Graz
Roskilde - Printable Version

+- Graz (https://wattes.nl/forum)
+-- Forum: <3 Graz (https://wattes.nl/forum/forumdisplay.php?fid=3)
+--- Forum: Archief (https://wattes.nl/forum/forumdisplay.php?fid=24)
+--- Thread: Roskilde (/showthread.php?tid=10)



RE: Roskilde - hythloth - 27-03-2019

Nieuwe namen:

[Image: ipCqaGF.jpg]


RE: Roskilde - hythloth - 30-04-2019

Blokkenschema is uit: http://roskil.de/schedule2019

Gaat er eigenlijk iemand van hier dit jaar?


RE: Roskilde - Melliw Naj - 21-06-2019

+ Wu Tang Clan
- Chance the Rapper


RE: Roskilde - Uplift - 21-06-2019

Vooruitgang. Jammer van Anselmo en ook wel gewoon een kutprogramma voor de rest, want het terrein ziet er dit jaar echt retevet uit:

https://drive.google.com/file/d/1tsrAs2kUmxIhq0JBfTun4wyK54OaU1v8/view


Veel plezier, Amst


RE: Roskilde - Willie - 21-06-2019

Dat ziet er inderdaad goed uit, ook wel echt heel groot.


RE: Roskilde - Uplift - 21-06-2019

Jij bent in 2009 geweest, dacht ik? Sindsdien is het festival flink gegroeid, ja. Zin om volgend jaar terug te gaan, als Tool er staat.


RE: Roskilde - Aron - 21-06-2019

Als Tool er staat ga ik volgend jaar ook.


RE: Roskilde - AMST152 - 21-06-2019

Mijn programma begint vorm te krijgen, zal zoiets (met enige overdrijving inzake haalbaarheid) worden:

Woensdag: Baby in Vain X Corpus - Ulver - Jpegmafia - Bob Dylan - Rosalía - Hatari - Christine & The Queens
Donderdag: Stella Donnelly - Sharon Van Etten - Lucy Dacus - Konstrukt/Parquet Courts - Julien Baker - Neneh Cherry - Maurica Louca - Fatoumata Diawara - La Dispute - Jon Hopkins - Amnesia Scanner - Full of Hell + The Body - Blawan
Vrijdag: Descartes a Kant - Aldous Harding - Stukje Ross from Friends - Spiritualized - Astrid Sonne - Yves Tumor - Black Midi - Wu-Tang Clan - Underworld - Robyn - Death Grips
Zaterdag: Khruangbin - Dzambo Agusevi - Liraz - Janelle Monae - Croatian Amor - Converge - The Cure - Kikagaku Moyo - DJ Koze - Sterven


RE: Roskilde - RH80 - 23-06-2019

Na vijf jaar ook weer van de partij en enorm veel zin in. Als hele festivalgebeuren onovertroffen en persoonlijk ook gewoon enorm goed en uitgebalanceerd programma.


RE: Roskilde - RH80 - 10-07-2019

Aangezien AMST en ik waarschijnlijk de enige aanwezigen waren van het forum op Roskilde hierbij een verslag van een week op Deense grond. Helaas door GSM-issues een beperkt aantal foto's waardoor het vooral een lange lap tekst is.

DAG 0&1&2 (zondag, maandag, dinsdag)
Het festival begint officieel op zaterdagavond voor de warm-up days maar aangezien we vrijdag nog op Werchter zaten besloten we pas op zondag te vertrekken aangezien het toch een stevige rit is. We zetten dus zondagochtend aan rond 7u vanuit het Antwerpse voor een rit van zo'n 900km over de Belgische, Nederlandse, Duitse en Deense wegen. Dat gaat opvallend vlot en is met uitzondering van de Duitse industrieregio en Hamburg een zeer rustige baan met in Denemarken erg mooie landschappen waarbij je over verschillende impressionante bruggen gaat. De tristesse van de Duitse snelwegrestaurants moet er wel bijgenomen worden. We komen uiteindelijk rond 19u 's avonds aan. Ook voor de parking moeten we niet aanschuiven aangezien we een plaats gereserveerd hadden en door de warm-up days de grootste massa al is aangekomen en rest verspreid toekomt. Vervolgens begonnen we aan onze tocht naar de camping, de ingang van de camping lag op zo'n 5 à 10 min wandelen van de parking. Aangezien dat we besloten op de silent & clean te liggen moesten we de hele camping doorkruisen (inclusief de 'war-zone' zoals een limburger die we later tegenkwamen het zou noemen) met onze spullen en konden we al enkele mooie Roskilde-taferelen aanschouwen. Op de silent & clean was het nog betrekkelijk makkelijk om een mooie spot te vinden. Het concept van de silent & clean is dat het allemaal wat meer netjes moet worden gehouden en dat er enkel tussen 10 - 22 luide muziek mag gespeeld worden (dit gedeelte wordt absurd goed nageleefd). Het gaat er dus allemaal net ietsje minder wild aan toe en laat je toe om toch een beetje deftige slaap te krijgen. Het overige gedeelte van de camping staat vol met heuse soundinstallaties die tot in de vroege uurtjes blijven doorgaan. Indien jezelf in de mood bent kan je dus daar ook gewoon gaan feesten (of in Dream City). De warm-up days vul je je een beetje in zoals je zelf wil. Er zijn optredens van Scandinavische bands op Rising en Countdown (twee tijdelijke podia), je kan deelnemen aan verschillende workshops, er zijn speeches van activisten, etc. De meeste Denen drinken zich echter volledig in de vernieling door middel van beerbowling.

