noodgedwongen), Greta Van Fleet (wat een aanfluiting, dat geluid), Muse

Over een paar dagen, als ik wat meer tijd heb, zal ik nog een verslag schrijven van mijn Rock Werchter 2019. Voor nu laat ik het hier bij. En nu maar hopen dat het posten nu wel lukt.

Ik zie, dat ik er eentje vergeten ben.
De donderdag moet zijn: Mogwai, Olafur Arnalds, Richard Ashcroft, Charlotte Gainsbourg, P!nk

[Roger]

Zo, 26 optredens gezien afgelopen weekend gecombineerd met een goede tijd op de camping. Hier mijn top 10:

1. Tool
2. New Order (! verbazingwekkend goed, band in zeer grootse doen, wat een publiek!)
3. The Good, the Bad and the Queen
4. The Cure
5. Richard Ashcroft
6. Mogwai
7. Underworld
8. Parkway Drive
9. The Murder Capital
10. Charlotte Gainsbourg

En een eervolle vermelding voor De Staat zeg, in België toch lang een goed bewaard geheim gebleven

[Kreuz]

- zaterdag -

Zaterdag was samen met donderdag de zwakste dag, niet meteen een échte must-see behalve dan het project van Damon Albarn en Angèle dat ik wel gezien wilde hebben maar voor de rest vond ik die dag eigenlijk niet bijster speciaal. Zaterdag was meteen ook de warmste dag van het weekend wat nog meer te merken was over dag aan de mainstage. Een band als All Them Witches bv. speelde voor een appel en een ei in de vlakke zon.

We begonnen echter onze dag bij Portland. De winnaars van De Nieuwe Lichting mochten van LN de Barn openen en ondanks het geroezemoes in de tent (wederom!) was het een goede show om de dag mee te openen. De band speelde er zijn grootste show ooit en dat speelde naar het einde toe hoog op toen de groep een luid applaus kreeg in het slot. Hun cover van alt-J's 'Mathilda' werd lekker uitgesponnen en 'Lucky clover' ging daar voor mijn part daarna zelfs nog iets daarover. Greene's stem was zo breekbaar en mooi, kreeg er bij momenten kippenvel van. Hitsingle 'Pouring' werd zoals eerder gezegd luid onthaald wat beide frontleden zichtbaar emotioneerde wat mij dan weer lichtelijk emotioneerde.

Nadien gewoon blijven zitten waar we zaten voor Strand Of Oaks. De band was net voor de start nog zelf even aan het soundchecken wat ik wel kon appreciëren. De sympathieke bard brak de boel open met ‘Weird ways’ dat in tegenstelling tot The War On Drugs eerder euforisch dan weemoedig weerklonk. De cowboy heeft sinds 'Eraserland' immers het licht gezien en liet dat in de Barn maar wat graag zien. Zijn rochelende gitaarlijnen met een duit psychedelica in verwerkt deden op ‘Hyperspace blues’ wegdromen al kon Showalter dat niveau niet helemaal vasthouden. De set zakte na een tijdje jammer genoeg maar leefde naar het slot toe weer op met een prangende 'JM' opgedragen aan de betreurde cult-held Jason Molina.

Verder weer eventjes de zin gegeven van m'n metgezel die graag SYML wilde gaan zien, ik zag er echter bitter weinig in. Fennell startte met een track dat een wegwerpsel van James Blake had kunnen zijn maar in plaats van verder te gaan op dat elan pakte hij na een tweetal nummers zijn gitaar en ging daarmee verder à la Mumford & Sons begeleid door indietronica en zonder de warme stem van Marcus. Een charmante persoonlijkheid heeft de Amerikaan dan weer wel mee, zo bleek uit het aan zijn zusje opgedragen 'Girl' dat menig harten waarschijnlijk deed smelten of het treffende 'Where’s my love'. Tekstueel was het allemaal maar vrij.. simpel (heb je 'm?) met veel oe's en aa's en teksten die hadden geschreven kunnen zijn door de mannen van Bastille.

Vervolgens liet ik m'n makker achter in de Klub C die even wilde rusten tot aan King Princess terwijl ik even langsging om Beirut te gaan zien en het was werkelijk onhoudbaar door de hitte. De weide leek bovendien meer weg te hebben van het strand van Blankenberge dan een festivalweide; strandhanddoeken, opblaasbare zetels en parasollen lagen wijd verspreid over de weide, althans wat er van overbleef, met ijsjes in verkoop net om de hoek. Codon had zich zijn terugkomst naar onze wei waarschijnlijk net iets anders ingebeeld. De Barn had sowieso een betere plek geweest voor de band, maarja. Ik heb me denk ik drie keer van plaats verzet in de hoop om ergens schaduw te vinden maar tevergeefs. Het enthousiasme ontbrak langs beide kanten vanwege de tropische temperaturen. Beirut werd op een klein halfuur gereduceerd tot een stel straatmuzikanten wat betreurenswaardig was. 'Nantes' werd natuurlijk wel nog luid onthaald maar het kalf was toen allang.. uh... verbrand?

Aan de Mikaela Straus’s streamingscijfers zal het niet gelegen hebben. Met '1950 brak ze namelijk wereldwijd door alhoewel ze eigenlijk al van kleins af aan de muziekwereld heeft leren kennen door middel van haar vader die producer is. Industrieplantje? In tegenstelling tot pakweg Robyn is King Princess nog steeds een queer-rolmodel in wording, iets wat eerder penibel duidelijk werd het te kort aan body in haar nog kleine discografie. Met een nummer als 'Pussy is god', ja echt, deed ze alvast vele harten sneller slaan (want, ja die fanatieke aanhang heeft ze dus nu al) terwijl er soms net beetje meer diepgang en nuance in had mogen zitten. Ze pakt het allemaal vrij in your face aan terwijl er wel net iets meer nodig is dan enkel luide statements over vrouwelijkheid en lgbtq, oh well. De slaapkamerpop van je girl-next-door werd smachtend onthaald hoewel er tegen het einde van de set de Klub C slechts maar de helft gevuld meer leek te zijn.

De lijkt wel uit een piepklein schattig doosje te zijn gekomen die Alice Phoebe Lou. Op aanraden van een vriend op voorhand me in haar muziek gaan verdiepen en dat klonk zeker niet slecht en live was ze echt geweldig. De onschuldige aanstekelijke vrolijkheid van Lou paste perfect in de luwte van de Slope. Ze ging bijna spelenderwijs doorheen verschillende genres als indie, folk en jazz telkens beladen met een goede dosis humor in haar bindteksten, misschien is die spontaniteit wel iets Zuid-Afrikaans. Me pakken deed het zeker. 'Galaxies' schuurde tegen de psychedelica terwijl de percussie jazzfusion huilde. 'Skin crawl' was een zoveelste stem dit weekend tegen seksisme, zeker op festivals gaf ze na, waarna ze een kort jazzintermezzo “shake therapy” benoemde om alle giftige gedachten even van je af te schudden. Een devies waar ik me zeker in kunnen vinden, genoeg shit in de wereld.

Een jaar geleden stond Angèle nog een beetje zoekend naar nummers, bindteksten en zichzelf de Barn te openen. Haar Rode Duivels t-shirtje mag er dan ongewild voor gezorgd hebben dat de Belgen later die avond het haalden van de Brazilianen. Het contrast met toen was enorm toen ze meteen met hits als 'La thune', 'La roi du murphy' en #metoo-anthem 'Balançe ton quoi' het publiek toe smeet. Net vermeld bij Alice Phoebe Lou, maar ze is de zoveelste in het rijtje die het hierover heeft en ik kan het alleen maar toejuichen; vrijdagmorgen had ik immers een artikel zien passeren waar een vrouw zou zijn verkracht geweest op Vestiville en eentje zou zijn aangerand op Werchter. Wie trouwens niet ruim op voorhand de Barn was binnengeglipt werd aangesteld tot het schouwspel mee te volgen vanop het grote scherm. Ik dus ook, na veel te lang hebben aangeschoven voor een bordje heerlijke paella. Angèle laat zich sinds kort omringen door vier danseressen die voor de visuele context zorgden zoals op 'Balançe ton quoi', 'Jalousie' of 'Je veux tes yeux' (hah, weer een hit). Ze flirtte met eurodance en electropop in 'Flou' en liet broer Roméo ons even glimlachen op zijn gekke bekken via het bandje tijdens 'Tout oublier', beetje jammer dat hij er zelf niet kon bij zijn hoewel hij natuurlijk zelf festivals aan het afschuimen is. Angèle is naderhand klaar voor mainstages, gek hoe zoveel kan veranderen in slechts 1 jaar.

Na de massale uitloop na Angèle richting mainstage, want daar ging Florence + The Machine bijna beginnen, trokken wij zeer op tijd de Barn binnen. Tot mijn grote verbazing was een kwartier voor het begin van de set nog zo goed als leeg, wat in tegenstelling tot bv. Angèle toen al rode kruizen had opgeleverd. The Good, The Bad & The Queen gingen dus voor een publiek spelen dat écht voor hem was gekomen met een massa die denk ik niet meer dan de helft van de Barn vulde. De setting in de Barn zag er voor de gelegenheid uit als een typisch Britse huiskamer met oude lampadairs en enkele knuffels tegen het houten pianostel geposteerd, althans dat is hoe Albarn wilt dat we ons die en vele andere typische Britse zaken herinneren in het grijze wasteland van 'Merrie land'. Het was echter niet Albarn maar een stel strijkers die ons uitnodigde in de woonkamer waar na 'Introduction' de lads het podium op komen geschoffeld. Albarn leek met twee handen in de lucht en een grijns op oneindig zo blij als een klein kind in de snoepwinkel om ons na een klein jaar terug te zien. En wij hem ook natuurlijk want naast Nick Cave blijft Albarn toch zowat diegene met een vergelijkbaar niveau van charisma op het podium. Guy Garvey deed donderdag met zijn warmte nochtans een mooie poging maar Albarn blijft toch een categorietje hoger zitten.

