Quote:Mark Yovich (Ticketmaster): “96% van de concertkaartjes wordt niet doorverkocht”
President international legt samenwerking Seatwave uit
Atze de Vrieze 23 februari 2016
deel / embed

© Ticketmaster
Terwijl media en muziekfans nog steeds met de handen in het haar zitten over tickethandel op internet, kijken de grote ticketbedrijven liever vooruit. “Secondary ticketing is ons Napster”, zegt Mark Yovich, een van de wereldwijde topmensen van Ticketmaster. “Zoals dat downloadplatform de platenindustrie ontwricht heeft, zo deden online handelaren dat met onze business.” Het bedrijf omarmt het digitale tijdperk nu volledig, maar daar is niet iedereen blij mee.

Vanaf het moment dat in de Tweede Kamer een wet tegen secondary ticketing werd aangenomen, spraken we een paar jaar lang eigenlijk niet over het onderwerp. Maar sinds Adele staat doorverkoop van concertkaarten weer volledig op de radar. Want wacht eens even, hoe kan het dat Tickermaster tegenwoordig eigenaar is van de voormalige aartsvijand, ticket-marktplaats Seatwave? Aan wie kunnen we dat en meer over de ontwikkelingen op de ticketmarkt beter vragen dan Mark Yovich, als president international een van de topmensen bij het belangrijkste ticketingbedrijf ter wereld: Ticketmaster. Yovich legt op het kantoor van Ticketmaster Nederland in Den Haag uit waarom in zee gaan met de oude vijand onvermijdelijk was, hoe ticketbedrijven steeds slimmer omgaan met alle data die over hun klanten te verzamelen valt, en wat de muziekindustrie kan leren van de veel slimmere sportwereld.

Ik probeer me dit gebouw voor te stellen op de dag dat Adele in de voorverkoop ging. Ik neem aan dat de rook uit de muren kwam?
“Zo’n geval als Adele komt eens in de twee, drie jaar voor, en het zijn precies dit soort evenementen waarvoor je in de ticketing business wilt werken. Drie jaar geleden was de reünie van Take That in Engeland ook zo’n gekkenhuis. Adele was idioot, maar omdat er maar een beperkt aantal tickets beschikbaar was, was het ook zo voorbij. Bij Take That ging het om zes Wembley stadions, dat zijn echt heel veel tickets. Ons kantoor lijkt op zulke dagen op de NASA control room. We hebben teams over de hele wereld die bezig zijn met het begeleiden van zo’n show naar de precieze voorverkooptijd. En vervolgens monitoren we wat er gebeurt met de wachtrijen en zien we de tickets naar buiten vliegen. Het is geweldig.”

Wat leer je van dat soort piekmomenten?
“We leren natuurlijk altijd, niet alleen op piekmomenten. Wat bij die drukke shows heel belangrijk is: wat communiceer je naar je klanten. Je moet zorgen dat mensen niet refreshen, je moet ze updates geven hoe het er voor staat. Twitter is voor ons ook een handige tool. Op dit gebied kunnen we nog veel beter worden, vooral als je veel meer vraag dan aanbod hebt. Het systeem werkte wel zoals verwacht. Op naar de volgende.”

Er zijn mensen die het fenomeen ‘wachten in de rij voor het postkantoor’ missen. Als jij de grootste fan bent, zorg je dat je vooraan in de rij staat. Dat kan niet meer.
“Ik ken dat fenomeen natuurlijk goed. Ik stond zelf ook als eerste in de rij toen ik zestien was en The Cure naar Perth kwam. Maar internet heeft elke industrie veranderd, niet alleen ticketing. Er zijn nog steeds landen waar een groot deel van de tickets in winkels verkocht worden. In Ierland stonden lange rijen voor Garth Brooks, bijvoorbeeld. In Duitsland wordt de helft van de tickets nog in winkels verkocht, in Engeland komt dat nauwelijks meer voor. We hebben nu een nieuw softwarepakket ontwikkeld waarmee het heel eenvoudig is voor winkels om tickets te verkopen, waar je vroeger een enorme pc moest neerzetten. We gaan dit systeem in Nederland introduceren in de Primera winkels.”

