Glastonbury

[meisbaer2]

Die nieuwe Arcadia zag er wel cool uit op tv (maar wel heel anders dan de spin die ze vroeger hadden). Bij de BBC coverage hadden ze een mini documentaire over hoe ze het geheel hadden ontworpen en gebouwd.

[Timothy's Monster]

Little Simz nu op de BBC. Tof om iedereen zo te zien genieten, maar ik vind dit echt afgrijselijk. Niks vernieuwends vooral. Benieuwd naar de rest van de shows vanavond.

Edit: The Streets... het kan dus nog erger...

[Piet Knaak]

Little Simz nu op de BBC. Tof om iedereen zo te zien genieten, maar ik vind dit echt afgrijselijk. Niks vernieuwends vooral. Benieuwd naar de rest van de shows vanavond.

Edit: The Streets... het kan dus nog erger...

Little Simz heeft toch best een unieke sound. Ze heeft een eigen weg gevonden in typisch Britse hiphop sound met invloeden van een range aan andere genres. Kan zeker aanraden 'Sometimes I might be Introvert' eens een kans te geven. Klein meesterwerkje.

[hythloth]

Gisteren was overdag wat minder op muzikaal vlak, maar de nacht maakte het goed.

Fallow jaar in 2026.

[hythloth]

Ik vond het een super gaaf festival. Wel minder kwalitatieve sets gezien dan verwacht - mede door een paar foute keuzes, en heb nog wat andere kanttekeningen waar ik later op terug kom. Qua uithoudingsvermogen was het ook een enorme beproeving. Desondanks genoeg vette Glasto momentjes beleefd. En het bleef 100% droog t/m de maandagochtend!

Verslag komt pas over een paar weken, maar ik kijk er naar uit om er meer over te vertellen.

[meisbaer2]

Lianne la Havas deed een nummertje mee met Michael Kiwanuka, en heeft blijkbaar ook ergens een kleine secret set gedaan.

[hythloth]

Klopt, in de Crow's Nest op zaterdagavond, was op vrijdag gelekt. Had het overwogen maar had geen zin om naar Park gebied te lopen.

[BigBird]

Mijn gok voor de headliners in 2025

- The XX
- Fontaines DC
- Nick Cave & The Bad Seeds

[hythloth]

Eminem - Olivia Rodrigo - Fred again..

[RutgerGM]

Ik heb opnieuw een fantastische vijfdaagse achter de rug. Het weer was zo mogelijk nog beter dan vorig jaar: lekker zonnig op woensdag, en niet te warm + droog op de dagen waarop veel gewandeld moest worden. Net als vorig jaar ben ik solo gegaan, al had ik deze keer ook een aantal vrienden op het terrein lopen die ik elke dag wel eens gezien heb. En doorheen het festival ook Uplift, Hythloth en Jasper (Locor?) ontmoet.

Op woensdag en donderdag heb ik vooral rondgewandeld en me laten verwonderen door alle mooie hoekjes en kantjes op het terrein. Op donderdag wel Frank Turner meegepikt op Strummerville. De zone werd een uur voordien al afgesloten, maar ik was er gelukkig ruim op tijd al aanwezig.

Hieronder een verslagje van mijn festivalweekend op Glastonbury. Net als vorig jaar veel Britse groepen opgenomen in mijn schema, maar wel geprobeerd om meer verschillende podia te bezoeken, en dat is me ook wel gelukt. 

Vrijdag:
Mijn festivalweekend begon om 11u aan West Holts bij Sofia Kourtesis. Leuk opwarmertje, en dat deden we verder bij Squeeze aan de Pyramid Stage. Daarna ging ik richting de Other Stage voor The Snuts. Typisch Schots gitaargroepje in het genre van The Lathums, The Reytons, The K's... en dergelijke. Tijdens het optreden stak de zon nadrukkelijk neus aan het venster, wat er mee toe bijgedragen heeft dat dit optreden al een eerste hoogtepuntje was voor mij. Hier had ik het gevoel dat Glasto echt begonnen was. Vervolgens ging ik door naar The Park voor Barry Can't Swim, maar helaas had zowat iedereen op het terrein dat idee opgevat. Ik had al snel door dat ik nooit op The Park zou geraken, dus heb ik een uurtje rondgewandeld in de South East Corner, en me even in de tempel gezet voor wat weirde boedhistische keelgezang. Daarna zette ik koers richting de Pyramid Stage voor Paul Heaton. Als Britpopper was dit optreden een must see, en Paul stelde absoluut niet teleur. De setlist bestond uit een mix van het betere Beautiful South- en Housemartins-werk. Norman Cook (Fatboy Slim) kwam bas meespelen tijdens Happy Hour en zorgde zo voor een reunie van The Housemartins. Top! Vervolgens bleef ik aan de Pyramid voor de '7 minutes of silence' van Marina Abramovic, gevolgd door PJ Harvey. Ik koesterde best hoge verwachtingen voor dit concert, maar helaas stond ik op een slechte plek. Niet alleen was zowat iedereen op dat moment bij de Sugababes, waardoor er weinig volk aan de Pyramid stond. Ik had helaas ook een plek gekozen vlak na een bende tienermeisjes die het hele optreden lang in een kring aan het babbelen waren. Hierdoor het optreden niet ten volle kunnen beleven. Gezien ik 1m92 ben, verplaats ik me liever niet meer eens een optreden bezig is, omdat ik altijd iemand z'n zicht afneem op die manier. Was op zich wel zeker een sterk concert, alleen jammer dat de setlist met een dikke 10 minuten ingekort werd door de voorafgaande performance act.

Daarna ging ik door naar Leftfield. Eerst zag ik daar een strak punkoptreden van SPRINTS, en erna een typisch optreden van Billy Bragg. Die laatste speelt er elk jaar denk ik, dus wou 'm dit jaar zeker eens meepikken. Zoals steeds een mix van nummers en activisme, vooral gefocust op de imminente verkiezingen deze keer. Na bisnummer 'A New England' wandelde ik door naar The Park voor Fontaines DC. Onderweg kon ik nog even God Is A DJ van Faithless meepikken aan The Glade. Ik was gelukkig goed op tijd voor Fontaines, en mijn vrienden waren er al dus ik had echt een hele goeie spot (naast een groepje Ieren). Fontaines DC was voor mij het absolute hoogtepunt van deze editie. Topgeluid (lekker hard), enorm strakke band, en Grian Chatten die er zonder enige vorm van interactie in slaagt om heel het terrein uit zijn hand te doen eten. Briljant concert!

Hierna probeerde ik nog bij Charli XCX te geraken aan Levels, maar dat was al afgesloten. Stukje Arcadia gedaan dan, en erna nog even langs de Tree Stage gepasseerd.

Zaterdag
Zaterdag begon voor mij in de Woodsiestent met een moshpit bij de Ierse hiphoppers van Kneecap. Heel leuke binnenkomer, en opvolger High Vis was eveneens sterk. Al was de opkomst voor die laatste een stuk minder, en had ik ook meer moshpit verwacht. Daarna ging ik naar de Pyramid voor dé teleurstelling van het festival: Cyndi Lauper. Ze zag er dronken/stoned uit, zong vals en vaak gewoon naast de micro. Niet de singalong waar ik op hoopte, dus ik ging voortijdig door naar Soccer Mommy. Erna volgde ik een namiddag/avond de normieroute en kreeg ik alsnog de singalong waar ik op hoopte bij Keane. Die zeemzoete muziek werkte echt fantastisch in de stralende zon. De normieroute bracht me vervolgens in Woodsies voor de (niet zo) secret set van Kasabian. De hele zone werd lang voor het concert begon al afgesloten, zelf ik geraakte ik nog nét in de tent. Ook al neemt Sergio Pizzorno tegenwoordig de zang voor zijn rekening, Kasabian in de UK blijft toch iets waanzinnigs. Concert vol pyro, mensen op schouders... 
Vervolgens passeerde ik even bij Camila Cabello (bevreemdend concertje vond ik, met een skateramp op het podium en dansers die constant rond haar aan het fietsen waren). Ik bleef aan de Other Stage hangen voor The Streets. De combinatie van de zonsondergang, het gezelschap, de setlist vol nostalgische bangers... zorgde ervoor dat dit voor mij eigenlijk één van de topconcert van het weekend was. Heel hard geamuseerd. Vervolgens richting Pyramid gegaan om Coldplay van iets verder te checken. De weide stond zoals verwacht afgeladen vol. De eerste 45 minuten vond ik eigenlijk gewoon uitstekend, maar toen begon Chris Martin zichzelf te veel de Dalai Lama te wanen en volgden er meer intermezzo's en speeches dan nummers. Een klein halfuurtje voor het einde begon mijn blaas het te begeven en ben ik afgedaald. De laatste nummers & vuurwerk van een afstandje bekeken.