'Merrie land' gaat natuurlijk niet enkel over het nostalgisch terende gevoel van een Groot-Brittanië dat er misschien nooit écht is geweest. Het is ook een dreun richting het Brexit-kamp en een rochel (letterlijk dan) tegenover de Union Jack die werd gepersonifieerd door een pop. “Order! Order! Order!” (hehe, Mattman en reaper) scandeerde Albarn niet veel later tijdens ‘The truce of the twilight’ waarin hij de speaker van het parlement cynisch imiteerde. Albarn steekt het niet bepaald onder veel stoelen of banken ontevreden te zijn met het politieke landschap in het Vereningd Koninkrijk – is dit Albarn’s 'Parklife' 2.0? Misschien, geen idee. Dankzij de strijkers kreeg de lounge-y esthetiek niet alleen meer volume, het bracht meer emotie in de al vrij snedige teksten van Albarn ook al was er in de living wel plaats voor een greintje humor en zelfspot. Zo was de volgorde van de partituren volgen voor Albarn schijnbaar moeilijker dan het messy ‘Humanz’ maken bij Gorillaz en dolde hij maar al te graag met Simonon wat geweldig om zien was. Een frisse pint bier bestellen op Werchter ("Can someone get me a fucking drink?") waarna iemand afkwam met een fles wijn dat niet naar de goesting was van Damon wekte dan weer hilariteit op in het publiek en applaus nadat hij ons bier praisede.

Ten slotte gingen we nog even langs bij The Blaze in de Klub C. Op plaat mogen de françozen dan vrij plaat klinken, live was het exact wat ik nodig had; een soort combinatie van Moderat gedrenkt in melancholie en met een techno-beat. De synths leken van suikerspin terwijl de beats heerlijk op je lijf schopten, dit was een uurtje lang helemaal van de wereld verdwijnen en I luved it. Mumford & Sons hebben we net als P!nk gewoon aan ons voorbij laten gaan, ik was volledig voldaan. Ondanks de vrij slappe programmering was het toch nog een heerlijke dag geworden.

Ps: het tekort aan foto's is echt te wijten aan het feit dat ik gewoon onbewust minder en minder foto's neem dan vroeger, enkel op concerten die me echt raken neem ik hier en daar nog eens kiekje maar voor de rest is dat aspect van mijn beleving echt totaal veranderd. Filmpjes nemen doe ik sowieso niet meer. Nu ik dit allemaal uittype viel me dat opeens op.

[meisbaer2]

Dan ook maar mijn verslag, ik hoop het in tegenstelling tot vorig jaar wel af te maken.

Woensdagmiddag kwam mijn nicht mij ophalen, samen naar Zeeland om bij mijn zus te logeren. Bij ons is RW een echt familiegebeuren. Mijn zus en ik waren al op voorhand enigzins bezorgd over de voorspelde hoge temperaturen, aangezien wij wel vaker een hittegolf in Werchter hadden meegemaakt, en uit ervaring weten dat dit veel energie vraagt. Mijn nicht was daarintegen alleen maar enthousiast over het goede weer.

- Donderdag -

Zoals altijd waren we rond negen uur klaar om weg te rijden. Dit maal voor het eerst in de auto van mijn nicht, die ook ging rijden. Voor het eerst dat ik naar Werchter ga was ik niet degene die de route in de gaten hoefte te houden, wat wel wat onwennig was. Onderlangs Werchter via Aarschot naar de camping C7. We waren rond half twaalf op de parking, zonder veel vertraging of file. Auto onder een boom gezet, alles op het steekkarretje geladen en naar de camping gelopen. Sinds het natte jaar (2016?) staan we op deze camping, die dit jaar nog lang niet vol was. Lekker ruime plek gevonden, en de tent opgezet. Na even uitpuffen naar het terrein gelopen. Het was al flink warm, en mijn nicht begon al flink te verbranden. Bleek dat zij niet zoals mijn zus en ik zich die ochtend al had ingesmeerd, en met het lopen naar de camping en tent opzetten was ze al flink rood geworden.

Anyway, we hoeften bij de inkom vrijwel niet te wachten, maar het was wel raar dat er geen muziek op de main bezig was. De meeste mensen gingen daarom maar meteen naar het andere veld. Daar was het wel drukker, maar het was prima te doen.

We waren nog ruim op tijd voor Mogwai in de Barn. Het was nog niet zo druk, dus we gingen in het midden bij de geluidsmensen staan. Leuk om tijdens het optreden de db meter van 85 naar 105 te zien springen, ik was weer blij met mijn goede oordoppen. Het was een mooie, dynamische set, die meteen goed binnen kwam. De wall of noise was lekker, maar werd gelukkig afgewisseld met rustigere stukken. Erg goed. Mijn zus was onder de indruk, nicht vond het saai (ik denk omdat er bijna geen zang in zat).

Daarna even bij Geike gekeken op de Slope. Klonk aardig, maar bleef niet echt hangen zo op het kleine podiumpje. Ik vond haar er wel erg ontspannen bij staan met haar band, terwijl ik haar ook eens doodzenuwachtig bij Hooverphonic als sub voor Depeche Mode heb gezien. De Slope stond nu een stuk verder naar achteren, wat voor het geluid wel beter was (geen last van de Main), maar het vaak wel druk was.

Weer terug maar de Barn, waar Olafur Arnalds bijna ging beginnen. We stonden weer op mijn favoriete plek, links op de eerste tribune. Echter was het geluid superzacht, de enige keer dat ik problemen met het geluid heb gehad. Omdat de muziek ook nog eens geregeld erg verstild was, was het moeilijk om er echt in te komen. Het geroezemoes was ook erg luid, was op zich wel te verwachten is op de eerste dag. Erg jammer, want het was verder best goed, violen en piano werkte mooi samen in de filmische muziek.

Omdat we hierna ook weer in de Barn moesten zijn, maakte ik van de gelegenheid gebruik om bij het vegetarische stalletje thaise curry te halen, die ook dik jaar erg lekker was en goed valt met het al zeer warme weer. Wel prijzig, maar daar let ik dan maar niet op. Eten in de Barn opgegeten terwijl we op Richard Ashcroft aan het wachten waren. Het was te merken dat de meeste mensen nu al wel op het terrein waren, de tent zat goed vol. Nu ben ik niet een ernorme fan van hem, maar het was een goed optreden, Richard had genoeg attitude maar was niet arrogant en zong goed. De bekendere nummers waren verpreid over de set, en ik kende er nog best een hoop van, meer dan ik dacht. De tent ging uit zijn dak bij Bitter Sweet Symphony, zoals verwacht. Richard heeft van de Rolling Stones pas de rechten terug gekregen , dus ik kan mij voorstellen dat het zingen ervan nu een andere lading heeft. Prima optreden.

Omdat ik veel goede dingen gehoord had van mijn zwager over Charlotte Gainsburg, ging ik direct door naar de KluB C. Daar was ze al begonnen, maar ik kon nog een plekje op de tweede tribune scoren. De aankleding was leuk gedaan, met staven ledlampen waren een soort van witte lijsten/deurposten gemaakt die her en der op het podium stonden en erboven hingen. De band zelf had ook veel wit aan. Ik had wel wat ingeluisterd, maar herkende nog een paar liedjes. Ze zingt veel liedjes met een zachte, vaak hoge stem, maar dat was niet vervelend. De muziek was afwisselend genoeg om te blijven boeien. Ook weer een prima optreden.

Gelukkig had ik dus de warmste uren van de dag in de tenten doorgebracht, waar het wel warm was tijdens de optrdens, maar godd uit te houden door de koeling. Als je dan weer in de zon stapt, is dat wel weer erg warm. Gelukkig was er een koele wind die de warmte nog enigzins verdraagbaar maakte. Na alweer een laag zonnebrand en loempia'tes naar de Main gelopen voor de eerste keer. Mij zus en nicht hadden positie ingenomen bij de tweede linker geluidstoren, wat ons vaste afspreekpunt is. Nicht wilde graag Bastille zien. Ze hadden eerst nog een stuk Vance Joy gezien, waar ze niet van onder de indruk waren. Verder was er op dat moment ook niet zoveel (ik had ook geen zin in Brockhampton). Het optreden van Bastille was niet echt een slecht optreden, maar het boeide mij ook niet zo. Het meest vermakelijke was het gospelkoortje dat ze mee hadden, die elke keer weer in een andere plek op het podium stond.