Dat klinkt als een modernisering. Aan de andere kant is ticketing steeds ingewikkelder geworden, met meer aanbieders, met presales van fanclubs.
“Presales doen we al een jaar of tien. Eerst via de fanclubs, daarna via sponsoren als American Express. Het is helemaal aan de artiest hoe ie dat wil inrichten. Het is handige informatie: je weet hoeveel mensen toegang hebben tot zo’n presale en ziet hoeveel er daadwerkelijk een kaartje kopen. Dat geeft je een heel concreet beeld van de animo voor een show, die helpt bepalen of er een tweede show moet komen, en of die in dezelfde stad plaats moet vinden.”

Wat doen jullie als Ticketmaster met alle data die je verzamelt?
“Wij hebben op dit moment 60 miljoen mensen in onze database, alleen al in Europa. We steken veel tijd en geld in het binnen halen en analyseren van zoveel mogelijk informatie over die klanten. Veertig mensen ontwikkelen dataproducten. Daarnaast kopen we van andere bedrijven geodemografische data. Hoe meer we weten, hoe beter we onze klanten kunnen bedienen. We willen dus niet alleen weten waar ze wonen, maar ook welke kranten of tijdschriften ze lezen, wat hun favoriete devices zijn. De tijd dat je simpelweg een boodschap naar buiten blies ‘Beyonce on sale’ is voorbij. Je moet boodschappen uitsturen die ergens op slaan.”

‘Adele day’ was om nog een reden een belangrijke dag in ticketland: het brak de discussie over secondary ticketing naar een nieuw level. Een jaar eerder al hebben jullie met Ticketmaster het bedrijf Seatwave overgenomen, nu viel iedereen ineens over jullie heen. Waarom hebben jullie Seatwave eigenlijk gekocht?
“We hadden eigenlijk geen keuze. Wij verkopen de tickets voor een show, exclusief. Zodra het uitverkocht is hangen wij een bordje ‘sold out’ op de deur en zijn we zes maanden lang waardeloos. We hebben geen tickets, terwijl wij als Ticketmaster het doel hebben jou de show binnen te krijgen. Dertig procent van de klanten komt zelfs helemaal niet bij Ticketmaster als ze op zoek gaan naar kaartjes. Ze gaan naar Google en komen terecht bij een site die hard schreeuwt dat ie kaartjes heeft. Wij moeten simpelweg in die markt actief zijn. Klanten zijn gewend dat ze alles kunnen kopen wat ze willen, op elk moment van de dag. Op zondag shoppen, geen probleem. Zelfs met Kerst kun je online iets kopen, de volgende dag wordt het bezorgd. Mensen accepteren simpelweg niet meer dat iets uitverkocht is. Ze gaan direct naar Google om hun opties te vinden. Dat is gevaarlijk, want er zijn heel veel plekken waar fraude welig tiert. Het is heel belangrijk voor ons om een veilig kanaal te hebben voor mensen die te laat waren, of die vanuit het buitenland naar een evenement willen.”

Waarom geen eigen platform? Seatwave hoorde traditioneel altijd tot de vijanden.
“In Australie hebben we dat geprobeerd. Ticketmaster Resale noemden we ons platform. De crux is: je moet een juiste balans hebben tussen vraag en aanbod. Als mensen elders een betere prijs voor hun product kunnen krijgen, dan doen ze dat. Als de vraag op een ander platform groter is, bieden ze hun kaartjes daar aan. Het was beter een bestaand bedrijf als Seatwave over te nemen, dat al actief was in tien landen Europa.”

Gaan er tickets rechtstreeks van Ticketmaster naar Seatwave?
“Ik hoor die complottheorie ook, maar ik kan dat categorisch ontkennen: dat gebeurt absoluut niet. Het zijn twee losstaande bedrijven. De tickets die wij als Ticketmaster verkopen, zijn ook niet van ons, die zijn van onze client, de promotor. We verzorgen alleen de transactie.”

