|
|
|
| Rael's Most Thanked Post |
| RE: Rock Werchter 2019 |
8 |
|
|
Vrijdag 28 juni: T-Day.
Deze dag had ik maar één doel: Tool zien vanaf een goede plek. Nou ja, eigenlijk twee doelen, want The Cure wilde ik ook graag zien, maar dat was een afgeleide, een leuk extraatje; ik zou niet speciaal voor The Cure naar Werchter gereisd zijn.
Het was de vorige dag/nacht heel laat geworden, waardoor ik deze dag ook, na een niet al te geweldige "nacht"rust in mijn bloedhete studio, laat uit bed was. Toen ik na mijn ontbijt naar buiten in de volle zon stapte, voelde ik meteen dat het in de zon niet prettig toeven was en dat ik deze dag beter zoveel mogelijk de schaduw zoeken kon. Dat werd dus niet uren tevoren bij Main Stage hangen.
Ik volg dit forum al jaren als "meelezer", en ik had gelezen dat er deze dag een Graz-meeting zou zijn. Ook al was ik geen lid, het leuk mij wel leuk om ze eens op te zoeken en hallo te zeggen, te meer omdat het eigenlijk de schuld van de Grazzers was dat ik op deze dag op Rock Werchter was. Het is namelijk door Graz dat ik Tool heb leren kennen. Ik kende ze wel van naam, maar het enige dat ik ooit van hen gehoord en gezien had was een korte stukje op TV van hun optreden op Pinkpop 2007. Toen er jaren later allerlei mensen op dit forum overenthousiast zaten te doen over Tool, ben ik nieuwsgierig geworden en heb ik ze op YouTube gecheckt, en ... de rest is geschiedenis.
Aanvankelijk had ik vage plannen gehad om naar Kurt Vile te gaan, van wie ik overigens naar mijn weten nog nooit ene noot gehoord heb. Door mijn trage start deze dag kon ik dat vergeten.
Zelfs de Graz Meeting begon twijfelachtig te worden, maar door stevig doorstappen op mijn wandeling van de parkeerplaats in Haacht naar het festivalterrein, was ik toch tussen half vijf en kwart voor vijf binnen.
Meteen door naar de eerste biertent rechts na de ingang. Dat moest toch niet zo moeilijk zijn om ze te vinden. Ik kende deze mensen weliswaar niet, maar het zou ongetwijfeld een onaangepast zooitje ongeregeld van allerlei extreme types zijn, die je er zo uit zou halen. Dat viel tegen. Ik zag verschillende groepjes bij de biertent, die allemaal nogal op elkaar leken, maar geen zooitje ongeregeld en geen extreme types. Dus ben ik langzaam en speurend langs al die groepjes gewandeld. Zouden zij het soms zijn? Of zij? Of zij? Toen zag ik een groepje heren met één dame: dat zouden ze kunnen zijn. Maar eens even voorzichtig vragen: zijn jullie soms ...? En ja hoor, zij waren het. Er was niets onaangepasts en niets extreems aan deze mensen, integendeel: ze zagen er doodnormaal uit, en zo kwamen ze ook over. Gewoon een prettig gezelschap.
Ik heb mij voorgesteld en we hebben kennis gemaakt, en ik werd meteen maar als nieuw lid ingelijfd: "registreer je en kom erbij". De gesprekken gingen voornamelijk, hoe kan het ook anders bij leden van een muziekforum, over wie waar geweest was en wie waarnaartoe zou gaan.
Na korte tijd begon het groepje uiteen te vallen, omdat sommige mensen Weezer wilden zien, en anderen naar andere optredens gingen. Ik stond daar bij die biertent in de volle zon weg te branden, en ben de schaduw in gevlucht. Op naar de eetstalletjes naast de Barn.