Mijn zus was aan het twijfelen tussen Pink en Elbow, maar ging toch uiteindelijk met mijn nicht mee naar Pink. Ik dan maar naar de Barn, weer op mijn vaste plek, nog even zitten wachten terwijl de tent volliep.Toen Elbow begon was de tent goed vol. Er werd veel gespeeld van de laatste plaat, Little Frictions, voordat de hits naar voren kwamen. Ik vind het jammer dat er geen nummer van Asleep in de back werd gedaan, maar dat had ik ook niet echt meer verwacht. Ik ben blij dat ze sinds dat laaste paar keren in de tent spelen, waardoor ze minder de druk lijken te voelen om typische festivaltrucjes te doen. Natuurlijk blijft Guy Garvey een innemende frontman, met een van de mooiste stemmen in de muziek. Er was een verhaal over dat Build a rocket boys, dat eigenlijk niet als single was bedoeld maar dat in België zo populair was dat het maar een single was geworden. Waarna er fijn meegezonden en gefloten werd door het aandachtige publiek. Als laatste nummer het altijd stampende Grounds for Divorce, maar dan nu met "I'm a European till the day that I die" als tekst. Elbow is altijd fijn, en ze hadden het weer waargemaakt. Hadden voor mij nog wel wat langer mogen spelen, ze hebben meer dan genoeg goede nummers.

Daarna nog het laatste half uur van Pink gezien. Ze was net met een cover van Time after time bezig, ik was in het akoestische stukje aan komen lopen. Ze kan natuurlijk goed zingen, maar de laatste cds van haar zijn gewoon niet zo spannend meer. Toch was het wel leuk om te zien dat ze met kabels over het publiek heen ging vliegen, allerlei acrobatische toeren uithaalde en toch zuiver bleef zingen. Te weinig gezien om echt een oordeel te leveren, maar zus en nicht waren tevreden.

Daarna teruggewandeld naar de camping. Helaas was de shortcut elke dag afgezet, maar een stuk lopen is vaak wel lekker na de hele dag staan, zeker omdat het aan deze kant niet zo druk is en je je eigen tempo kan aanhouden. Op de camping waren er nog wel groepen aan het kletsen met muziek aan, maar toen we in de slaapzak lagen was het wonderbaarlijk zo goed als stil.

[meisbaer2]

- Vrijdag -

Zoals verwacht werden we al vroeg de tent uitgebrand. Nog even blijven liggen, maar het was al duidelijk dat er niet veel geslapen ging worden met die hete zon deze Werchter. Mijn nicht was echt superrood geworden gisteren, en gaf toe dat ze de warmte onderschat had, maar heeft de rest van de dagen zich dapper gedragen. Wel heeft ze de dag rustiger aan moeten doen, en zoveel mogelijk uit de zon gebleven. Het ging vandaag dan ook de drukste en langste dag worden, omdat we van de eerste tot en met de laaste band op de wei wilden blijven.

Mooi op tijd binnen voor Whispering sons, Belgisch best bewaarde geheim. Veel mensen, waaronder mijn zus waren verbaasd dat de band een zangeres en niet een zanger heeft. Het was even afwachten of de donkere, Joy Division en The Cure achtige muziek zou aanslaan om 13.00 's middags in de zon, maar het was geen probleem. De band speelde lekker en de zangeres (Fenne geloof ik) was fel en bezwerend. Er stonden ook een hoop mensen te kijken, je kon zien dat het veel drukker was dan ze zelf verwacht hadden. Leuk om hun RW debuut te zien, die gaan de komende jaren nog groter worden. En de eerste gothjes van de dag gespot .

Daarna maar voor Nothing but Thieves gaan wachten, zittend bij onze plek bij de tweede geluidstoren. De hekken geven meestal wat schaduw, dus fijn om even niet in de zon te zitten. De band had voor de gelegenheid een wat meer rock setlist (ik heb volgens mij niet veel zachte nummers gehoord) en dat klonk op zich best aardig. Minder baby Muse en wat meer harde gitaar. Zal nooit mijn band worden, maar was prima, best vermaakt.

In de Klub was Warhola als vervanging van Jessie Reyez aangekondigd. Mijn zus dacht dat het iemand van Balthazar was, maar ik was toch stellig dat het iemand van Bazart was. Helaas had ik gelijk. Maar het was fijn even uit de zon te zijn, en de twee drummers die tegen elkaar in aan het drummen waren waren een leuke afleiding. Verder was het niet mijn ding. Tegen een uur of vier naar de drinkstand bij de main gegaan voor de Graz meet!

Op de achtergrond hoorden we The 1975 , maar heel veel heb ik er niet van meegekregen. Niet echt bijzonder, klonk het. Grappig om iedereen z'n alias te horen zeggen en dan een "ah dat ben jij!" terug te krijgen. Al had ik wel een beetje last van het lange mannen syndroom, ik kon er bijna niet bij . Was gezellig.

Na een uurtje gedag gezegd en naar Yonanka gelopen, ouwehoeren kunnen we immers hier op het forum ook nog. Weer herenigd met zus en nicht. Het was geloof ik best goed, we hebben ons vermaakt, maar ik kan mij er nu niet zo heel veel van herinneren. Teveel indrukken gehad op de hele dag.

De keuze was tussen een stukje Weezer te kijken met zus en nicht, of meteen in de tent mijn favoriete plek voor Janelle te bemachtigen. Omdat ik geen idee had hoe druk het zou zijn, en ik ook wel rustig even in de wat koelere tent wilde eten, toch maar Weezer alleen van een afstandje/tijdens het wachten op eten (falafel) gehoord en gezien. Toen ik een tiener was, was ik een enorme fan van hun eerste album. Daarna werd het steeds minder, al heb ik later Pinkerton wel leren waarderen. Daarom baalde ik wel een beetje dat ze met Buddy Holly en My name is Jones begonnen. Even gekeken op afstand en daarna de toch de tent ingedoken. Even tot rust gekomen, af en toe is dat nodig om op te laden voor de rest van de dag.

Janelle Monáe kende ik al wat langer, al zijn haar albums niet altijd even toegankelijk, met verhalen over robotsamenlevingen en andere futuristische dingen. Maar ze heeft wel een eigenzinnigheid die ik erg waardeer. Als Prince fan voelt het altijd raar om in een zaal te staan met iemand die hij bewonderde en vrienden mee was. Anyway, ze had een band en een stel dansers mee, zoals verwacht was het een wervelende show. Meerdere (snelle) kostuumwisselingen haalde niet de vaart eruit. Ze zong zelf erg goed, de liedjes zijn af en toe erg poppy (Pynk) maar hebben altijd een boodschap. Django Jane was een hard rapnummer, die liet zien dat ze dat ook gewoon kan. De meeste nummers waren van de laatste cd, maar gelukkig werd er wel afgesloten met het fijne Tightrope. Af en toe ging ze wel erg ver met op een James Brown achtige manier nummers uitrekken, maar erg storend was het niet, want ze is tenslotte funky. Bij een van de nummers mocht de gitarist de afsluiting doen met de Prince solo van Purple Rain, compleet met het "oehoehoe" dat erbij hoort. Hierbij werd ik opeens verdrietig, omdat ik weet dat Prince zo trots op haar was en het altijd zeurende gemis was opeens weer heel tastbaar. De laatste nummers dan ook met een brok in mijn keel gezien. Conclusie, een tikje maf mens maar met zoveel passie, engagement en zeker veel muzikale kwaliteiten.

Zus en nicht waren ondertussen na Weezer bij SWMRS gaan kijken, wat ze wel grappige punkrock vonden. We zagen elkaar weer bij Bring me the horizon , die op de main stonden. Tja, ik weet niet zo heel erg wat ik ervan moet zeggen. Ik heb ze altijd een Linkin Park kloon gevonden, maar Bring me the horizon is live wat harder qua optreden? Toch vind ik hun muziek niet echt superspannend. Het optreden hadden ze aangekleed met violen, dansers en vuur. Wat eigenlijk best goede toevoegingen waren, het paste wel om een soort van duistere cheerleaders op het podium te hebben. Geen slecht optreden, beter dan verwacht, maar toch.

Na even wachten was het dan eindelijk tijd voor eerste van de megaheadlinerconstructie, The Cure. Ik had ze voor het eerst gezien een paar jaar geleden in het Sportpaleis, toen waren ze ook super. Maar wat waren ze ook geweldig deze keer! De band klonk geolied, strak, maar wel vol speelplezier. Vooral de donkere nummers zoals 100 years klonken overweldigend, maar er zaten voldoende luchtigere nummers tussendoor. De belichting werkte ook wonderwel, met veel groen en paars zo net voor en na de zonsondergang. Robert was in een opperbeste bui, ik zag hem zelfs Simon een liefdevolle zoen op z'n hoofd geven. En naar het einde gingen ze nog even laten zien hoeveel hits ze hebben, met elk nummer dacht je dat je ze nu wel gehad had, en toen deden ze erg nog een. We bleven maar "o ja die hadden we ook nog!" tegen elkaar zeggen. Het klonk ook glashelder en je kon alles afzonderlijk horen in het geheel. De visuals waren denk ik een deel hetzelfde als toen in het Sportpaleis, maar dat was niet erg.

Maar de avond was nog niet afgelopen. We baalden eigenlijk dat we Kylie niet konden zien, maar toch nog de laatste twee nummers van haar op het scherm gezien. Zag er leuk uit, ze is natuurlijk een echte performer, die ook nog kan zingen. Volgens mij had iedereen in de Barn het prima naar hun zin. Omdat ik Tool wel vanaf het begin wilde zien, bleven we nog eventjes bij het scherm staan om Robyn te kijken. Het eerste nummer deed het beeld het niet (geluid klonk wel goed) en daarna deed het beeld het weer, maar het geluid niet meer. Erg jammer, ook omdat de Klub helemaal vol was. Toen maar wat eerder een plekje op de main gaan zoeken. Net bij het einde van de middelste biertent rechts met goed zicht op het hele podium. Zodat je net geen geluidsoverlast van Robyn hebt, maar wel wat kan zien (klein, dus niet midden in het publiek) en recht voor een van de speakers voor het geluid staat. Mijn nicht was bekaf en was al afgetaaid, maar ik weet ook niet of ze het leuk had gevonden.