Veelgenoemde oplossing voor de handel op internet is het verkopen van tickets op naam. Zorg dat mensen hun ID laten zien bij de ingang, en je bent overal vanaf.
“Onderzoek wijst uit dat de meeste mensen daar niet op zit te wachten. In Nederland geldt dat zelfs voor 75 procent van de klanten. Het limiteerde namelijk je flexibiliteit: de meeste mensen willen met een ticket kunnen doen wat ze willen, of dat nou verkopen is of weggeven aan hun broer. Vergeet niet dat mensen vaak al heel lang van tevoren kaartjes voor een evenement moeten kopen. En veruit de meeste mensen die een kaartje kopen, gaan ook daadwerkelijk naar de show. Het is een groot misverstand dat kaartjes massaal in de handel belanden en voor grof geld verkocht worden. ‘Adele tickets verkocht voor 4.000 euro’, staat er dan in de krant. Het is simpelweg clickbait, niet de realiteit: er is inderdaad wel eens iemand die een kaartje aanbiedt tegen zo’n astronomische prijs, maar gemiddeld wordt zo’n vier procent van de kaartjes doorverkocht, bij heel populaire evenementen misschien acht, negen, maar nooit meer. De gemiddelde verkoopprijs van Seatwave ligt 10 a 15 euro boven de prijs, een derde gaat zelfs voor face value of lager. Een paar keer per jaar komt het voor dat iemand echt zo’n achterlijk bedrag neerlegt. En ach, je zou zo iemand ook ‘de grootste fan’ kunnen noemen.”

De grootste ergernis van muziekliefhebbers zijn mensen die proberen massaal kaartjes op te kopen enkel om er geld aan te verdienen. Het Belgische Tele Ticket Service onthulde dat 16 mensen met 37 credit cards maar liefst 2470 kaartjes voor de concerten van K3 hadden bemachtigd. Hoe ga je dat dan tegen?
“Wij geloven in eerlijke verkoop. We doen er alles aan om ‘bots’ geen kaartjes te laten aanschaffen. We beschermden de verkoop in eerste instantie met CAPTCHA, waarbij de klanten een woord moest intikken om door te kunnen. Langzaamaan beginnen robots te leren hoe dat moet, dus we hebben nu een nieuw systeem: CAPTCHA version 2. Je hoeft daarvoor in principe alleen een vakje ‘I am not a robot’ aan te klikken, en de software bekijkt de beweging van de muis om te bepalen of het een echt mens is. Verder blokkeren we mensen met verdachte credit cards, die veel kaartjes opkopen. Je moet daar wel mee uitkijken, want het laatste dat je wilt is per ongeluk een ‘echte’ klant blokkeren. Hoe dan ook: we investeren hier veel geld in, en voor zover wij kunnen nagaan zijn bijna geen tickets die op Seatwave aangeboden worden aangekocht door bots.”

Waar komen ze dan wel vandaan?
“Dat weet ik niet. Het is niet onze taak om uit te zoeken waarom mensen hun kaartje kwijt willen. Sommigen zijn opportunisten die geld willen verdienen, anderen kunnen echt niet. Bedenk je wel: mensen moeten al maanden van tevoren beslissen of ze een kaartje kopen.”

In Nederland vinden veel mensen Ticketswap een fair alternatief: daar vragen mensen geen woekerprijzen, maar maximaal 120% van de oorspronkelijke prijs.
“Het probleem met Ticketswap is dat er veel fraude gepleegd wordt. De meeste mensen die met een vals kaartje aan de poort staan, komen bij Ticketswap vandaan. Zij hebben geen checks op de tickets. Wij zijn veiliger. Zo geven we - anders dan Ticketswap - de verkoper zijn geld pas als de show geweest is.”

Jullie hebben geen systeem om de echtheid van tickets te garanderen. Je draait bijvoorbeeld geen nieuw ticket uit voor Seatwave-klanten.
“We werken momenteel aan techniek om tickets te valideren, die gaan we over ongeveer een jaar uitrollen. Je kunt dan de barcode van het aanboden ticket controleren, en een nieuwe aanmaken.”

Die techniek bestaat toch al?
“In Amerika, UK en Australië hebben we het al, maar we moeten zorgen dat het helemaal goed werkt. Het moet honderd procent waterdicht zijn.”

De artiest en de promotor zien niets van het geld dat op de tweedehands markt verdiend wordt, terwijl zij het risico lopen.
“Ja, dat is hoe het internet werkt. Wat kun je doen? We werken wel samen met bijvoorbeeld een rugbyteam, dat in ruil voor het plaatsen van links naar tweedehands kaartjes een deel van onze fee krijgt.”