Zondag
Zondag begonnen met The K's, die Woodsies al redelijk vol lieten lopen. Onderhoudend concert, met alle bekendere nummers in het laatste kwartier. Ik bleef daar voor Newdad, maar het geluid zat daar echt niet goed en te stil, waardoor ik na een halfuurtje al richting Pyramid getrokken ben voor het teatime legend slot, Shania Twain. Echt een tegenvaller kan ik dit niet noemen, want de sfeer was peak Glasto bij de grote hits. Maar het geluid was echt slecht/stil en Shania zong ook niet zo goed, waardoor de set regelmatig in elkaar viel. Beetje spijtig, want hier had ik meer van verwacht. Gelukkig was Alvvays erna wel héél sterk. Erna koos ik er wijselijk voor om Avril Lavigne te vermijden (ik was nooit op een deftige plek geraakt), maar om voor Kim Gordon te kiezen. Geluid bij Kim Gordon was loeihard zoals het hoort, echt van genoten. Op dat moment was Engeland ook aan het spelen, dus de tent was eigenlijk bijna leeg, wat op zich wel eens aangenaam was. Na Kim was het de beurt aan Romy. Voor mij een absoluut hoogtepunt. Ik vond Mid Air sowieso al één van de beste albums van vorig jaar, en ze slaagde er makkelijk om deze live te vertalen in een dik feest. Er daagde veel volk op, en de sfeer was echt waanzinnig/euforisch. Ze moest meermaals even een pauze in de set inlassen omdat haar naam gescandeerd werd door de hele tent. Na Fontaines hét concert op Glasto 2024 voor mij. Ik was behoorlijk kapot na Romy, dus besloot om voor The National aan de Other Stage te gaan als afsluiter. Mijn plan was eigenlijk om na drie kwartier nog te verplaatsen naar SZA en daar het laatste hafluur mee te pikken. Maar gezien The National oerdegelijk was, en ik op Twitter/X las dat SZA dramatisch was (soundproblemen, amper volk), ben ik gewoon bij The National gebleven. 

Daarna nog iets gedronken aan één van mijn favoriete locaties van het terrein, The Taphouse, om richting bed te gaan.

Glastonbury blijft toch echt een uniek festival, en staat m.i. mijlenver boven alle andere festivals die ik al bezocht heb. De line-up is voor een groot deel zelfs bijkomstig, het terrein is zo groot en divers dat er altijd wel iets te beleven valt. Ik probeer alvast weer om volgend jaar opnieuw te gaan, zeker omdat 2026 een rustjaar zou worden.

[hythloth]

https://ra.co/features/4346

Relevant artikel.

[teedeebee]

Ziezo, ondertussen alweer even terug en opvallend goed gerecupereerd van mijn tweede Glastonbury! Zo'n belachelijk lang verslag als vorig jaar zal er deze keer niet inzitten maar ik wil jullie niet zonder enkele indrukken laten zitten. Geen uitgebreide reviews van alle artiesten dus maar vooral enkele highlights, zowel muzikaal als daarbuiten, van de dingen die Glasto nu echt Glasto maken.

Woensdag
Ik was in vergelijking met vorig jaar iets later op het terrein (rond de middag) met een lastigere reis achter de rug dus woensdag stond vooral in teken van recupereren en het terrein opnieuw verkennen. Het was erg warm dus heerlijk gestart met een uurtje op een bankje zitten in de Woods en mensen kijken, perfect om terug in de sfeer te komen. Verder zag ik woensdag een halfuurtje van Barbie in de cinema, een optreden op de oever van een beekje, enkele honderden mensen met Michael Eavis maskers die een liedje zongen aan de Stone Circle, een vrij knullige processie aan de nieuwe Tree Stage en een pak prachtige taferelen in de Green Fields. Doordat ik het terrein al kende van vorig jaar, voelde het allemaal wat minder overweldigend aan en heb ik meer kunnen genieten van de relaxte openingsdag. Afsluiten met de weinig bijzondere droneshow, vuurwerk, nog een rondje langs de marktkraampjes en op tijd in bed.



Donderdag
Officieel nog een openingsdag zonder de hoofdpodia maar de programmering was dit jaar een stukje uitgebreider waardoor het al bijna aanvoelde als een volwaardige festivaldag.

• Lambrini Girls (Greenpeace): Op voorhand een beetje schrik dat dit het zoveelste vrouwelijke punkbandje zou zijn waar we over een paar jaar niets meer van horen, maar dit was veel beter dan verwacht. Met momenten best muzikaal genuanceerd, heerlijke energie, ongegeneerd politiek en activistisch en een prachtig publiek. Mijn persoonlijk waardevol petje verloren in de moshpit maar ik ga er niet om malen. Ik hoop dat de vinder er veel plezier aan heeft.
  
• Bazzookas (Peace Stage): In de namiddag een berichtje gekregen dat een bevriende Nederlandse skaband speelde en vroeg of er iemand van Festileaks aanwezig was. En dat is de start van het verhaal hoe ik plots op een podium op Glastonbury ben beland  Ik laat de plot twists en stoten die ik heb uitgehaald om daar effectief te geraken even achterwege maar uiteindelijk had ik de kans om van achteraan het podium mee te kijken naar het optreden. Achteraf nog even backstage lopen in Shangri-La was een coole bonus.
  
• Cirque Du Vulgar (Circus Big Top): Rond middernacht afgezakt naar de circustent voor een aanrader van de kampeergenoten. Absoluut topcircus gemixt met burlesque en weinig subtiele suggestieve humor. Vooral het einde was spectaculair met een kerel die in vrije val (gelukkig niet letterlijk) halsbrekende toeren uithaalde op een gigantisch rad. Briljant om circus van zo'n hoge kwaliteit op een festival te kunnen zien.
  
• Bryte (Wishing Well): Silver Hayes was veel te druk dus nog even op verkenning en per ongeluk de nieuwe Wishing Well binnengewandeld bij een dik afro house feestje. Het is bijna exemplarisch voor de rest van mijn Glasto ervaring dit jaar. Broeierige sfeer in dat kleine tentje, everyone was shaking ass!
  
• Verder nog gezien (waarvan in vet de moeite waard): Arxx, Michael Eavis, pecq, Ana Roxanne, stukje Dove (Bicep alter ego)
  

Vrijdag
Time for the big guns! Het festival is nu officieel van start met wat op papier mijn favoriete dag was. Achteraf gezien was dit grappig genoeg waarschijnlijk mijn minst favoriete dag waarbij ik tegen de avond wat zat te mopperen dat er muzikaal toch weinig van over schoot. Ondanks dat ik dus niet echt in de flow zat toch nog voldoende memorabele momentjes.

• Jane Goodall (Greenpeace): Halfuurtje luisteren naar het levensverhaal van dit pracht van een mens. Goodall oogt voor haar respectabele leeftijd nog steeds erg scherp en vertelt heel dynamisch, begeesterend en inspirerend. Feel good momentje waar zelfs wat emoties naar boven kwamen.
  
• Seventeen (Pyramid Stage): Als jullie lokale k-popstan was ik natuurlijk verplicht hierheen te gaan. Spijtig genoeg stond er echt geen kat aan de Pyramid (zelfs het voorvak stond niet helemaal vol), maar dat mocht de pret niet bederven. In een veld in Somerset op de tweede rij kijken naar een van de populairste k-popgroepen van het moment met maximum 50 echte fans rond mij, toch wel een heel bizarre maar vooral ook leuke en unieke ervaring. Was het ook goed? Bwa, valt wel mee, maar dit was wel mijn braindead 'gewoon gaan' momentje van het weekend.
  
• Fontaines D.C. (Park Stage): Eigenlijk wel mijn headliner van deze editie en daar dachten velen ook zo over. Vanaf de eerste noot merkte je dat iedereen die daar stond de band in hun spoorboekje had aangeduid met de meest fluo stift die ze konden vinden. Heel dikke set, hard en geweldig geluid en Grian Chatten die als een volleerde zenuwachtige rockster rondliep en tekeer ging. De band oogde misschien een tikkeltje vermoeid, niet verrassend na 13 shows op 16 dagen, maar klonk nog heel scherp. Geweldige sfeer met mensen die nu al de nieuwe singles volledig konden meeschreeuwen. Mijn ticketje voor dit najaar is in the pocket!
  