En toen was het tijd voor Tool! Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik ze erg goed vind, maar het niet iets is wat ik dagelijks luister, hetzelfde geldt voor mijn zus. Vooral de eerste albums ken ik goed, de andere minder. Maar wat ze deden was echt heel erg goed. De nieuwe nummers waren wel aan de lange kant voor als je al erg moe aan het worden bent, maar ze klinken erg interessant. Maynard was, zoals verwacht als enige niet verlicht op het podium. Maar je zag z'n silhouet tegen de videoschermen, en daar zag je hem bezwerend bewegen. Ik vond het ook wel een soort van statement zo van "ik ben alleen maar aan het zingen, die andere drie zijn eigenlijk de band". Maar wat een strakke band! De wall of noise die vanaf het podium de weide opraasde was indrukwekkend. Stinkfist aan het einde was de gedroomde afsluiter voor ons, en we hebben nog even de moeheid van ons af kunnen dansen.

Toen was de weg terug naar de tent wel erg lang, maar voetje voor voetje kom je er toch.

[m.oever]

Niet het beste geluid, maar de volledige set van The Cure op RW

https://youtu.be/D5xNlIQLvXU

[Kreuz]

- zondag -

Fucking hell, ben ik die laatste dag dus nog vergeten. De laatste dag was eigenlijk wat uitkakken en dat gevoel had ik eigenlijk bij iedereen zowat over elke set van die dag. Mensen leken niet alleen vermoeid te zijn omdat dat het de vierde dag was maar de hitte had duidelijk mooi huis gehouden.

Zondag begon met een clash, één van de weinige knopen die ik heb moeten doorhakken en koos voor de jongens van Sports Team en dat was achteraf gezien misschien wel een fout geweest. De band kwam het podium op op 'Entertain you' van Robbie Williams wat vrij komisch om zien was want het publiek had duidelijk een wake up-call nodig. Ondanks het enthousiasme van de excentrieke Alex Rice (die wat Ian Curtis-eske danspasje deed in sommige nummers en mij toch wat verkeerd raakte) konden ze het publiek moeilijk wakker krijgen. Hitjes als 'M5' en 'Kutcher' passeerden de revue maar zonder veel bezieling vanuit het publiek.

Dan maar richting Klub C in de hoop op beterschap bij Grace Carter maar net zoals bij Sports Team was ook hier de opkomst nog vrij mager (lees Klub C nog voor geen vierde gevuld). De Britse liet het echter niet aan haar hart komen en hield zich vooral bezig met de voorste rijen te paaien die haar teksten telkens meezongen (iets waar ze wat perplex van stond). Bij zowat elk nummer dat ze bracht, gaf ze wat uitleg. Zo droeg ze 'Bloodwar' op aan een uit de hand gelopen familieruzie, 'Fight for you' aan een vriendin en 'Heal me' haar mama. Het waren allemaal nummers die vrij nauw aan het hart liggen en dat voelde je ook wel een beetje, desalniettemin kon het me maar weinig overtuigen. 

Met een kostuum en kapsel dat recht uit een Lady Gaga-videoclip lijkt te komen en een attitude van "Je m’en fous" brieste Izzy B. Phillips het podium op. De lolipoprock van Black Honey was aimabel maar strak zo vroeg in de namiddag dat zijn publiek zienderogen zagen uitdeinen tijdens de zéér korte tijd (25'!) die band had gekregen. Al tonguitstekend zette ze telkens haar nummers in die konden scheuren als Wolf Alice en je heupen doen laten bewegen zoals op het zeemzoete 'Runaway' of catchy afsluiter 'Midnight'. Kort, krachtig en een tikje kitch.

Nadien zijn we ons maar al gaan klaarmaken om een goede spot te regelen voor Rosalía en dus ook Tamino meegepakt. Studio Brussel mag je er dan werkelijk mee hebben dood gemept met 'Habibi', dat nummer gaf me aan het einde van set wel echt kippenvel. Dat andere hitje 'Cigar' werd al vrij vroeg in de set gedropt waardoor het middengedeelte dreigde in te zakken, wat voor mij alleszins niet het geval was. 'Tummy' passeerde, hij bracht 'Verses' zonder band en 'Seasons' van Chris Cornell werd op een uitgekiende manier gebracht. Nadien kwam Colin Greenwood geruisloos en als een schim meedoen voor een aantal nummers, moest Tamino hem aan het einde van zijn set niet hebben aangekondigd had waarschijnlijk niemand gezien dat hij daar werkelijk stond, desalniettemin waren zijn gitaarlijnen wel degelijk een meerwaarde.

Vervolgens getracht om me naar voren te wurmen voor een goede plek wat enigszins wel lukte ondanks dat een garde Spaanstaligen al vóór Tamino de eerste rij had ingepalmd. Tweede rij dus achter een koppeltje Spanjaarden wat ook geen schande was. De hype voor Rosalía was op de eerste rijen bijna fysiek voelbaar alsof iedereen precies hiervoor vier dagen had gewacht, alsof geen enkele andere act van de laatste dagen nog iemand wat nog kon schelen. Wat op Primavera leefde rond Rosalía was hier ook op een eerder miniversie dan merkbaar. Dit was hét moment. 



Natuurlijk had ik voorhand al verschillende snippets gezien van de set, maar mezelf alles spoilen dat zou alleen maar de ervaring teniet doen, 'Pienso en tu mirá' was dus zoals verwacht de opener van haar set hoewel die al meteen zéér hard binnen kwam. De eerste rijen gingen heel hard mee, iedereen kende elk nummer en dat was ronduit fantastisch om daar tussen te zitten. 'Como ali', dat al eventjes in de setlist meedoet maar gewoon nog steeds geen release heeft gekregen, ging gewoon naadloos verder op datzelfde niveau met de danseressen in een glansrol die haar zonder problemen ophemelden. Met 'Barefoot in the park' nam ze eventjes gas terug en spreidde ze haar prachtige stem ten toon. Ik ben niet meteen fan van de studioversie (haar vocals klinken zo gefabriceerd) maar live klonk dit uitmuntend net zoals 'Catalina', het enige nummer van haar debuutplaat 'Los Ángeles'. Die emotie die ze in dat nummer kan leggen is gewoon klasse en elke keer als ze eventjes adempauze nam dan leek het applaus doorheen te groeien.

'Que no salga la luna' was extatisch. Die climax naar het einde toe, die zwaardsamples die op het scherm de eerste letter van haar naam inkerfden, die backingvocals die hier schitterden. Waarna het nummer geruisloos doorliep in 'Maldición' wat ik opzich al fantastisch vond. Haar vocals in het nummer waren om verliefd op te worden, zo zwoel en teder. 'Di mi nombre' leek het hoogtepunt voor de vele Spaanstaligen voor ons (stiekem ook een van m'n favoriete nummers van de plaat hoor) want ze schalden alles mee, nog luider dan elk nummer daarvoor. 



'Bagdad' was bloedmooi dat denk ik zowat de flamenco-pop van de set afrondde, daarna kregen we iets meer nummers die naar reggeaton neigen met eerst 'Brillo' en na een kleine interlude die gigahit met J Balvin 'Con altura' terwijl haar, toentertijd, laatste single 'Aute cuture' als afsluiter diende van het drieluik. Ten slotte kregen we nog een fantastische versie van 'Malamente' waar ze wel op handen leek gedragen te worden door het publiek in de Barn. 

Nog een beetje trillend van de adrenaline me richting mainstage begeven waar Balthazar voor een eerder bewolkt publiek stond te spelen. Hoewel ik bijna net voor de bordjes stond om in het voorvak te gaan, bestond het publiek rondom mij alleen maar praters. Drie keer verzet en telkens wat dichter tegen de band aan maar het gepraat bleef tot vervelens toe merkbaar, zelfs met oordoppen in. De wisselwerking als frontman tussen Devoldere en Deprez die afwisselend het voortouw namen, was dan weer wel om van te genieten. De band lijkt de setlist zo in elkaar te hebben gegoten dat elk ouder nummer past binnen het concept van de nieuwe plaat waar de gitaren wat lijken te hebben opgeborgen. Van 'Thin walls' kregen we bv. enkel maar 'Bunker' te horen. 'Wrong vibration' klonk lekker zomers net zoals 'Fever'. De band was goed alleen mijn beleving niet; iedereen stond maar wat rond me te lullen en bij het begin van de set zat ik duidelijk nog ergens in Spanje, beetje jammer.

Vervolgens richting de Slope gegaan voor Ibibio Sound Machine waar m'n metgezel wat eerder was heen gegaan om voor het concert wat te eten, ik deed het tijdens en kon net in de helft nog even aanpikken. Heerlijk concert hoor. Eno Williams's energie en positiviteit werkte zeer aanstekelijk op het publiek die haar danspasjes lekker nadeden. Vooraf was ik weinig bekend met haar nummers maar ze vertelde wel hier en daar wat bij wat wel leuk was. 'Give me a reason' gaat bv. over de meisjes die een aantal jaren terug waren gekidnapt (u herinnert zich deze foto vast beter) in Nigeria.



