|
|
|
| Additional Info About nam-tso |
| Sex: |
Undisclosed |
| nam-tso's Most Thanked Post |
| RE: Le Guess Who? |
13 |
|
|
Le Guess Who? 2024: “Heb je ooit zoiets meegemaakt?”
Ik zit nog in een prettige afterglow van het afgelopen weekend en kijk terug op een prachtige editie waarin ik weer een hoop geweldige concerten heb mogen aanschouwen. LGW pakte me weer ouderwets in met hun eclectisch samengesteld programma aan artiesten die een ongelooflijke inhoud en creativiteit vertegenwoordigen. Hier en daar was de rit wat hobbelig, maar over heel het weekend gezien waren dit niemendalletje en waren er flink wat hoogtepunten te noteren. Er was zelfs een Arooj-‘21-achtige openbaring.
Even wat randvoorwaardelijke observaties om te beginnen: In vergelijking tot vorig jaar had ik dit jaar aanzienlijk minder last van FOMO, duidelijk een pluspunt voor de beleving. Enerzijds had ik wellicht minder echte must-sees dan voorgaande jaren. Er was geen duidelijke ‘Faiz-Ali-Faiz’ dit jaar voor mij. Niet dat het uitzetten van de route door het timetable hierdoor echt makkelijker werd. Het voelde eerder als een nivellering van de pull-rate van de artiesten waar ik interesse in had. Anderzijds had je een wel heel rare flow in het tijdsschema zitten waardoor ik soms ‘open gaten’ in de route had die ik niet echt kon vermijden. Hierdoor liet ik me minder snel verleiden de schitteringen uit de naburige zalen te gaan bekijken in dergelijke ‘dode’ momenten. Daarnaast, of wellicht als een gevolg hiervan, was de drukte in de zalen een stuk minder groot. Maar wellicht waren er gewoon minder kaartjes verkocht. In ieder geval, dit zorgde ervoor dat je ook nog na aanvang meestal vlot binnen kon komen en dat je soms ook nog vrij gemakkelijk een goede spot kon fixen. Daar was ik erg blij mee. Ook de minder dominante rol van de ‘security’ was fijn. En ik heb gewoon weer ouderwets mensen op de vloer zien zitten in de kerken. Hiermee waren dus, in mijn beleving, een aantal zaken opgelost waaraan ik me de vorige aflevering een weinig had geërgerd. Fijn.
Heb ik slechte dingen gezien; nope. Middelmatigheid, dat wel. Dat is natuurlijk onvermijdelijk op een vierdaagse. Maar wat ik ook merkte is dat ik op een gegeven ogenblik behoefte had aan ontregelende optredens. Het was soms wel aan de brave kant. Ik was gewoon blij toen ik bij bela binnenliep en een of ander vaag apparaat op het podium zag liggen waarbij ik me afvroeg waartoe het zou gaan dienen. Dit bleek een soort van noise-machine op een steekwagen te zijn waar ze mee door het publiek ging en daarmee de dynamiek van het enkel naar het podium kijken doorbrak en de boel dus wat opschudde. De muziek was ook lekker dwars. Prima dus, dat zie ik graag. Ik heb het gevoel dat dit soort optredens wel wat onder druk zijn komen te staan. Waar zijn de echte buitenbeentjes gebleven? De muzikale tegencultuur die bewust schuurt, prikkelt en ontregeld? Mimosa bijvoorbeeld was echt leuk om te zien. Een charismatische gozer met een wit geschminkt gezicht met een witte ‘balaclava’ op in een tanga-slip die zijn reet in de gezichten van de mensen op de voorste rij twerkte terwijl er een eclectische Braziliaanse tech-house achtige muziek werd gedraaid door de dj’s. Je staat toch even te kijken wat er nu gaat gebeuren en waar het heen gaat. Maar het bleek een leuk optreden. Hij vierde en legde de alternatieve muziekcultuur van Brazilië uit. Dit is een wezenlijk andere dynamiek dan bij, pak ‘m beet, een Titanic of Ndegeocello (welke muzikaal dan weer sterker zijn).
Ik heb nog steeds niet duidelijk voor de geest wat die Cosmos-ambassades nou eigenlijk faciliteren. Maar je hoopt toch dat er meer opruiende acts uit de underground/avant-garde in al die landen hun weg naar Utrecht weten te vinden via dit medium.
Maar genoeg van deze kanttekeningen. Want er viel weer genoeg te genieten. Een voorbeeldje:
Het is zaterdagavond, het programma draait op volle touren op een eindeloze hoeveelheid locaties. Ik zit in de Pieterskerk en Raphael Roginski is met zijn set is bezig. Zijn gitaarwerk is prachtig en licht mysterieus. Na een paar nummers is er een verrasing. Want naast de reeds aangekondigde zangeres Jurgeleviciute van Merope stapt ook, tot ieders verrassing, Shahzad Ismaily op het podium. Dit drietal tilt vervolgens de al noemenswaardige set nog een paar niveautjes omhoog. Ik zit bij momenten met vochtige oogjes te luisteren naar de schitterende melodieën en samenspel. De complexe melodieën van Roginski worden nu ook met harpachtige klanken uit de kankles [een traditioneel snaarinstrument uit de Baltische Staten] omlijst en Ismaily deed wat hij het best kan; met zijn Moog op zijn schoot, rustig, heel zacht en rond, een ijl, dun laagje toevoegen waardoor alles lijkt op te stijgen. Heel fraai.