Wat is de belangrijkste ontwikkeling de komende jaren?
“We willen de ‘resale’ naast de primaire sale aanbieden. In Amerika doen we dat al een jaar: je hebt een seatmap, met twee kleuren stipjes: blauw voor primair, roze voor secondair. Het kan bijvoorbeeld zo zijn dat voor de originele prijs alleen tickets in het verste vak te krijgen zijn, maar dat jij meer geld over hebt voor een tweedehands kaartje op de eerste rij. Er zal vermoedelijk altijd een losse Seatwave site blijven, maar in principe willen we toe naar een platform waar je alle opties naast elkaar kunt vinden.”

Als Adele nou niet wil dat tickets voor haar show op Seatwave verschijnen, dan kunnen jullie dat toch blokkeren?
“Ja, dat kan, maar daarmee houd de handel niet op. Die verplaatst zich naar de zwarte markt, en dat is heel gevaarlijk. We werken wel nauw samen met een aantal artiesten die veel energie willen steken in het tegengaan van online handel. Radiohead deed dat bijvoorbeeld, met Muse hebben we ook een succesvolle tour gedaan. Het kan, maar het kost tijd, geld en energie, het is een beperking van de vrijheid van je fans en bovendien zorgt het voor een extra barrière in het verkoopproces. De meeste artiesten willen liever zo snel mogelijk hun tickets verkopen. Wij verzorgen duizenden shows per jaar, en daarvan is maar een handvol artiesten die deze moeite wil nemen.”

“De beste manier om handel tegen te gaan is de prijzen dynamisch te maken, zoals dat bij vliegtickets ook gaat: hoe meer vraag er is, hoe hoger de prijs. Ik begrijp ook dat veel artiesten dat niet willen. Ze beschermen liever hun merk dan dat ze de hoogste prijs vragen. Ze willen toegankelijk zijn voor al hun fans, niet alleen voor de rijke. Bovendien willen ze vooral geen geldwolf lijken.”

Er zit dus nog ruimte in de markt? Hoeveel artiesten werken eigenlijk onder hun marktwaarde?
“Het is moeilijk daar iets over te zeggen. Het hangt af van de artiest, van de zaal, er zijn allerlei factoren. Wat ik wel kan zeggen is dat sportclubs veel beter zijn in het prijzen van hun stoelen. Bij een gemiddeld concert zijn drie verschillende prijscategorieen, bij een sportwedstrijd misschien wel honderd. Hun prijzen zijn veel beter afgestemd op de markt dan in de muziekindustrie. Het verandert wel. Zo hebben wij sinds een paar jaar het product ‘platinum’, waarbij een klein percentage van de aller populairste tickets - zeg maar 50 tot 100 voor een grote show - tegen een dynamische prijs verkocht worden.”

Het fenomeen secondary ticketing gaat niet meer weg?
“Secondary ticketing is ons Napster. Zoals dat downloadplatform de platenindustrie ontwricht heeft, zo deden online handelaren dat met onze business. We kunnen ons hoofd in het zand steken en doen alsof het vanzelf weg gaat, roepen om een wet, de fans aanklagen als ze kaartjes kopen op zo’n site of besluiten hun kaartjes ongeldig te maken. We kunnen het ook omarmen en een veilig alternatief bieden. Wij zitten al heel lang in deze business en zijn van plan nog veel langer te blijven.”

Quote:In Nederland vinden veel mensen Ticketswap een fair alternatief: daar vragen mensen geen woekerprijzen, maar maximaal 120% van de oorspronkelijke prijs.
“Het probleem met Ticketswap is dat er veel fraude gepleegd wordt. De meeste mensen die met een vals kaartje aan de poort staan, komen bij Ticketswap vandaan. Zij hebben geen checks op de tickets. Wij zijn veiliger. Zo geven we - anders dan Ticketswap - de verkoper zijn geld pas als de show geweest is.”
Jullie hebben geen systeem om de echtheid van tickets te garanderen. Je draait bijvoorbeeld geen nieuw ticket uit voor Seatwave-klanten.
“We werken momenteel aan techniek om tickets te valideren, die gaan we over ongeveer een jaar uitrollen. Je kunt dan de barcode van het aanboden ticket controleren, en een nieuwe aanmaken.”