• King Dinosaur (The Hive): Onderweg tussen podia om half twee 's nachts weer ergens random voorbij gewandeld en blijven plakken op een stukje terrein dat rond dat uur eigenlijk vrij dood is. Een lokaal swing bandje waarbij een tiental mensen volledig uit hun plaat aan het gaan zijn? Dat verdient wel even mijn aandacht. Nog meer toevallige passanten die bleven hangen en dit groeide uit tot de highlight van mijn nacht.
  
• Verder nog gezien: Olivia Dean, LCD Soundsystem, Sampha en stukjes van Sofia Kourtesis Noname, Confidence Man, Bombay Bicycle Club, PJ Harvey, Arlo Parks, Dua Lipa, HAAi b2b KI/KI en Max Cooper (als ik het zo schrijf nog steeds een bizar sterke dag, maar weinig volledig gezien).
  

Zaterdag
Zowel zaterdag als zondag had ik eigenlijk veel minder strakke plannen dus de eerste had ik ingedeeld in twee grote blokken (namiddag Park, avond Pyramid) en dan 's nachts 'zal ik wel zien'.

• Otoboke Beaver (Park Stage): Één van mijn weinige must-sees dit weekend en het viertal stelde niet teleur. Als iemand die zowel wat hardcore punk als j-pop kan appreciëren, is dit eigenlijk een act die perfect in mijn straatje ligt. Compleet krankzinnige hardcore die je steeds weer verrast met de meest onverwachte tempoveranderingen en af en toe zo'n typisch Japans catchy melodietje tussendoor. Heel de set was een dikke middelvinger naar maatschappelijke verwachtingen. Het publiek slikte het als zoete koek en at uit hun hand.
  
• Ustad Noor Bakhsh (Wishing Well): Nog de helft van deze set kunnen meepikken en daar zeer tevreden mee. Eerst al zittend maar naar het einde toe kon er zelfs gedanst worden op de muziek van iemand die zijn instrument zo meesterlijk bespeelt. Als het aan deze meneer lag, had hij ook gewoon nog een uur langer gespeeld. Super wholesome.
  
• Little Simz (Pyramid Stage): Belangrijk moment voor iemand die het absoluut verdient, de kroon op de carrière van iemand die hard heeft getimmerd aan de weg naar boven. Tot mijn vreugde was het publiek in groten getale afgezakt (al lag dat misschien ook wel aan Coldplay erna) en ik had wel het gevoel dat Simz het veld heeft kunnen inpakken. Zelf had ik gehoopt dat ze nog net iets meer all-out was gegaan qua show - neem nu toch eens terug die volledige band mee - maar teleurstellend kan je dit absoluut niet noemen. Straffe performance.
  
• De nacht was opnieuw all over the place met o.a. een rondje in de South East Corner (IICON blijft waanzinnig om te bekijken) en eindigend aan de Tree Stage bij de engineer van Aphex Twin die echt een bizarre set bracht.
  
• Verder nog gezien: Kneecap, Kara Jackson, Bar Italia, Michael Kiwanuka, Coldplay, Delilah Bon, DJ Can't Say No, James Burton, The Quadalakalaka Club.
  

Zondag
Zondag was waarschijnlijk de dag dat ik het minst echt grote namen zag maar uiteindelijk wel mijn favoriete dag werd. Het festival volledig beleefd zoals ik het hoopte en geen matige dingen gezien. Moeilijk om er iets uit te pikken.

• Na Janelle Monáe (die trouwens best goed was, spijtig van het matige geluid) wou ik snel doorlopen om nog de helft van Brittany Howard (ook heel sterk) te zien maar onderweg werd ik afgeleid door een marktkramer die luidkeels een half price sale aan het verkondigen was. Dat kraampje was sowieso al goedkoop dus uiteindelijk heb ik snel een cool fairtrade hemd en hippiebroek kunnen scoren voor in totaal de volle 10 pond. Peak Glasto momentje dit.
  
• Fat Dog (Lonely Hearts Club): Fat Dog gaf maar liefst vier optredens tijdens het festival maar het is me pas op zondag gelukt om erbij te zijn, en dan nog eens op een top 3 podium op vlak van geluid. Live is Fat Dog complete onzin maar ook wel de allerleukste vorm van onzin die je kan bedenken. Dit ging brutaal hard met sowieso de grootste pit van het weekend. Tijdens de laatste song zag ik mijn kans en heb ik na al die jaren eindelijk mijn crowdsurf ontmaagding meegemaakt, wat een pure adrenaline kick!
  
• 's Nachts had ik opnieuw geen plannen dus weer lekker verdwaald en zo bij Suntou Susso beland op de Bandstand, een mini podium in het midden van het marktgebied. Goeie ambiance en goeie muziek. Nog een stukje Leon Vynehall gezien, bij het wandelen naar de SEC blijven plakken bij een fout feestje (Doreen Doreen, vijf vrouwen van middelbare leeftijd die 70s en 80s klassiekers zingen) en afgesloten in Shangri-La bij Bob Vylan waar ik de laatste energie er nog even kon uitstampen voor ik mijn bus terug moest halen om 4u. Heerlijk spontane nacht.
  
• Verder nog gezien: Jalen N'Gonda, Psychedelic Porn Crumpets, Mdou Moctar, Elkka, het laatste nummer van Two Door Cinema Club, James Blake (met 3 schattige kindjes die hard gingen tijdens een stukje stevige techno) en het einde van SZA.
  

Algemeen
Toch weer een geweldig weekend gehad. Het stond natuurlijk in de sterren geschreven dat de tweede keer net niet zo overweldigend en magisch zou zijn als de eerste keer maar ik blijf ook na deze editie bij mijn conclusie dat Glasto de prachtigste plek op aarde blijft voor een festivalliefhebber. Zo'n tweede keer heeft zeker nog nieuwe inzichten (zowel positief als negatief) opgeleverd maar de hoofdconclusies van mijn verslag vorig jaar blijven overeind. In zekere zin was deze editie voor mij dan ook de editie van de bevestiging: de bevestiging dat Glastonbury wordt gedefinieerd door wat er naast de hoofdpodia gebeurt, de bevestiging dat het festival door en voor de mensen wordt gemaakt en de bevestiging dat dit festival nog steeds compleet uniek en vooral erg belangrijk is in de huidige tijden. Het blijft een bijzonder inspirerende plek en ik heb weer bijzonder veel stof voor reflectie, ook over aspecten buiten het festival om.

Ik zou nu een hele analyse kunnen maken over de organisatie, het publiek dat de smaak heeft van een - met alle respect - gemiddelde Pinkpopganger, de minpunten en de drukte, het weer, het lekkere eten, prijzen, de prachtige podia, veranderingen op het terrein en nog zoveel meer, maar daar heb ik eigenlijk niet zoveel zin in. Vooral omdat ik nog steeds denk dat het moeilijk is om de ervaringen op dit festival op papier te zetten en iedereen het gewoon eens zelf moet beleven. Er gebeuren daar constant zoveel kleine dingen die ik lekker als 'little happy pleasures' voor mezelf ga houden. Moest er toch nog iemand specifieke dingen willen weten, mogen jullie mij uiteraard een berichtje sturen en dan zal ik met plezier nog uren verder vertellen. Hopelijk kan dit verslagje in de tussentijd toch al dienen om enkele indrukken te krijgen van het festival zonder te focussen op de gigantische hoeveelheid headlinewaardige namen.

De kans dat ik volgend jaar opnieuw probeer is momenteel vrij klein. Niet omdat het festival dit jaar heeft teleurgesteld maar omdat Glasto juist zo'n unieke ervaring is om te koesteren. Even wegkijken en met een frisse blik terugkeren, lijkt me geen slechte optie. Met veel andere plannen, voldoende opties waar ik eigenlijk muzikaal meer aan mijn trekken kom en het pauzejaar in 2026, zie ik mezelf pas terug op Worthy Farm in 2027. Maar goed, vorig jaar zei ik eigenlijk ongeveer hetzelfde en uiteindelijk stond ik er toch weer, dus we zien wel. Dat ik ooit terugkom staat sowieso vast want elke seconde daar blijft de moeite waard!

