Primavera Sound - Printable Version

En oei, toen kwam het lange wachten. Weer, want Guided by Voices kon wat mij betreft de tering krijgen - ik had deze keer de kans om Rosalía van helemaal vooraan te zien, dus dat deed ik ook. We stonden één meter van de stage af, en recht voor de stage: dat was vermoeiend, maar het zeker waard. Nu ik in Barcelona was geweest, wist ik al wat ik kon verwachten, maar toch werd ik weer volledig omvergeblazen door deze show: nóg beter dan in Barcelona, nóg beter dan beide Solange-shows - dit was dé show van mijn vakantie, en één van mijn favoriete shows ooit. Mooi dat alles zo op zijn plek viel, en mooi dat deze show andere absolute hoogtepunten had. Ik had mijn merchandise-shirt aan (deze), en tijdens Barefoot in the Park - normaal gesproken mijn minst favoriete nummer uit haar set met afstand - zag ze dat en wees ze naar me, glimlachte ze en zwaaide ze even naar me, wat op zichzelf al deze set katapulteerde naar de toplijst van het jaar. Dan nog waren er zó veel kleine dingetjes die deze keer me wat harder raakten. Topvoorbeeld was het één-tweetje MALDICÍON-A NINGÚN HOMBRE die ditmaal aanvoelden als het middelpunt van de set. Sowieso is de dynamiek tussen deze twee nummers en DE AQUÍ NO SALES met dan DI MI NOMBRE geweldig, en goed gekozen als middelpunt van haar set - even de diepte induiken met wat materiaal waar je aandachtiger voor moet luisteren, om vervolgens het 'echte' popdeel van de set in te luiden. Die laatste viel deze keer meer op met strakkere choreografie en een nóg mooier gezongen climax, en Aute Cuture voelde nóg meer als een geheel. Natuurlijk kan ik, dé biased Rosalía-fan, deze show niet eerlijk beoordelen, maar toch: deze show voelde misschien wel perfecter aan dan elke show die ik voorheen gezien had, en acknowledged worden voelde als het perfecte einde van mijn veredelde stan-vakantie. Het publiek was ook weer geniaal - soms aandachtig, soms weer euforisch, en de mensen om me heen konden elk woord meezingen.

Daarna ging ik even naar Low om uit te rusten, die niet tegen vielen - mooi en atmosferisch, op een prachtige slot rond middernacht met natuurlijk dat prachtige (hier eerder beschreven) dronestuk in het midden. Een sympathieke band ook, die duidelijk blij waren met de goede opkomst; ze stonden tegenover Modeselektor en Neneh Cherry geprogrammeerd. Van die laatste zag ik trouwens nog de laatste drie nummers, waaronder natuurlijk Buffalo Stance en Seven Seconds - ik moest toch die kant opgaan omdat ik moest plassen, en het was goed genoeg op te blijven. Coole stage-setup had ze ook: twee dj's waarvan één volgens mij enkel aan het scratchen was, en een grote band. Wellicht moet ik haar laatste album nog een kans geven; die viel me eigenlijk vies tegen toen ik voor het eerst er naar luisterde, maar live kwam één van die nummers goed genoeg uit de verf dat hij me nog is bijgebleven.
Erykah Badu was véél te laat - ik had eigenlijk nog even Yves Tumor kunnen zien, maar zo veel boeide de line-up me ook niet meer na het concert van mijn #queen. Ze was, net zoals in Barcelona, goed in vorm: weer prachtig gezongen stukken, mooie interactie met het publiek waarmee ze alle aanwezige doelgroepen aansprak, en ook haar band was weer in vorm. Dat ik deze keer wel de hele set kon zien, voegde best wel veel toe: er zat duidelijk een idee achter de lijn in haar set en ik kon deze keer meer uitmuntende instrumentale solo's zien. Na Erykah ging ik - hoe kan het ook anders - weer naar DJ Coco, die weer lekker trashy was - een mash-up van The Strokes en The Beatles, Jerk It Out van The Caesars met een fidget house beat eronder, een deep house remix van Sonic Youth: dit niet in Barcelona hebben op het einde was wel een gemis hoor.
Echte afsluiter was Nina Kraviz, die helaas tegenviel - in plaats van haar coole lome set in Barcelona draaide ze weer van die saaie eendimensionale Awakenings-techno, waardoor Primavera 'uitspelen' toch niet zo heel leuk was.