Dag 3 (woensdag)
Op woensdag was het eindelijk de eerste festivaldag, want hoewel de warm-up days zeker een aanrader zijn snak je op een bepaald moment toch naar de echte optredens. Het programma van de eerste dag is traditioneel iets minder gevuld dan de andere dagen. Aangezien de eerste acts ons minder aanspraken was het eerste optreden Tears For Fears in Arena (een gigantische tent met een capaciteit van zo'n 15k denk ik), de band die al sinds mensenheugenis geen nieuwe muziek meer heeft gemaakt bracht opvallend veel volk op de been. De oudere garde vermaakte zich duidelijk en de nummers werden professioneel gebracht, de hitjes passeerden aan het begin van de set. Aangezien we weinig nostalgie hadden aan deze act hielden we het snel voor bekeken en gingen we voor een avondmaaltijd. Een stevig bord spaghetti bolognaise door de lokale Volleybalvereniging voor 50 kronen (zo'n 7 euro), een absolute aanrader. Dat Roskilde duurder zou zijn dan de Belgische festivals is pure onzin. Een pint bier op het terrein kost 40 kronen voor 40cl, een brik wijn van een liter 75 kronen en op de camping kan je 24 blikjes koude (!) tuborg kopen voor zo'n 20 euro. Er is een supermarkt waar je een aantal basic dingen (melk, makreel, brood, etc.) tegen democratische prijzen kan kopen. De maaltijden op het terrein variëren tussen 50 kronen en 100 kronen (er zijn standjes met specialere maaltijden en uit verschillende delen van de wereld waarbij iedereen wel aan zijn trekken komt). Vervolgens maakten we ons op voor Bob Dylan op de Orange stage waarbij we een kwartiertje nog een prima spot konden bemachtigen aangezien het zoals verwacht niet bepaald druk was voor deze legende. Ik was enorm blij dat ik eindelijk één van mijn grote helden aan het werk zou kunnen zien maar wist ook wel dat zijn live-prestaties tegenwoordig niet echt veel meer voorstelde. Zoals verwacht kon hij amper nog zingen en herkende slechts een beperkt deel van het publiek welk nummer er werd gespeeld, met als uitschieter Blowin' in the Wind waarbij er amper reactie kwam op misschien wel het meest bekende nummer dat er tijdens het hele festival werd gespeeld. Ondanks de erbarmerlijke muzikale prestatie heeft Dylan wel nog een gigantisch charisma en is bewonderenswaardig dat de man nog altijd zoveel plezier vindt in optreden. Ben dan ook enorm blij dat ik hem toch eens in levende lijve aan het werk heb kunnen zien voor hij zijn laatste adem uitblaast.
   

Vervolgens gingen we richting Avalon (een iets kleinere tent, die wat kleurijker is ingericht dan de Arena) voor Rosalia. Zelf heb ik niet zo veel met haar muziek en zag ik haar alreeds op Primavera waar ze me ook live niet echt van mijn sokken blies maar ze bracht enorm veel volk op de been waardoor mensen tot buiten de tent stonden. Opnieuw deed de show me vrij weinig en werd het nergens echt memorabel hoewel het publiek uit haar dak ging. Hierna trokken we richting Apollo (een open-air stage waar vooral elektronische acts spelen) om een stukje Hatari te zien. Muzikaal klonk dat best oké maar greep ons ook niet meteen dus besloten we toch een deel van de headlineset Cardi B te gaan kijken. En jezus, wat slecht. Elk nummer werd afgebroken, na elk nummer een bindtekst en na 50 minuten hield ze het droogweg voor bekeken. Enorm teleurstellend. Nu goed, daarna terug richting Arena voor Christine & the Queens. Op Primavera was zij 1 van de verrassingen (ook omdat mij verwachtingen nul waren) voor mij met een vrijwel perfecte popshow. En ook hier bracht ze die show met verve voor een aardig gevulde Arena. Enige domper waren drie gasten die duidelijk niet voor de show waren gekomen maar gewoon om vrouwen lastig te vallen, gelukkig hadden ze al snel door dat dat niet geapprecieerd werd en verlieten ze de tent na een halfuur. Daarmee werd een mooie eerste dag afgesloten, al was het muzikaal niet echt een hoogvlieger (zeker niet naar Roskilde-normen). Daarna nog wat gefeest op de camping om vervolgens toch wat slaap te pakken.

