Thread Rating:
  • 10 Vote(s) - 3.5 Average
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
[Films] Welke kijk jij?
Bardo, False Chronicle of a Handful of Truths

Een soms weirde, vaak pretentieuze en auto-bio egotrip van Alejandro Iñárritu? Zeker weten, maar dan is het wel de mooist gefilmde egotrip aller tijden. Ik kon er goed in mee, geregeld met open mond zitten kijken door het krankzinnig prachtige camerawerk, al zijn z'n Birdman en The Revenant onder de streep wel betere films.
Reply
Kimi.

Soderbergh lijkt af en toe de James Patterson van de films te zijn; veel productie, weinig dat boven de middelmaat uitstijgt, maar vaak wel vermakelijk.

Zo ook hier, kleine film, niet onnodig lang gerekt, mooi geschoten, leuke kijk op het "Rear windowgenre" en aan het einde denk je "best leuke film"
Reply
Kareem: minority of one.

Mooi overzicht van zijn carrière, toch wel 1 van de grootste.
Reply
Tár

Erg knap gemaakte intellectuele Prestige Cinema, maar helaas voelde het ook langdradig.
Reply
Everything Everywhere All At Once

Na een uurtje toch maar afgezet, gewoon niet te doen.
Reply
(08-03-2023, 11:26)BigBird Wrote: Everything Everywhere All At Once

Na een uurtje toch maar afgezet, gewoon niet te doen.

Dat had ik ook, maar het laatste deel vond ik best vermakelijk.
Reply
Birds of prey.

Ik ga Margot Robbie wel missen in de tweede Jokerfilm, ze speelt een fijne Harley Quinn, ook weer fijne DC film.

Sicario: Day of the soldado, niet zo diep als die van Villeneuve, maar wel weer strakke film.

Halverwege Taken 2 en dat is gewoon debiel.
Reply
(09-03-2023, 23:27)Willie Wrote: Birds of prey.

Ik ga Margot Robbie wel missen in de tweede Jokerfilm, ze speelt een fijne Harley Quinn, ook weer fijne DC film.

Ja ik vermoed dat Lady Gaga in die rol echt cringe wordt. Vooral ook omdat ze er een musical van maken.
Reply
(09-03-2023, 23:28)hythloth Wrote:
(09-03-2023, 23:27)Willie Wrote: Birds of prey.

Ik ga Margot Robbie wel missen in de tweede Jokerfilm, ze speelt een fijne Harley Quinn, ook weer fijne DC film.

Ja ik vermoed dat Lady Gaga in die rol echt cringe wordt. Vooral ook omdat ze er een musical van maken.

Ik kijk er juist naar uit, de afwijkende toon van bijv. The Batman als apart hoekje van het "DC universe" kan ik goed hebben. Liever zo'n musical dan nog een Black Adam.

Al was Margot Robbie wel een lichtpuntje in die andere films en lijkt er onder leiding van James Gunn wel een hoop verbetering op komst.
Reply
Aftersun. Diep onder de indruk hoor.
[+] 1 user says Thank You to eloelo for this post
Reply
Fall en The Whale, beiden kut.
Reply
Wakanda Forever.

Deze had wel een uur korter gemogen. Verder mooie opnames, maar dat was het dan ook wel.
Reply
Luther

Gekkenhuis. Echt een kutfilm.
Reply
Quote:Journalist en filosoof Doortje Smithuijsen, ook tv-recensent van de Volkskrant, is blij dat kritiek op het uit de hand gelopen kapitalisme via films het grote publiek bereikt. Maar ze ziet ook dat juist datgene wat wordt bekritiseerd, op een platte manier wordt gebruikt om geld mee te verdienen.
Doortje Smithuijsen10 maart 2023, 05:00

Eind 2021 was ik te gast bij een radioprogramma om te vertellen over dé hitfilm van dat moment: Don’t Look Up. ‘Het is zo’n grappige en tegelijk confronterende film’, zei ik tegen de redacteur tijdens het voorgesprek. ‘Funny because it’s true.’ Dat vond hij nou ook. Het ging een leuk item worden.

