|
|
yomthorke's Most Thanked Post |
RE: Best Kept Secret 2023 |
12 |
|
De omstandigheden waren dan niet ideaal; het was echt fucking warm, waardoor het soms moeilijk is je op de muziek te concentreren. Verder was de line-up wel erg poppy dit jaar. Ondanks deze twee kanttekeningen heb ik een heerlijk weekend gehad met een aantal onvergetelijke optredens.
Op éénzame hoogte
Terzij de Horde. Alles aan dit optreden was intens. De veel te hete Casbah, de frontman die in het rond kijkt als een nog ongelukkigere versie van Matt Berninger, maar vooral de muziek. Blackmetal kan een ondoordringbare bak herrie worden, maar de melodieën klonken prachtig gelaagd. En gewoon uit Nederland, je hoeft er heus niet altijd iemand voor te laten overvliegen. Ik dacht alleen wel, als dit veruit het beste was, heb ik dan niet een kaartje voor het verkeerde festival gekocht?
Ook magistraal
De Toegift. De laatste bassen van Goldband stierven weg (waarom wordt zoiets in hemelsnaam geboekt? Een totaal inhoudsloze en onsympathieke band) en hier ging iets moois gebeuren. Alleen de plek was al magisch, een prachtig sfeervol aangekleed hoekje in het bos. En wat een heerlijke breekbare muziek die je recht in het hart raakte (hey 3voor12, waar was je nou?). Een leadzanger met ontwapende stem, veel voller dan op de plaat, en een uitstekende begeleidingsband. Lyrics over liefde, verlies, het Zeeuwse landschap, maar vooral over wat het leven soms zo ongrijpbaar maakt. Mooi en tragisch ineen, en je kunt er nooit echt helemaal bij.
Alvvays. Is al door meer mensen genoemd, maar wat een geweldig optreden. Het geluid was perfect, het publiek aandachtig en enthousiast en de band speelde heel geconcentreerd. Molly Rankin zocht zelden contact met het publiek, maar dat hoeft ook niet als verder alles op zijn plaats valt. Archie, Marry Me bestond ook al toen de band hier de vorige keer optrad maar werd nu onthaald alsof het de grootste zomerhit van het jaar was.
Verder was Lankum ook heel erg goed in de tent. Het praatpubliek was af en toe vervelend, maar je waande je daardoor soms wel in een Ierse pub. Ook Lambrini Girls, erg vermakelijk. Vooraan in de Casbah stonden al meerdere fans (lees: witte mannen op leeftijd) klaar voor De Staat, en toen kregen ze dit in hun gezicht gesmeten; de eerste song heette Big Dick Energy.
Na zo’n weekend ga je ook weleens nadenken over wat het ideale festival nu eigenlijk is. Natuurlijk is het leuk als er een festival bestaat waar al je favoriete artiesten langs komen, ondersteund door een paar onontdekte pareltjes. Maar is het ook niet een mooi idee dat mensen die voor De Staat komen bij Sarah Neutkens in tent twee terecht komen en daar iets totaal ontoegankelijks voorgeschoteld krijgen? Of mensen die met vrienden mee gaan voor het lekkere weer bij Gaye Su Akyol naar binnen lopen? Bezoekers met uiteenlopende muzikale interesses die soms verrast worden door iets. Dan moet je natuurlijk niet van die rommel zoals The 1975 of Two Door Cinema Club programmeren maar er is heus wel geloofwaardige muziek die ook enigszins toegankelijk is. In deze geïndividualiseerde samenleving denk ik dat het goed is dat er ook festivals zijn die er niet alleen zijn voor de kleinste niches, maar ook een wat breder publiek trekken. Maar dan die prijs. Meer dan 250 euro en dan kun je de rest van je maandsalaris nog op het terrein uitgeven. Natuurlijk moet de organisatie ook heel veel kosten maken maar dat is ook wel weer een makkelijk excuus. Festivals hebben ook een verantwoordelijkheid om niet alleen toegankelijk te zijn voor yuppies. Ondanks mijn gezeur ben ik het echt wel eens met wat anderen al schreven; het leukste grote festival dat we in dit land hebben. |
|