Nadien weer terug naar de mainstage, die afgeladen vol stond trouwens, voor Greta Van Fleet. En het was lachwekkend kut. Dat ze tijdens 'Safari song' meteen een drumsolo ertussen knalden was vreemd maar kon nog door de vingers gezien worden, want het was slechts het tweede nummer maar het ging van kwaad naar erger. Nummers werden uitgesponnen tot op het karikaturale af telkens voorzien van uithalen van frontman Josh Kiszka, gitaarsolo's en intermezzo's terwijl ze gemiddeld afklokten op ca. tien minuten waarin op het einde ook vaak een crescendo zat in verwerkt, kun je nagaan. 

Dat ze daar dus als een waar cadeau van LN een subspot kregen toebedeeld en er een soort jamsessie van gemaakt hebben is echt zeer pijnlijk. Geen idee wie die jongens begeleid maar had dan gewoon je setje afgewerkt met een vijftiental nummers met hier en daar is een solo. Op settijd van 75' minuten tien nummers spelen moet je wel lekker je best doen. Het was vervelend en vermoeiend om ze zo bezig te zien, gelukkig waren de reviews nadien in de pers wél om van te smullen.

Daarna richting de Barn gelopen voor New Order die net waren begonnen. Na 'Restless' weerklonk daar opeens die iconische baslijn uit 'Shadowplay'. Mijn haren gingen meteen rechtop staan want dit had ik echt niet verwacht. Sumner mompelde nadien dat het wat oude Joy Division nummers waren, dat 'Unknown pleasures' veertig werd, leek hem precies niet echt te deren. Onder luid applaus speelden ze er nog eentje uit de oude doos, 'Transmission' terwijl ik er in m'n hoofd die legendarische tv-opname bij dacht. Na de cake was het tijd om te dansen met 'Your silent face', waarin Sumner even de melodica van Damon Albarn leek te hebben geleend, en iets later leken de synths helemaal alle kanten van de Barn heen te gaan in 'Bizarre love triangle'. 'Subculture' kreeg verrassend genoeg iets meer gitaargeweld over zich heen, terwijl 'True faith' en klassieker 'Blue monday' voor het slot mochten tekenen. Sumner en co verdwenen na 'Temptation' in de coulissen wat door het publiek werd geïnterpreteerd als; "c'est fini" maar niets was minder waar toen ze terug kwamen om nog een laatste huldiging te doen aan Joy Division met 'Love will tear us apart'. 



Aangezien het alternatief voor Muse Underworld was, kozen we op het gemak maar een plekje uit rechts van de PA waarbij we tot nog vrij dicht konden doorlopen. Er stond immers geen grote massa volk te kijken naar Muse en ook de sfeer was vrij kil en doods. Er werd niet tot zeer weinig gedanst en meegezongen (gezien ook de setlist waar bijna alle nummers uit die laatste strontplaat van hun werden gespeeld) wat natuurlijk niet echt hielp. De show ging van hot naar her dat zich overduidelijk had geïnspireerd op het concept en thema van 'Stranger Things'. We checkten marsmannetjes die met tl-buizen dansten, een opblaasbare robotzombie, confettikanonnen, een groot drumstel ten midden van het podium en gitaren met touchpads.

Matt Belamy flirtte à la Chris Martin constant met de camera wat echt zeer gemaakt en fout overkwam. Oudjes als 'Uprising', 'Time is running out', 'Hysteria' of 'Knights of cydonia' waren amper hoogtepunten en verdronken in de met gedateerde synths bedrekte gitaarlijnen. Het einde was al helemaal anticlimactisch toen de groep aftrad en iedereen in anticipatie zat te wachten op een encore toen Thomas De Soete opeens het podium opkwam en verkondigde dat Rock Werchter was afgelopen (halfuur vroeger gestopt dus) en prompt geluidsarm vuurwerk de lucht werd in geknald.



Top tien:
1. Rosalía 
2. The Cure
3. Tool
4. The Good, The Bad & The Queen
5. Janelle Monáe
6. Brockhampton
7. Angèle
8. Robyn
9. New Order
10. Elbow

[hythloth]

Nadien weer terug naar de mainstage, die afgeladen vol stond trouwens, voor Greta Van Fleet. En het was lachwekkend kut. 

Dus toch!

[hythloth]

Bedankt voor de verslagen iig.

[Loes]

Ja leuk om te lezen wat anderen allemaal hebben gezien. Was al benieuwd of iemand nog naar Sport Team was geweest. Ik had zelf voor Lizzo gekozen. Was gelijk het beste wat ik die dag gezien heb (Rosalia niet gezien). Ze knallende er gelijk vol in.

[Kalters]

Mooie review Kreuz! Die zwaardsample was bij Maldicíon, trouwens

[Kreuz]

Nadien weer terug naar de mainstage, die afgeladen vol stond trouwens, voor Greta Van Fleet. En het was lachwekkend kut. 

Dus toch!

Ja, geen idee of je ze al eens gezien hebt in de V.S. maar dit was meer richting het model van de jambands die daar wel populair zijn dan dat ze een kloon zouden zijn van Plant en co en zelfs als jamband zouden ze het nog niet trekken, geloof ik.

Foutje, inderdaad Kalters. Maar wat een show man.

[hythloth]

Nah, nog nooit gezien. Had ook geen idee dat ze nu meer jammen. Helemaal hip tegenwoordig.

[Kalters]

Nadien weer terug naar de mainstage, die afgeladen vol stond trouwens, voor Greta Van Fleet. En het was lachwekkend kut. 

Dus toch!

Ja, geen idee of je ze al eens gezien hebt in de V.S. maar dit was meer richting het model van de jambands die daar wel populair zijn dan dat ze een kloon zouden zijn van Plant en co en zelfs als jamband zouden ze het nog niet trekken, geloof ik.

Foutje, inderdaad Kalters. Maar wat een show man.

Mooi dat je de show ook zo goed vond, ik zat ook te wachten op deze review - jij en halfvollemelk waren immers de mede-OG-Rosalía fans op Graz, hahaha. Hoe vond je Lo Presiento en De Madruga? Van mij mogen die zo snel mogelijk uitgebracht worden hoor, vooral De Madruga vond ik prachtig live. #stanrosalia

[Kreuz]

'De Madruga' lijkt, vind ik, een beetje op 'Como Ali' (Tutsi! Ay Ay Ay Como Como Ali) met dat constante herhalen en dat ze beide zéér opzwepend zijn qua beat. Met 'Lo Presiento' kan ik wat minder maar vind 't wel cool wanneer zij en haar danseressen zo achteraan op het podium hun dansje doen. Op Werchter beloofde ze trouwens terug te keren (dit najaar dan?), iets wat ze niet vermeldde op DTRH dus ben benieuwd of ze effectief na het afsluiten van haar Europese tournee eentje aankondigt voor in het najaar.

[Kalters]

Hahaha, Lo Presiento heeft voor mij altijd een speciaal plekje in m'n hart omdat ik hem zo veel luisterde toen hij als snippet in de videoclip van Bagdad zat

[meisbaer2]

- Zaterdag -

De dag waarvan we al vantevoren wisten dat het zwaar zou worden, meer dan 30 graden is echt veel te heet. Dat was ook meteen te merken in onze tent, al vroeg was het nog te warm om verder te slapen, kort nachtje. Ik had sinds vrijdag wat rare uitslag achter mijn rechteroor, in mijn nek en wat op mijn gezicht, we dachten dat het misschien door de hitte kwam. Alleen is dat raar, want de zon kwam vooral van links. Pas na Werchter las ik dat er ook vrijdag nog eikenprocessierupsen waren weggehaald bij de Barn, dus goede gok dat ik daar nog wat haartjes van te pakken had. Gelukkig niet teveel last van gehad, behalve jeuk.

Al hadden we nog niet zo heel veel puf, in de tent was het niet meer uit te houden, dus maar naar het terrein gegaan. Daar waren we op tijd voor de laatste helft van Strand of Oaks. Mijn zus vond het aardig, ik was vooral blij even uit de zon te zijn. Daarna toch de zon getrotseerd en nog en deel van de set van The Murder Capital . Echt zo'n Britse band, met een donkere Joy Division klank, maar de attitude van the Streets. Er stond nog best een aardige hoeveelheid mensen te kijken, ondanks de hitte. Best leuk, eens kijken wat ze met een langer optreden zouden doen.

Eigenlijk wilde ik helemaal niet in de buurt van de main zijn met die zon, maar toch naar Beirut gaan kijken. Bij de geluidstoren zitten altijd security medewerkers, die een parasol hebben. Daar heb je dus een klein beetje schaduw, waar een lange man in stond. Ik ben dus achter die man gaan staan, zodat ik nog wat schaduw had. Toen hij na een paar liedjes wegging, liet hij mij op z'n plek staan. Schaduw! Je kon duidelijk zien dat de rest van het publiek het ook loeiheet had, en zich heelmrustig hield. Maar ik vond Beirut toch een best goed optreden geven, de blazers werkte goed en de lome muziek paste best goed zo op de middag.

Toch maar voor het einde weggegaan, ik wilde nog even in de koelere tent van de Klub zitten voordat King Princess begon. Ze zingt poppy nummers, maar heeft de attitude van een jonge PJ Harvey. Maar dan met een veel lievere stem. Door die attitude heb ik het gevoel dat ze ook eigenlijk wel wat ruigere nummers aan zou kunnen, nu bleef het wel wat tam. Verder prima, en ze heeft al een hitje waarbij meegezongen werd. Mag wel iets minder soft worden.