Quote:TicketSwap stond bij concertbezoekers al bekend als veilige manier om tweedehands concertkaartjes te kopen, maar door een nieuwe samenwerking met ticketbedrijven en organisaties moet de app/site nog betrouwbaarder worden. De uitleg van mede-oprichter Hans Ober klinkt doodsimpel: “Het verkochte kaartje wordt ongeldig gemaakt en vervangen door een gloednieuw kaartje. Zo heeft de koper van het ‘tweedehands’ kaartje een uniek nieuw ticket.” Tot nu toe aan boord: Apenkooi, Draaimolen, Eventix en BookingApp.

http://3voor12.vpro.nl/nieuws/2015/februari/TicketSwap-veiliger.html

matthijs603 Wrote:Gaan er tickets rechtstreeks van Ticketmaster naar Seatwave?
“Ik hoor die complottheorie ook, maar ik kan dat categorisch ontkennen: dat gebeurt absoluut niet. Het zijn twee losstaande bedrijven. De tickets die wij als Ticketmaster verkopen, zijn ook niet van ons, die zijn van onze client, de promotor. We verzorgen alleen de transactie.”

hythloth Wrote:

matthijs603 Wrote:Gaan er tickets rechtstreeks van Ticketmaster naar Seatwave?
“Ik hoor die complottheorie ook, maar ik kan dat categorisch ontkennen: dat gebeurt absoluut niet. Het zijn twee losstaande bedrijven. De tickets die wij als Ticketmaster verkopen, zijn ook niet van ons, die zijn van onze client, de promotor. We verzorgen alleen de transactie.”

Met andere woorden, de client/promoter verkoopt een hoop tickets direct aan Seatwave.

Quote:Final Master has been delivered. Stay tuned for updates.

Betonrot Wrote:Geen eigen topic?]

Uplift Wrote:lijkt meer om style dan om substance te gaan.

Quote:Wat de opbrengsten van ‘Drank & Drugs’ leren over de muziekindustrie van nu

Wie heeft in de muziekbusiness de touwtjes in handen? Om daar achter te komen, volgde ik het geld van de monsterhit 'Drank & Drugs' van de rappers Lil’ Kleine en Ronnie Flex. Wat levert die hit op? En wie krijgt wat? Het onderzoek laat vooral zien: de muziekwereld kan veel transparanter.

Voordat iemand er erg in had, hadden platenmaatschappijen de toekomst naar hun hand gezet. Want toen platenlabels zich begin jaren tachtig realiseerden dat het publiek bereid was bijna twee keer zoveel voor een compact disc te betalen als voor een langspeelplaat, ging de industrie overstag.

Niet dat artiesten er zoveel op vooruitgingen. In contracten werden zogenoemde 'tijdelijke deducties’ opgenomen, die tot op de dag van vandaag werkzaam zijn. Zo kon het gebeuren dat de boyband New Edition voor zijn debuutalbum met vier hits in totaal 1,87 dollar per zanger kreeg.

Is er sindsdien zoveel veranderd?

De cd is bijna verdwenen, maar de digitalisering is alleen maar toegenomen. Het beste Nederlandse voorbeeld is misschien wel hiphopcollectief New Wave, dat vorig jaar april zijn debuutalbum presenteerde in Paradiso. Op vijfhonderd gratis promotie-cd’s na, verscheen hun plaat geheel online, waar een jonge generatie luisteraars de muziek via YouTube en Spotify omarmde. De populairste single ‘Drank & Drugs’ is bij schrijven van dit artikel respectievelijk 21.183.261 en 18.574.449 keer gestreamd.


Bekijk hier de clip van 'Drank & Drugs.'

Een uitzonderlijk succes, maar wat leveren al die streams uiteindelijk op, hoe wordt de buit verdeeld en wat zegt dat over de veranderingen in het muzieklandschap?

Maar eerst: hoe ziet de huidige online muziekindustrie eruit?

De toegenomen digitalisering heeft de muziekindustrie geen windeieren gelegd. In 2013 zag de industrie haar omzet voor het eerst in dertien jaar toenemen. Voor de Nederlandse muziekindustrie waren inkomsten uit fysieke producten dan met 18 procent afgenomen ten opzichte van 2012 en inkomsten uit legale downloads met 1 procent gedaald, de omzet van streaming steeg met 131 procent.