Bedankt ook nog aan de mooie Graz delegatie dit jaar, was weer heel fijn jullie te zien!

[hythloth]

https://docs.google.com/spreadsheets/u/0...w/htmlview

Lijst met links voor downloads van de 2024 BBC iPlayer sets.

[hythloth]

https://www.iq-mag.net/2024/07/ed-sheera...dium-tour/

Zou helaas ook kunnen voor Glasto...

[hythloth]

Deel één:

Op de dinsdagochtend een 9:30 uur ochtendvlucht gepakt vanuit JFK, die iets na 21:00 uur lokale tijd landde in Heathrow. De bus vanuit Londen Victoria zou pas om 1 uur 's nachts vertrekken, dus had meer dan genoeg tijd om mijn broer en zijn vriendin (haar allereerste festival!) te meeten die al een paar dagen eerder waren aangekomen. Chillen op dat station was best vermakelijk, met name toen bleek dat diverse reizigers hun spullen niet goed hadden ingepakt en hun trolleys tijdens het instappen uit elkaar vielen. Hadden wij het even beter geregeld, met ieder een dikke rugzak en een rolling duffel wat vrij soepel verliep. Bus vertrok uiteindelijk om half twee en gelukkig vielen we allemaal meteen in slaap. Werden pas wakker bij aankomst om kwart voor 5, waarna we meteen in de queue stapten. Hebben lang getwijfeld waar we zouden kamperen, vooral omdat er op iedere camping genoeg plek zou zijn gezien onze vroege aankomst, maar kozen uiteindelijk voor Darble om meer slaap te kunnen krijgen, minder met de spullen te hoeven sjouwen, en omdat andere Grazzers daar ook zouden zijn. Bleek een goede beslissing. Lang verhaal kort: vlak na de opening om 8 uur konden we al door de poort en iets na half negen stonden onze tenten al op. Fucking lekker geregeld, met name omdat het die dag 30 graden werd en er later horrorverhalen kwamen van mensen die urenlang moesten wachten in de hitte om binnen te geraken.

Paar uur lopen tukken en toen lekker deze culturele stad lopen verkennen. Ik wist natuurlijk dat Glasto massaal zou zijn, maar dit dringt pas echt tot je door wanneer je er daadwerkelijk bent. Favoriete area van de middag was de Green Fields; onder andere wezen uitrusten bij deze hortisculpture waar we lekker met onze voeten in dat water gingen om af te koelen. Vijf minuten later gingen echt iets van 20 mensen volledig in dat water om af te koelen, totdat we met z'n allen werden weggejaagd door de makers omdat dit hier helemaal niet voor was bedoeld. We zagen die lui daarna meteen van die bordjes maken waarop stond dat mensen niet in het water mochten, looooool. Ook erg genoten van de Healing Field, wat voor de helft draaide om idiote pseudowetenschappen als tarot-lezingen, homeopathie, en astrologie, maar waar je ook geweldige massages kon krijgen in speciale community tenten. Lekker onder handen genomen door een leuke jongedame genaamd Amber die dit deed als een side-hustle.
In de avond de openingprocessie van de Tree Stage gezien. Was gezellig maar idd vrij knullig. We liepen toen door naar de Sacred Space waar een houten draak in brand zou worden gestoken. Bij aankomst waren er al een hele hoop mensen verzameld en er waren meerdere plechtigheden tegelijk gaande. Het voelde allemaal echter veels te langdradig; na anderhalf uur was dat ding nog steeds niet in de fik. Gezien de avondtemperatuur ook nog flink was afgekoeld, gingen we maar gewoon terug naar de tent. Onderweg nog wel een deel van de drone show kunnen zien vanuit het gebied van de Other Stage.



Ik was echter nog niet klaar met de Sacred Space, en donderdagochtend om half twaalf daar weer aangekomen. Daar was een Flame of Hope ceremonie bezig, die ik indrukwekkender vond dan alles wat ik daar de avond daardoor zag. Inclusief gastoptreden van Emily Eavis die iets kreeg uitgereikt, waarna ze doodleuk tussen ons in het publiek ging zitten voor de rest van de show. En dit stond geeneens aangekondigd in de app; heel cool om dit zo mee te maken. De fijne sfeer ging hier verder bij een bruiloft op de Stone Circle, en we vonden ook nog de "verborgen" Stone Dragon. Echt een goed begin van de dag. Sinds de Sacred Space vlakbij de Healing Field lag, was ik weer langs Amber gegaan voor een helende massage. Van daaruit geraced naar de Park Area en aangesloten in de queue voor de Ribbon Tower. Het waaide die dag flink, waardoor het omloog lopen extra intens aanvoelde. Het uitzicht van daar boven was heel sick, maar het was tegelijk ook erg hoogtevreesverwekkend. Dus niet lang gebleven, en de rest van de middag wezen chillen en verkennen bij Humblewell, de Tipi Field, en de Craft Field. Vanaf het begin van de dag voelde het trouwens al alsof alle 210K bezoekers waren gearriveerd, dus het was fijn om het bij deze gebieden wat rustiger aan te doen. Ook onze best gedaan om zo gezond mogelijk voedsel te vinden, wat best lukte via allerlei veganistische tentjes en plekken die soep en smoothies verkochten. Overigens vond ik het eten op Glastonbury erg hit-or-miss; het loonde om verder te lopen naar een plek waar je al eerder goeie ervaringen mee had. Op de latere volle muziekdagen was in de praktijk gemakkelijker om zo snel mogelijk ergens wat te halen, en dat pakte soms verkeerd uit.

De eerste muziekact van het festival begon in de kleine Small World Stage tent op de Green Fields voor Psycho-acoustic Goat, waarbij we eerste rij stonden. Dat is dus een gimmick act die psychedelische stomp and holler maakt, met o.a. maskers die later ook aan mensen in het publiek werden doorgegeven. Ook was er later een oproep aan de aanwezigen om te lopen mekkeren als een geit in plaats van applaus te leveren na de nummers, wat natuurlijk hilarische resultaten bracht. Mijn broer vond het helemaal geweldig en kocht na afloop allerlei merch ter waardering; zelf vond ik de speeltijd van een uur net te lang. Niettemin natuurlijk prima geschikt als aftrapact van het festival. Ik ging hierna alleen verder lopen en kwam uit bij de Greenpeace Stage voor het laatste kwartier van de Zuid-Afrikaanse Moonchild Sanelly en haar zelf-omschreven future ghetto funk. Het was een feestelijke boel, maar ik vond het een platte wEReldmUzIeK act dat vooral leek te draaien om haar achterwerk. En het zou niet de laatste keer zijn dat ik haar tegenkwam op het festival...
Tijdens deze avonduren koelde het al snel af en ik begon mij verkouden te voelen, dus het plan om lekker hard en laat door te gaan voor acts als Shygirl en Dove (alias van BICEP) ging in de ijskast. Rustig aan doen bij de Tree Stage leek gezonder, dus ging daar lekker liggen en probeerde te genieten van de ambientgeluiden van het laatste deel van PECQ en de volledige SloMo A/V set van CHLOÉ. Nadruk op "probeerde", want het klonk te zacht wegens de geluidrestricties van het festival op de donderdag, en de electronische dance tunes van het nabijgelegen San Remo podium knalde er overheen. Blijft jammer dat het festival door de lokale gemeente verhinderd is om op de eerste twee dagen overal voluit te gaan. Voor Ana Roxanne hierna zag ik de bui al hangen en bij gebrek aan beweging werd het steeds kouder en kouder, dus in de plaats daarvan doorgegaan naar het Silver Hayes gebied voor de tweede helft van de DJ set van Sonique. Was net wat ik nodig had om beter te voelen; hielp dat het Lonely Hearts Club podium wél tering luid stond. Sonique's plaatkeuze was niet zo boeiend, maar de aanwezigen hadden er zin in en leuk om haar dat ene hitje te zien zingen.