Nicht en zus waren al naar de main (die zaten in de tent uit te puffen toen ik bij Beirut was) om Bear's Den te kijken. Zij zouden daar ook de rest van de dag blijven. Ik had daar nog geen zin in en wilde graag Aurora kijken in de Klub. Even op het gemakje eten gehaald (Libanese hapjes) en dan rustig opgegeten. De meeste fijne eettentjes waren bij de Slope. Tijdens het eten halen nog een liedje soundcheck van Alice Phoebe Lou gehoord. Klonk zeker niet onaardig, was denk ik wel blijven kijken als het niet zo heet was, en ik wist niet zeker hoe vol de Klub zou lopen.

De koeling in de tenten hielp wel, zeker als de tent nog niet vol was, was het er goed uit te houden, fijn om even bij te komen. Aurora is een beetje het tegenovergestelde van King Princess, ze ziet er uit als een pop, heeft een zachte praatstem, maar als ze gaat zingen gaat ze als een combi van een een soort van bezeten Kate Bush/Florence Welch tekeer. Ze had een strakke band mee, waarvan de gitarist en de toeteniste erg fijne backing vocals deden. Alles deed heel heidens aan, van de tekens op het decor tot de muziek. Ze is stiekem al een paar jaar bezig en dat kon je goed zien. Fijn optreden, lekker manisch .

Angèle had ik vorig jaar al gezien, dus daarom toch maar naar de main om bij mijn zus en nicht nog een deel Macklemore te kijken. Ik heb het idee dat het deze keer beter over kwam dan de vorige keer, toen er problemen waren met het geluid. Er stonden allerlei mensen op het podium, een koortje?, blazers? Ik kan er maar flarden van herinneren, eerlijk gezegd. De hitjes kregen iedereen aan de gang, dus ach, geen probleem. Ervoor trouwens nog voor een bon een bakje koele aardbeien gescoord bijnde aardbeienteler die tussen de Barn en de Klub eeen standje had. Een aanrader!

Toen even gezeten tegen de hekken van de geluidstoren, waar wel weer schaduw was. Als het niet zo'n warme dag was geweest, had ik nog wel wat heen en weer gehopt tussen de podia, maar nu deden we het wat rustiger aan. Ik had Florence + the Machine al eerder dit jaar in de Ahoy gezien, waar ze een verrassend intiem concert gaf. Daarom had ik verwacht het op Werchter meer een festivalshow zou worden, met alle knallers. Tot mijn verbazing was het toch vrijwel dezelfde set. Andere volgorde, maar er verschilde maar drie nummers. Helaas deed ze niet Jenny of Oldstones, die ze de laatste tijd vaker doet en nog niet uit had in maart. Ik ben een grote fan, maar kan echt niets met de cover van You've got the love, die ze wel deed. Maar op een festival is het een meezinger, dus ik had hem wel verwacht. Verder was ze weer erg goed, goed bij stem, lekker aan het rondrennen. De catwalk van Momford & Sons was al de hele tijd erg verleidelijk, en ze was er veel te vinden. Bij de laatste paar nummers verdween ze in het publiek, en kwam ze er het liefst niet meer uit. Dat gaf leuke beelden, maar als je verder op het veld staat zie je haar dan ook niet meer. Dat, en omdat Ahoy echt heel erg fantastisch was, plus de vermoeidheid van de hitte, maakte dat ik het deze keer iets minder meevoelde. Natuurlijk was het moment dat ze tegen iedereen zei dat je wat engs moest doen (je telefoon wegstoppen) nog steeds erg grappig. En het feit dat ze niet heel veel showelementen nodig heeft, behalve haarzelf. Moderation is een bluesgospelstamper die live erg fijn is, en Patricia werd net zo liefdevol gebracht als in de zaal. Mijn zus was zwaar onder de indruk terwijl die een paar jaar nodig heeft gehad voordat ze haar kon waarderen. Aan het einde van de rit was Florence bekaf en bebloed (knie opengehaald in het publiek) en keek voldaan de weide in.

Toen nog een stukje The Slow readers club gezien op de Slope, dat wel grappig was. Omdat de zon onder was, was het opeens een stuk dragelijker, al bleef het nog de hele nacht warm.

Mumford & Sons was dan de laatste act. Weer mijn zus bij de geluidstoren opgezocht. Nicht is groot fan, dus die was in het voorste vak gegaan. Hun muziek heeft voor haar een grote emotionele lading en ze heeft het dan ook enorm naar haar zin gehad. De catwalk werd gebruikt voor de momenten dat ze met z'n vieren op de oude manier de oude nummers speelden, wat de leukste momenten waren, maar weer minder zichtbaar. De latere platen vind ik vinder, maar op zich is het een goede band, die een goed optreden gaf. Ik had wel een moment van cognitieve dissonantie toen ze Hurt van NIN gingen spelen, al leek het eerder de Cash uitvoering te zijn. Al paste het qua onderwerp bij het nummer ervoor, the Cage, dat over depressie gaat.

Daarna weer aardig moe naar de camping gelopen, waar mijn nicht ook net helemaal blij kwam aanlopen.

[Rael]

Zoals ik al in mijn eerste post als nieuwbakken lid van dit forum schreef, ben ik een atypische festivalbezoeker, en heb ik alleen maar een combikaart aangeschaft, omdat ik Tool en Muse (en The Cure) wilde zien en te laat was voor een dagkaart voor de vrijdag.

Van het overgrote deel van de acts op deze Rock Werchter had ik nog nooit gehoord; van anderen kende ik alleen de naam, niet de muziek.
Ik weet van mezelf, dat ik hopeloos achterloop. Hitparades volg ik al meer dan veertig jaar niet meer, in dat soort muziek heb ik al halverwege de jaren zeventig mijn interesse verloren. En naar de radio luister ik niet meer sinds Radio Caroline uit de lucht is gehaald, en dat is onderhand ook al meer dan dertig jaar geleden (?). Sindsdien volg ik het niet echt meer op de voet, en ben ik er afhankelijk van wat ik per ongeluk tegenkom. Zo had je in de jaren '90 en '00 nog wel eens live-concerten op MTV en op de WDR (Rockpalast). Op die manier heb ik zo af en toe acts ontdekt, die voor mij interessant waren en zijn. En tegenwoordig heb je natuurlijk YouTube, waarop je naar hartelust kunt grasduinen, als een bepaalde naam je interesse heeft gewekt.
In tegenstelling tot vorig jaar was ik er nu niet aan toegekomen om mij te verdiepen in de line up van dit jaar. Van "inluisteren" is niets terecht gekomen, waardoor ik er grotendeels blanco inging onder het motto "ik zie wel".

Ik ben ook een atypische festivalbezoeker in die zin dat ik er geen zin in heb om in een tentje op de camping te gaan staan. Ik ben bang dat ik dan geen oog dicht doe, en deze oude man heeft wel zijn slaap nodig.
Het is mij niet gelukt om een betaalbare accomodatie dichtbij het festivalterrein te vinden, waardoor ik een forensende festivalbezoeker ben geworden. Ik heb verbleven in een kamer in Evere aan de rand van Brussel, die met een groot woord als studio aangeprezen werd (een heel groot woord voor een klein heet hok met een slaapbank, een koffiezetapparaat, een kookplaatje en wat keukengerei).
Hierdoor was ik iedere dag veel tijd kwijt aan heen-en-weer-gereis tussen mijn kamer en het festivalterrein. Heen eerst een half uur met de auto van Evere naar Haacht, en vervolgens een wandeling van ruim drie kwartier van Haacht naar het festivalterrein. Terug: na afloop van het laatste concert van de dag eerst eten, dan een lange wandeling terug naar de auto, en vervolgens nog een half uur in de auto terug naar Evere.
Gevolg hiervan was dat ik mijn bed nooit voor vijf uur 's ochtends zag, en er nooit voor twaalf uur weer uit was. Dat betekent natuurlijk, dat je (het grootste deel van) het middagprogramma gaat missen. De donderdag is dan ook de enige dag geweest dat ik wel iets van het middagprogramma gezien heb.

Woensdagmiddag ben ik, iets later dan gepland, uit Spijkenisse vertrokken en naar Evere gereden. Op de A29 kwam ik al in de drukte terecht, dat beloofde niet veel goeds. Gelukkig loste de drukte vrij snel weer op, maar ik was wel bang dat ik al voor Antwerpen hopeloos vast in de files zou komen te staan. Dat viel mee: het was wel druk, maar het stroomde toch redelijk door en ik kon vrij vlot doorrijden naar Evere.

Nadat ik mij in mijn kamer in Evere geïnstalleerd had, ben ik in de avond met de trein naar het centrum van Brussel gereisd om daar te gaan eten. Daar viel ik met mijn neus in de boter.
Op de Grote Markt was er een historisch spektakel gaande, waarvan ik dacht dat het iets met de aanstaande start van de Tour de France te maken had. Ik vond het wel wat vreemd, dat ze zoiets reeds anderhalve week voor de Tour deden. Het bleek echter niets met de Tour de France te maken te hebben. Het was de Ommegang van Brussel, een jaarlijks historisch spektakel waarin de intocht van Keizer Karel V en zijn zoon en erfopvolger Philips II in Brussel in 1549 herdacht en nagespeeld wordt. Het was een mooi en interessant schouwspel met een optocht van mensen in 16e eeuwse kostuums, met folklore en vaandelgezwaai, klaroengeschal, getrommel, 16e eeuwse muziek, musketsalvo's en kanonschoten, en een mooie belichting van het geheel.
Gevolg van al dit moois was, dat ik op de Grote Markt bleef hangen, later dan de bedoeling was geweest ging eten, later dan gepland terug in mijn kamer in Evere was, later dan gepland ging slapen, de volgende dag (de donderdag dus) laat opstond en ontbeet, en uiteindelijk door dit alles later dan bedoeld op het festivalterrein aankwam.