Dag 4 (donderdag)
Donderdag hadden we een stevig parcours op het programma staan, jammer genoeg regende de hele dag maar dat moesten we er maar bij nemen. Helaas te laat uit de tent geraakt om Stella Donnelly te gaan kijken, dan maar de dag begonnen met Sharon Van Etten. Haar laatste plaat is 1 van mijn favoriete releases van het jaar en ze putte hier rijkelijk uit. Degelijk optreden en perfect om de dag te starten maar ze oversteeg zichzelf nergens.
   

Daarna voor de eerste keer richting Gloria, wat mijn favoriete podium van het festival is. Het is een overdekt podium in een oude stal/hangar met een prachtige stage waar vooral meer experimentelere dingen worden geprogrammeerd, heb er zelden een slecht concert gezien en is meestal ideaal om een dood moment mee te vullen. De eerste act die we er dit jaar zagen was de Turkse band Konstrukt die een soort van experimentele, free jazz brachten en dat werd meteen één van de hoogtepunten van het festival. Dat moet het vast ook voor de dame langst ons geweest zijn waarbij de vriend op het ritme van de muziek een uitstekende vingerpartij gaf en haar in extase bracht.
   

Vervolgens pas gezet richting Pavillion (een kleinere tent voor opkomende dingen) voor Julien Baker. Maar dit was heel treurig om te zien, Pavillion ligt vlak langs Apollo waardoor haar muziek amper boven de beats uitkwam. We zijn het na 10 minuten maar gewoon vertrokken naar de andere kant van het terrein waar Neneh Cherry in de Avalon stond. Die bracht een onderhoudende show maar nogal saai naar mijn mening, '7 seconds' was wel mooi en kreeg de tent goed mee. Daarna terug richting Gloria voor Tirzah, wat echt de perfecte setting was voor haar uitgekleede R&B. Zo warm en mooi, enorm fijn concert. Vervolgens een stukje Fatmoumata Diawara meegepakt die ode bracht aan Nina Simone en Fela Kuti. Dan door het gezelschap meegenomen naar LA Dispute. Brachten iets te omschrijven viel als postemocore ofzoiets, niet echt mijn ding maar zeker ook niet slecht gebracht. Eindelijk was het dan zover voor één van mijn favoriete acts, Jon Hopkins. Het was sinds Melt! 2015 geleden dat ik hem zag, toen nog met de plaat Immunity. De Avalon stond niet echt heel vol maar jezus, wat een heerlijke set. Hij kreeg ook zo'n uur en 20 minuten om een volledige set te spelen en het was deze keer iets trippier dan de vorige keer dat ik hem zag, die nieuwe plaat leent zich daar ook beter toe. Voor mij de show van het festival. Daarna nog snel doorgelopen naar Apollo voor Amnesia Scanner maar door de lange set van Jon Hopkins konden we slechts de laatste nummers meepikken maar die klonken ook verdomd goed. Van ver Travis Scott gezien waarbij het publiek werkelijk uit zijn dak ging maar dat was ook niet bepaald een muzikaal sterke show. En ook hier is een uur voor een headlineract toch enorm karig. Als afsluiters van de dag hadden we nog een stuk van Full of Hell & The Body, twee metalbands die samen op tournee zijn als ik het goed heb. Best impressionant en muzikaal vond ik het eigenlijk best goed, leuk om dit te kunnen meepikken. Echter wel vroegtijdig doorgegaan om naar Blawan te gaan op Apollo, één van de sets waar ik het meest naar uitkeek. Ondertussen was het nog steeds aan het regenen en was het ook behoorlijk koud geworden wat eigenlijk de ideale setting was voor een lekker harde techno-set van zo'n anderhalf uur. Heerlijk. Ondertussen was het al vier uur geworden en begon het licht te worden. Helemaal kapot maar enorm voldaan de terugweg ingezet naar de camping waarbij het ook begon op te klaren en er duidelijk beter weer op komst was. Misschien wel één van de beste festivaldagen uit mijn carrière.

Dag 5 (vrijdag)
Voorlaatste dag van het festival dus alles begon wat trager te gaan, gelukkig was de regen gestopt en kregen we vandaag wel een stralende dag (de enige dag met echt goed weer uiteindelijk). Beginnen deden we opnieuw in de Avalon maar dit keer voor Aldous Harding. Haar laatste plaat vond ik enorm genietbaar en na de laaiende reviews van Best Kept Secret waren de verwachtingen redelijk hoog. Maar dat viel behoorlijk tegen, nergens kon het me ook maar enigszins 'pakken', bijzonder teleurstellend. Dan maar naar Ross From Friends gegaan die de ideale soundtrack bracht voor een namiddag in de zon, nergens echt heel spannend maar wel enorm genietbaar.
   

