|
|
RutgerGM's Most Thanked Post |
RE: Glastonbury |
14 |
|
Ik heb opnieuw een fantastische vijfdaagse achter de rug. Het weer was zo mogelijk nog beter dan vorig jaar: lekker zonnig op woensdag, en niet te warm + droog op de dagen waarop veel gewandeld moest worden. Net als vorig jaar ben ik solo gegaan, al had ik deze keer ook een aantal vrienden op het terrein lopen die ik elke dag wel eens gezien heb. En doorheen het festival ook Uplift, Hythloth en Jasper (Locor?) ontmoet.
Op woensdag en donderdag heb ik vooral rondgewandeld en me laten verwonderen door alle mooie hoekjes en kantjes op het terrein. Op donderdag wel Frank Turner meegepikt op Strummerville. De zone werd een uur voordien al afgesloten, maar ik was er gelukkig ruim op tijd al aanwezig.
Hieronder een verslagje van mijn festivalweekend op Glastonbury. Net als vorig jaar veel Britse groepen opgenomen in mijn schema, maar wel geprobeerd om meer verschillende podia te bezoeken, en dat is me ook wel gelukt.
Vrijdag:
Mijn festivalweekend begon om 11u aan West Holts bij Sofia Kourtesis. Leuk opwarmertje, en dat deden we verder bij Squeeze aan de Pyramid Stage. Daarna ging ik richting de Other Stage voor The Snuts. Typisch Schots gitaargroepje in het genre van The Lathums, The Reytons, The K's... en dergelijke. Tijdens het optreden stak de zon nadrukkelijk neus aan het venster, wat er mee toe bijgedragen heeft dat dit optreden al een eerste hoogtepuntje was voor mij. Hier had ik het gevoel dat Glasto echt begonnen was. Vervolgens ging ik door naar The Park voor Barry Can't Swim, maar helaas had zowat iedereen op het terrein dat idee opgevat. Ik had al snel door dat ik nooit op The Park zou geraken, dus heb ik een uurtje rondgewandeld in de South East Corner, en me even in de tempel gezet voor wat weirde boedhistische keelgezang. Daarna zette ik koers richting de Pyramid Stage voor Paul Heaton. Als Britpopper was dit optreden een must see, en Paul stelde absoluut niet teleur. De setlist bestond uit een mix van het betere Beautiful South- en Housemartins-werk. Norman Cook (Fatboy Slim) kwam bas meespelen tijdens Happy Hour en zorgde zo voor een reunie van The Housemartins. Top! Vervolgens bleef ik aan de Pyramid voor de '7 minutes of silence' van Marina Abramovic, gevolgd door PJ Harvey. Ik koesterde best hoge verwachtingen voor dit concert, maar helaas stond ik op een slechte plek. Niet alleen was zowat iedereen op dat moment bij de Sugababes, waardoor er weinig volk aan de Pyramid stond. Ik had helaas ook een plek gekozen vlak na een bende tienermeisjes die het hele optreden lang in een kring aan het babbelen waren. Hierdoor het optreden niet ten volle kunnen beleven. Gezien ik 1m92 ben, verplaats ik me liever niet meer eens een optreden bezig is, omdat ik altijd iemand z'n zicht afneem op die manier. Was op zich wel zeker een sterk concert, alleen jammer dat de setlist met een dikke 10 minuten ingekort werd door de voorafgaande performance act.
Daarna ging ik door naar Leftfield. Eerst zag ik daar een strak punkoptreden van SPRINTS, en erna een typisch optreden van Billy Bragg. Die laatste speelt er elk jaar denk ik, dus wou 'm dit jaar zeker eens meepikken. Zoals steeds een mix van nummers en activisme, vooral gefocust op de imminente verkiezingen deze keer. Na bisnummer 'A New England' wandelde ik door naar The Park voor Fontaines DC. Onderweg kon ik nog even God Is A DJ van Faithless meepikken aan The Glade. Ik was gelukkig goed op tijd voor Fontaines, en mijn vrienden waren er al dus ik had echt een hele goeie spot (naast een groepje Ieren). Fontaines DC was voor mij het absolute hoogtepunt van deze editie. Topgeluid (lekker hard), enorm strakke band, en Grian Chatten die er zonder enige vorm van interactie in slaagt om heel het terrein uit zijn hand te doen eten. Briljant concert!
Hierna probeerde ik nog bij Charli XCX te geraken aan Levels, maar dat was al afgesloten. Stukje Arcadia gedaan dan, en erna nog even langs de Tree Stage gepasseerd.