Als afsluiter van de avond gingen wij ook voor Circus Big Top, waar na de indrukwekkende jongleurs van Feeding The Fish (zie deze clip van een vorige editie, ze deden hier exact hetzelfde) we ons lieten onderdompelen in het Cirque Du Vulgar, wat een mix was van comedy, burlesque/striptease, en acrobatiek. Qua humor vond ik het van een laag niveau - hurr durr, blote piemels! - maar de geilerbedoelde gedeeltes zoals een burlesque stuk uitgevoerd op Portishead's Glory Box waren van betere kwaliteit, en veranderden het Circus Field in een Horny Field. Absolute hoogtepunt was zoals teedeebee al zei het einde met een acrobaat in een g-string op een wheel of death. Ik kneep hem echt als een malle, mede omdat het op een bepaald moment zelfs mis leek te gaan. Super indrukwekkend, en voor toekomstige edities raad ik aan om meer van dit soort circus en theater te checken op de donderdag i.p.v. muziekacts. Voor het slapen nog even langs de Other Stage gegaan, want aan de linkerkant daarvan stond een poffertjeskraam met verkopers die in het oranje waren gekleedt. Al bleken het uiteindelijk Britten te zijn, en begrepen ze er geen reet van toen we ze in het Nederlands aanspraken.

Voelde mij op vrijdagochtend gelukkig wat minder verkouden, maar werd wel wakker met maagklachten. Het fantastische van Glastonbury was dat het festivalterrein een heuze apotheek had, met personeel dat je goed te dienst stond. Kocht daar capsules met pepermunt olie die super goed hielpen, en later op de dag regelde ik bij een andere winkelier een warme muts van hoge kwaliteit die de avonduren draaglijker maakte. Serieus, op welk ander festival heb je dit soort dingen? De acclimatisatie aan de composttoiletten en longdrops verliep trouwens vrij soepel, maar wennen aan het weer ging veel zwaarder. Want ondanks dat het droog bleef, was het lastig aanpassen doordat het daar in Somerset de hele dag door veranderde. Het was meestal of te heet, of veels te koud vanwege de wind - met name als je niet hutje mutje tussen de mensen stond. De oplossing hiervoor bleek een tas meedragen met allerlei extra kledingmogelijkheden. Blij dat ik voldoende base layers meebracht. Mobiel bereik was overigens veel beter dan ik had verwacht, maar vanaf de vrijdag ging het op piektijden en drukke locaties wel trager. Gelukkig wel een tip gelezen en toegepast om timestamps te gebruiken in ieder bericht, zodat we een idee hadden van wanneer iets was verstuurd.

Afijn, voor het eerst de Woodsies tent binnengewandeld en daar een leuke eerste indruk bij gehad doordat er nog lang gras stond (wat natuurlijk niet lang zo zou blijven). Queer punk act Lambrini Girls speelde daar strak, echter ontspoorde het al snel. Na twee nummers ging de zangeres het publiek in en vroeg of er een gangpad vrij kon worden gemaakt. Ik dacht dat ze een wall of death wou starten, maar nee, het ging haar om iemand in het publiek in de spotlight te plaatsen als "queer legend", en daarna ging ze op zoek naar iemand die een "trans legend" was. WTF was dit nou weer voor cringe gedoe? Een obligaat rondje Fuck The Tories roepen in het publiek voelde hierna meer op zijn plaats, maar dat was ook een goed moment om naar de Park Stage te vertrekken voor Barry Can't Swim. Bij aankomst tijdens de laatste track van de tweede set van Moonchild Sanelly was het al tering vol (werd uiteindelijk ook afgesloten wegens drukte), maar ik kon mij nog wel door de menigte wurmen om helemaal links vooraan eerste rij te staan. Kon de muzikanten nauwelijks zien op het podium, maar ik kwam toch voor de publieksreacties dus heb het merendeel van de set met mijn rug tegen de barrier gestaan. Mijn voorspelling dat dit mooie Glasto momentjes zou opleveren bleek juist: gasten die op dat relatieve vroege middaguur al liepen te skiën, allerlei mensen op elkaar schouders, de vele vlaggen, rookbommen... en dat terwijl Barry Can't Swim maar een paar leuke nummers heeft en het merendeel gewoon mid is. Mooi voorbeeld van hoe het Glasto publiek een optreden zoveel memorabeler maakte.



Bij mijn volgende must-see voor de dag zou het ook overduidelijk afgeladen vol staan, dus ik besloot om al vroeg bij West Holts te zijn en de act daarvoor volledig mee te pikken. Dat was dus Noname, een vrouwelijke rapper die vooral berucht is van allerlei achterlijke social media discourse en wiens conscious rap stijl ook niet mijn ding is. Desondanks vond ik haar wel een prima show leveren en ze kwam best charmant over. Volgens andere Grazzers waren zowel het geluid als het publiek ten hoogte van de FOH echt kut, maar vooraan tweede rij viel het mee. Meteen hierna kon ik een eerste rij plek overnemen voor de verrassende comeback van Sugababes. Op eerste gezicht niet wat het geweest is, want oorspronkelijk lid Siobhán heeft haar plek teruggeëigend van bekendere vervanger Heidi, en Mutya is onherkenbaar dankzij een hoop tattoos en dubieuze chirurgie. Maar de huidige samenstelling en samenzang is beter dan ooit, en al die hitjes zijn mooi oud geworden (e.g., liedje Ugly dat nog steeds relevant is gezien alle hedendaagse online mobbing). Los van twee nieuwere nummers waar niemand op zat te wachten, was het dus een dik feest van herkenbaarheid waar alle teksten luidkeels werden meegezongen. Hun cover van deze banger paste ook heel goed in het geheel. Rest natuurlijk wel de vraag waarom dit op West Holts Stage was geprogrammeerd met een capaciteit van maar 35K, terwijl dit minimaal op Other Stage had gemoeten. Werd niet de enige keer tijdens deze editie dat iets op een te kleine plek stond.

Zo snel mogelijk doorgelopen naar Park Stage voor een half uur van Dexys, die vroeger bekend stonden als Dexys Midnight Runners. Ik kwam alleen maar voor hitje Come On Eileen en nam daarna weer de benen, maar de rest van hun ouwe lullen muziek had ook wel wat. Van LCD Soundsystem zag ik alleen de eerste drie nummers, waarbij ik echt verrast was dat ze deep cut On Repeat deden op de Pyramid Stage tijdens zo'n subheadliner slot. Voelde geen knaldrang om ze helemaal te zien doordat ik ze al zag in zowel 2022 and 2023, maar terugkijkend had ik dit wel gewoon moeten doen. In de plaats daarvan gaf ik Heilung nog een kans, maar zo in het daglicht en met allerlei kutpraters voorin kwam dat nog minder over dan op Lowlands vorig jaar. Muzikaal klikte het wel iets meer, maar na een half uur toch opgegeven. Liep door naar de Glade Stage voor een tweede rij plek bij Faithless. Nou was dat natuurlijk al vergane glorie voordat Maxi Jazz was overleden, maar was vroeger fan van al die bekende tracks uit het TMF-tijdperk en dacht dat het in de Glastonbury context wel bijzonder kon worden. De huidige opzet is dus een live band waarbij Jazz' vocals op tape staan. De Glade Stage had helder en luid geluid en knallers Salva Mea en Insomnia waren lekkah. Maar toen kwamen er wat tracks die ik niet kende waarbij andere vocalisten langskwamen, en deden ze opeens een cover van Fred again..'s Madea (We Lost Dancing). De betovering was hierbij volledig gebroken, en het enige wat ik nog kon bedenken dat dit een gare coverband was en geen schim van wat ze vroeger blijkbaar waren. Dus ook hier vroegtijdig vertrokken.

Ik had het idee om in Silver Hayes te hangen om later een poging te wagen voor de Charli XCX presents Partygirl DJ set (gemiste kans dat zij geen live show deed; het hele weekend door zag je vlaggen in de groene albumhoes stijl van haar nieuwe plaat), en ging langs Lonely Hearts Club voor SG Lewis & Tove Lo. Gebrek aan publiek en goeie beats daar deden mij ook hier niets. Dus dan maar in het moment besloten om mijn broer en zijn vriendin te joinen voor de laatste twee-derde van Dua Lipa bovenop de Pyramid Stage heuvel, gezien dat toch dichtbij lag. Geluid was daar helemaal achterin echt verrassend goed, en het uitzicht van zowel de show visuals als over de rest van het terrein was echt sick. Verder had ik dezelfde mening als op Primavera 2022: vermakelijk in het moment met genoeg dansbare aanknopingspunten, maar na afloop weer vergeten, ditmaal ook omdat haar nieuwe plaat brol is. Overduidelijke backing tapes voor de vocalen hielpen niet mee. De Tame Impala guest appearance was wel zo'n Glasto momentje, ondanks dat Kevin Parker niet toonvast zong en ook nog tijdens een couplet te laat inzette. Achteraf denk ik toch dat Fontaines D.C. of Jamie xx betere keuzes zouden zijn geweest.