Don’t Look Up gaat over twee wetenschappers die bij toeval ontdekken dat een meteoriet op aarde afkomt. De twee slaan via de media alarm, maar tot hun grote verbazing is het gevolg van die bekendmaking niet totale paniek, maar een politiek spel dat draait om het bespelen van de publieke opinie en het vergaren van zo veel mogelijk publicitaire en financiële winst. De komeet wordt splijtzwam in een polariserend medialandschap, met de antikometen tegenover de mensen die niet in de komeet geloven, beide kanten opgejut door platforms die geld verdienen aan hun frustratie. In plaats van de komeet van baan te laten veranderen, besluit de president – onder invloed van een Elon Musk-achtige techtycoon – het hemellichaam in stukken te schieten, om waardevol lithium te delven.
Lang verhaal kort: de komeet slaat in en iedereen staat erbij om dat met zijn telefoon te filmen. Moraal van het verhaal: dankzij het kapitalisme en de daaruit voortgekomen sociale media zijn we zozeer in onszelf gekeerd dat we niet meer in staat zijn welke crisis dan ook gezamenlijk op te lossen. Heel de wereld is verziekt, niets kan ons nog redden.

[Image: 763?appId=93a17a8fd81db0de025c8abd1cca1279&quality=0.8]
Jonah Hill als de zoon van Amerikaanse president en tegens haar stafchef Jason Orlean in 'Don't Look Up'.
En dat was dus de kerstfilm van 2021. En de manifestatie van een brede trend. De afgelopen jaren komt de ene na de andere antikapitalistische kaskraker uit: The Menu, The White Lotus, Glass Onion en natuurlijk het voor de Oscar voor beste film genomineerde Triangle of Sadness van Ruben Östlund – een groot deel van de cinematografische hitparade wordt momenteel aangevoerd door films en series die de kijkers en het systeem om hen heen belachelijk maken. Zit je dan, in de bioscoop, of voor je laptop, glas wijn in de hand, of anders een IPA, lekker te kijken naar mensen die het net zo goed hebben als jij, ten koste van anderen. Zou eigenlijk wel anders moeten, hè, met die ongelijkheid. Maar o, de film is afgelopen.
In Don’t Look Up stoort een van de wetenschappers – Kate Dibiasky, gespeeld door Jennifer Lawrence – zich aan het verzoek van een talkshow om haar boodschap vooral een beetje gezellig te houden, want dit is primetime, en er kijken kinderen mee. Wat is hier gezellig aan, antwoordt Kate. ‘We gaan er verdomme allemaal aan!’ Een scène later zit ze met een zak over haar hoofd in een taxi: voor haar soort mededelingen is geen ruimte op tv.
Op de radio vertelde ik hoe ironisch dit is: het is lachen, zo’n kluchterige scène, maar in de praktijk gaan we met alle crises om ons heen min of meer hetzelfde om. Geen probleem mag aan een talkshowtafel langer besproken worden dan 8 minuten; alles moet entertainen, anders zappen kijkers weg. Don’t Look Up is een lachspiegel: we kijken erin en zien onszelf – als hier daadwerkelijk een komeet zou inslaan, zouden we niet heel anders reageren.
Maar wat kunnen we daar dan aan doen, vroeg een van de presentatoren tegen het eind van het gesprek. ‘Minder op onze telefoon kijken?’ ‘Alle systemen om ons heen zijn zo verrot’, zei ik, ‘de oplossing is niet zo simpel.’ De andere presentator viel in: ‘Maar samenvattend, wel een leuke film om te zien.’ Ja, zei ik, wel een leuke film. Einde item.
[Image: 763?appId=93a17a8fd81db0de025c8abd1cca1279&quality=0.8]
Theo Faron (Clive Owen) en Kee (Clare-Hope Ashitey) in 'Children of Men'.
Sinds dat interview verkeer ik gevoelsmatig in een constante herhaling van deze absurde scène: we zijn terechtgekomen in het tijdperk van systeemkritiek als entertainment, van antikapitalisme als cultureel verdienmodel. Deze ontwikkeling zette vermoedelijk ergens rond 2006 in, met de verschijning van Children of Men – genomineerd voor drie Oscars. In deze film wordt niet een naderende meteoriet, maar het collectieve verlies van vruchtbaarheid ingezet als metafoor voor de verstikkende realiteit die het neoliberalisme met zich meebrengt. ‘Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst hoop had’, kondigt hoofdpersoon Theo Faron – gespeeld door Clive Owen – aan in het begin van de film, omringd door een grimmig, kaalgeslagen decor; Blade Runner gecombineerd met Handmaid’s Tale. ‘En ik kan me ook niet meer herinneren wanneer iemand anders dat had.’