Na dit concert spring ik op de fiets en trap me naar de Jacobi. Daar waren de eerste klanken van de set van Abul Mogard en Rafael Anton Irisarri al achter de rug toen ik de binnenstapte. Ik loop helemaal naar voren en zet me wonderwel neer op de eerste rij. De klanken van ‘Place of Forever’ klinken en rustig maar zeker wordt een enorme geluidsmuur opgetrokken. Ik weet niet wie ze hebben gefopt bij Jacobi met dit badass soundsystem dat ze naar binnen hebben geschoven, maar die kan wel een gesprekje verwachten. Heel de kerk lijkt te schudden. Alles vibreert, piept en kraakt onder het geweld dat uit de speakers komt. Heerlijk!
Voor me zit een gast op de koude vloer, met zijn benen gekruist. Hij heeft zijn handen voor zeker 20 minuten in de lucht. Hij lijkt helemaal in trance en opgeslokt door het immense geluid. Buiten de ervaring van dit concert zelf kon ik echt genieten van hem. Hoe hij dit aan het ervaren was. Op een gegeven moment sterven de laatste klanken van de muziek weg en wordt het licht aangedaan. Die gast staat op en draait zich om en kijkt mij recht in de ogen aan. Je had die ogen moeten zien; ze waren helemaal opgesperd en vol verwondering. “Heb je ooit zoiets meegemaakt!” was het eerste wat hij zei. Het was alsof hij de Openbaring zelf had meegemaakt. Prachtig om te zien hoe hij door deze ervaring was geraakt. Daar doe je het als organisatie toch voor en daar ga je toch als muziekliefhebber voor op pad. Je wilt muziek zien en brengen die mensen in verwondering achterlaat. Schitterend dit. Eerlijk is braaf, de muziek was klassieke ambient en niet per se van het meest uitdagende soort. Maar door die enorme geluidsmuur werd het een memorabel, en wellicht iconisch moment waar nog weleens naar zal worden teruggegrepen.
Deze overgang van de ene naar de andere muziekstijl (en wat dat met mensen doet) deed me denken aan een situatie van de 2015 editie. Sunn had net zijn set afgerond en ik was in dezelfde staat als die gast die zojuist op de vloer zat; totaal gevloerd door het machtige Sunn. Na hun concert loop ik de Ronda uit naar de Grote zaal waar Kamashi Washington bezig is aan zijn set. Ik trek daar een klapdeur open en daar spuit de dopamine werkelijk de zaal uit. Wat een uitgelaten energie hing daar. Ongelooflijk. Dit soort ervaringen blijven je lang bij en waar anders dan op LGW kun je dergelijke ervaringen op doen.
Zo blijft dit festival jaar na jaar mij toch weer verassen en boeien. De midden jaren 10s zijn al genoeg geïdealiseerd en gemystificeerd hier. Maar voor mijn gevoel was het organiseren van die incarnatie van LGW makkelijker. Je boekte gewoon wat oude bekende met goed trackrecord en wat nieuwe avant gardische namen en hopla. Nu is dat anders met een hoop onbekende namen en daarmee ook risico’s, want hoe gaan die optredens uitpakken. Des te knapper dat LGW nu nog steeds weet te boeien. Voor mij voelde deze editie dan ook eerder als een logisch continuüm tov van de afgelopen jaren. Sterker nog, ergens voelde het als een volmaking van het doel waaraan ze sinds het succes van de fameuze Selda-set aan hebben gewerkt; de klanken uit niet westerse muziekculturen hadden nog nimmer zo’n prominente plek gekregen. Het programma was nog gedistingeerder dan vorig jaar en daar kan ik echt van genieten. Waar kun je na de rituele verhandelingen van een Seni Reak Juarta Putra set binnen een uur een knuppelharde The Body & Dis Fig set meemaken? Of dat je de oude, ietwat knorrige dub-legende Scientist live klassieke dub ziet maken aan het begin van de avond en dat je diezelfde avond nog kan afsluiten met een energieke HiTech show met een van de laatste incarnaties van dance-muziek? Prachtig toch. Wat biedt LGW elk jaar weer een ongelooflijke bundeling aan energie, geestdrift, lef, kwaliteit en boven alles, creativiteit. Zolang dit de criteria zijn waarlangs zij boeken, koop ik elk jaar blindelings een kaartje.
Ter afsluiting nog even een selectie van vermeldingswaarde concerten (naast reeds aangehaalde sets en nog niet eens alles wat ik vermeldingswaardig vond): Rafael Toral, The Body & Dis Fig, Tashi Wada & Julia Holter, FYEAR, Gaister, Christmas in Morning, Darkside, Kabeaushe, Arooj Aftab, Lamin Fofana, Still House Plants, Water Damage (vrijdag set, zaterdagset minder), Alex Zhang Hungtai, Etc.etc..
Oh, en dan was er ook nog een onverwachte ontdekking. De artiest die ik van tevoren niet als een duidelijke must-see had gemarkeerd maar bij wie ik met weke knieën de zaal uit strompelde. Dit gaat over aja monet. Haar optreden had voor mij een Arooj-achtige openbaring. Monet pakte me helemaal in met haar krachtige voordrachten, energie, aura, stem en hart zo groot als de Grote zaal. Haar worden gingen soms als pijlen in de harten van haar publiek dat met vochtige wangetjes stond te kijken. Waren haar woorden op momenten poëtisch en zacht, later waren ze geëngageerd tot het pijnlijke aan toe. Maar altijd met veel pathos gebracht, vol vuur en een enorm mededogen. Pff.. Toen ze klaar was kreeg ze een staande ovatie. Schitterend wat een juweel van een optreden. |
|