De slotsom, dan maar. In wat was Porto beter, wat was beter aan Barcelona, wat waren de beste shows en wat waren de grote missers?
NOS Primavera Sound bleek uit tegenover zijn grote Spaanse broer door de ruimte, de sfeer en de kwaliteit en prijs van eten en drinken. Het was makkelijker om bij de grote shows een goede plek te vinden, het feit dat het festival in het midden van het bos was gaf het festival een mooie, rustige non-influencer sfeer, en het geluid kwam vaak goed tot zijn recht op het festival. Daartegenover: in Barcelona waren meer vrienden (waaronder de Graz-crew, dankjewel allemaal <3) en was er meer een soort 'exclusieve' sfeer - alsof je écht op een speciale plek bent. Het was er makkelijker om aan drugs te komen en er waren meer mensen van mijn leeftijd. De stages in Barcelona zijn natuurlijk ook een voordeel, maar toch voelt dat niet helemaal als kritiek aan voor Porto - alle vijf 'echte' stages, inclusief de Bits-warehouse, voelen als volwaardige stages aan waar je prachtige concerten kunt zien met goed geluid. Maar dan nog is er iets speciaals aan Barcelona - het de brug over moeten gaan om naar de Bits-area te gaan, de fucking Auditori en de Ray-Ban - niet te vergelijken met elk ander festival waar ik ben geweest. Over het algemeen waren de shows ook beter in Barcelona: misschien waren het de drugs, misschien was het wel de bredere line-up, maar als kanttekening moet ik wel plaatsen dat dé twee shows van de twee edities allebei in Porto waren. Een best-to-worst-lijst dan maar, met samenvattende reviews in een zinnetje - de top 10 van de twee festivals samen zijn genummerd:

[5/5]
1. Rosalía (Porto): prachtig, ontroerend, perfect en essentieel voor wie ik ben als muziekluisteraar - nog nooit heeft een show me zó gegrepen.
2. Solange (Porto): even goed als Barcelona, maar die fucking solo op het einde was geniaal.
3. Solange (Barcelona): hier was het vooral die tot op het bot ontroerende speech die het hem deed, naast natuurlijk de perfect uitgevoerde nummers.
4. Rosalía (Barcelona): geen artiest die mijn muzieksmaakt beter verpersoonlijkt als Rosalía - alt rnb/flamenco pop met glitchy elementen die live voor een geweldig Catalaans publiek perfect tot hun recht kwamen.
5. Objekt (live) (Barcelona): hoe Aphex Twin live zou moeten zijn.
6. Janelle Monáe (Barcelona): geen relevantere, interessantere Amerikaanse popster dan Janelle.
7. Linn da Quebrada (Barcelona): decon club baile funk die je emoties uit je zuigen tot er niets meer van je over is - diep ontroerende show met een prachtig concept.
8. Cybotron (Barcelona): lekker lompe klassieke Detroit techno set met bijpassende visuals - geniaal.
Acht tienen, hahaha.
- Clairo: eerst kijken voordat je een mening hebt Sad

[4.5/5]
9. Jorge Ben Jor (Porto): Braziliaanse muziek die nog steeds zo relevant en mooi is als 40+ jaar geleden, toen het uitgebracht werd.
10. Brat Star (Barcelona): van Miles Davis naar speedcore in een paar minuten.
- Helena Hauff (Porto): keiharde onsubtiele set die iedereen kapot maakte tot half zes 's ochtends.
- Aïsha Devi (Barcelona): die mooie atmosferische zang die we kennen van haar albums gekoppeld aan de meest wanhopig klinkende noise ooit.
- Clara! (Barcelona): beste reggaeton set ooit, dit.