In zijn boek Kapitalistisch realisme: is er geen alternatief? merkt filosoof Mark Fisher op dat Children of Men als een van de eerste Hollywoodfilms geen verzonnen wereld opwerpt om een dystopie te creëren, maar een variatie op de huidige neoliberale status quo weergeeft. Children of Men schetst een wereld waarin, schrijft Fisher, crises genormaliseerd zijn ten behoeve van het creëren van winst; een wereld waarin de politiek alleen in naam democratisch is, maar in realiteit een vehikel van een totalitaire elite die aan de macht wil blijven. Children of Men vormt de illustratie bij wat Fisher ‘kapitalistisch realisme’ noemt: het idee dat het kapitalisme als ideologie zo wijdverbreid is dat het onmogelijk is nog op een andere manier naar onze leefomgeving te kijken. We kunnen ons het einde van de wereld inmiddels beter voorstellen dan het einde van het kapitalistische systeem.
Gevolg van dit kapitalistisch realisme zijn onder meer films die onze eigen, concrete situatie parodiëren. De economische ongelijkheid is momenteel zo spectaculair uit de hand aan het lopen, daar hoef je nog maar weinig aan toe te voegen voor een absurdistisch scenario.
[Image: 763?appId=93a17a8fd81db0de025c8abd1cca1279&quality=0.8]
Woody Harrelson (rechts) als de cruise­schipkapitein in 'Triangle of Sadness'.
In Triangle of Sadness draait alles om vermogensongelijkheid, de klassenverdeling die dat voortbrengt en vooral om het zelfbedrog waarmee de elite zichzelf overtuigt van de rechtvaardigheid daarvan. Hoogtepunt is de scène waarin het schip ten onder gaat en de rijke passagiers letterlijk drijven in hun eigen kots: de bovenlaag van de samenleving, gereduceerd tot haar meest menselijke vorm. Als het schip zinkt, spreekt de dronken, marxistische kapitein (Woody Harrelson) hen toe over de intercom: ‘Terwijl jullie zwemmen in overvloed, gaat de rest van de wereld kopje-onder in misère.’ Maar de kapitein zelf is ook niet veel beter dan die rijke klootzakken op zijn schip, mijmert hij verder. ‘Ik kan geen echte socialist zijn, ik bezit te veel.
Deze kapitein verbeeldt in zekere zin de kijker van een film als Triangle of Sadness, de kijker die naar de bioscoop is gekomen om te lachen om de superrijken, maar ondertussen ook aanvoelt dat hij zelf niet veel beter is. Ook ik wil graag een goed inkomen, een lekker leven, een koophuis, een bovengemiddelde opleiding voor alle kinderen. En ja, het is allemaal vreselijk gesteld met die ongelijkheid. Maar als het gaat om onze eigen welvaart, wie is dan bereid zelf iets in te leveren om de kloof te dichten?
Een film als Parasite van Bong Joon-ho – over een arm gezin uit Zuid-Korea dat zich het leven van een rijk gezin in manoeuvreert – voelde bij verschijning in 2019 bijzonder vernieuwend. Achteraf is dat vermoedelijk omdat deze film gemaakt werd door een regisseur die zich daadwerkelijk zorgen maakt over de groeiende economische ongelijkheid in zijn land, en omdat de film geproduceerd werd buiten Hollywood, en daardoor enigszins losstaat van de dwingende eis zo veel mogelijk mensen aan te spreken. Bongs film gaat niet alleen over de schurken van de kapitalistische bovenlaag, maar vooral ook over hoever mensen gaan om zelf tot die bovenlaag te behoren. Eenzelfde confronterende ondertoon zit bijvoorbeeld ook in het Frans-Brits-Belgische Sorry We Missed You (2019), over de menselijke kosten van gratis pakketjesbezorging. Weinig kijkers zullen bij het kijken naar die film niet gedacht hebben aan hun laatst bestelde pakket, en aan de vraag of die 0 euro verzendkosten eigenlijk wel normaal waren.
[Image: 763?appId=93a17a8fd81db0de025c8abd1cca1279&quality=0.8]
Vader Kim Ki-taek (Song Kang-ho, tweede van links) in 'Parasite' van Bong Joon-ho.Beeld EPA