Spiritualized bracht een slepend en bloedmooi concert. Vervolgens was het nog eens tijd voor een concert in de Gloria. Dit keer van Astrid Sonne, een Deense die een combinatie van vioolmuziek bracht met experimenteler elektronisch werk. Enorm sterk concert dat opnieuw verstrekt werd door de setting van de Gloria waar ook meestal een opvallend aandachtig publiek aanwezig is. Daarna Julia Holter geskipt wegens honger en vermoeidheid en dan maar een bord pasta pesto gegeten aan de Orange waar Vampire Weekend stond. Genietbaar in de zon maar tja, Vampire Weekend. Na een halfuur richting Yves Tumor gegaan die in een veel te kleine Gloria stond, leuk maar ook niet meer dan dat. Vervolgens door naar die andere gehypte act Black Midi. Geen idee waarom dit allemaal zo opwindend moet zijn maar ik vond er niet veel aan. Omdat Wu-Tang Clan mij echt helemaal niets zegt pikte ik nog een concert in de Gloria mee van Rival Consoles. Die bracht sfeerische elektronische soundcapes aangevuld met hardere technostukken waarbij de visuals van de Gloria een fantatsiche aanvulling vormde. 

Aangezien Kalters SOPHIE hier helemaal had afgebroken kozen we voor Underworld in de Arena. Daar had ik niet al te veel verwachtingen bij en had een beetje idee op voorhand dat dit best een passé-act is. Niets van, lekker harde set waarbij het publiek enorm goed mee was voor een goed uur en een kwartier. Verrassing van het festival.
   
Afsluiten deden we aan Orange waar Robyn haar perfecte popshow tot in de late uurtjes mocht brengen. Wat een show, wat een vrouw, wat een geluid. De perfecte show met als enige minpunt dat ze als afsluiter een lang uitgesponnen onbekend nummer bracht terwijl ze gewoon in de extase van Call Your Girlfriend kunnen afronden.

Dag 6 (zaterdag)
Enorm vermoeid, matig programma en opnieuw enorm slecht en koud weer zorgde ervoor dat we het allemaal wat rustiger aan deden. Aangezien het zo hard regende en we niet echt beschutting hadden op de camping stonden we wel al om 13u op het terrein voor Khruangbin, die de tent volledig vol hadden gekregen. Leuke sound, nergens heel spannend en dus was een uur wel genoeg. Vervolgens wat in de Avalon blijven hangen waar blijkbaar vervolgens een Noord-Macedonische balkan-band ('Dzambo Agusevi Orchestra') en dus dat maar gezien, persoonlijk kan ik soms wel wat Balkan muziek smaken dus dat was een vermakelijke set. Had vervolgens Liraz op het programma staan maar net allemaal iets te vermoeid waardoor het volgende concert pas Janelle Monae. Door toevalligheid was het al de derde keer dat ik haar zag (Primavera en Werchter) en gewoon uitstekende show waarbij enkel de lang uitgesponnen outro totaal niet hoeft. Ook altijd leuk de mensen die op het podium mogen komen om te tonen of ze de juice hebben. Vervolgens naar één van de acts van het moment, Lizzo. Wat een persoonlijkheid, met haar opwindende set zorgde ze nog net voor de nodige shot levensplezier om de opkomende Roskilde blues tegen te gaan. Jammer genoeg had ik de kracht niet meer om Jorja Smith te gaan kijken, waar ik nu wel enorm veel spijt van heb, het zij zo. Het festival afsluiten deden we met The Cure op de Orange stage. Ondanks dat ik enorme fan ben konden ze me de laatste twee keren dat ik ze zag me totaal niet bij mijn nekvel grijpen. Maar dat deden ze nu zonder meer wel, de ijzige wind en regen paste gewoon veel beter bij The Cure dan een warme zomeravond of een warm Sportpaleis. Lichtelijk teleurgesteld dat ze niet met Plainsong starten maar opnieuw met Shake Dog Shake (al voor de derde keer op rij voor mij) werd ik toch meegezogen in de set die me diep raakte en op die manier de ideale afsluiter vormde.