Zaterdag
Zaterdag begon voor mij in de Woodsiestent met een moshpit bij de Ierse hiphoppers van Kneecap. Heel leuke binnenkomer, en opvolger High Vis was eveneens sterk. Al was de opkomst voor die laatste een stuk minder, en had ik ook meer moshpit verwacht. Daarna ging ik naar de Pyramid voor dé teleurstelling van het festival: Cyndi Lauper. Ze zag er dronken/stoned uit, zong vals en vaak gewoon naast de micro. Niet de singalong waar ik op hoopte, dus ik ging voortijdig door naar Soccer Mommy. Erna volgde ik een namiddag/avond de normieroute en kreeg ik alsnog de singalong waar ik op hoopte bij Keane. Die zeemzoete muziek werkte echt fantastisch in de stralende zon. De normieroute bracht me vervolgens in Woodsies voor de (niet zo) secret set van Kasabian. De hele zone werd lang voor het concert begon al afgesloten, zelf ik geraakte ik nog nét in de tent. Ook al neemt Sergio Pizzorno tegenwoordig de zang voor zijn rekening, Kasabian in de UK blijft toch iets waanzinnigs. Concert vol pyro, mensen op schouders...
Vervolgens passeerde ik even bij Camila Cabello (bevreemdend concertje vond ik, met een skateramp op het podium en dansers die constant rond haar aan het fietsen waren). Ik bleef aan de Other Stage hangen voor The Streets. De combinatie van de zonsondergang, het gezelschap, de setlist vol nostalgische bangers... zorgde ervoor dat dit voor mij eigenlijk één van de topconcert van het weekend was. Heel hard geamuseerd. Vervolgens richting Pyramid gegaan om Coldplay van iets verder te checken. De weide stond zoals verwacht afgeladen vol. De eerste 45 minuten vond ik eigenlijk gewoon uitstekend, maar toen begon Chris Martin zichzelf te veel de Dalai Lama te wanen en volgden er meer intermezzo's en speeches dan nummers. Een klein halfuurtje voor het einde begon mijn blaas het te begeven en ben ik afgedaald. De laatste nummers & vuurwerk van een afstandje bekeken.
Zondag
Zondag begonnen met The K's, die Woodsies al redelijk vol lieten lopen. Onderhoudend concert, met alle bekendere nummers in het laatste kwartier. Ik bleef daar voor Newdad, maar het geluid zat daar echt niet goed en te stil, waardoor ik na een halfuurtje al richting Pyramid getrokken ben voor het teatime legend slot, Shania Twain. Echt een tegenvaller kan ik dit niet noemen, want de sfeer was peak Glasto bij de grote hits. Maar het geluid was echt slecht/stil en Shania zong ook niet zo goed, waardoor de set regelmatig in elkaar viel. Beetje spijtig, want hier had ik meer van verwacht. Gelukkig was Alvvays erna wel héél sterk. Erna koos ik er wijselijk voor om Avril Lavigne te vermijden (ik was nooit op een deftige plek geraakt), maar om voor Kim Gordon te kiezen. Geluid bij Kim Gordon was loeihard zoals het hoort, echt van genoten. Op dat moment was Engeland ook aan het spelen, dus de tent was eigenlijk bijna leeg, wat op zich wel eens aangenaam was. Na Kim was het de beurt aan Romy. Voor mij een absoluut hoogtepunt. Ik vond Mid Air sowieso al één van de beste albums van vorig jaar, en ze slaagde er makkelijk om deze live te vertalen in een dik feest. Er daagde veel volk op, en de sfeer was echt waanzinnig/euforisch. Ze moest meermaals even een pauze in de set inlassen omdat haar naam gescandeerd werd door de hele tent. Na Fontaines hét concert op Glasto 2024 voor mij. Ik was behoorlijk kapot na Romy, dus besloot om voor The National aan de Other Stage te gaan als afsluiter. Mijn plan was eigenlijk om na drie kwartier nog te verplaatsen naar SZA en daar het laatste hafluur mee te pikken. Maar gezien The National oerdegelijk was, en ik op Twitter/X las dat SZA dramatisch was (soundproblemen, amper volk), ben ik gewoon bij The National gebleven.
Daarna nog iets gedronken aan één van mijn favoriete locaties van het terrein, The Taphouse, om richting bed te gaan.
Glastonbury blijft toch echt een uniek festival, en staat m.i. mijlenver boven alle andere festivals die ik al bezocht heb. De line-up is voor een groot deel zelfs bijkomstig, het terrein is zo groot en divers dat er altijd wel iets te beleven valt. Ik probeer alvast weer om volgend jaar opnieuw te gaan, zeker omdat 2026 een rustjaar zou worden. |
|