Om ervoor te zorgen dat ik niet tijdens mijn marathonverblijf voor Main Stage later op de avond van de graat zou vallen, ben ik stevig gaan bunkeren. Ik heb een flinke pot mosselen en en grote bak frites gehaald, en ben uitgebreid gaan zitten dineren. Daarmee moest ik het einde van Tool om twee uur 's nachts wel kunnen halen. Vanaf mijn plek in de schaduw naast de Barn kon je Weezer nog luid en duidelijk horen: ik vond het aardig, maar niet bijzonder.
Na het diner ben ik rustig naar Main Stage gekuierd, op zoek naar een goede plek om The Cure en Tool te kunnen zien. Eerst heb ik gekeken of er misschien nog een plaatsje te vinden was in de eerste rij achter het voorvak (dus de eerste rij van het veld, aan de barrier). Vorig jaar had ik Pearl Jam vanaf zo'n plaats gezien, wat ik echt de ideale plek vond. Helaas, dat zat er niet in, alles bezet. Dan maar proberen een centrale plaats achterin het voorvak bij de barrier te bemachtigen.
Na Weezer stroomde er aardig wat volk uit het voorvak, en ik slaagde er meteen in het voorvak in te komen. Ik kwam weliswaar nog niet ver, nog niet waar ik wilde zijn, maar ik was binnen. Ik kon dichtbij de ingang tegen de barrier zitten, ongeveer op dezelfde plaats vanwaar ik Pink had gezien. Voordeel van deze plek was wel, dat ik hier in de schaduw zat.
Hier heb ik mijn eten zitten verteren, onder het "genot" van de zoetgevooisde, rustgevende klanken van Bring Me The Horizon. Wat een herrie! Wat een geschreeuw! Wat een drukdoenerig mannetje is die "zanger", met al zijn "fucks" en "fuckings"! Dit deed bij tijd en wijle wel heel erg denken aan Chester Bennington en aan Linkin Park, zij het dat ik dit stukken minder vond (in tegenstelling tot de meeste Grazzers kan ik Linkin Park wel waarderen).
Dit was een Engelse band die zijn uiterste best deed om heel erg Amerikaans te klinken. Ik vond dit wel erg cliché.
Ondanks dat ik dit niet bepaald geweldig vond, vond ik het ook weer niet ergerlijk: het was leuk genoeg om te tijd mee te doden.
Na Bring Me The Horizon verlieten weer veel mensen het voorvak, en kon ik doorstromen naar mijn (op één na) favoriete plek aan de barrier achterin het vak, Voordelen van deze plek: tussen de optredens kun je lekker met je rug tegen de barrier geleund zitten, wat deze oude man heel prettig vindt; en tijdens de optredens heb je een goed zicht, doordat je op een kleine verhoging staat waardoor je over de (meeste) hoofden heen kunt kijken.
Ik kwam naast een Cure-fan van het eerste uur te staan die de New Wave en de Post Punk bewust had meegemaakt. We hadden genoeg stof om te praten, en hebben dan ook in de pauzes tussen de optredens eindeloos over (oude) muziek staan ouwehoeren. Net als ik had hij The Cure nooit eerder gezien, omdat hij ,net als ik, bang was dat zo'n oude band die zijn hoogtepunt ver achter zich had liggen, tegen zou vallen. Net als ik ook had hij recente concerten van hen op YouTube gezien, en was overtuigd geraakt van hun live-kwaliteiten. Vol verwachting klopten onze harten!
The Cure stelde niet teleur. Dit was gewoon erg goed. Robert Smith zong goed, de band speelde goed, en het geluid was goed. Aanvankelijk vond ik het wel goed, maar niet magisch. Dat veranderde voor mij met A Night Like This, één van mijn favoriete Cure-nummers, en nog meer met het daaropvolgende nummer Burn: wat een fantastisch nummer is dat! Dit was voor mij één van de twee absolute hoogtepunten van dit concert. Vanaf dit moment was dit concert pure magie voor mij. Het tweede absolute hoogtepunt van dit concert was voor mij het nummer waarmee ze hun reguliere set afsloten, One Hundred Years: gejaagd, onheilspellend, angstaanjagend, met perfect bijpassende visuals.