Concluderend was het weer een ongelooflijke week en is Roskilde gewoon met het uitstek het beste festival. Het verdient hier zoveel meer aandacht. Het contrast met Rock Werchter waar ik een week eerder voor Tool was kon haast niet groter en voelde als een zo'n verademing. Waar je bij het binnengaan op Rock Werchter nog aan een controle wordt onderworpen dit niet moet onderdoen voor een luchthavencontrole, volstaat het op Roskilde om gewoon je bandje te laten zien en wordt je amper aan een verdere controle onderworpen tenzij je een grotere rugzak bij hebt. Het is ook gewoon toegestaan om blikjes mee te nemen op het festivalterrein vanop de camping. Het zijn zulke dingen wat Roskilde een veel meer laidback atmosfeer geven dan het hypergecommercialiseerde Werchter. Aan iedereen die het in overweging neemt zou ik aanraden om gewoon een jaar te gaan zonder te focussen op de line-up. Normaal gezien volgend jaar er opnieuw bij voor 50ste editie.


RE: Roskilde - hythloth - 10-07-2019

Fucking ziek hoor, bedankt voor het delen van jullie ervaring. Wat waren jullie totaalkosten eigenlijk als ik vragen mag?


RE: Roskilde - AMST152 - 10-07-2019

Nog even ter aanvulling van het uitgebreide stuk van RH80:

Dit jaar deden we voor het eerst de golden combo Primavera-Roskilde (+Tool op werchter nota bene), veel beter gaat het dus niet meer worden. De verwachtingen waren na een geweldig Primavera hoog gespannen. Roskilde slaagt er echter bijna steeds in die verwachtingen vlot in te lossen. Deze editie bewees dan ook des te meer dat Roskilde de Nafi Thiam van de (major)festivals is: zelfs al is één onderdeel minder (de line-up in dit geval, die onder de lat dook), aan het eind wordt met een straatlengte gewonnen. De ervaring gaat veel breder dan het spotten van shirtloze veertigers bij The Cure (Werchter) of een eindeloze plejade aan briljante, maar korte sets bekijken (Primavera). Roskilde is meer dan welk festival ooit een stad op zich, zij het één zonder al te veel regels. Over de stereo's en de waanzinnige hoeveelheden alcohol - zij het niet voor mij - moet ik het niet meer hebben, maar de algemene drang om van deze week een absurde kruising tussen enerzijds een elitaire muzikale programmatie en omkadering en anderzijds een trashy anarcho-commune te maken, maakt het af. Ik ben er volgend jaar waarschijnlijk gewoon bij, hopelijk met Uplift er ook weer bij zoals in 2012 op mijn eerste, legendarische editie. Net zoals toen open ik dan liefst met Impossible Soul op een brakke stereo, terwijl Uplift me uitlegt dat 'de echte betekenis van de song me later wel te binnen vallen'. Dat laatste gebeurde nog steeds niet, dus wat extra uitleg op #RF50 is meer dan welkom.


RE: Roskilde - greenlander - 10-07-2019

Mooie verslagen heren. Aangezien ik vanaf volgende week zo ongeveer om de hoek woon zal ik er normaal gesproken bij zijn volgend jaar, hoewel ik dan denk ik niet de verleiding kan weerstaan om thuis te slapen (en dus een deel van de ervaring te missen).


RE: Roskilde - RH80 - 11-07-2019

(10-07-2019, 19:06)hythloth Wrote: Fucking ziek hoor, bedankt voor het delen van jullie ervaring. Wat waren jullie totaalkosten eigenlijk als ik vragen mag?

Een ticket kost zo'n 280 euro, da's voor de volle week inclusief camping. De reis kostte (benzine, tolbrug, parking) zo'n 300 euro dat konden we splitsen met vier dus dat viel best mee. We hadden nog wat proviand uit België meegenomen (veel te weinig achteraf bekeken) waardoor we niet altijd daar eten moesten kopen. Op het terrein hangt het er natuurlijk een beetje af van je consumptiegedrag. Water is overal gratis (worden ook bekertjes uitgedeeld bij elke podium) dus daar hoef je sowieso al geen geld aan te besteden op het terrein. Zoals ik zei heb je perfect voor 50 kronen een deftige maaltijd en je kan in principe een aantal blikjes bier of andere drank vanop de camping meenemen op het terrein. De camping en het festivalterrein vormen eigenlijk ook één geheel dus je hoeft niet al te ver teruglopen naar de camping als je dat zou willen. Douchen kostte ongeveer drie euro als ik me goed herinner en je gsm opladen was een euro per keer.
Achteraf zijn we ook nog een nachtje gaan overnachten in Kopenhagen omdat direct na het festival terugrijden toch een beetje roekeloos is, dat heeft ons zo'n 30 euro per man gekost.


RE: Roskilde - RH80 - 17-07-2019

Quote:Emotion And Power: Roskilde Festival 2019 Reviewed
Patrick Clarke and Richard Foster , July 16th, 2019 08:27
At Denmark's biggest and best festival, Patrick Clarke and Richard Foster find an event that shows the possibilities of emotional expression

The Cure at Roskilde, photo by Kim Matthai Leland

When Stormzy was announced as a Glastonbury headliner, for those of us that had been at Roskilde the previous year there was no doubt whatsoever that the set would be as crucial as it indeed turned out to be. He played the enormous Arena Stage there in 2018 to a ridiculously large crowd, a titanic set of purpose and power that, although not instilled with the same sense of era-defining occasion as that Pyramid Stage gig, showed his magisterial qualities as a live performer in force.