De toegenomen digitalisering heeft de muziekindustrie geen windeieren gelegd
Hoe dat in zijn werk gaat? Sommige streamingdiensten werken met abonnementen (zoals Apple Music en Tidal), andere met advertenties (bijvoorbeeld YouTube). Spotify biedt beide opties en had medio 2015 75 miljoen actieve gebruikers, waarvan 20 miljoen betalende abonnees. Hiermee is Spotify ruimschoots marktleider.

Om uit te vinden waar het geld van ‘Drank & Drugs’ terechtkomt, geeft Spotify dus een goed beeld.

Hoe deed ‘Drank & Drugs’ het op Spotify?

Om die vraag te beantwoorden, heb ik een schatting gemaakt van wat een stream alle betrokken partijen oplevert. Het korte antwoord:


Klik op de taartpunten voor het bedrag per onderdeel

Dan het uitgebreide antwoord. Spotify zegt Bekijk hier wat Spotify per stream verdient. dat een stream gemiddeld tussen 0,006 en 0,0084 dollar oplevert. Probleem: deze cijfers zijn uit 2013. Sindsdien is het aantal actieve gebruikers ruim verdrievoudigd en is de gemiddelde gebruiker veel meer gaan streamen.

Hoe vaak? De waarde van een individuele stream hangt af van Spotify’s omzet en totale aantal streams. Volgens Music Business Worldwide Lees hier wat een gebruiker Spotify oplevert. is een gratis Spotifygebruiker jaarlijks 2,19 euro waard en een abonnee 65,52 euro. De omzet van 2015 ligt dus rond 1,43 miljard euro. Volgens Bekijk hier Spotify's cijfers over het aantal gestreamde uren. Spotify is er in 2015 ruim 20 miljard uur gestreamd.

Foto: Merlijn Doomernik / HH
Foto: Merlijn Doomernik / HH
Om te achterhalen hoeveel streams dit precies zijn, heb ik de gemiddelde streamtijd uitgerekend. In 2013 bedroeg Spotify’s omzet 746,9 miljoen euro Spotify's omzet ontleen ik aan dit artikel van The Guardian. over 4,5 miljard streaminguren en de gemiddelde waarde van een stream was 0,0052 euro. De gemiddelde streamtijd bedraagt dan 2.42 minuten, het aantal streams dus ruim 444 miljard en de waarde van een stream bij benadering 0,0023 euro.

Terug naar de verdeling van het streamgeld van ‘Drank & Drugs.’ Met 18.574.449 streams levert het nummer 59.763,29 euro op. Spotify vangt Ook deze 30 procent ontleen ik aan Spotify's eigen cijfers. 30 procent à 17.928,99 euro en keert de overige 41.834,30 euro uit. Ongeveer 10 procent hiervan gaat via Buma/Stemra naar de auteurs en uitgevers van het lied. Buma/Stemra zegt in zijn jaarverslag 15 procent administratiekosten in te houden, in dit geval 627,51 euro. De overige 3.555,92 euro verdeelt Buma/Stemra onder tekstschrijvers Jorik Scholten en Ronell Plasschaert (Lil’ Kleine en Ronnie Flex), componist Julien Willemsen (Jack Chiraq) en de uitgevers: Universal Music Publishing, Sony/ATV Music Publishing en Maktub Music Publishing.

Na auteursrechten moet 90 procent van wat Spotify uitbetaalt dus nog verdeeld worden. Het leeuwendeel gaat naar de platenmaatschappij: hiphoplabel Top Notch. De distributie van Top Notch loopt via Universal, een van ‘s werelds grootste platenmaatschappijen. Volgens een studie van Berklee houden distributeurs zo’n 15 procent. Voor ‘Drank & Drugs’ betekent dat 5.647,63 euro naar Universal en 32.003,24 euro naar Top Notch. Tot slot betaalt Top Notch de artiesten een royalty van 13 procent ter waarde van 4.183,43 euro.

Helaas: de werkelijkheid is veel intransparanter

Weten we nu precies hoeveel Lil’ Kleine en Ronnie Flex voor hun Spotifystreams krijgen?
Nee, de bedragen kunnen hoger of - waarschijnlijker - lager liggen. Al zal dat weinig aan de verdeling veranderen.