Na Dua verkondigde het festival op de Pyramid Stage schermen dat het Silver Hayes gebied vol stond, dus dan maar naar de Southeast Corner (SEC) waar ik nog niet was geweest. Eerste indruk was heel imponerend; bij het Shangri-La gedeelte leek het opeens een heel ander festival. Daar een tijdje rondgedwaald en zitten chillen bij de Peace Stage, totdat Moonchild Sanelly haar derde set op het festival begon en mij wegjoeg. Teruggelopen naar het Block 9 gedeelte voor het IICON podium. De "crowd crust" achterin en rond de FOH was gestoord, maar ik zag een bar links voorin en volgde een random persoon in het publiek die zich door de menigte drukte wat het voor mij veel gemakkelijker maakte om er door te komen. Eenmaal bij die bar aangekomen bleek mijn vermoeden juist: belachelijk veel open ruimte om gewoon te staan en zelfs te zitten. Heel bizar hoe iedereen per se rechts wou staan of meer naar achteren, ik neem aan vanwege de visuals. Daar bij IICON zag ik dus het laatste deel van Introspekt (ging ene oor in en andere weer uit), de dagelijkse AV:3D show die niet denderend was, en de BICEP presents Chroma AV DJ set. Was echt al fucking brak en de nacht was tyfuskoud, maar BICEP wou ik volledig checken en ik deed mijn best om lekker te gaan. Totdat na een half uur de set werd stopgezet door de organisatie, en er meerdere malen werd omgeroepen om drie stappen naar achteren te zetten wegens verdrukkingen vooraan alsmede bij de FOH. En zo geschiedde, maar het geluid bleef maar stil en de vibes gingen ter plekke zwaar achteruit. Had duidelijk ook op een groter podium of op een beter tijdslot moeten staan. Na twintig minuten besloten om toch maar te vertrekken. Rest van Block 9 gebied was echt teringvol en er was een dikke rij voor Shangri-la, dus toen maar besloten om de SEC te verlaten. Tijdens de lange weg naar buiten hoorde ik BICEP weer spelen, maar fuck it, toch te moe en koud en niet meer in de stemming. Dat uitgangspad stond overigens ook al overvol met mensen, en op een gegeven moment zag ik daar een squattende jongedame die op dronken exhibitionistische wijze haar zaakjes deed terwijl haar +1 niet eens de moeite deed om haar te bedekken van alle langslopers. Voelde erg on-brand voor hoe de nacht verliep. Eenmaal buiten de SEC ook super druk op de looppaden, vol met stewards die de boel probeerde te begeleiden. Op weg naar Darble nog even langs meezingtent The Taphouse geweest, en het laatste kwartier van Max Cooper's ambient live AV set beluisterd bij de Tree Stage. Klonk daar veel luider dan op donderdag en helemaal in het donker waren de 360 visuals beter, maar geen spijt dat ik dit niet volledig zag want toch te koud om daar langdurig comfortabel te hangen zonder beweging. Dus ten slotte met gemengde gevoelens naar bed gegaan.

[hythloth]

Deel twee:



Zaterdagochtend brak wakker geworden ondanks goeie nachtrust, en had nog steeds maagklachten. Het was opnieuw hartstikke warm buiten tijdens de ochtend en middag, en ik functioneer slecht tijdens hitte.  Dus met het oog op het rest van het weekend, besloten om rustig te beginnen en alweer een Healing Field massage te regelen van Amber. Was niet de enige met dat idee dus moest extra lang wachten, maar het was het waard, gedeeltelijk ook om tijdens het toppunt van de zon in een grote tent te liggen. De eerste muziekact begon voor mij dus pas om 15:45 uur met The Last Dinner Party. Geen fan van die plaat maar wou het toch wel een kans geven. Other Stage stond vol en eerste nummer Burn Alive deed het goed... en vervolgens zakte The Last Lemon Party helemaal in. Saaie nietszeggende nummers waar het ze publiek overduidelijk mee kwijt raakten. Die zangeres riep later ook nog op dat we onze kop moesten houden omdat haar bandlid op een fluit ging spelen; goeie boodschap, maar maak het dan tenminste muzikaal interessant! Nee, The Last DP bleek gewoon één grote kuthype zoals ik eigenlijk al wist.
Dan maar vroegtijdig door naar de Pyramid Stage voor de overige 40 minuten van oude liefde Keane. Hun eerste twee platen grijsgedraaid en de herinneringen aan hun Westerpark show in Amsterdam zijn mij nog erg dierbaar. Toendertijd kreeg je ook het gevoel dat ze het echt meenden: nu was het duidelijk dat ze zo'n aangrijpend liedje als A Bad Dream niet meer op dezelfde manier voelen, en zijn ze teveel van de publieksparticipatie. En alsnog was het een aangename set doordat er massaal volk stond en ze allemaal meededen. Somewhere Only We Know was natuurlijk zo'n gecertificeerd Glasto momentje, en afsluiter en vroegere persoonlijke favoriet Bedshaped hakte er mooi in met dat refreintekst van "you'll follow me back with the sun in your eyes" terwijl de brandende zon in onze ogen stond. Had dit gewoon vanaf het begin moeten zien, ook omdat ze eerder We Might As Well Be Strangers deden die ik nog nooit live heb gehoord. Dus nogmaals, fuck TLDP!

Het oorspronkelijke plan was om Michael Kiwanuka te checken, maar toch Bloc Party gedaan omdat ik zin kreeg in iets wat ik beter kende en omdat ze verrassend goed waren in 2018 met die Silent Alarm cashgrab tour. Helaas pindakaas; dit keer waren ze erg matig, met bar weinig speelplezier en urgentie. Er was echter een enorme massa op afgekomen - voller dan bij TLDP - en zelfs helemaal achterin ging mensen hard op oude bangers als Banquet en Helicopter. De grote gemene deler van deze Glasto editie was dan ook dat ene n-woord... namelijk, nostalgie! Hierna snel gerend naar het acoustic podium omdat ik veel animo verwachte voor de Russell Crowe's Indoor Garden Party egotrip. Wat onjuist bleek: bij aanvang was er nog zat ruimte in de tent. Meneer zag er duidelijk niet meer uit als in zijn Gladiator hoogtijdagen, en beter dat hij nu zo rond de wereld muziek speelt dan dat hij rond de wereld loopt te vechten. Alleen jammer dat het zo fucking lame was, want Crowe kwam over als het equivalent van die stomme Nederlandse volkszangers die in nette pakken in feestcafé's optreden. Na 2.5 nummers en een anecdote dat fungeerde als song-introductie weer vertrokken. Maar leuk natuurlijk om hem eens in levende lijve te aanschouwen, en m'n filmpje van hem maakte indruk bij familieleden.

Door alle hitte en droogte was het terrein hartstikke stoffig geworden, wat extra opviel bij West Holts podium doordat daar veel houtsnippers lagen. Zag daar het merendeel van Black Pumas wat immiddels best een grote band is geworden, maar wat je niet zou denken gezien de matige opkomst. Ik vind hun soul rock op plaat wel okee, maar live kwam het totaal niet over, voornamelijk doordat het geluid op West Holts veels te zacht stond. Geen idee wat daar aan de hand was. Meest opzienbarende tijdens de set was dat de Royal Air Force's Red Arrows heel laag en luidruchtig over het podium vlogen en daarbij iedereen weer wakker maakten. Bijtijds vertrokken voor Little Simz die een oerdegelijke hiphop set afleverde als Pyramid sub en waar gelukkig genoeg mensen enthousiast voor waren. Niet mijn muziek, en het was wel ten koste van het tweeluik English Teacher en The Streets, maar handig om vanaf nu een referentiepunt te hebben voor deze artiest.