All of which is to say two things. Firstly that Danes go absolutely nuts for grime – see Skepta’s similarly sweaty Wednesday night set on the same stage this year – and secondly that Roskilde is a festival that does very interesting things indeed with its gigs. Unlike many events of its size (massive), it doesn’t ram its schedule to the rafters, with three or four headliners getting the chance to truly express themselves over an extended period of time, but allows the space, time and world-class production for artists of every stripe to prove their chops. Furthermore, there’s something uniquely enthusiastic about the Roskilde crowd – whether grime, hip-hop, rock, pop, indie, metal or music at its most experimental, whether among 100,000 in front of its famous Orange stage, or as part of a comparative handful in the head-mangling darkness of Gloria’s converted cowshed.

Aldous Harding, photo by Steffen Joergensen


In a way, all of the following can be considered ‘headliners’ across the four days tQ is in attendance: Bob Dylan, Cardi B, Skepta, Christine & The Queens, MØ, Robert Plant, Travis Scott, Wu-Tang Clan, Robyn, Janelle Monáe, Behemoth and The Cure, and all of them that we catch are able to seize their opportunity and then some. Apart from Dylan that is, whose Wednesday set is tedious in the extreme. His songs, however much affection this writer holds for them, are all played as the same muddy blues track, as traditional as a pub covers act, with Dylan behind his piano looking twice as bored as we are. As Robert Plant proves later in the week, just because you’re an artist of 50 years’ experience, doesn’t mean you have to phone it in. His gig is loaded with charisma, as well as gloriously pompous fiddle solos, endless drum fills, the correct helping of Zeppelin classics, and even a tribute to the black American artists he’s been, erm, “inspired by” over the years.

The Cure are excellent too. Still traumatised by memories of a set at Reading Festival in 2012 so endlessly glum we were driven to watch Sleigh Bells after thirty minutes, the two and half hours carved out for Robert Smith and co. on the very last night make for an intimidating prospect. For some of the crowd this is their eighth night of partying; before the main site opens on Wednesday there are four preliminary days of raves and local bands, set among the Mad Max-style settlements on the festival’s outskirts where wonky wooden fortresses and compact home-made bunkers boast competing soundsystems in the so-called ‘Dream City’. That is to say, of the 100,000 people sprawling in front of The Cure, the majority are more than a little fatigued.

The Cure, photo by Kristian Gade

What’s brilliant, then, is that across the band’s 27 songs, there’s a certain breeziness that makes the gig all the more transformative. There’s swarming gloom and cascades of glistening melancholy, but a lightness of touch and a glimmer of humour that makes a perfect flourish to their masterful showcase of emotive and uncompromising songwriting. Not only that, the festival’s grand finale serves as a memory bridge between many a tear shed in a patchouli-oil stained 80s bedroom and those winsome humble-brags poured into our handheld devices. Robert Smith must surely realise he’s the Gandalf of the Emoticon Scene, a trusted, blessed elder who can channel the emotional resonance of tracks like ‘In Between Days’, ‘The Caterpillar’ and ‘Primary’ to a new reality.

For a big festival, Roskilde is a surprisingly sensual, gratifying experience. There are informed and open debates on feminism and social activism in the cupola known as House of Chroma that are actively stimulating. Further, they feel tangibly linked to the programming; not some kind of vaguely well-meaning, socio-cultural sop. On a more personal level (and as our homage to some excellent catering choices), team Quietus seeks solace in multiple rounds of the magnificent flæskesteg pork sandwich, replete with gravy and red cabbage, between many a show. Still, the music is the midwife. And here Roskilde plays the act of sonic herald perfectly, presenting a deft mix of weird-but-accessible acts to turn on the inquisitive, as well as the well-known names to reassure those wanting an undemanding fag, pint and a boogie.

Robyn, photo by Christian Hjorth

The two sides are seen by comparing Gloria with the Orange stage. In the gloaming of Gloria, where angular shards of LED screens show abstracted blown-up visuals of what’s happening on the weird, semi-hexagonal stage beneath them, the brilliant Crack Cloud knock out a mercurial and snappy set that pulverises a curious audience into new shapes. Their rhythmic, multifaceted, ultimately futuristic sound reminds this reviewer of lost Dutch post-punk legends, Nasmak. Astrid Sonne also deconstructs the public’s sense and sinew with a performance that incorporates violin jams, bamboozling electronic deconstructions and weird takes on dance; a display of intelligence and wit set to music. Later on, Yves Tumor and band loudly channel Mick Ronson, Eddie Hazel, Gloria Gaynor and “Sweet” Charles Sherrell, in a blisteringly hot display of intent.