Ik had gehoopt vroeg op het terrein te zijn teneinde meteen een plaats op de eerste rij, aan de barrier, in de Barn te kunnen bemachtigen. Niet omdat ik zo graag bij Zwangere Guy vooraan wilde staan (ik kende hem niet, en was er ook niet erg in geïnteresseerd), wel omdat ik graag bij Mogwai vooraan wilde staan.
Van dit schone plan kwam niets terecht. Ik kwam het terrein op, toen het nog maar een kwartier was voor aanvang van het concert van Mogwai. Ik ben meteen doorgerend naar de Barn, en kon daar gelukkig, tot mijn verbazing, doorlopen tot bijna vooraan. Een plaats aan de barrier was niet meer mogelijk, maar ik kwam ongeveer op de vierde of vijfde rij terecht, met goed zicht, zonder lange lantaarnpalen voor mijn neus.

Het was mijn derde keer Mogwai. De eerste keer dat ik ze zag was in 2015, op het Maifeld Derby Festival in Mannheim, en dat blijft voor mij, ook na Werchter 2019, verreweg het beste concert dat ik van ze gezien en vooral gehoord heb: hard en toch zuiver, met muzikaal gevoel.
Helaas speelde ze hier het zelfde parten wat ik ook van ze in Tivoli Vredenburg had meegemaakt: bij de hardere gedeelten dreigt hun befaamde wall of sound weleens te verzanden in een ondoordringbare geluidsbrij. Ook al vond ik het niet echt top naar Mogwai-maatstaven. ik vond het toch een goed genietbaar concert.
Wat het concert wat minder genietbaar maakte, was het fijne festivalpubliek. Ongelooflijk dat die mensen er met hun geklets in weten te slagen om een toch niet echt zacht spelende band als Mogwai te overstemmen! Die Barn leek wel een papegaaienkooi! Ook zijn er altijd mensen die op de verkeerde momenten (liefst als er een verstild moment in de muziek is) in het verkeerde ritme gaan "mee"klappen (eerder tegenklappen), en dan heb je natuurlijk ook die types die zonodig precies tijdens een mooi zacht gedeelte van een nummer moeten joelen en domme kreten slaken. Dit werd helaas nog des te storender bij het volgende concert, dat van Olafur Arnalds.

Na Mogwai ontstond er ruimte voor mij, en kon ik doorschuiven naar de barrier om vanaf de eerste rij het optreden van Olafur Arnalds te kunnen beleven. De beschrijving hiervan op de website van Rock Werchter had mij nieuwsgierig gemaakt: daarom had ik van deze artiest wel iets op YouTube bekeken, en dat beviel mij goed. Dit wilde ik dan ook graag zien.
De band van Olafur Arnalds was anders samengesteld dan je doorgaans tegenkomt op zo'n festival: hier geen gitaren en geen basgitaar, maar een pianist met een klassieke piano, maar ook met keyboards en allerlei electronica, begeleid door drie violisten, een celliste, en een drummer die behalve zijn drumstel ook allerlei electronica tot zijn beschikking had. Hoe zou dit klinken?
Wonderwel mooi. Het werd een mooi sfeervol concert, vol atmosferische, etherische klanken die samengebracht werden in een spannende muzikale opbouw. Hoe moet je dit noemen? Klassiek? Nee. Pop dan? Nee, ook niet. Ergens er tussen in? Misschien, ik vind het moeilijk om dit soort muziek te benoemen. Misschien kun je het nog het beste als semi-klassiek benoemen, hoewel er ook enige verwantschap is met post-rock, in die zin dat het in deze muziek ook meer gaat om het creëren van "soundscapes" en het oproepen van sferen dan om melodie of ritme.
Het had een bijna magisch concert kunnen zijn. Helaas werd aan de magische sfeer van deze muziek afbreuk gedaan door (een deel van) het publiek dat maar moeilijk stil te krijgen was. Deze muziek vraagt om een aandachtig en stil publiek. Vooraan, waar ik mij bevond, was het overgrote deel van het publiek ook stil en respectvol, op die enkele gek na die zo nodig door de muziek heen moest schreeuwen. Achterin de Barn werd er echter naar hartelust door het papegaaienpubliek gekwetterd. Jammer. Dit was een duidelijk geval van paarlen voor de zwijnen.

Na het concert van Olafur Arnalds ben ik eerst naar buiten gelopen om bonnen te kopen, daar was ik nog niet aan toegekomen, en wat te drinken te halen. Hé, daar lopen mensen met ijsjes, daar heb ik best trek in. Ik heb een beker yoghurtijs gekocht, en ben meteen weer de Barn ingevlucht. Veel te warm buiten! De Barn was ondertussen al aardig volgelopen voor Richard Ashcroft. Nu geen plaats vooraan, maar redelijk achteraan op de zijtribune.
Richard Ashcroft was niet een artiest die ik per se moest zien, maar nu ik er toch was, wilde ik hem best wel zien en vooral horen. Ik heb hierboven al vermeld, dat ik nogal achterloop op muzikaal gebied. Ik moet dan ook bekennen, dat ik van Richard Ashcroft alleen maar zijn Bittersweet Symphony uit zijn Verve-tijd kende. Tenminste, dat dacht ik. Achteraf waren er toch wel een paar nummers meer die mij bekend in de oren klonken.
Het is niet echt mijn muziek, maar ik moet toegeven dat ik mij hierbij toch prima geamuseerd heb. Deze muziek doet mij niet zo veel, maar ik hoor wel dat de nummers goed in elkaar zitten. En de band speelde goed, en Ashcroft zong goed. Kortom, een prima performance.
Voor het festivalpubliek was het een hele opluchting, dat er na al die serieuze muziek eindelijk echte pop gespeeld werd. Hè hè, eindelijk kunnen we meeklappen, kunnen we meezingen, kunnen we dansen. De Barn ontplofte bijna van het enthousiasme en de geestdrift van het publiek, en dat werkte aanstekelijk op Ashcroft en zijn band die het ook steeds meer naar hun zin kregen.

Toen ik na Richard Ashcroft de Barn verlaten had, zag ik op het videoscherm tussen de Barn en Klub C het optreden dat op dat moment plaatsvond in de Klub C. De bijbehorende klanken verrasten mij aangenaam. Dat klinkt goed. Wie is dat? Zo te horen een Franstalige zangeres. Even op mijn blokkenschema kijken. O, is dat Charlotte Gainsbourg? Toch maar kijken of ik er nog bij kan in Klub C.
En ja, ik kon er nog bij. Weliswaar helemaal achteraan op de tribune, maar het zicht was goed en het geluid ook. Charlotte Gainsbourg is een typisch Franse "fluisterzangeres", een genre waar ik doorgaans niet dol op ben, maar haar muziek klonk mij zeer aangenaam in de oren, mede door de electronische instrumentatie die heel goed paste bij haar muziek en bij haar stem. Hier had ik geen spijt van.

Ik ben geen fan van P!nk, ken haar muziek nauwelijks, maar was wel nieuwsgierig naar haar optreden. Ik kende een enkel nummertje, meer niet, maar wist wel dat ik dat enige nummer van haar dat ik wel goed kende, Get The Party Started, stiekem best een leuk nummer vond.
Ik wilde haar optreden vanuit het voorvak zien. Om een goede plaats te bemachtigen had ik eigenlijk al voor Bastille mijn favoriete stek in het voorvak ingenomen moeten hebben. Door Charlotte Gainsbourg ging dat niet lukken.

Na Charlotte Gainsbourg ben ik eerst gaan eten. Ik heb een bak met paella gehaald (wel een beetje armetierig: twee zielige mosseltjes, geen vis, geen kip, of hooguit een paar draadjes kippevlees), ben de Apero binnengewandeld, heb een glas droge witte wijn voor bij de paella gehaald, en heb op mijn dooie gemak in de Apero zitten eten en van mijn wijn zitten genieten.

Toen mijn buikje gevuld was, ben ik op mijn dooie akkertje naar de Main Stage gesukkeld, naar de ingang van het voorvak. Daar kon ik in de schaduw (het was nog steeds heet in de zon) met mijn rug tegen de barrier zitten en mijn eten verteren, in afwachting van de openstelling van het voorvak na afloop van het optreden van Bastille. Vanaf deze plaats heb ik Bastille gehoord, er echter niets van gezien. Ik kende ze niet, alleen van horen zeggen.
Dit optreden heeft zoveel indruk op mij gemaakt, dat ik er mij helemaal niets van kan herinneren.

Na Bastille kwam er nog verrassend veel publiek uit het voorvak gewandeld. Ik stond redelijk vooraan bij de ingang tot het voorvak, en kon daardoor gemakkelijk het voorvak binnenkomen. Eenmaal binnengekomen zag ik al snel, dat het geen zin had om veel verder het vak in te lopen. Ik had geen zin om midden tussen het publiek te gaan staan, ik sta tijdens optreden graag tegen een barrier geleund. Daarom ben ik niet veel verder doorgelopen, en heb een plaatsje aan de barrier niet ver van de ingang veroverd.
Het was geen ideale plaats: wel vooraan, maar helemaal aan de zijkant, waardoor ik slechts een beperkt zicht op het podium had. Wat er achterop het podium gebeurde, heb ik niet kunnen zien. Op zich was niet zo erg, omdat veel van het optreden van P!nk zich afspeelde voor op het podium en op de catwalk, waarop ik wel een goed zicht had.