Triangle of Sadness – een coproductie van negen landen, waaronder Zweden, Duitsland en Turkije – behoudt een vergelijkbare integriteit als Parasite en Sorry We Missed You, door niet enkel de superrijken af te schilderen als karikatuur, maar te laten zien hoe elk personage, rijk of arm, doordrongen is van neoliberaal egocentrisme. Van een van de ongemakkelijke eerste scènes, waarin een modellenkoppel kibbelt over wie de rekening moet betalen, tot het ‘money, money, money!’-mantra dat de crew op het cruiseschip hanteert om zich staande te houden tegenover de bizarre eisen van de gasten aan boord – net als in Parasite is iedereen vastbesloten als winnaar uit het kapitalistische spelletje te komen. En dat maakt iedereen medeplichtig aan de bizarre regels ervan.
De producties met een antikapitalistische boodschap die in de periferie van dit soort films verschijnen, lijken echter niet uit op dit soort zelfkritiek, of op systeemverandering, maar vooral op het kapitaliseren van een gedachtengoed dat momenteel in zwang is. Het zijn kaskrakers in een marxistisch jasje: films die de economische ongelijkheid weliswaar aan de kaak stellen, maar op een manier die vooral iedereen moet aanspreken. Hollywood en de grote streamingdiensten hebben door dat het bon ton is om kritiek te leveren op de economische elite. Het levert producties op die weliswaar vermakelijk zijn, maar kritiek op het kapitalisme ook platslaan tot er alleen nog een meme resteert: een geinig plaatje waar je even om kunt gniffelen, om vervolgens weer door te gaan met je leven en met het in stand houden van precies dat systeem waar we net om gelachen hebben.
Een populaire film als The Menu portretteert bijvoorbeeld vlijmscherp hoe een zelfgenoegzame elite zich culturele fijnproeverij toe-eigent. Maar de parodie op een exclusief sterrenrestaurant waarin zowel de gasten als de chefs letterlijk ten onder gaan aan hun eigen pretenties, blijft steken in het opzichtig doorprikken van clichés, waardoor het nooit écht kritisch wordt. Hetzelfde probleem heeft Netflix-hit Glass Onion, waarin een karikatuur wordt geschetst van een narcistische techondernemer à la Elon Musk of Jeff Bezos. Heel geestig, maar veel verder dan aanstippen hoe problematisch dit soort types zijn, komt het hier niet.
[Image: 763?appId=93a17a8fd81db0de025c8abd1cca1279&quality=0.8]
Margot (Anya Taylor-Joy) in 'The Menu'.
Satire voor de massa is een contradictio in terminis. Enerzijds valt het te prijzen dat kritiek op het kapitalisme via dit soort films het grote publiek bereikt. Anderzijds betreden we met het steeds platter parodiëren van ongelijkheid een weliswaar geestig maar ook gevaarlijk landschap: het landschap waarin serieuze problematiek zodanig als status quo wordt aangenomen, dat we niet anders kunnen dan erom lachen. Een prangende situatie zoals de huidige welvaartskloof vraagt om producties die de cultuurconsument ook daadwerkelijk confronteren. Zoals wetenschapper Kate uitroept in Don’t Look Up: ‘Misschien moet het helemaal niet gezellig zijn. Misschien moet het juist fucking eng zijn!’
Lees ook
Reply
Goede reminder om Children of Men nog eens te kijken. Was destijds wel een film met een behoorlijke impact, ook een heel erg knap gemaakte flm.
Reply
Maar gestopt met lezen, teveel spoilers voor Don't look up die ik ooit mog een keer wil kijken. Wat is de kern van het artikel?
Reply
Dat films die kritiek hebben op kapitalisme en elite vrijwel nooit verdergaan dan dat de armere klasse er ook naar streeft om de vrijgekomen plaats in te nemen i.p.v. een systeemverandering na te streven. Ofwel kapitalisten hebben de anti-kapilistische boodschap ontdekt om geld mee te verdienen. Ik zag parallellen met onze samenleving waarin we om compensatie roepen als een systeem faalt i.p.v. te kijken hoe we het systeem kunnen verbeteren.
[+] 2 users say Thank You to Willie for this post
Reply
Heeft Trump al iets racistisch over de oscars getwitterd? 