By contrast, standing in a municipal park on a damp, chilly afternoon watching a 70-something run through a series of half-familiar hits could sound like an occupational hazard best avoided, especially after Dylan’s opening night dirge. Luckily it’s Jorge Ben Jor on the Orange stage this time around. With a Dallas Cowboys sticker on his Telecaster and a Denmark scarf wrapped around his neck, the old master guides a supremely talented band through a cavalcade of samba rock and Sun-Ra style deconstructions; work-outs that, at times, sound as if someone has dropped an electric whisk on the kitchen floor. Still, the sensuous ‘Mas Que Nada’ floats across the sodden greensward, its elegant spirit quietly wooing the steaming crowd. People who are passing through, snack in hand, stop to watch mid-chomp. And adding a fizzy rendition of ‘Taj Mahal’ (with its glorious ska-like “bump”) and the pleasing Tropicália of ‘Take It Easy My Brother Charles’, it’s a set that only cements Ben Jor’s formidable reputation as one very smooth fellow.

Janelle Monáe, photo by Steffen Joergensen

Through each of these remarkable sets, every one different from the last, there is one constant – that unbridled Danish determination to have a good time. At Apollo, a brutalist mini-arena, the sheer joy of Roskilde bubbles over. It’s here that the most fun is had – in front of SOPHIE’s titanic electronic judders, or The Comet Is Coming’s ferocious intergalactic jazz voyage into the early hours of the final morning. Flohio overcomes early technical difficulties for a raw display of the talent and charisma that’s set her apart as one of UK hip-hop’s new outliers, and Lizzo draws a colossal crowd, with a a luminous, rumbustious performance that could leave you mystified if you’re not immersed in the vibrant exchange between crowd and singer.

Further afield still, black midi continue their ascent as one of the world’s most exciting new bands with yet another progressive step. It’s the fourth time this writer’s seen them in the space of six months, and just a few weeks since the last, but every time they play there’s an evolution. As ‘Bmbmbmbmbm’ lurches into view, each intermittent rush of guitar grinding like an earthquake, the several hundred spectators at the Pavillion stage offer militaristic grunts in time that inject a character of the crowd’s own into black midi’s amorphous, always-shifting atmosphere.

Cardi B, photo by Christian Hjorth

The same stage sees searing late-night jazz from Sons Of Kemet, with plunging grooves of sax and brass propelled by kind of rhythmic fury that only four drummers at once can hurl forth. Elsewhere there’s deft and artful folk-pop from Aldous Harding that cuts through an early-afternoon haze, a glitzy, high-energy glimpse into the glorious future of the boy band from Brockhampton and a gigantic set from Spiritualized that finds Jason Pierce at his most heart-wrenchingly cosmic. Rival Consoles serve up an hour of gloriously simpatico techno, full of flesh-and-blood flourishes, and gnarled ex-Pantera vets - now known as Philip H Anselmo and The Illegals - turn on the emotions tap during their tungsten-heavy set, providing many a chest thump, praying gesture and hearty thumbs up. There’s even deeply cringeworthy Danish dancehall in the form of long-standing trio Bikstok.

To put it briefly, this is an extraordinarily varied festival. Where there is this much variation musically, and where there is such a unique opportunity – practically in terms of the time everyone’s allotted, and more ephemerally in terms of the way the Roskilde crowd approaches absolutely everything with hearts wide open – there is a remarkable amount of artistic expression. It fosters an atmosphere where a set like Wu Tang Clan’s, where a perfectly enjoyable run through 36 Chambers classics morphs bizarrely into a sort of novelty act where they just play Nirvana and Cypress Hill songs to see which ones make people jump the most, becomes enjoyable, rather than frustrating in its sheer weirdness. Cardi B, who along with her hype man repeatedly refers to ‘Rock slide’ festival in ‘Denberg’, and plays barely two minutes of each song, is unabashed, ludicrous entertainment of the highest calibre. Whether they want to express something mindless and fun like Cardi and Wu Tang, something tightly wound and forward-thinking like Crack Cloud and black midi, something blissful, aggressive, happy, sad or just completely weird, Roskilde fosters exactly the environment an artist needs. In fact, it’s only Bob Dylan who doesn’t seem to be too fussed about seizing what feels one hell of an opportunity.

Sons Of Kemet, photo by Nicolai Hegelund Vilhelmsen

There are two artists above all, however, whose sets do not just thrive under these deeply emotional conditions, but create something wholly transcendent with them. The first is Robyn. It brings up feelings of a more primal sort particularly during her roll-out of ‘Dancing on My Own’, a track which has us on the verge of tears. After all, when you are stood in front of tens of thousands of Skandic teens howling (and I mean howling), ‘I’m in the corner / watching you kiss her’ back at a visibly stunned singer, you can’t be anything but moved. Robyn stops the track, shocked, before dancing around like a 14-year-old after four cans of her mum's cider. It is a thirty second moment in time that renders a musical or socio-cultural critique of the set utterly meaningless.