Wat vond ik van P!nk? Nou, het viel mij niet tegen. Het was natuurlijk heel erg Amerikaans, veel show, veel dans, veel kostuumwisselingen, maar ik vond het toch boeiend om te zien. Muzikaal klonk het als een klok (je kunt natuurlijk van die muziek houden of niet, een kwestie van smaak), P!nk zong goed, was goed bij stem. Het viel mij wel op, dat zij haar stem spaarde door heel handig regelmatig zangpartijen over te slaan en deze door haar achtergrondzangeressen te laten verzorgen of door het publiek te laten zingen. Maar wat zij zong, zong zij goed, en het was hoorbaar live, niet playback.
En ja, je kunt al dat showgedoe overdadig en overbodig vinden, maar deze dame liet wel zien wat voor groot talent zij is, met haar dansen en haar choreografieën en haar acrobatiek aan de trapeze, en wat een goede entertainer zij is, die moeiteloos het publiek voor zich weet te winnen.
En ook muzikaal vond ik het helemaal niet slecht, eigenlijk gewoon goed. Het is misschien niet het soort muziek dat ik thuis zal opzetten, en ik zal geen kaartje kopen voor een P!nk-show, maar ik vond dit al bij al prima klinken. En zo'n nummer als "What About Us" vind ik gewoon een goed nummer (komt dit mij nu op een atfrek van rep-punten te staan?). Ik heb er geen spijt van, dat ik hiernaar ben gaan kijken.

Na afloop van het concert van P!nk ben ik eerst mijn post-concertbiertje gaan halen. Daarna heb ik het terrein verlaten, en ben nog wat gaan eten op het terreintje schuin tegenover de ingang/uitgang. Grrr, de Thai had nog wel noedels, maar geen scampi meer, dan maar noedels met rundvlees.
Het was onderhand tegen half drie, zo niet later, toen ik begon aan mijn lange wandeling terug naar mijn auto.
Toen ik eindelijk in Evere uit mijn auto stapte en de parkeergarage verliet, begon het al licht te worden. Ik stapte een bloedhete kamer binnen, dronk nog wat, en ging naar bed. Ik wist nu al dat ik de volgende (strikt genomen de zelfde) dag niet vroeg in Werchter terug zou zijn.

Wordt vervolgd.

[hythloth]

Ik had wel een moment van cognitieve dissonantie toen [Mumford & Sons] Hurt van NIN gingen spelen, al leek het eerder de Cash uitvoering te zijn.

Net teruggeluisterd, is idd de Johnny Cash versie door het gebruik van "crown of thorns" in het tweede couplet i.p.v. "crown of shit". Die instrumentale outro verneukt het nummer wel helemaal.

[reaper]

Dag 2

nogal slecht uit ons bed geraakt dus helaas whispering sons gemist.
tijdens nothing but thieves binnengeraakt met de hele bende en met zijn alle nog richting Kurt Vile gewandeld maar helaas de enigste keer dat ik niet in 1 van de tenten binnen geraakte. Letterlijk voor mijn neus werd de laatste poort toegedaan.

Dus ook dat niet gezien, dan maar terug naar nothing but thieves gewandeld.
van een afstandje bekeken maar pakte me toch niet echt.

dan was het al tijd voor de meeting. Leuk om even bepaalde gezichten te zien en een praatje te maken. en dan 1996Costumer nog naar de meet kunnen leiden. was de eerste keer dat er zoveel graz volk rondliep op werchter denk ik.

the 1975 op de achtergrond met de meet dus helemaal niet meegemaakt.
Tot dusver nog niet veel muziek gezien op dag 2.

Dan kwam Weezer, bandje dat ik in mijn jeugd veel heb opgehad en man wat was dat een feest. Beginnen met buddy holly, ja dan heb je mij mee. En wat een genot was de rest van de set. wel 1 cover te veel maar kom. heb toch een dik uur genoten van begin tot einde.

Daarna was het aan de jongens van Bring Me The Horizon, die ik eerlijk gezegd wel een betere show zag geven dan de laatste keer dat ze op werchter stonden maar muzikaal me veel minder mee hadden. Niet erg memorabel tout court.

ondertussen ook bericht gekregen dat PUD was aangekomen maar stond te ver naar voor om nog even dag te zeggen. Waarvoor nogmaals mijn excuses.

En dan was het al tijd voor the Cure.
Eerlijk gezegd nooit echt zeer in verdiept (ik heb enkel de seventeen seconds plaat en desintegration zet ik ook wel regelmatig op maar daar blijft het dan bij) en in 2012 ben ik na een uurtje vertrokken. Sorry PUD, jeugdzonde.
Maar man, wat waren ze goed seg. Het plezier spatte er vanaf, de setlist was lekker (ookal kende ik niet alles, ik werd helemaal meegesleurd in alle songs) perfecte setlist denk ik. Hier ga ik me zeker nog meer in verdiepen. De rest van de bende vond het wat te lang, maar daar ga ik zeker niet met akkoord. Aangename verrassing.

En dan het moment, de band waarvoor ik een combi kocht.
TOOL.
Opnieuw, ook niet zo een grote fan (ken enkel de "hits") maar na een verbluffende a perfect circle in de lotto arena moest en zou ik dit live eens gezien hebben. En man wat een perfect optreden. Vette visuals, de schaduw MJK die je ziet op de videowall, 3 muzikanten die hun instrument perfect beheersen. WAUW WAUW WAUW, ik ga eerlijk zijn ik zou begot zelfs niet weten welke de nieuwe nummers waren, zo seemless paste het in elkaar.
echt niveau radiohead 2017, wauw.

daarna terug richting auto en naar huis.
gedurende de dag ook nog rondgehangen met die mogelijke one night stand.
again er is niets gebeurd maar handtastelijk was ze wel en ik moet zeggen: ik heb ook ieder excuus aangepakt om ze is goed vast te pakken enzo.
En dat is zo nog 2 dagen doorgegaan en op Rammstein afgelopen woensdag.
En we spreken zaterdag ook weer af, dus wie weet wat er nog gaat gebeuren.

[Jizzlobber]

Veel verslagen dit jaar, leuk! Ik heb even tijd nu om ook eens mijn indruk van het Werchter weekend te delen met jullie. Algemeen gesteld was het qua sfeer en weer wel, en muzikaal niet een top editie. Met een handvol hoogtepunten, en wat nieuwe ervaringen.

Om een beeld te geven van het type Werchter-ganger dat ik zou kunnen zijn: ik bezoek Torhout / Werchter al onafgebroken vanaf 1992, destijds uitgenodigd door een 'ervaren festivalganger' uit mijn dorp (voorstadje Rotterdam), waarbij de festivaldag altijd omlijst werd door twee overnachtingen op camping 'Sint Michiels' en twee uitgaansnachten een paar kilometer verderop in Brugge. Mijn groep vrienden dat meewilde naar Werchter groeide met de jaren, en we kozen na opheffing van de Torhout-editie voor dezelfde constructie rond Leuven: camping in het universiteitsgebied, heen en weer rijden elke dag naar het festival, en elke nacht met taxi naar Leuven. Tegenwoordig hebben we een goede band met de camping in Aarschot, waar een deel van de vrienden overnacht, en is het 'jongere deel' richting de festivalcamping gegaan. Minimaal 15 man gaan het hele weekend, en per editie zijn er eendaagse bezoeken van vooral 'vriendinnen van'.

Woensdagavond aangekomen in Aarschot, en tot laat op het restaurant-terras genoten van de zomernacht met blond bier, samen met de camping eigenares en haar dochters.

Donderdagmiddag de eerste primeur na zoveel jaar: 12 kilometer fietsen naar het festvalterrein. Topervaring, zo langs de Demer, mooie start! Eerste bandje Palace (sorry, geen idee hoe /b bold /b precies werkt) op de 'Slope stage', waarvan ik mij alleen de eerste biertjes herinner in de zon, en de Francaises waar zonnebrand mee uitgewisseld werd. Daarna even Bang Bang Romeo kort checken, als opener van Main Stage, maar dat herinner ik mij helaas nog prima: niet te doen. Vlug naar King Richard Ashcroft, om de rode kruizen boven de Barn voor te zijn. Heerlijk optreden, de tent stond vol met fans (van het genre), en een zeer dankbare band. Richard sloeg bij wijze van genegenheid zijn armen om zichzelf heen, maar dat kan natuurlijk ook prima een teken van eigenliefde zijn geweest. Ook wat dat betreft houdt hij zelfstandig de Oasis-vibe levend. Na afloop zweefden we direct door naar Charlotte Gainsbourg, prima halve set gezien, waarbij het 'zuchtmeisje-level' gelukkig niet de hele tijd bleef pieken. Voor mij en een deel van mijn vrienden is een festivaldag na 1 geweldig optreden al prima geslaagd, dus de Apero-bar lonkte. Na enkele prima straffe biertjes uit glas zijn we ergens halverwege de 'Bastille' set ingewandeld, waar de 'campingdochters' met vriendinnen wel van konden genieten.

De 'Feest-DJ-Ruud' van Pink volgde al snel met zijn set van Skihut-stylo gitaarhitjes aan elkaar rijgen. De stemming op de wei werd er wel beter van, het plan van Pink werkte. De joints die geserveerd werden door de vriendengroep van de 'campingdochters' maakte het Pink-concert zelf nog best draaglijk, het werd nog een gezellig dansfeestje, boven verwachting allemaal.

Na een pittige terugfietsactie nog even nagenieten op de camping met wat whiskey, zoals gewoonlijk!