|
|
|
| Mrmantel's Most Thanked Post |
| RE: Welk festival/concert ben jij geweest? |
11 |
|
|
Vorige week ben ik last-minute drie dagen naar CTM geweest, een festival voor vanallesennogwat zolang het maar avontuurlijk en kunstzinnig is. Soms zorgde dit voor extreem vette concerten, soms voor hele interessante ideeën en wat minder boeiende ervaringen en soms zat je te kijken naar iemand die een kruiwagen met kolen op de grond denderde.
Ik kwam aan met de trein en ging direct na het inchecken bij mijn hostel direct door naar een interview met Aurélie Nyriabikali Lierman, een Rwandese/Belgische componist die in Nederland compositie heeft gestudeerd en daar ook nu woont. Ze vertelde vooral over haar Rwandese achtergrond en hoe dat nu haar muziek vormt, was erg interessant om te horen en bood ook wel wat nodige context bij haar compositie. Daarna ging ik snel door naar het eerste concert van die dag, Stefan Fraunberger. Dit was een ambient/drone concert, dat soms mooie was en soms een beetje saai. Tussendoor vond hij het nodig wat theatrale elementen in zijn show in te voegen, die er eigenlijk een beetje willekeurig waren. Zo stond hij minutenlang met een zoeklicht de zaal te beschijnen terwijl zijn drones lekker doorklonken, en halverwege haalde hij een kruiwagen gevuld met kolen tevoorschijn om die om te kieperen. Geen idee waarom. Ik sprak achteraf iemand die dacht dat het was zodat je ook dingen zou ruiken waardoor het stuk een nieuwe dimensie kreeg.
Daarna ging ik door naar Berghain waar de rest van het programma was. Dit begon met Schtum, een duo met gitaar en bas dat schurende dronemuziek maakte, in de hoek van Syndrome. Mooi concert. Dit werd gevolg door een bizarre performance van John Bence waarin hij een half uur elektronische track opzette met klassieke zang erover waarop hij ging playbacken/dansen. Het was wel echt tot in de puntjes synchroon, waar duidelijk veel repetitietijd in zat, ook al had de performance afentoe iets heel kinderlijks. Tegelijkertijd leek hij wel door de duivel bezeten. Het was enerzijds heel intens en anderzijds heel bizar, want in de praktijk was ie gewoon een beetje raar aan het dansen op muziek terwijl ie playbackte. Het bracht me enorm in verwarring en het intrigeerde mateloos, en dat gebeurt niet vaak. Dus ondanks dat het 'live-aspect' tamelijk minimaal was, was het toch goed op een manier.
Daarna Croatian Amor, dat ook een vorm van absurdisme in zich had. Dit was een trio van twee jongens en een meisje, waarvan één persoon muziek maakte en de andere twee op de hoek met een zonnebril het hele concert als een levend standbeeld stil zaten. Het was gewoon een presentatie van het laatste album, en dat was gewoon heel vet en zeer gevarieerd met ambient, IDM en meer popachtige stukken. Sowieso dat het heel goed werkte op die plek, want hoewel dit gewoon een concertavond was, en ik dus niet zulke extreme taferelen mee heb gemaakt als Loov, is de locatie gewoon waanzinnig. De grote hal waar deze concerten plaatsvinden is gewoon heel erg mooi. Tegelijkertijd is alles productioneel echt waanzinnig goed geregeld, staan er spatiaal zes enorme Funktion One speakers opgesteld en klinkt het geluid wonderlijk genoeg altijd fantastisch. De sfeer is gewoon super, waarin er heel veel aandacht is in de concertruimte, terwijl er bij de bars een hele gemoedelijke en sociale sfeer hangt.
Die woensdag heb ik een beetje rondgehangen in Berlijn en wat van de geluidsinstallaties/exposities bezocht. Om eerlijk te zijn vond ik die allemaal niet zo heel interessant, dus dat was jammer. In de avond eerst twee concerten bezocht in HAU2 (net als de dag ervoor), een theater vergelijkbaar met theater kikker. Daar zag ik eerst het stuk van Aurélie Nyirabikali Lierman. Mooi concert, waarbij het publiek allemaal een koptelefoon op kreeg. Terwijl het ensemble door de zaal bewoog werden ze ook tegelijkertijd opgenomen en (ruimtelijk) over de koptelefoon afgespeeld, hierdoor vervaagde de grens tussen wat je direct hoorde en indirect over de koptelefoon. Dit crëerde een verwarrend effect waardoor er een eigen ruimte ontstond waarin de compositie van Aurélie bestond, dat effect was heel vet. De compositie verder was soms wel erg abstract, maar de ervaring was wel erg bijzonder. Daarna was er een stuk van Pedro Oliviera, een zeer conceptueel stuk dat heel veel betekenis had over verschillende culturen en over hoe we kennis vergaarden ofzo, maar ik begreep er geen hol van.