En toen werd het tijd voor Coldplay. Mijn eerste keer en het was mooi om ze Yellow en The Scientist te zien spelen. Deep cut Arabesque ook cool, en van achterop de heuvel was het geluid opnieuw van hoge kwaliteit en was het visuele overzicht nog beter dan de avond daarvoor. Verder totale wansmaak. Met al die showelementen zoals lasers, lichtgevende armbandjes, en vuurwerk voelde het echt alsof we op de kermis stonden, en bovendien leek het muzikaal erg op het soort kutgeluiden en anti-kunst dat je daar zou aantreffen. Eerst het debuut van een nieuw zaadnummer met Burna Boy en Little Simz (alleen die laatste deed live mee), dat voelde alsof het in elkaar was gezet door een focus groep voor commercieel succes in Afrika. En iets later die abominabele collab met BTS. Letterlijke quote van Lil'Lurky tijdens deze track: "dit hoort bij de aller aller slechtste muziek die ik ooit gehoord heb." Chris Martin ging helemaal goblin mode, inclusief als een sekteleider eisen dat we onze telefoons in de broek staken en onze armen in de lucht hielden, ter plekke een improv nummer uitvoeren over diverse mensen in het publiek, en ook gedetailleerde instructies geven over de songrefreintjes die we moesten nazingen. Memorabel voor allerlei foute redenen.

Het nachtprogramma stond in het teken van Arcadia, wat bestond uit een DJ booth in een Dragonfly-structuur. Ik raakte gemakkelijk in de cirkel voor het vette 360 graden geluid, dankzij een tip om naast het rolstoelplatform naar binnen te lopen. Laatste deel van Joy (Anonymous) B2B Salute was nice and beloofde veel voor de rest van de avond. Hierna kwam de vermoeidheid weer, en achterin bleek meer dan genoeg ruimte om naast een hek te gaan liggen, dus heb daar voor zo'n drie kwartier lekker gelegen om energie op te bouwen. Hot Chip deed als opvolgact een karakterloze DJ set die totaal niet klonk als hun eigen muziek. Los van een goeie remix van een track van Charli XCX's brat, herinner ik mij vooral veel slechte overgangen waar niet goed ge-beatmatched werd. Must-see voor de dag was mijn negende keer Eric Prydz, ook zo'n persoonlijke nostalgie naam van vroegah, en van wie ik eigenlijk een hoop bekende tracks verwachte omdat hij maar een uur zou spelen. Dat bleek gelukkig alleen zo voor de eerste paar nummers, want daarna ging hij de diepte in met het soort progressive house tracks waar hij patent op heeft. De feestende Britten waren daar voornamelijk geïnteresseerd in het opsnuiven van enorme sneeuwbergen, maar het was een gezellige boel en ging echt keihard. Voelde heerlijk om op dat nachtelijke tijdstip in alleen een t-shirt buiten te dansen. Na afloop ontdekte ik trouwens dat het beste uitzicht op de Dragonfly recht tegenover het hoofd was, omdat je daar het beste kon zien dat de bijbehorende lasers vleugels moesten voorstellen. Maakte uiteindelijk niet zoveel uit, want waar je ook stond in de cirkel was het prima. Toptijd beleefd, en na afloop meteen terug naar Darble.



Viel echter pas uren later in slaap, en nauwelijks goed kunnen rusten. Eenmaal wakker op zondagochtend helemaal kapot. Kreeg meteen door dat dit de zwaarste dag zou worden, en daardoor zo min mogelijk gelopen. Merkte trouwens wel dat veel mensen al hun tenten aan het afbouwen waren en met al hun spullen vertrokken of alvast in de auto deden. Rond 13:00 uur mijzelf gesleept naar Woodsies area waar een overdekt veganistische eetcafe stond en daar op energie gekomen met o.a. een smakelijke tosti van baked beans en gesmolten kaas. Dreampop/shoegaze bandje NewDad was van tevoren dé ontdekking van de lineup en een dikke must-see; heb hun debuutplaat van dit jaar al veel gedraaid en een liedje als Nightmares kan ik immiddels dromen. Begon niet ideaal met een tent die maar net halfvol stond, de vocalen die teveel naar achteren waren gemixed, en geluid dat luider had gemoeten. Maar de immersie werd wel beter nadat ik mijzelf in het midden van de tent verplaatste, want mensen leken er van daar wel degelijk van te genieten. De hoge gunfactor hielp ook mee. Hun cover van The Cure's Just Like Heaven had niet per se gehoeven, niettemin ging het er op zo'n vijfde festivaldag wel goed in. Zie ze graag nog eens in een volledige zaalshow.

Naar de Pyramid gelopen voor cougar Shania Twain waar mijn broer even later opdook vanuit Darble met mijn campingstoeltje. Lekker in zo'n stoeltje zitten op de heuvel maakte alles draaglijker, en daarbij meteen goed geïntegreerd met de langdurige Glasto bezoekers die hier bekend om staan. Dikke win-win! Dankzij mijn moeder was ik opgegroeid met Shania's vier grote hitjes in Nederland, waarvan ze drie speelde tijdens de eerste zes nummers. Verder had ik de memo gemist over de rest van haar ouevre dat geestdodend bleek. Want godverdetering, het was echt zzzzzzzzzzzz. Standaard country gezeik over hoe haar dag ging. Bovendien was haar stem ver naar de klote en ze leunde duidelijk op alle achtergrondzangers en haar begeleidingsband, maar die konden er ook niets van maken. Legende, mijn reet!
Tijdens het laatste nummer terug naar Woodsies gelopen met mijn campingstoeltje, en pleurde die neer vlak voor de tentharingen met goed uitzicht op Alvvays. Vind het nog steeds een overgewaardeerd bandje, maar het geluid stond hier veel luider dan eerder, en waardeerde hun ethos om zoveel mogelijk nummers binnen een uur te spelen. Vooral genoten van bekendste nummers Dreams Tonite en Archie, Marry Me.

Zoals gezegd geen zin om ver te wandelen, dus Pyramid maar opnieuw gedaan waar Janelle Monae voor geen kip speelde. Op datzelfde moment was het halve festival bij Avril Lavigne op de Other Stage, wat naar verluidt moest worden afgesloten vanwege de drukte. Megafaal in de programmering, want deze acts hadden duidelijk van plek moeten wisselen. Extra pech voor Monae gezien ook dat geflopte album van vorig jaar en ze alles bij elkaar haar headliner status/potentie uit 2019 heeft kwijtgespeeld. En in tegenstelling tot eerder bijgewoonde optredens op Boston Calling 2016 en Primavera 2019 liet deze set mij koud. Voelde veels te geacteerd op een manier dat mij nu voor het eerst stoorde. Eetpauze ingelast en teruggelopen naar de tent op Darble om het stoeltje af te droppen en wat te rusten. Van Burna Boy zag ik een paar liedjes, en zijn dikke witte grijns was helaas niet voldoende aanstekelijk om langer te willen blijven. Had de vorige dag in de hitte beter gewerkt, maar dat hele afrobeats lijkt ook gewoon weinig om het lijf te hebben. Dan maar Fat Dog op Lonely Hearts Club, wat als podium nog steeds topgeluid had. Hun vermakelijke muzikale onzin was goed voor de energieopbouw, en ik was aangenaam verrast door hun cover van Benny Benassi's Satisfaction. Ook de eer gehad om teedeebee's crowdsurfontknaping mee te maken en dat voor hem te filmen. Vlak onder Lonely Hearts Club lag het Other Stage area, waar we het laatste nummer van Two Door Cinema Club meepikten. Zoals jullie kunnen zien in de video hieronder, stond het afgeladen vol en ging het dak eraf. Leuk om te zien, maar schrikbarend dat deze afgeschreven band anno 2024 nog zoveel volk trekt.



Van Justice vermoedde ik ook dat het overvol zou raken, dus was al een uur van tevoren bij West Holts aanwezig. Al viel dit uiteindelijk relatief mee; ja, het was absoluut druk, maar het puilde niet helemaal uit doordat heel veel mensen al vroegtijdig naar huis gingen. Al las ik dat er hier ten slotte meer mensen waren dan bij Pyramid headliner SZA. Ik kende Justice' set natuurlijk al van PS waar het indrukwekkender binnenkwam vanwege het grotere podium en de frisheid, maar nochtans weer lekker uit onze plaat gegaan. Geluid op West Holts stond hier gelukkig wel hard afgesteld, en achter de FOH staan was leuk voor de Glasto-achtige acties van alle bezoekers die voor ons stonden. Nadien geraced naar Avalon Stage voor tweede half uur van softrockpopband The Feeling. Dit was om twee redenen, 1) mijn allereerste zaalconcert was hun show in Patronaat Haarlem, en 2) ik las een gerucht dat Sophie Ellis-Bextor (wie getrouwd is met de bassist) langs zou komen als special guest, en de vriendin van mijn broer wou haar graag zien. Die band is dus na hun eerste plaat uit 2006 voor terechte redenen in de vergetelheid geraakt, maar dat zou je niet denken gezien de dolle publieksresponse waar mensen ver buiten de tent stonden en echt hard meezongen- en sprongen. Het herbeleven van bescheiden hitje Sewn was voor mij een full-circle moment, en ja hoor, Sophie Ellis-Bextor kwam inderdaad langs om Murder on the Dance Floor te doen. Heel blij dat we erbij waren, en tegelijk dikke credibiliteit gescoord bij mijn broer's vriendin.