And then there is Janelle Monáe. In terms of talent, in her generation of popstars she is essentially peerless; a singer, dancer, rapper, writer, artist, conceptualist and public speaker of absolutely staggering brilliance. Her production is choreographed to the most minute detail, but every swaggering step up and down the marble pyramid, topped with a throne, feels saturated with a power and meaning that is in every essence here and now. It’s direct in its message, full of love but never too saccharine, and the songs themselves are sublime. The music and performance betray the presence of a proper pop genius, but she also lets emotion become the focal point of it all. There’s pride, pleasure, defiance and rage in this performance, and at a festival like Roskilde, their power becomes magnified even further still. It is a festival that does not just run the gamut of human emotion, but elevate every facet of it. As big festivals go, there are few quite this good.

https://thequietus.com/articles/26794-roskilde-festival-2019-review-bob-dylan-robyn-janelle-monae?fbclid=IwAR222hRMniFcHU3EdEnvJeEh19m33oZXmCCxWJW9IKKYl7AnWNydO_-mBtw


RE: Roskilde - hythloth - 18-07-2019

(17-07-2019, 23:29)RH80 Wrote: Cardi B, who along with her hype man repeatedly refers to ‘Rock slide’ festival in ‘Denberg’

lmao

Komt Roskilde nog steeds met settijden die equivalent zijn aan de zaalshows van de respectievelijke artiesten? Want ik zat te kijken op setlist.fm en merkte dat headliners zoals Bob Dylan, Robyn en Vampire Weekend alsnog korter speelden. Was vorig jaar ook het geval met Nick Cave.


RE: Roskilde - Uplift - 18-07-2019

Ik kan enkel voor 2017 spreken, maar ja. En Cave speelde tijdens de tour van vorig jaar steevast shows van dik anderhalf uur. Robyn zou normaal vijf kwartier moeten zijn (op DTRH was dat een uur); Bob Dylan weet ik niet.

Er is geen echt blokkenschema; artiesten spelen gewoon minstens een uur en de meeste grotere namen spelen een volwaardige set (zoals in een zaal dus).


RE: Roskilde - hythloth - 18-07-2019

(18-07-2019, 09:23)Uplift Wrote: Ik kan enkel voor 2017 spreken, maar ja. En Cave speelde tijdens de tour van vorig jaar steevast shows van dik anderhalf uur. Robyn zou normaal vijf kwartier moeten zijn (op DTRH was dat een uur); Bob Dylan weet ik niet.

Er is geen echt blokkenschema; artiesten spelen gewoon minstens een uur en de meeste grotere namen spelen een volwaardige set (zoals in een zaal dus).

Terugkijkend op setlist.fm zie ik volwaardige Cave shows met 16-18 nummers rond dezelfde periode van Roskilde 2018. En Robyn's zaalshow die ik dit jaar zag was langer dan anderhalf uur.

Ik denk dat deze trend (?) aan de bands zelf ligt, want ik herinner mij dat The National op BKS 2018 voor twee uur stond ingepland en ze uiteindelijk maar 100 minuten speelden (per de geweldige opname die nu online is). Misschien dat ze het minder aandurven om teveel deep cuts op festivals te spelen?


RE: Roskilde - Uplift - 22-07-2019

Als het een trend is, ligt het inderdaad aan de keuze van de artiesten zelf. Met name in het geval van Cave verbaast me dat, want hij had al een kortere set klaar voor z'n shows in 2018. Dat was b.v. ook zo in Dublin, waar ik hem zag.


RE: Roskilde - hythloth - 22-07-2019

(22-07-2019, 14:26)Uplift Wrote: Dat was b.v. ook zo in Dublin, waar ik hem zag.

Ohja, hoe was die show eigenlijk? Die locatie zag er vet uit.


RE: Roskilde - Uplift - 23-07-2019

Ja, heel goed. De locatie + organisatie waren ook heel fijn; zo zou elke grote open luchtshow moeten zijn. Maar Cave was in 2017 twee keer Dronegestapowaardig; in 2018 was dat enkel nog vermeldenswaardig. Wereld van verschil qua niveau.


RE: Roskilde - thomas9790 - 17-09-2019

Taylor Swift eerste naam voor 2020


RE: Roskilde - Uplift - 17-09-2019

Haha. #cancelled


RE: Roskilde - hythloth - 17-09-2019

#RoskildeIsOverParty


RE: Roskilde - thomas9790 - 17-09-2019

Ook werchter boutique, nos alive...