[4/5]
- Erykah Badu (Porto): mooie doordachte set met een hele fijne band - dit was de vrouwelijke 'legacy'-headliner die Primavera verdiende dit jaar.
- Charli XCX (Barcelona): niet de 10/10 popshow die ik verwachtte, maar wel een goede doordachte popshow vol fucking harde bangers.
- Nathy Peluso (Barcelona): fucking hard hoor, deze show.
- Helena Hauff (Barcelona): godvergeten hard.

[3.5/5]
- J Balvin (Porto): prima hitset met bijpassende groteske visuals en stage props.
- Ivy Queen (Barcelona): Woef!
- Erykah Badu (Barcelona): mooi en memorabel, maar niet zo mooi en memorabel als Porto.
- Let's Eat Grandma (Porto) het volgende album zal ze vast naar een groter podium tillen, en volgens mij kunnen ze dat prima aan: gewoon goede electro-pop dit met hele goede productie.
- Tirzah (Barcelona): begin viel een beetje tegen, het tweede deel was wonderschoon.
- DJ Coco (Porto): je weet waarom.
- Yaeji (Porto): aanstekelijke leuke house-set.
- Nina Kraviz (Barcelona): mijn vriend kreeg een beroerte tijdens Oxygène Pt.4.
- Low (Porto): wat iedere andere persoon hier al over zei.

[3/5]
- Peggy Gou (Barcelona): leuke disco-set hoor, goede dagafsluiter.
- James Blake (Porto): beter dan het albummateriaal deed geloven - misschien was het wel de goede spot, maar het was wel goed.
- Interpol (Barcelona): niet mijn setlist, maar de headlinerslot konden ze prima aan.
- J Balvin (Barcelona): waar was Rosalía?!?
- Meuko! Meuko! (Barcelona): cool en origineel maar veel te vroehoeeeeg.
- Bea Pelea (Barcelona): heerlijk foute reggaeton, maar misschien was haar pauze-dj nóg interessanter.
- Nilüfer Yanya (Porto): goede indieset op een vroeg tijdstip - ze wordt vast nog een stuk groter dan dat ze nu is.
- Lolina (Barcelona): eindeloos interessant, maar helaas verdronk ze soms zelf ook een beetje in dat technische geneuzel.
- Danny Brown (Porto): niet zo geniaal als REC. maar een stuk beter dan in fucking Barcelona.
- Marie Davidson (Barcelona): gewoon goed, maar niet supermemorabel; desondanks blij dat ik haar heb kunnen zien voordat ze ermee ophoudt live.
- slowthai (Barcelona): leuk, maar niet zo leuk als op plaat helaas.

[2.5/5]
- Job Jobse (Porto): was dit nou onze Nederlandse inzending voor 2019? Gaap.
- Severed Heads (Barcelona): vette beats, maar zo veel had het ook weer niet om het lijf muzikaal gezien.
- Wednesday Campanella (Barcelona): leuk, maar fuck het geluid bij deze set.
- DJ Playero (Barcelona): dit was best wel trashy, hè?
- DJ Rosario & Sama-Yax (Barcelona): te goed voor dit tijdstip.
- Courtney Barnett (Porto): dus dit is dé indiehoop? Yikes.

[2/5]
- Nas (Barcelona): fuck dit ook gewoon, stop er mee.
- Nina Kraviz (Porto): saai en een wereld van verschil met haar set in Barcelona, dit was niet te genieten.
- Hatchie (Barcelona): gaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaap.

[1.5/5]
- David August (Porto): ik vond Darkside ook een leuk project, David.

[1/5]
- SOPHIE (Porto): doe dan gewoon geen show.

[0.5/5]
- The Mystery of the Bulgarian Voices + Lisa Gerrard (Barcelona): Fuck Lisa Gerrard en haar drang om authentieke uitingen van cultuur de nek om te draaien. Stop met toe-eigenen, fucking kutboomer, sommige dingen moet je gewoon laten zoals ze zijn. Moge Lisa Gerrard de touwtyfus krijgen.