Daarna weer Berghain, die een punkprogramma hadden die avond. Dit begon met Caliph8 en Nonplus, die een ongestructureerde noise-soundscape maakte. Was bij vlagen vet, maar soms ook wat ongefocust. Daarna 700 Bliss (Moor Mother & DJ Haram), dat was een waanzinnig intense show, die echt niet normaal luid was. Mocht je beter tegen hard geluid kunnen dan ik, dan klopte alles aan dit concert. Die surroundsound installatie van Berghain in combinatie met een gruwelijk vurige Moor Mother is waanzinnig. Enerzijds de enorm harde en brute elektronica in combinatie met de politieke en intense teksten is gewoon waanzinnig. Jammer genoeg was het te luid voor mij dus moest ik me buiten de kring funktion one's begeven. Dit werd gevolg door Cocaine Piss, een punkbandje. Voor wat ze deden was het gewoon heel goed, maar ik kon er verder niet heel veel mee.
De dag erna begonnen de concerten in HAU1, een iets meer traditioneel theater. Hier stond een samenwerking met het festival en musici uit Teheran centraal. Eerst was er een concert met solo piano (en elektronica) door Khyam Allami, gewoon een fijn concert. Dit werd gevolg door het resultaat van die samenwerking; Rabih Beaini & Pouja Pour-Amin Ensemble, een combinatie van muziek uit Teheran en Berlijnse elektronica, was erg mooi.
Vervolgens weer Berghain, waar ik deze avond nog wat meer verwachtingen van had. Hoewel het een donderdagavond was duurde deze nacht wel tot 7 en was er ook de beruchte rij toen ik aankwam (al was die niet voor festivalbezoekers). Uiteindelijk viel het allemaal mee, maar was het wel een hele vette nacht. Met name omdat alle zalen open waren, en het gewoon een waanzinnig mooi pand is waar alles enorm goed geregeld is. Wat betreft concerten begon deze avond voor mij met Eartheater, een vergelijkbaar concert als op Le Guess Who?. Met daar nog bovenop dat ze dit keer een harpiste mee had, en zich nog comfortabel leek te voelen en nog meer opging in haar performance. Erg goed dus. Dit werd gevolg door Gazelle Twin. Op het album was het me eigenlijk nog niet opgevallen hoe goed de vocaliste was, maar die moet wel klassiek geschoold zijn. Echt een enorm bereik en zeer technisch. Dat in combinatie met vette beats en hun theatrale uitstraling (met die pakjes die ze ook op al hun persfoto's hebben, was dit één van de hoogtepunten. Deze lijn met elektronische producers die zelf zongen werd voortgezet met Lotic. Deze show was iets minder, het haalde een beetje het ritme uit de show omdat ze na elk nummer een nieuwe track moest aanzetten. Maar verder wel mooi, met ook een mooi decor; een soort lichtportaal dat een heel vet effect gaf als je er doorheen liep. Daarna nog in Saule, een kleinere ruimte beneden, een optreden van C-dríc gezien, een noise artiest uit Indonesië. Dit was praktisch gewoon een Harsh Noise Wall, waar laag over laag werd gestapeld, waarbij je bij elke nieuwe laag niet kon voorstellen dat het nóg harden kon. Enorm intens. Ook zo intens was AJA, waarbij er wederom een heel lichtplan werd opgetuigd, en zij op zichzelf al een theatrale verschijn is. Hierbovenop kwam een enorm intense bak geluid, met noise afgewisseld met enorm brute beats. Ook al werd dit me op een gegeven moment te luid en intens dat ik weggelopen ben en verder heb gedanst bij Miss Djax en Reka. Sowieso een vette ervaring omdat je door dat geluidssysteem compleet overspoeld wordt door geluid. |
|