Al met al doet het nieuwe verdienmodel sterk denken aan de tijd van de cd
En dan de praktijk: die is een stuk ingewikkelder dan het rekenvoorbeeld schetst. In de eerste plaats heeft dit te maken met de macht van de drie grootste platenmaatschappijen, Universal, Sony en Warner. Samen bezitten ze 63 procent van de platenindustrie en hebben ze 86 procent van de distributie in handen. Lees hier meer over de macht van de grote labels. Door hun sterke onderhandelingspositie ontvangen ze vaak voorschotten en aandelen van streamingdiensten. Uit een in 2015 gelekt contract Lees hier meer over dat gelekte Sonycontract. bleek dat Spotify Sony in drie jaar tijd 42,5 miljoen dollar aan voorschotten had betaald. Rihanna krijgt zodoende waarschijnlijk meer geld per stream dan Lil’ Kleine en Ronnie Flex. En het zou dus zomaar kunnen dat Universal veel meer aan ‘Drank & Drugs’ verdient.

Ook Top Notch kan meer vangen dan uit het taartdiagram blijkt. Platenmaatschappijen krijgen vaak een deel van de kosten voor opnames en promotie via de royalty's van artiesten. Dit is een van de redenen dat New Edition Beluister hier muziek van New Edition. in 1984 maar 1,87 dollar per persoon ontving.

Al met al doet het nieuwe verdienmodel sterk denken aan de tijd van de cd. Weliswaar vervangt Spotify de ouderwetse platenzaak, maar aan de structuur van de royalty's verandert weinig.

Kan dit beter?

Een aantal jaar geleden is Universal aangeklaagd door de producers van Eminem. Zij meenden dat downloads en streaming ten onrechte hetzelfde worden behandeld als cd-verkoop. In plaats van 12 procent royalty's te betalen zou Universal de streaminginkomsten 50/50 moeten delen. Voor dit verhaal komt het neer op de volgende vraag: is Spotify een platenzaak of eerder een radiozender?

Hieronder zie je hoe vaak ‘Drank & Drugs’ in 2015 is gedraaid op landelijke radio. Rechts staat wat de airplay oplevert voor de auteurs en uitgevers, die net als bij Spotify via Buma/Stemra betaald krijgen.


Foto: Merlijn Doomernik / HH
Foto: Merlijn Doomernik / HH
Wat Buma/Stemra doet voor auteurs en uitgevers, doet stichting Sena voor artiesten en platenmaatschappijen. Wanneer ‘Drank & Drugs’ wordt gedraaid op de radio betaalt Sena Lil’ Kleine, Ronnie Flex en Top Notch. Het verschil met streaming? Sena betaalt evenveel aan de artiesten als aan het label. Dat is bijna vier keer zoveel geld voor Lil’ en Ronnie.

Waarom gebeurt dit niet bij streaminginkomsten? Omdat in een Europese richtlijn Lees hier meer over de Europese richtlijn. uit 2001 is bepaald dat organisaties als Sena geen mandaat hebben om met diensten als Spotify te werken. Hierdoor moet Spotify afspraken maken met afzonderlijke platenmaatschappijen.

Dus?

Het verhaal van ‘Drank & Drugs’ laat zien hoe de muziekindustrie eindelijk het internet omarmt. Geen cd in de winkel, geen echte radiohit, wel een enorm online succes. Platenmaatschappijen bevinden zich in een gunstige positie om te profiteren van groeiende streaminginkomsten.

Voor artiesten lijkt de nieuwe wereld verrassend veel op de oude. Waarschijnlijk verdienen Lil’ Kleine en Ronnie Flex het gros van hun geld aan optredens, want van de single worden ze niet gauw rijk. Royalty's uit streaming zijn bescheiden en op de radio is ‘Drank & Drugs’ relatief weinig gedraaid.

Voor de twee omvat het succes van de single natuurlijk meer dan alleen geld. Het heeft hen tot sterren gemaakt. Maar wanneer ze straks uit de roes ontwaken en hun giroafschrift op de mat ligt, wordt het nog spannend wat er precies op de rekening staat.