Ik vond het al met al een fantastisch concert, met muziek die meer was dan de noten alleen: muziek met een hart, met emotie. Emotie die ook op het podium te zien was, maar dan niet de emotie van de zwartgallige, depressieve soort die doorklinkt in de muziek van The Cure, de duistere emotie waarmee ze groot geworden zijn. De hogepriesters van de doem hadden het opvallend goed naar hun zin op het podium, het speelplezier spatte ervan af. Nou ja, op hun manier dan: uitbundigheid hoef je bij The Cure uiteraard niet te verwachten.
The Cure had de lat hoog gelegd. Zou Tool dat kunnen evenaren?
Dat was voor mij geen vraag. Ik had ze drie weken eerder al op Rock am Ring gezien, en was daar diep onder de indruk geraakt.
Ook op Rock Werchter was het weer een indrukwekkende ervaring. Tool was verpletterend, overweldigend. Het geluid was keihard, en toch zuiver. Alleen in het begin dreigde er iets van een geluidsbrij; daarna kregen de geluidsmensen het onder controle en was het nagenoeg perfect. De instrumenten waren goed te onderscheiden, de zang kwam goed door.De balans tussen de instrumenten onderling en met de zang was ook goed Je kon iedere afzonderlijke noot goed horen.
Niet alleen de geluidsmix was goed, de band ook. De heren waren in topvorm. Hier waren drie topmuzikanten en een fantastische zanger aan het werk. In het begin had ik mijn twijfels over Maynard en vond ik hem minder goed dan op de Nürbürgring, maar gaande het concert verbeterde hij en haalde hij zijn befaamde uithalen ook weer.
De setlist was op Rock Werchter vrijwel gelijk aan die van Rock am Ring. Er was slechts één verschil: waar op de Ring Sweat van Opiate gespeeld werd, speelden ze op Rock Werchter Vicarious van 10,000 Days.
Als ik zou moeten kiezen welk van de twee concerten ik beter vond, zou ik niet kunnen kiezen. Wel is het zo, dat ze op Rock Werchter nog harder speelden dan op Rock am Ring (of leek dat alleen maar zo omdat ik in de tussentijd mijn oren had laten uitspuiten?). Ik vond het zeker niet overbodig om ze binnen drie weken voor een tweede keer te zien. Hierdoor drong het de tweede keer nog beter tot me door, en heeft het zich dieper in mijn geheugen gegrift. Dit was een ervaring die mij mijn hele verdere leven zal bijbliven.
Hoogepunt(en)? Wat mij betreft de nieuwe nummers. Hierin laat de band horen, dat zij ondanks de lange pauze niet stil is blijven staan, dat zij zich ontwikkeld heeft. Het, tot nu toe bekende, nieuwe werk is atmosferischer en melodieuzer, althans in mijn beleving, dan hun vroegere werk, en dat is een ontwikkeling die mij goed bevalt.
All good things come to an end, ook een Tool-concert. Na afloop ging ik eerst naar de bar om onder het genot van een biertje te ontwaken uit en na te genieten van deze muzikale trip.
Vervolgens de zelfde routine als een dag eerder: naar de uitgang, eten, een lange wandeling naar de auto, autorit naar Evere. Toen ik in de vroege ochtend mijn studio betrad, voelde het alsof ik een oven binnenliep. Dat zou prettig slapen worden.
Ik besloot geen wekker te zetten, en de volgende dag (wat dus eigenlijk de zelfde dag was) uit te slapen en gewoon maar te zien wat het die dag zou gaan worden. Na afloop van het concert van Tool stond op de videoschermen de weersvoorspelling voor de zaterdag: 33° C. Toen wist ik al: dat wordt niets morgen.
Ik had gehoopt dit verslag nu in één keer af te kunnen maken. Dat is weer niet gelukt. Ook nu was ik weer langdradiger dan aanvankelijk mijn bedoeling was. Daarom ook nu weer deze boodschap:
wordt vervolgd |
|