Vanuit Avalon kon je gemakkelijk in de SEC geraken, dus daar nog een rondje helemaal doorheen gelopen maar nergens bleven hangen. Op de terugweg nog gegeten naast de Taphouse en daar de enige pint van het weekend gedronken. De pilsener was echter van Brooklyn Brewery die dit jaar de officiële biersponsor was, en al hun biersoorten zijn echt ranzig. Hoe in de stervende hoeren fuckerij had Glasto besloten om met hen in zee te gaan? En dat was het voor de zondag. Op maandag op alle gemak wakker geworden, rondgedwaald voor ontbijt en spullen ingepakt, en een National Express bus om 12 uur 's middags teruggenomen naar Heathrow die helaas niet via de snelweg langs Stonehenge ging. Tijdens het gehele festival wetnaps gebruiken viel reuze mee, maar ondanks dat was de eerste douche na zes dagen echt hemels.

Ik blijf over met de volgende gedachtes:

-Zoals eerder vermeldt, het was een super gaaf festival waar ik toch minder kwalitatieve sets zag dan verwacht. Kwam natuurlijk ook doordat ik namen als Arlo Parks, Lankum, Kim Gordon, en Romy skipte die ik eerder dit jaar al zag, en laten we eerlijk zijn, de lineup liep met name op zaterdag te wensen over. Een vette Pyramid headliner ontbrak natuurlijk ook, i.t.t. tot de edities uit 2017, 2019, 2022 and 2023. Anderszijds: je krijgt op Glastonbury snel het "gras is groener" syndroom omdat er zoveel tegelijk gaande is, en het helpt om dankbaar te zijn voor de sterke dingen die je wel zag.

-Bij aankomst moest ik een rubbere hamer inleveren, maar verder ervaarde ik volledige vrijheid. Het was een gamechanger om niet iedere dag door een toegangspoort met security te hoeven gaan, en niet te moeten denken aan moeilijkdoenerij zoals flesdoppen verstoppen. Ook echt zat watervulpunten, en dat de campings en terrein één geheel waren zorgde er ook voor dat het meer als een stad voelde dan als een festival. Daar komt bij dat de vele stewards echt bijdroegen aan een behulpzame sfeer, en dat het vooral leek te gaan om mensen een goeie en gezonde tijd te bezorgen.

-En toch voelde het alsof mijn eerste keer plaatsvond tijdens een transitiejaar. Dat artikel van Resident Advisor brengt terechte punten op, want in veel opzichten is Glastonbury gewoon een dance festival en een enorm deel van het publiek wilt gewoon ('s nachts) lekker feesten. Waar het vele openbare harddrugsgebruik een symptoon van is. Toevallig ook het soort taferelen waar een Lowlands al jaren mee zit. In Glasto's geval lijkt het mij heel lastig om passende oplossingen te vinden gezien de vele verschillende belangen en de vergunningsrestricties waar ze mee zitten. Wat denk ik ook meespeelt is dat veel mensen in de SEC de toerist uithangen, wat ten koste gaat aan iedereen die er staat voor de acts.

-Over Lowlands gesproken: ik denk dat de afhakers daarvan (en ook van andere klassieke majors) veel meer uit Glasto krijgen. Want het publiek, programma, en terrein zijn zo divers, dat je gemakkelijker een old school belevenis kan hebben.

-Het was mooi om er vanaf de woensdagochtend al te zijn en ik raad dit absoluut aan voor first timers, maar twee warm-up dagen on-site hakten er wel in qua energie voor de hoofddagen. Misschien bij een volgende editie handiger om op dinsdagnacht ergens goed te overnachten en dan pas later op de woensdag aankomen.

-Glasto had de beste festivalapp die ik tot dusver heb gebruikt. Met name de digitale plattegrond die je locatie op het terrein liet zien maakte een wereld van verschil in de beleving, petje af voor de developers.

-Vraag mij af hoe de lineup zich in de aankomende jaren gaat uitpakken. De DEI-versificatie op de zondagavond werkte iig voor geen meter gezien er nauwelijks mensen afkwamen op de drie laatste Pyramid acts. Ik neem aan dat de organisatie passender zal programmeren qua grootte van namen en podia, ondanks dat aparte systeem waar iedere area autonomie heeft. Voorts is nostalgie dit jaar duidelijk het toverwoord in de muziekscene en dat zal gegarandeerd nog een tijd zo blijven. Ondergetekende is daar ook vatbaar voor, gezien wat ik allemaal zag, maar ik hoop natuurlijk ook op meer nieuwe relevante dingen. Niet dat het publiek hier per se om lijkt te vragen, gezien de enorme opkomsten bij alle nostalgienamen.

-Ben benieuwd hoeveel mensen hier worden overgehaald om het ook te proberen gebaseerd op al onze verslagen (#TeamKleinschalig gok ik iig niet). Zelf wil ik zeker terug, ongeacht of ze een Pyramid headliner van niveau "for the ages" boeken, omdat er genoeg plekken zijn waar ik niet was geweest en de opgelopen ervaring wil gebruiken om nog vettere shit te beleven. Daarentegen: het was echt wel een fysieke opgave, zeker vergeleken met een Primavera Sound waar je lekker in een bed slaapt en je grillig weer grotendeels kan vermijden. Geeft natuurlijk wel de motivatie om voor zoiets in goede conditie te geraken. In tegenstelling tot PS is er nu niet de knaldrang om voor iedere toekomstige editie te gaan, maar sinds 2026 een fallow jaar wordt, raad ik aan om gewoon te proberen voor de 2025 verkoop eind dit jaar en dan eventueel je deposit weer in te leveren mocht je de lineup later niks vinden. Wie weet wat de toekomst brengt, en dit festival zal je echt wel anders naar dingen laten kijken. En mocht je de lineup toch kut vinden: er zullen gegarandeerd voldoende sterke optredens staan in contexten die je nergens anders zo zult ervaren.

-Shoutout naar de aanwezige Grazzers, was echt chill jullie daar te treffen en om samen hier naar uit te kijken!

[hythloth]

Terugkomend op Justice: ik kreeg de indruk dat de productie was ingekort vergeleken met Primavera en andere festivals waar ze op de main stage speelden, en dat bleek juist.

Coachella video: https://www.youtube.com/watch?v=ECQDiHBfCY8
Clip van iemand op Glasto: https://imgur.com/xkLrL51

Nog een voorbeeld van een act die op een groter podium had moeten staan. Alsnog vette set.

[RutgerGM]

Mooi verslag!
Jammer dat je fysiek geen 100% was. Zelf had ik vorig jaar een beetje hetzelfde probleem (half kapot toegekomen na citytrip Londen van 4 dagen). Dit jaar bewust op dinsdag al toegekomen in Londen, daar rustig in hotel geslapen zodat ik woensdagochtend volledig fris de bus kon nemen naar Glasto.

[hythloth]

Dat is een goed idee voor een eventuele toekomstige editie. Al kwam het bij mij vast ook door de aanpassing vanuit een verre tijdzone.

[hythloth]

https://x.com/TheRockRevival_/status/181...2669912254

Sam Fender ook kanshebber als Pyramid afsluiter.

Ik denk immiddels dat een editie zonder een mega Pyramid headliner alsnog bij mensen in de smaak zou vallen, wegens het totaalervaringsgehalte en omdat het toch steeds meer om de elektronische muziek draait.

[hythloth]

https://www.mirror.co.uk/3am/celebrity-n...e-33449012

Hopelijk klopt er niks van.

[hythloth]

Zul je zien dat dit op Glasto 2025 een grote spot krijgt.

[hythloth]

https://www.mirror.co.uk/3am/celebrity-n...m-33534209

RIP de kaartverkoop.

[hythloth]

https://www.theguardian.com/music/articl...-gallagher
https://x.com/oasis/status/1828341740572479734

Per bovenstaande zullen ze niet op Glasto staan. Al wilt een deel van mij geloven dat dit alleen maar wordt vermeldt om de kaartverkoop soepeler te maken.

[Baas]

Geen Oasis, per hun officiële socials.