De partner van Michelle Yeoh is ook vrij bekend.

[Image: kJ1M7z4OFdeeGzSUr1iXVzuWxmD4697v5Nr5ubJR...c162cc4cd8]
Reply
Gister voor de zoveelste keer The Holy Mountain gezien, deze keer in 4K in de bioscoop. Blijft een waanzinnige, tijdloze trip en is (misschien deels onbedoeld) gewoon een van de grappigste films die ik ooit heb gezien. Zou om een boel redenen nooit meer gemaakt kunnen worden.
[+] 1 user says Thank You to thomas9790 for this post
Reply
65 met adam driver

leuk concept (sci-fi, dino's ...) maar zeer cliché matige uitwerking

niets vernieuwend of uniek aan uiteindelijk
Reply
(13-03-2023, 10:32)Willie Wrote: De partner van Michelle Yeoh is ook vrij bekend.

[Image: kJ1M7z4OFdeeGzSUr1iXVzuWxmD4697v5Nr5ubJR...c162cc4cd8]

Ik moest opzoeken wie het was. Heeft ze goed voor elkaar.

Tegen beter weten in zag ik het laatste deel van de Oscars live, en het was zzzz. Blij voor iedereen die voor EEAAO won, maar dat krijg je met zo'n dure en gewiekste marketingcampagne.
Reply
Sowieso een stoere dame naast goed acteur. Ze doet (nog steeds) het liefst haar eigen stunts.
Reply
The Whale

Goede hoofdrol, matige film, bespottelijk slot.
[+] 1 user says Thank You to JorisR for this post
Reply
(24-01-2023, 16:48)Maynard-J Wrote: De Oscarnominaties!

Best een mooi internationaal lijstje, Im Westen Nichts Neues verrast met 9 nominaties. Al denk ik dat The Banshees of Inisherin de grote winnaar wordt.

Toch niet dus, The Banshees of Inisherin gisteren pas gezien, hij had er wel enkele verdiend. 
Moet Everything Everywhere All at Once nog bekijken, maar het zou me verbazen dat ik die beter ga vinden, na wat ik al zien passeren heb en her en der opving.


 
Reply
EEAAO wel echt verdiend hoor, al zat er ook wel een dikke campagne achter. The Banshees, mja.. Heb het gevoel dat men zo'n trage films altijd wel wat aan zich voorbij laat gaan.
Reply


Forum Jump:


Users browsing this thread: 1 Guest(s)